Έχουμε συνδυάσει τους μεγάλους
Γέροντες σχεδόν αποκλειστικά με τα Μοναστήρια, και προπαντός το Άγιον
Όρος, μολονότι μεγάλες μορφές κληρικών, ιεροκήρυκες ή και απλά ενοριακοί
ιερείς, είναι συχνά ενάρετοι άνθρωποι, πραγματικό φως για το ποίμνιό
τους. Θα προσπαθήσω εδώ να σκιαγραφήσω σε αδρές γραμμές την μορφή ενός
τέτοιου πατρός, αναφέροντας και λίγες από τις διδαχές του.
Θα διηγηθώ πρώτα πώς ο εν λόγω κληρικός βρέθηκε να διακονεί στην περιοχή μας, ενώ κατάγεται από άλλον τόπο[1].
Μου είπε λοιπόν ο ίδιος ότι αρχικά ήταν ιεροκήρυκας σε ένα πολύ μεγάλο
προσκύνημα, από όπου βέβαια περνούσε πολύς κόσμος, και υπήρχε,
εννοείται, και η πιθανότητα να προαχθεί βαθμολογικά στην ιεροσύνη.
Κάποια μέρα όμως πήγαν και τον συνάντησαν επίτροποι από τον
μητροπολιτικό ναό της κωμοπόλεώς μας για να του αναφέρουν ότι «είμαστε
ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα». Και πράγματι, η επαρχία μας δεν είχε τότε
ούτε έναν μορφωμένο ιεροκήρυκα, με αποτέλεσμα να απουσιάζει το κήρυγμα.
Επρόκειτο μάλιστα για μια πολύ φτωχή περιοχή, με πολλούς κατοίκους που
δεν είχαν καν τελειώσει το δημοτικό σχολείο. Η θρησκευτική παιδεία ήταν
ανύπαρκτη, η εξομολόγηση άγνωστη. Οι πάντες κοινωνούσαν απροετοίμαστοι,
«για το καλό». Ακόμη και εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί πίστευαν ότι
«χανόμαστε» όταν πεθαίνουμε, ενώ κάποιες γριούλες διηγιόντουσαν ευλαβείς
μεν, αλλά παντελώς ανακριβείς θρησκευτικές ιστορίες. Σύντομα μάλιστα
εμφανίστηκαν και οι πρώτες αιρέσεις, Πεντηκοστιανοί και Ιεχωβάδες, μέσω
των οποίων ο διάβολος άρπαζε ψυχές. Όλα αυτά τα αντιμετώπισε άκρως
συστηματικά ο Πατήρ, με ακάματη και ακατάβλητη αγωνιστικότητα.
Θυμάμαι ότι αναλώθηκε κυριολεκτικά
περιοδεύοντας όλα τα χωριά για να κηρύξει. Μιλούσε βέβαια στους ναούς,
αλλά όταν εμφανίστηκαν οι αιρέσεις, προτιμούσε να ομιλεί στις πλατείες
των χωριών για να διαφωτίσει όλο τον κόσμο. Δεν σταματούσε το κήρυγμα
μήτε καν αν ξεσπούσε μπόρα, οπότε αναγκαζόταν να κρατά μια ομπρέλα.
Έπαιρνε μία προς μία τις κακοδοξίες των αιρετικών, και τις κατέρριπτε με
αγιογραφικά εδάφια. Και έτσι, η αίρεση δεν μπόρεσε να βρει πρόσφορο
έδαφος για να απλωθεί στον τόπο μας. Ειδικά για τους Ιεχωβάδες,
συμβούλευε να μην τους δεχόμαστε στα σπίτια μας, να μην μιλάμε μαζί τους
για θεολογικά θέματα, και να τους παραπέμπουμε στους ιερείς μας. Με
μέριμνά του, μάλιστα, ήρθαν στην κωμόπολή μας γνωστοί κληρικοί του
αντιαιρετικού αγώνα, και πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις με πάρα πολύ
κόσμο.
