Γ. Δανιήλ Κατουνακιώτης: Εδώ χορεύουν οι διαβόλοι!

Προικισμένος ο γερο-Δανιήλ με έκτακτη ευφυΐα και δίψα μαθήσεως κατέφαγε τα πατερικά βιβλία και εσύλησε τους θησαυρούς του Πνεύματος.

Είχε πάλι την ευτυχία να γνωρίσει άνδρες με πολλήν οσιότητα από τον μπαρμπά Αναστάση μέχρι τον Πατριάρχη Ιωακείμ και τον όσιο Αρσένιο, ενάρετους πατέρες του Όρους  και να ωφεληθεί από την πλούσια πνευματική τους πείρα.
Επίσης τα τριάμισυ χρόνια της ησυχίας τον επλούτισαν. Έτσι ο ορίζοντας της ψυχής του καθάρισε, και η σοφία του Θεού, η «ευπρεπεστέρα ηλίου» κατεσκήνωσε μέσα του.
Και δεν απέμεινε παρά να τεθεί στην υπηρεσία της αγάπης.
Στην Στίκα της Βορείου Ηπείρου ζούσε ο Δήμος. Ήταν ένας καλός χριστιανός με απλοϊκή πίστη, χτίστης στο επάγγελμα. Μια νύχτα ονειρεύθηκε πως κάπου υπήρχε θαμμένος στην γη ένας Ναός. Ξεσήκωσε λοιπόν όλους τους συμπατριώτες του να πάρουν αξίνες και φτιάρια και ν’ αρχίσουν τις ανασκαφές. Έσκαψαν και έφεραν στο φως την Εκκλησία.

Γεμάτος ικανοποίηση ο Δήμος καμάρωνε για το κατόρθωμά του και απελάμβανε με ευχαρίστηση τον θαυμασμό όλων. Και όταν ο πονηρός λογισμός του ψυθίριζε «Ε, Δήμο, εσύ είσαι σπουδαίος άνθρωπος, εσύ είσαι ο εκλεκτός του Θεού…», το δεχόταν χωρίς αντιρήσεις.
Σαν χτίστης που ήταν, βρέθηκε αργότερα να δουλεύει στο Άγιον Όρος σε κάποια οικοδομική εργασία της Ι. Μονής Βατοπεδίου.
Στο Βατοπέδι τιμάται πολύ ο όσιος Ευδόκιμος. Για την ζωή του δεν διέδωσε τίποτε η ιστορία, τα λείψανά του όμως που ανακαλύφθησαν τυχαία το 1840 στο Κοιμητήριο της Μονής είναι χαριτόβρυτα και θαυματουργά. Ο Δήμος έδειξε μεγάλη ευλάβεια στον Όσιο και άρχισε να πιστεύει πως και ο Όσιος εξ ίσου τον περιβάλλει με ξεχωριστή εύνοια.
Αφού δε η παράδοσις δεν ανέφερε τίποτε για την καταγωγή του, ο Δήμος φαντάστηκε πως κι εκείνος κατάγεται από την Αλβανία.
-Ο Όσιος είναι Αρβανίτης, όπως εγώ, άρχισε να διακηρύττει.
-Μα που το ξέρεις;
-Αρβανίτης είναι. Δεν βλέπετε το κεφάλι του που είναι πίττα; Άλλωστε, όταν μια νύχτα μ’ ένα κομποσχοίνι μου τον παρακάλεσα να μου πει για την πατρίδα του, μου παρουσιάστηκε ολοζώντανος. «Είμαι Αρβανίτης, είμαι από την Στίκα, είμαστε και συγγενείς…» είπε.
Οι πατέρες υποψιάσθηκαν πως τον είχε πλανέψει ο διάβολος.
Όταν σου παρουσιασθεί πάλι, να κάνεις τον σταυρό σου, του είπαν. Και αν είναι ενέργεια του πονηρού, θα εξαφανισθεί αμέσως.
Ήταν όμως αργά. Ο διάβολος είχε κατακτήσει την καρδιά του Δήμου
και δεν έφευγε εύκολα.
Συνέβη τότε να βρίσκεται στον Άθω και ένας επίσκοπος, ο Ροδοστόλου Αλέξανδρος. Του ανέφεραν για την αξιοπερίεργη περίπτωση του Δήμου και ζήτησαν την γνώμη του. Εκείνος τον είδε και κατέληξε στο συμπέρασμα πως τα οράματα προέρχονται από τον Θεό.
-Αφού ο Δήμος ευχαριστείται στα κομποσχοίνια και στους στους σταυρούς, ο εμφανιζόμενος ανήκει στον Θεό.
Και ο Δήμος υπερηφανευόταν γιατί και ένας Δεσπότης επεκύρωσε την γνησιότητα των οραμάτων του. Αργότερα παρουσίασε ογκώδες βιβλίο γεμάτο υπερφυσικά μυστήρια: Αποκαλύψεις, προφητείες για το μέλλον, πόλεμοι, ερχομός του Αγίου Κωνσταντίνου, σημεία και τέρατα…όλα τα εύρισκες συγκεντρωμένα εκεί.
-Μα δεν μπορεί να είναι του Θεού όλη αυτή η ιστορία! Εδώ υπάρχει σύγχυσις και παραλήρημα. Τι περίεργα πράγματα είναι αυτά! έλεγαν μεταξύ τους οι πατέρες.
-Δεν ρωτάμε και το γερο-Δανιήλ; Αυτός θα μας λύσει το πρόβλημα.
Πήραν λοιπόν μαζί τους τα χειρόγραφα του Δήμου και ξεκίνησαν.
Ο γερο-Δανιήλ μόλις διάβασε τις πρώτες σελίδες, διεπίστωσε την πραγματικότητα.
-Εδώ χορεύουν οι διαβόλοι! είπε.
Συνέταξε ένα σχετικό κείμενο, με αγιογραφικά και πατερικά χωρία και επιχειρήματα, και το έστειλε στο Βατοπέδι. Δεν υπήρχε πια η ελάχιστη αμφιβολία για την πλάνη. Όταν όμως ο Δήμος πληροφορήθηκε την απάντηση, έγινε έξαλλος. Αγριεμένος φώναζε στα αρβανίτικα:
-Ορέ, ορέ, Ντεσπότης τόπε, ορέ Πρίφτ!!!
Δηλαδή, αφού ένας Δεσπότης, αφού τόσοι Ιερείς παραδέχτηκαν ότι είναι από τον Θεό, πως ετόλμησε αυτός να τα αρνηθεί!
Ο γερο-Δανιήλ δεν αρκέσθηκε στην διάγνωση μόνο, αλλά η αγάπη του τον οδήγησε στην προσευχή. Και το αποτέλεσμα ήταν να σταματήσουν οι αποκαλύψεις.
Αργότερα κατόρθωσαν οι πατέρες να φέρουν τον Δήμο στα Κατουνάκια. Ο γερο-Δανιήλ τον δέχθηκε με αγάπη. Όταν όμως άρχισε να του αποδεικνύει ότι ο δήθεν όσιος Ευδόκιμος που έβλεπε, ήταν καμουφλαρισμένος διάβολος, δεν άντεξε στο φως της αλήθειας.
Πατάχθηκε όρθιος και οργισμένος φώναζε:
-Ορέ, ορέ Ντεσπότης τόπε, ορέ, ορέ Πρίφτ…!
Ωστόσο αναγκάσθηκε από τα πράγματα να βρει τον σωστό δρόμο γιατί ο διάβολος από τότε που αποκαλύφθηκε δενβ έκανε πλέον την εμφάνισή του. Οι πατέρες επείσθησαν πλέον για την πλάνη και ο ίδιος ο Ροδοστόλου έστειλε συγχαρητήρια στο γερο-Δανιήλ για την επιτυχία του.
Έλεγε μάλιστα ο Γέροντας Δανιήλ: «Ένας αμαρτωλός εύκολα μπορεί να μετανοήσει, αλλά ένας πλανεμένος δύσκολα, εκτός και αν ξεσκεπασθεί ο διάβολος. Αυτός έχει την αδυναμία, μόλις φανερωθεί να φεύγει».
«Σύγχρονες αγιορείτικες μορφές, Δανιήλ ο Κατουνακιώτης», Αρχιμ. Χερουβείμ.

Ο γέρων Δανιήλ Κατουνακιώτης αναφέρεται στους νεαρούς προσκυνητές που τον επισκέπτονται στο Αγ. Ορος λέγοντας: «Αυτοί θα κρατήσουν ψηλά τα ιδανικά της πατρίδος μας»

Ο Γέρων Δανιήλ Κατουνακιώτης συνεχίζει τη διήγησή του στον Μανώλη Μελινό και στη «δημοκρατία».
Γέρων Δ. Κατουνακιώτης: Στην ερημική Σκήτη του Αγίου Βασιλείου ησκείτο ένα καλογεράκι περίπου είκοσι χρονών. Είχε μόλις τέσσερα χρόνια στη μοναχική ζωή. Γι’ αυτό λέμε ότι ήταν μικρό καλογεράκι. Ο Γέροντάς του το είχε πνευματικό καμάρι. Το αγαπούσε, διότι ήταν όντως υποτακτικός. Ακόμη κι ένα ποτήρι νερό να ήθελε, θα ζητούσε ευλογίαν από τον Γέροντα! Κάποτε ασθένησε βαριά το παλικάρι. Παρέμεινε κλινήρες στη μικρή καλύβα τους. Οι διαστάσεις του μικρού κελλιού ήσαν μόλις δύο μέτρα επί ενάμισι! Ισα ίσα που χωρούσε κι έκανε τον κανόνα του, τις μετάνοιες κ.λπ. Ο Γέροντάς του έμενε στο διπλανό κελλί. Κάποια μέρα λοιπόν άνοιξε η πόρτα του κελλιού του υποτακτικού και μπήκαν δύο λαμπροί ευσταλείς νέοι, που ίσα ίσα χωρούσαν κι αυτοί μέσα εκεί. Το καλογεράκι θαμπώθηκε όταν τους είδε. Τότε ο ένας από τους δύο τού μίλησε καλοσυνάτα και του είπε:
«Παιδί μου, μας έστειλε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να σε πάρουμε και να σε πάμε κοντά Του!»
«Α, δεν… μπορώ έτσι να έλθω!» τους απήντησε μεμιάς. «Περιμένετε, παρακαλώ, να πάω να… ρωτήσω τον Γέροντά μου, χωρίς την ευλογία του οποίου δεν κάνω το παραμικρό!»
Βλέπετε πόσο μεγαλείον υπακοής! Οι άγιοι άγγελοι του Θεού (το καταλάβατε, ασφαλώς, ότι επρόκειτο περί αγγέλων) ευχαριστήθηκαν με τα μεγάλα μέτρα αρετής του νεαρού μοναχού και… περίμεναν! Εκείνος σηκώθηκε αργά από το κρεβάτι της ασθενείας και, σέρνοντας τα βήματά του, πήγε στον Γέροντα και του είπε:

«Γέροντα, έχει ευλογία να πάω στον Χριστό που έστειλε τους αγγέλους και με καλεί; Αν έχει ευλογία, θα πάω. Αν δεν έχει, δεν πάω! Θα καθίσω κοντά σου! Ο,τι μου πεις!»
«Παιδί μου, βεβαιότατα έχει ευλογίαν, αλλά πες σ’ αυτούς τους λαμπρούς νέους να πάρουν κι εμένα να πάμε όλοι μαζί κοντά Του!»
«Να ’ναι ευλογημένο, Γέροντα, να ’ναι ευλογημένο!»
Πήγε στους αγίους αγγέλους και με όλη την απλότητα της άδολης καρδιάς του τους είπε:
«Εντάξει, έχει ευλογία να έλθω! Αλλά γίνεται να πάρουμε και τον Γέροντά μου μαζί;»
«Ελα τώρα συ, και τον Γέροντά σου τον παίρνουμε άλλη φορά» του απήντησαν.
Το πήραν λοιπόν μαζί τους -την αγνή ψυχή του δηλαδή- και ο Γέροντάς του, μόλις μπήκε στο κελλάκι του και είδε τον υποτακτικό του άψυχο στο κρεβάτι με γαλήνια μορφή, κατάλαβε… Εκανε με περισσήν ευλάβεια το σημείο του σταυρού και, αφού έβαλε τρεις στρωτές μετάνοιες -όπως κάνουμε στα τίμια λείψανα των αγίων-, ασπάσθηκε το ιερό σκήνωμα. Αντιλήφθηκε ύστερα απ’ όλ’ αυτά ότι επρόκειτο για σκήνωμα αγίου! Τότε κατάλαβε ότι ουσιαστικά έναν επίγειο άγγελο είχε υποτακτικό! Τον υιό της υπακοής, τον νεαρό στην ηλικία, αλλά πολύ προχωρημένο στην άσκηση και την αρετή. Εκλαψε όχι από λύπη που κοιμήθηκε, αλλ’ από χαρά διότι μέσα σε λίγα χρόνια ζωής στο Αγιον Ορος εκέρδισε την αιωνία ζωή με τη μεγάλη υπακοή που έκανε στον Γέροντά του.
Απευθύνομαι και πάλι στα παιδιά και λέω:
Αγαπητά μου παιδιά, βλέπετε, κοιμήθηκε τόσο νέος κι όμως εκέρδισε τα πάντα! Κέρδισε την αιωνιότητα… Μπήκε σαν άγγελος στον παράδεισο, κοντά στον Θεό. Ετσι, με την ευλογημένη υπακοή στους γονείς, στους ιερείς και τους διδασκάλους σας, μπορείτε και σεις να γίνετε αγγελάκια· επίγειοι άγγελοι. Δίχως την υπακοή δεν κατορθώνουμε τίποτε καλό. Σας εύχομαι να είσθε πάντοτε κοντά στον Θεό.
– Μανώλης Μελινός: Γέροντα, οι προσκυνηταί που έρχονται σήμερα στο Αγιον Ορος και ιδιαιτέρως εδώ στην έρημο του Αθωνος τι ζητούν;
– Γέρων Δανιήλ Κατουνακιώτης.: Οι άνθρωποι έρχονται να γεμίσουν τις πνευματικές μπαταρίες τους, αποθέτοντας το βάρος των αμαρτιών τους. Μας συγκινεί ιδιαιτέρως το ότι οι περισσότεροι προσκυνηταί είναι νέοι άνθρωποι μ’ έντονες μεταφυσικές αναζητήσεις. Ερχονται στον αγιασμένο τούτο χώρο και αντλούν δύναμη αυτοί που αύριο θα κτίσουν Εκκλησία, πολιτεία, οικογένεια· αυτοί που θα κρατήσουν ψηλά τα ιδανικά της πατρίδος μας.
Κάποτε είπα σε μία ομάδα νέων:
«Παιδιά, ήλθατε εδώ στην έρημο να μας δείτε. Βλέπετε, δεν έχουμε το παραμικρό από πλευράς ευκολιών. Δεν μας φέρατε “κάτι” να μας το αφήσετε φεύγοντας…»
Μεμιάς ανασηκώθηκαν όλοι μαζί ντροπιασμένοι, λέγοντας:
«Πάτερ, συγγνώμη, αλλά δεν ξέραμε τι χρειάζεσθε. Πρώτη φορά ερχόμαστε και δεν είμαστε προετοιμασμένοι. Να σας αφήσουμε… χρήματα».
«Οχι, παιδιά, αυτά που μας χρειάζονται για να επιβιώνουμε σε τούτα τα βράχια τα έχουμε, δόξα τω Θεώ. Κάτι άλλο θέλουμε από εσάς».
«Τι, πάτερ;»
«Θα μας το δώσετε όμως, έτσι;»
«Μα, ναι, πάτερ· πείτε μας».
«Θέλουμε, ως νεαροί που είσθε, αν έχετε κάποιον βαρύ λογισμό, κάποιαν αμαρτία, να μας την αφήσετε· να τα σβήσουμε μαζί από το χειρόγραφο του διαβόλου που το κρατεί καλά. Ετσι, να φύγετε ανανεωμένοι με καθαρή ψυχή, σαν λευκά περιστεράκια! Ελάτε να κάνουμε μία γενναία εξομολόγηση όλοι, ο ένας κατόπιν του άλλου, και θα δείτε πόσο θ’ ανακουφισθείτε πνευματικά».
Ετσι κι έγινε. Εξομολογήθηκαν όλα τα παιδιά κι έφυγαν πετώντας όχι με δύο, αλλά με δέκα φτερά! Απόδειξη πως ωφελήθηκαν είναι ότι ήλθαν και τον επόμενο χρόνο και ήσαν όπως έφυγαν· καθαροί σαν άγγελοι! Δόξα τω Θεώ».
Το Αγιον Ορος πάντοτε προσφέρει σ’ αυτούς που θέλουν. Αλλά κι αυτοί που δεν θέλουν, αυτοί που ίσως έχουν κάποια προκατάληψη, κάποιον δισταγμό, κάποια δυσκολία, βλέποντας τους μοναχούς να εργάζονται συνεχώς, να σηκώνονται κάθε νύκτα και να προσεύχονται, φεύγουν προβληματισμένοι και, όταν ξανάρχονται, εξομολογούνται.
Εύχομαι από την αγιορειτικήν έρημον, όπως η Εφορος του Τόπου μας Κυρία Θεοτόκος σκεπάζει όλο τον κόσμον ως υπέρμαχος Στρατηγός. Εκείνη θα δώσει τα νικητήρια. Πάντοτε Εκείνη σκέπαζε το έθνος μας, πάντοτε το σκεπάζει. Σκεπάζει έναν έκαστο προσωπικώς, τις οικογένειες, όλους. Εύχομαι να ευλογεί τους πάντας πάντοτε!
– Μ. Μ.: Γέροντα, αναφερθήκατε ιδιαιτέρως εις την εξομολόγηση και προηγουμένως κάνατε λόγο για την κατηγορία των αμαρτημάτων που λέγονται συγγνωστά. Ασφαλώς οι έχοντες τακτική επαφή με το επιτραχήλιον εις το εξομολογητήριο γνωρίζουν και τον όρο και την έννοιά του. Παρακαλώ να σταθούμε για λίγο στη διάκριση των όρων συγγνωστά και θανάσιμα αμαρτήματα. Πείτε μας με δύο απλά λόγια -της ερήμου λόγια- τι ακριβώς είναι τα μεν και τα δε.
– Γέρων Δ. Κ.: Συγγνωστά αμαρτήματα είναι φέρ’ ειπείν οι διάφοροι λογισμοί που έρχονται και φεύγουν. Αν λ.χ. μαλώσεις ένα πρόσωπο και το λυπήσεις και δεν καταλλαγείς εκείνη τη στιγμή -το αφήσεις γι’ αργότερα- και το ξεχάσεις, αυτό είναι συγγνωστό αμάρτημα. Θανάσιμα είναι τα βαριά αμαρτήματα τα οποία χωρίζουν την ψυχή από τον Θεόν, όπως λ.χ. η άρνηση του ονόματος του Θεού ή μία βαριά σαρκική αμαρτία και τόσα άλλα. Αν έχουμε -ο μη γένοιτο- τέτοια αμαρτήματα, πρέπει να τα εξομολογηθούμε οπωσδήποτε. Ειδάλλως δεν θα γευθούμε την αιωνία ζωή. Αν εξομολογηθούμε και αφήσουμε ένα, πάλι είμαστε δεσμευμένοι για τη σωτηρία μας. Αναφέρεται: «Ο πταίσας εν ενί, γέγονε πάντων ένοχος». Χίλια καλά να κάνουμε, αν πέσουμε σ’ ένα θανάσιμο αμάρτημα, αμαυρώνονται όλα. Γι’ αυτό πρέπει όλα να κατατίθενται στο επιτραχήλιο του Πνευματικού μας. Εκεί τα διαγράφει ο Θεός και μας συγχωρεί. Οσον αφορά τα παραμικρά -που δεν θυμόμαστε να τα εξομολογηθούμε- ε… σ’ αυτά θα βοηθήσει, πιστεύω, η Παναγία μας.
Κείμενο – φωτογραφίες: Μανώλης Μελινός
Θεολόγος συγγραφέας,
διευθυντής Βιβλιοθήκης της Ι. Συνόδου
Tηλ.: 6932 210 716, 210 600 44 21, Fax: 210 677 97 40
http://www.manolismelinos.com
e-mail: manolismelinos@gmail.com

Γέρων Δανιήλ Κατουνακιώτης: 90 χρόνια από την οσιακή κοίμησή του (μέρος 2ο)

Ο σοφός και διακριτικός αγιορείτης Γέροντας

Αποκαλυπτικές μαρτυρίες για τον Γέροντα Δανιήλ από τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη
Γράφει για την πρώτη τους γνωριμία: «Εκεί πρωτοείδα τον γέρο-Δανιήλ, συστάσεων δεν είχον ανάγκην… ώστε ο Γέρων Δανιήλ μόλις ήκουσε το όνομα μου έδειξεν ειλικρινή χαράν, ωσάν να έβλεπεν αρχαίον τινά μαθητή ν του, και δεν ήξευρε, καθώς λέγει ο λόγος, πώς να με περιποιηθή οικειότερον, όσον το δυνατόν. Σμυρναίος, διαβασμένος, ασκητικώτατος, με την οσιακήν του ωχρόλαμπρον αίγλην της μορφής του, με την μιξοπόλιον γενειάδα του, με την υπόξανθον κόμην του και τους γλαυκούς πως οφθαλμούς του•λόγιος και ομιλητικώτατος. Κοινοβιάσας κατ’ αρχάς εις μεγάλας μονάς, αλλά ολιγοστά έτη προ της γνωριμίας μας αποσυρθείς εις Κατουνάκια προς μείζονα ησυχίαν, έν η όντως παράγεται το γλυκύτατον της ασκήσεως μέλι, ού την ηδύτητα γνωρίζουσι μόνον όσοι το εγεύθησαν… Εκεί κατά πρώτον εξετίμησα την χάριν, την διάκρισιν, αλλά και την ταπείνωσιν του Γέροντος Δανιήλ, όστις, σημειωθείτω, έχει διέλθει όλην την σειρά των γραμμάτων των άγιων Πατέρων, αλλά και την σειράν των συγγραμμάτων των λεγομένων Νηπτικών, ών η ανάγνωσις βαθύτερον τον ελκύει, αρεσκόμενον εις τάς αλληγορίας και τάς λοιπός καλλονάς των λόγων των τοιούτων Πατέρων, π.χ. Ιωάννου της Κλίμακος και Συμεών του Νέου του Θεολόγου. Ο Γέρων Δανιήλ, ως αντελήφθην αμέσως, μελετηρότατος και ομιλητικώτατος, διακριτικώτατος δε εις το άκρον, όπου αν εκοινοβίασεν εν Άθωνι απέκτησε ταχέως την αγάπην και συμπάθειαν των αδελφών, ου η γνώμη επί των πνευματικών ζητημάτων βαρύνει πολύ, πάρα πολύ».

Ο Σκιαθίτης πεζογράφος Αλέξανδρος Μωραϊτίδης υπήρξε πνευματικό τέκνο του Γ. Δανιήλ. Στο έργο του «Με του βοριά τα κύματα» μας δίνει εντυπωσιακές μαρτυρίες γι αυτόν. (Στην φωτογραφία ο Μωραϊτίδης έχοντας λάβει το μοναχικό σχήμα με το όνομα Ανδρόνικος).

Σε ένα άλλο σημείο γράφει για την έλξη και επίδραση πού ασκούσε εντός και εκτός του Αγίου Όρους: «Πρωτοστατεί δε έν τη ιστορία πλέον των Κατουνακίων ο Γέρων Δανιήλ ο Σμυρναίος, κατά το έτος 1881 εγκατασταθείς ενταύθα. Ούτος στολισμένος με την χάριν του λόγου και με την φυσικήν τινά γλυκύτητα της ομιλίας του, φιλομαθής και μελετηρός, ως είπομεν, έχων δε εις έπακρον το αίσθημα της φιλαλληλίας και τρέφων τον πόθον να φανή ψυχωφελής εις τον πλησίον, ήρχισε να συγκεντρώνη περί εαυτόν μέγαν ευλαβών προσκυνητών κύκλον… Μολονότι δε δεν έχει το αξίωμα του ιερέως, όμως κοσμείται με πλούσιον το χάρισμα της διακρίσεως, επαναπαύων τους εξομολογούμενους εις αυτόν και ζητούντας την συμβουλήν του επί διαφόρων ζητημάτων. Το όνομα του είναι γνωστόν εις τε την Σμύρνην, και τάς Αθήνας μάλιστα, και αλλαχού της Ελλάδος, όπου μακροσκελείς επιστολάς στέλλει προς πάμπολλα πνευματικά τέκνα του, ακούραστος έν τη πνευματική ταύτη εργασία του, η όποια καθιστά αυτόν όντως αξιοθαύμαστον».
Συχνά αναπολεί ο Μωραϊτίδης το περιβάλλον της καλύβης του Γέροντα στα Κατουνάκια: «Αφού εδειπνήσαμε έν τη πενιχρά της καλύβης τραπέζη απολαυστικώτατα, διότι η Κυρία Θεοτόκος ευλόγησε τα παρατεθέντα λιτά βρώματα, και έγιναν γλυκύτατα, εξήλθομεν και εκαθήσαμεν εις το ύπαιθρον έξω επί πέτρινων αναπαυστικών καθισμάτων, έμπροσθεν της μικράς αιθούσης της φιλοξενίας, να λάβωμεν τα επιδόρπια, άτινα ήσαν λόγοι αποστάζοντες ουράνιον γλυκασμόν, του Γέροντος Δανιήλ λόγοι. Εκεί διήλθομεν μακράς ώρας συνομιλούντες, έχοντες κατενώπιον ημών τον λαμπυρίζοντα πόντον… ένα θέαμα μαγευτικώτατον, μίαν σκηνή ν από τάς πλέον θαυμαστός της Δημιουργίας…».

Καταξιωμένοι Γέροντες και πνευματικοί, όπως ο Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής και ο Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, ζητούσαν συμβουλές και κατευθύνσεις από τον Γέροντα Δανιήλ για το πνευματικό εργο τους. Δεξιά: Ο Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής. Αριστερά: Ο Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος.

Επαναλαμβάνοντας δε και συμπληρώνοντας καταλλήλως τους λόγους του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, ο οποίος αναπολούσε επίσης τις γλυκείες κατανυκτικές στιγμές πού έζησε στο ησυχαστήριο του Πόντου μαζί με τον Μ. Βασίλειο και τους άλλους αδελφούς, γράφει ο Μωραϊτίδης για το ησυχαστήριο του Γέροντα Δανιήλ στα Κατουνάκια: «Ποιος ημπορεί να με επαναφέρη εις τον μήνα των παρελθουσών εκείνων ημερών; Ποιος πλέον να μου δώση τάς ψαλμωδίας εκείνας και τάς αγρυπνίας και τάς προς Θεόν εκδημίας διά μέσου της προσευχής, και την άϋλον τρόπον τινά ζωή, όπου επερνούσαμεν τότε εις τα Κατουνάκια; Ποιος να παραστήση την φιλοπονίαν μας διά την εξήγησιν των θείων λόγων κατά τάς αναγνώσεις οπού εκάμνομεν, ιδίως τον Συμεών τον Νέον Θεολόγον; Ποιος να παραστήση τάς καθημερινός εργασίας μας και τα εργόχειρα μας; Ποιος δεν ενθυμείται την δροσεράν εκείνην απλωταριάν, όπου εκάθητο την νύκτα ουχί πολυκτήμων και πολύχρυσος πυργοδεσπότης, αλλά μοναχός κατακουρασμένος; … Εγώ δεν ελπίζω να σας ξαναΐδω πλέον, ω ερημικά, ω εράσμια, ω παμπόθητα, ω πανέρημα Κατουνάκια!…».

Ο Γέροντας Δανιήλ άσκησε την τέχνη της αγιογραφίας και την παρέδωσε στην αδελφότητα, η οποία την ασκεί μέχρι σήμερα. Εικόνα των οσίων και αγιορειτών Πατέρων (έργο Ρωσικής τέχνης και προέλευσης, 18ος αί.) στην μνήμη των οποίων εορτάζει το καθολικό του Ησυχαστηρίου των Δανιηλαίων.

Οι συζητήσεις αυτές του Γέροντα Δανιήλ δεν έμοιαζαν καθόλου με τις φλύαρες και άσκοπες αργολογίες για ασήμαντα και επουσιώδη θέματα, πού σπαταλούν τον πολύτιμο για την σωτηρία χρόνο και συνήθως συνδυάζονται με κατακρίσεις προσώπων και εγωπαθείς αναφορές. Απέβλεπαν στην πνευματική ωφέλεια των συζητούντων, στην τόνωση της διαθέσεως για μετάνοια, ταπείνωση και επιστροφή. Είναι συγκλονιστική η τελευταία σχετική μαρτυρία του Μωραϊτίδη: «Όταν βγήκα στα Καρούλια – Κατουνάκια, ενόμισα ότι έφθασα εις τον Θεόν. Αλλ’ όταν συνομίλησα μετά του Γέροντος Δανιήλ είπον: »Τώρα είδον πόσον μακράν είμαι από τον Θεόν»».
Βίοι Παράλληλοι και η μέσω επιστολών, επικοινωνία μεταξύ δύο οσιακών μορφών

Ο Γέροντας Δανιήλ είχε αλληλογραφία με τον άγιο Νεκτάριο και οί σωζόμενες επιστολές του βρίσκονται στο Ησυχαστήριο των Δανιηλαίων. Ο άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως (έργο της αδελφότητας των Δανιηλαίων).

Παραλληλίζοντας τις δύο μεγάλες οσιακές μορφές του αιώνα μας, τον άγιο Νεκτάριο και τον Γέροντα Δανιήλ, προκύπτουν πολλά όμοια στοιχεία στην ζωή και στο έργο τους, μέσα ασφαλώς στην διαφορότητα και ιδιαιτερότητα των χαρισμάτων με τα όποια τους προίκισε η Χάρη του Θεού: γεννήθηκαν και οί δύο το ίδιο έτος, 1846. Πατρίδες και των δυο είναι ευλογημένοι τόποι της Ανατολής, η Σηλύβρια της Θράκης του άγιου Νεκταρίου, η ξακουστή Σμύρνη, η ιστορική μητρόπολη της Μικρασίας, του Γέροντα Δανιήλ. Και οί δυο ήταν παιδιά πολύτεκνων οικογενειών. Δαψιλής παιδεία και ακαταπόνητη διά βίου μελέτη. Πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών ο άγιος Νεκτάριος, αριστούχος πτυχιούχος της περίφημης Ευαγγελικής Σχολής της Σμύρνης ο Γέροντας Δανιήλ. Στροφή προς τον μοναχισμό και την άσκηση. Σε ηλικία τριάντα ετών ο άγιος Νεκτάριος κείρεται μοναχός (1876) στην Νέα Μονή της Χίου. Ο Γέροντας Δανιήλ εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Άγιου Παντελεήμονος του Αγίου Όρους σε ηλικία 20 περίπου ετών (1866). Διώξεις, θλίψεις και ταλαιπωρίες για τις όποιες έπαιρναν θάρρος από την μεγάλη ευλάβεια και αγάπη πού είχαν στο πρόσωπο της Παναγίας. Ο άγιος Νεκτάριος έτρεφε μεγάλη αγάπη προς το Άγιον Όρος. Αυτό φαίνεται και από την επιστολή του προς τον Γέροντα Δανιήλ, με την όποια του ανακοινώνει την πρόθεση του να αγοράσει κάποιο κελλί στο Άγιον Όρος, για να εγκαταστήσει αρχικά εκεί τα πνευματικά του τέκνα, πού ήθελαν να μονάσουν και στην συνέχεια, όταν απαλλαγεί από τις φροντίδες της Μονής στην Αίγινα, να μεταβαίνει και ο ίδιος στο Άγιον Όρος και να μένει για κάποιο διάστημα «πρός πνευματικήν αναψυχήν». Αυτά έγραφε το 1913. Δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα, το 1898, είχε επισκεφθή για πρώτη και μοναδική φορά το Άγιον Όρος.

Απόσπασμα επιστολής του άγιου Νεκταρίου προς τον Γ. Δανιήλ.

Πρώτος γράφει επιστολή ο Γέροντας Δανιήλ, απευθυνόμενος με δισταγμό και σεβασμό προς τον Μητροπολίτη Πενταπόλεως τον Μάρτιο του 1903. Στην απόφαση του να γράψει ενισχύθηκε από τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, κοινό γνωστό αμφοτέρων, ο όποιος διαβεβαίωσε τον Γέροντα Δανιήλ ότι τυγχάνει ιδιαιτέρας συμπάθειας έκ μέρους του Μητροπολίτου Πενταπόλεως. Ο άγιος Νεκτάριος απήντησε αμέσως μέσα στον ίδιο μήνα, τον Μάρτιο του 1903, με μία θαυμάσια επιστολή, ένα πνευματικότατο όντως και φιλοσοφικότατο κείμενο, στο όποιο αναπτύσσει την θέση ότι οί δοκιμασίες και οί θλίψεις οφείλονται στην αγάπη του Θεού και βοηθούν να φθάσει κανείς ασφαλέστερα στην πνευματική τελείωση. Μεσολάβησε ένα μικρό διάστημα διακοπής της επικοινωνίας. Την άρχή έκανε πάλι πρώτος ο Γέροντας Δανιήλ, ο όποιος τον Δεκέμβριο του 1907 γράφει προς τον άγιο Νεκτάριο ζητώντας να του σταλούν βιβλία του και συγχαίροντας για την ίδρυση του Ιερού Φροντιστηρίου, της Ιεράς δηλαδή γυναικείας Μονής της Άγιας Τριάδος στην Αίγινα. Η επιστολή αυτή του Γέροντα Δανιήλ δεν σώζεται. Μαθαίνουμε όμως το περιεχόμενο της από το δεύτερο γράμμα του άγιου Νεκταρίου πού στέλνεται στον Γέροντα Δανιήλ τον Ιανουάριο του 1908. Σε αυτήν την επιστολή ο άγιος Νεκτάριος παρακαλεί τον Γέροντα να βοηθήσει πνευματικά τις μοναχές της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος γράφοντας σχετικό πνευματικό έργο. Μέσα στο ίδιο έτος, τον Ιούλιο του 1908, αποστέλλει πράγματι ο Γέροντας Δανιήλ, απευθυνόμενος προς την ηγουμένη Ξένη και την αδελφότητα, τον αιτηθέντα λόγο. Αμέσως μετά την παραλαβή της ασκητικής πραγματείας του Γέροντα Δανιήλ, ο άγιος Νεκτάριος απήντησε ευχαριστώντας. Δεν σώζεται ολόκληρη αυτή η επιστολή.

Απόσπασμα επιστολής του Γ. Δανιήλ στην οποία αναγράφεται πρόρρρησή τον για την επικείμενη διάλυση του λειψάνου του αγίου Νεκταρίου. Η επιστολή γράφτηκε λίγο μετά την πρώτη ανακομιδή του λειψάνου του άγιον κατά την οποία αυτό βρέθηκε άφθορο.

Η επόμενη επικοινωνία τους γίνεται μερικά χρόνια αργότερα, τον Αύγουστο του 1913. Την πρωτοβουλία έχει τώρα ο άγιος Νεκτάριος, ο όποιος παίρνοντας θάρρος, όπως γράφει, από την αγάπη του Γέροντα Δανιήλ του αναθέτει να επιτελέσει έργο πού επιθυμούσε πολύ. Να αγοράσει δηλαδή για λογαριασμό του ένα κελλί στο Όρος. Ο Γέροντας Δανιήλ άπαντα αμέσως (Σεπτέμβριος του 1913), η απάντηση του όμως είναι αρνητική, ασφαλώς με βάση πραγματικές και αντικειμενικές δυσκολίες πού εμπόδιζαν την περίοδο εκείνη την εκπλήρωση της ωραίας και συγκινητικής πράγματι επιθυμίας του αγίου Νεκταρίου να αποκτήσει κελλί στο Άγιον Όρος για τα πνευματικά του παιδιά και τον ίδιο.
Η επόμενη, τελευταία, επικοινωνία τους έγινε με πρωτοβουλία του Γέροντα Δανιήλ, ο οποίος έστειλε ευγενή όντως επιστολή, στις 30 Σεπτεμβρίου του 1915. Σ΄ αυτήν εκφράζει την ευγνωμοσύνη του για τις ευεργεσίες προς την αδελφότητα και την λοιπή πολύτιμη σειρά των ωφελιμωτάτων συγγραμμάτων του αγίου. Απαντώντας ο άγιος Νεκτάριος στις 6 Δεκεμβρίου του 1915, ευχαριστεί για την πολλή αγάπη και την απόφασή τους «δια την εγγραφήν του ονόματος ημών εν τοις διπτύχοις του Ιερού Κελλίου ως Κτίτορος και Πατρός και Καθηγουμένου».

Οι σωζόμενες επιστολές του Γέροντα Δανιήλ προς τον άγιο Νεκτάριο, βρίσκονται στο Ησυχαστήριο της Αδελφότητας των Δανιηλαίων.
Η κοίμηση του Γέροντα
Ξέφυγαν λίγο σε μάκρος οι αποκαλυπτικές αυτές μαρτυρίες του Σκιαθίτη συγγραφέα και του μεγάλου αγίου του 20ου αιώνα, άγιου Νεκταρίου για τον Γέροντα Δανιήλ, που όμως ήταν απαραίτητες για την ορθή εκτίμηση της προσφοράς και του κύρους που απολάμβανε, ενώ ακόμη ζούσε. Μετά την εκδημία του συνειδητοποιήθηκε αμέσως το μεγάλο κενό που άφηνε, όπως φαίνεται από ενδεικτικές και πάλιν μαρτυρίες. Η Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας στο συλλυπητήριο γράμμα της προς την αδελφότητα των Δανιηλαίων έγραφε μεταξύ άλλων: «Η απώλεια του αειμνήστου Γέροντος Δανιήλ δεν είναι απώλεια μερική, αλλά γενική του ιερού ημών τόπου και ιδία της καθ΄ ημάς Ιεράς Μονής, ης απετέλει σέμνωμα και κόσμημα της περιοχής της. Εν τω προσώπω του μάκαρος Δανιήλ το Άγιον Όρος απώλεσε την τελευταίαν φυσιογνωμίαν οσιακήν της συγχρόνου Αγιορείτικης γενεάς». Ο γνωστός επίσης λόγιος Λαυριώτης μοναχός Ευλόγιος Κουρίλας, μετέπειτα μητροπολίτης Κορυτσάς, έγραφε προς την αδελφότητα μετά την είδηση του θανάτου του Γέροντα: «Ο θάνατος αυτού αφίησιν σιν των κόπων εκ της μετ΄ αυτού συναναστροφής, τώρα απωλέσαμεν και την παρηγορίαν ταύτην».

Ολίγον προ του θανάτου του, που επισυνέβη στις 8 Σεπτεμβρίου του 1929, εορτή των γενεθλίων της Θεοτόκου, βλέποντας ο Γέροντας Δανιήλ να είναι συγκεντρωμένοι γύρω του οι μοναχοί της αδελφότητας, για να πάρουν την ευλογία του και να ακούσουν τις τελευταίες του συμβουλές, είπε προφητικά και με συγκίνηση: «Ο Χριστός ν΄ ανταμείψη τους κόπους σας. Ο Θεός δεν είναι άδικος. Σεις με υπηρετήσατε. Θα στείλη λοιπόν αγγέλους να σας υπηρετήσουν. Και την καλύβην θα την μεγαλώσετε, και δυο ιερείς θα έχετε και πολλοί μοναχοί θα έρθουν». Η προφητεία αυτή εκπληρώνεται σήμερα στο έπακρο. Το ησυχαστήριο των Δανιηλαίων στα Κατουνάκια, μεγαλωμένο και φροντισμένο, δεσπόζει στην περιοχή, αναπαύει σωματικά και ψυχικά τους προσκυνητές και διακονεί τις ανάγκες των γύρω ερημιτών Πατέρων. Νέοι μοναχοί πλαισιώνουν τους παλαιότερους για να τους διακονήσουν, όταν χρειασθεί. Τρεις μάλιστα από αυτούς, υπηρετούν ως ιερείς στο θυσιαστήριο και καλύπτουν τις λατρευτικές ανάγκες της αδελφότητας. Συνεχίζουν όλοι την αυστηρή ασκητική παράδοση του Γέροντα Δανιήλ στο τυπικό των ακολουθιών και στις άλλες μοναχικές παραδόσεις. Ασκούν κατά την παράδοση την τέχνη της αγιογραφίας, που την άσκησε και την παρέδωσε ο Γέροντας Δανιήλ, πολλά εργα του οποίου σώζονται εκεί, και καλλιεργούν ιδιαίτερα την ψαλτική τέχνη, ηδύφωνοι αοιδοί των εκκλησιαστικών ύμνων.

Πηγή: Ιερομόναχου Γρηγορίου, Γέροντος Ιερού Ησυχαστηρίου Δανιηλαίων, «Πεμπτουσία»

Γέρ. Δανιήλ Κατουνακιώτης (1846- 8/9/1929): Ο χαρισματικός καθοδηγητής

Συγχρόνως οι μοναστικές πραγματείες του -μία από τις όποιες μάλιστα γράφτηκε μετά από παράκληση του άγιου Νεκταρίου για την γυναικεία μοναστική αδελφότητα της Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδος Αιγίνης- απόσταγμα της πολύχρονης ασκητικής εμπειρίας του και της μεγάλης του αγάπης προς τα φιλοκαλικά κείμενα, παρουσιάζουν τον Μοναχισμό ως γνήσιο αποστολικό βίο και ευσύνοπτα εκθέτουν τα βασικά γνωρίσματα, τις βασικές αρχές της μοναστικής βιοτής. Όταν τις διεξέρχεται κανείς, σκέπτεται ότι θα μπορούσαν και σήμερα πού ο μοναχισμός, ιδιαίτερα ο γυναικείος, γνωρίζει ελπιδοφόρα άνθηση, εκδιδόμενες σε εύχρηστα τεύχη, να βοηθήσουν στην οργάνωση της ζωής και στην πνευματική προκοπή παλαιών και νέων αδελφοτήτων.

Ήδη ενώ ζούσε ακόμη στην λιτή καλύβη του, είχε επιβληθεί στην συνείδηση των Αγιορειτών Πατέρων ως κανών και γνώμων Όρθοδοξίας, ως ο εκφραστής της αυτοσυνειδησίας του Αγίου Όρους, ο υπέρμαχος της ορθοδόξου πίστεως και ζωής, την γνώμη του οποίου, ως εγγύηση Ορθοδοξίας, ζητούσαν από τον κόσμο με ερωτήματα και επιστολές ορθόδοξοι πιστοί.

Ο Γέροντας Δανιήλ ο Κατουνακιώτης κοσμήθηκε από τον Θεό πλούσια με τα χαρίσματα του διδασκάλου της πνευματικής ζωής και της διακρίσεως των πνευμάτων, της διακρίσεως ανάμεσα στην αλήθεια και στην πλάνη• ήταν κατ’ εξοχήν διακριτικός Γέροντας. Είναι χαρακτηριστικό ότι καταξιωμένοι Γέροντες και πνευματικοί, όπως ο Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, του ζητούσαν συμβουλές και κατευθύνσεις για την άσκηση του έργου του πνευματικού, όπως φαίνεται από επιστολές του Γέροντα Φιλόθεου, πού σώζονται στο αρχείο του ησυχαστηρίου, όπως και από επιστολή του Γέροντα Δανιήλ προς τον Φιλόθεο Ζερβάκο πού στάλθηκε τον Ιανουάριο του 1913.

Επικοινωνία με τον Γέροντα Δανιήλ είχε επίσης και ο γνωστός Γέροντας της Πάτμου, Αμφιλόχιος Μακρής. Σώζεται επιστολή του Γέροντα Δανιήλ προς τον Γέροντα Αμφιλόχιο με προσφωνηματική επιγραφή «Τω εριτίμω φίλω Αμφιλόχιω Μοναχώ τώ έν τη κατά Πάτμον Ιερά Μονή του όσιου Χριστοδούλου ησυχάζοντι». Ο Γέροντας Αμφιλόχιος είχε γνωρίσει μάλιστα προσωπικά τον Γέροντα Δανιήλ, όπως γράφει η τελευταία εκτενής και συγκροτημένη βιογραφία του: «Περιήλθεν όλα τα μοναστήρια και τάς σκήτας, εγνώρισεν άγιους άνδρας, όπως τον Γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτην και άλλους, έκ των οποίων τα μέγιστα ωφελήθη».

Τα ελάχιστα αυτά και πενιχρά λόγια για τον μεγάλο αγιορείτη Γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτη υπομνηματίζουν και συμπληρώνουν κατάλληλα μερικές από τις πολλές μαρτυρίες προσώπων πού τον γνώρισαν και τον έζησαν. Ο μεγάλος Σκιαθίτης πεζογράφος Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, ο άλλος μετά τον Παπαδιαμάντη άγιος των νεοελληνικών γραμμάτων, ήταν το πνευματικό τέκνο του Γέροντος Δανιήλ, από το πρόσωπο και τις διδαχές του όποιου τόσο πολύ εντυπωσιάσθηκε, ώστε εκάρη μοναχός και έλαβε το όνομα Ανδρόνικος στον Ιερό Ναό των Τριών Ιεραρχών Σκιάθου στις 16 Σεπτεμβρίου του 1929. Νωρίτερα έγινε μοναχή η γυναίκα του Βασιλική με το μοναχικό όνομα Αθανασία, η οποία μόνασε στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Κεχροβούνι της Τήνου, όπου ηγουμένευε η ονομαστή για την οσιότητά της Γερόντισσα Θεοδοσία, πνευματικό και αυτή τέκνο του Γέροντα Δανιήλ.

Σώζεται λόγος του Γέροντα Δανιήλ «Εις την κατάθεσιν των τιμίων λειψάνων της αειμνήστου Αθανασίας Μοναχής», πού αναγνώσθηκε στην Ιερά Μονή του Κεχροβουνίου της Τήνου, από τον όποιον προκύπτουν ενδιαφέροντα στοιχεία για τον πνευματικό δεσμό πού συνέδεε τον Γέροντα Δανιήλ με αμφότερα τα μέλη της συζυγίας, αλλά και για τον σπουδαίο ρόλο της Βασιλικής στον σωστό και απλανή πνευματικό προσανατολισμό του Αλεξάνδρου. Ήταν λοιπόν αποφασιστική για τον μεγάλο Σκιαθίτη λογοτέχνη Αλέξανδρο Μωραϊτίδη και την γυναίκα του η επικοινωνία τους με τον Γέροντα Δανιήλ, ώστε να ζήσουν κατόπιν στον κόσμο όχι απλώς ως κοσμοκαλόγεροι, αλλά να γίνουν πράγματι μοναχοί και να αξιωθούν να φορέσουν το αγγελικό σχήμα ως Ανδρόνικος και Αθανασία. Συνέβαλαν μάλιστα και οί δυο πολύ στην ανάπτυξη της επικοινωνίας και στην αμοιβαία εκτίμηση μεταξύ του άγιου Νεκταρίου και του Γέροντα Δανιήλ.

Η σύζυγος μάλιστα του Μωραϊτίδη άνηκε στον κύκλο των γυναικών, οί όποιες βρίσκονταν υπό την καθοδήγηση του άγιου Νεκταρίου κατά την διάρκεια της Σχολαρχίας του στην Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή. Υπάρχουν εντυπωσιακές μαρτυρίες του ίδιου του Μωραϊτίδη για την εντύπωση πού του προκάλεσαν η πρώτη του γνωριμία με τον Γέροντα, οί νυκτερινές συζητήσεις στην απλωταριά του κελλιού στα Κατουνάκια, η γενική εκτίμηση και αποδοχή του διακριτικού Γέροντα από τους αγιορείτες. Οι μαρτυρίες αυτές προέρχονται όλες από το γνωστό έργο του Μωραϊτίδη «Με του βοριά τα κύματα».

Ο σοφός και διακριτικός αγιορείτης Γέροντας

Αποκαλυπτικές μαρτυρίες για τον Γέροντα Δανιήλ από τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη

«…επιστρέφοντες εις την Καλύβην των ο μέν γέρων Δανιήλ μετά του Αθανασίου εισερχόμενοι εις το ταπεινόν Εργαστήριον ως ελεγον οί αρχαίοι, κατεγίνοντο εις την ζωγραφικήν, γράφοντες μικρός τινας εικόνας κατά παραγγελίαν. Κατά την έργασίαν αυτήν ήρέσκοντο να γίνεται άνάγνωσις, ίνα μή άργολογώσι. Διά τούτο ο εις έζωγράφιζεν, ο άλλος δε άνεγίνωσκεν από Πατερικού τινός βιβλίου…». Περιγραφή Αλεξάνδρου Μωραϊτίδη. (Στην φωτογραφία ο Αναπεσών, εργο της αδελφότητας των Δανιηλαίων).

Γράφει για την πρώτη τους γνωριμία: «Εκεί πρωτοείδα τον γέρο-Δανιήλ, συστάσεων δεν είχον ανάγκην… ώστε ο Γέρων Δανιήλ μόλις ήκουσε το όνομα μου έδειξεν ειλικρινή χαράν, ωσάν να έβλεπεν αρχαίον τινά μαθητήν του, και δεν ήξευρε, καθώς λέγει ο λόγος, πώς να με περιποιηθή οικειότερον, όσον το δυνατόν. Σμυρναίος, διαβασμένος, ασκητικώτατος, με την οσιακήν του ωχρόλαμπρον αίγλην της μορφής του, με την μιξοπόλιον γενειάδα του, με την υπόξανθον κόμην του και τους γλαυκούς πως οφθαλμούς του•λόγιος και ομιλητικώτατος.

Κοινοβιάσας κατ’ αρχάς εις μεγάλας μονάς, αλλά ολιγοστά έτη προ της γνωριμίας μας αποσυρθείς εις Κατουνάκια προς μείζονα ησυχίαν, έν η όντως παράγεται το γλυκύτατον της ασκήσεως μέλι, ού την ηδύτητα γνωρίζουσι μόνον όσοι το εγεύθησαν… Εκεί κατά πρώτον εξετίμησα την χάριν, την διάκρισιν, αλλά και την ταπείνωσιν του Γέροντος Δανιήλ, όστις, σημειωθείτω, έχει διέλθει όλην την σειρά των γραμμάτων των άγιων Πατέρων, αλλά και την σειράν των συγγραμμάτων των λεγομένων Νηπτικών, ών η ανάγνωσις βαθύτερον τον ελκύει, αρεσκόμενον εις τάς αλληγορίας και τάς λοιπός καλλονάς των λόγων των τοιούτων Πατέρων, π.χ. Ιωάννου της Κλίμακος και Συμεών του Νέου του Θεολόγου. Ο Γέρων Δανιήλ, ως αντελήφθην αμέσως, μελετηρότατος και ομιλητικώτατος, διακριτικώτατος δε εις το άκρον, όπου αν εκοινοβίασεν εν Άθωνι απέκτησε ταχέως την αγάπην και συμπάθειαν των αδελφών, ου η γνώμη επί των πνευματικών ζητημάτων βαρύνει πολύ, πάρα πολύ».

Ο Σκιαθίτης πεζογράφος Αλέξανδρος Μωραϊτίδης υπήρξε πνευματικό τέκνο του Γ. Δανιήλ. Στο έργο του «Με του βοριά τα κύματα» μας δίνει εντυπωσιακές μαρτυρίες γι αυτόν. (Στην φωτογραφία ο Μωραϊτίδης έχοντας λάβει το μοναχικό σχήμα με το όνομα Ανδρόνικος).

Καταξιωμένοι Γέροντες και πνευματικοί, όπως ο Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής και ο Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, ζητούσαν συμβουλές και κατευθύνσεις από τον Γέροντα Δανιήλ για το πνευματικό εργο τους. Δεξιά: Ο Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής. Αριστερά: Ο Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος.

Ο Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής και οι Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης και παπά Δανιήλ από τα Κρύα Νερά

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κείμενο αναφέρεται στον Γέροντα Δανιήλ Κατουνακιώτη πνευματικό ποδηγέτη του Γέροντα Ιωσήφ και τον παπά Δανιήλ  από τα Κρύα Νερά (Άγιον Όρος), ο οποίος υπήρξε πνευματικός του Γέροντα Ιωσήφ. Και οι δύο αγιορείτες πατέρες, και ο Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης και ο παπα Δανιήλ κοιμήθηκαν εν Κυρίω το 1929.

Ο π. Αρσένιος έμενε τότε στα βόρεια μεσαία μέρη του Άθωνα. Σκεφτόταν να βρει κατάλληλο μέρος για να ασκήσει την ησυχία, αλλά δεν αποφάσιζε να ξεκινήσει μόνος του. Όταν άκουσε πως κάποιος νέος μοναχός, ζηλωτής αυτής της ζωής, βρίσκεται στα μέρη της Λαύρας, ξεκίνησε να τον συναντήσει. Έτσι έγινε η συνάντηση αυτή, στην εορτή της Μεταμορφώσεως, στην κορυφή του Άθωνα. Μίλησαν για λίγο, συμφώνησαν στο πρόγραμμα και αποφάσισαν να αγωνιστούν μαζί. Ξεκίνησαν να συμβουλευτούν τον διακριτικό Γέροντα Δανιήλ στα Κατουνάκια, από πού και πώς να αρχίσουν τον πνευματικό αγώνα τους χωρίς τον κίνδυνο της πλάνης, αλλά με ευχή των Γερόντων και με βέβαια σκέπη της Χάριτος του Θεού.

Ο πράος και πατρικότατος Γέροντας άκουσε την απόφασή τους και διαπίστωσε την αγαθή πρόθεση και τον ζήλο για τον πνευματικό αγώνα. Δεν τους απέτρεψε από τον καλό τους σκοπό, τους συμβούλεψε όμως επιτακτικά να μην ξεκινήσουν, αν δεν σφραγίσουν το έργο τους με την ευλογία της υπακοής. Ο συνετός και διακριτικότατος Γέροντας είπε λακωνικά: «Έχετε Γέροντα; Χωρίς την ευλογία του Γέροντος τίποτε δεν ευδοκιμεί. Χωρίς την σφραγίδα αυτή της πατρικής ευλογίας δεν καρποφορεί κανένα πνευματικό έργο στην μοναχική μας ζωή. Γι’ αυτό επιμένω να περάσετε μέσα από αυτή την νομιμότητα, για να σας συνοδεύει σε όλη την ζωή σας η Χάρις του Θεού. Πηγαίνετε σε κάποιο γεροντάκι, όσο και αν φαίνεται απλό, υποταχθείτε σε αυτό, και όταν πεθάνει και το κατεβάσετε εσείς στον τάφο, θα πάρετε ως κληρονομιά την ευλογία του Θεού, που θα σας συνοδεύει και θα σας οδηγεί σε κάθε πρόοδο».

Φυσικά, δεν ήταν δυνατόν να μην υπακούσουν. Ο θείος ζήλος για την ασφαλή οδό και η βαρύτητα της συμβουλής του αγίου Γέροντος τους έκαναν να δεχθούν τον λόγο αυτόν χωρίς κανένα δισταγμό. Καθώς μας έλεγαν αργότερα, δέχθηκαν τον λόγο του Γέροντος ως ρήμα Θεού, ως πραγματική αποκάλυψη.

Η ανακάλυψη του ησυχαστού Γέροντος Δανιήλ ως πνευματικού

Από τα πρώτα βήματα του ξεκινήματός του ο Γέροντας νοσταλγούσε την συνάντηση με έναν πνευματικό οδηγό. Άνθρωπο πνευματικό, με όλη την σημασία της λέξεως που με την κατάλληλη πείρα, να τον διδάσκει και να τον οδηγεί σε αυτήν την τόσο λεπτή και μυστηριώδη ζωή. Παρόλο που πολλές φορές απογοητεύθηκε, καθώς μας έλεγε, δεν έπαψε να αναζητεί και να ελπίζει. Υπήρχε και η φήμη για την ύπαρξη αθέατων ασκητών που ζούσαν άγνωστοι, και μερικές φορές παρουσιάζονταν σε ορισμένους πνευματικούς λειτουργούς και κοινωνούσαν. Για πολύ καιρό αυτό έγινε πρόβλημα και πειρασμός για τους Γέροντες, που προσπαθούσαν και ερευνούσαν αδιάκοπα να τους συναντήσουν. Ψάχνοντας επίμονα γύρισαν όλα τα σπήλαια και τις καλύβες και όπου υπήρχε ίχνος παλαιάς κατοικίας ή τόπου που μαρτυρούσε ότι κάποτε κάθησε ασκητής. Στο κάθισμα του Αγίου Πέτρου, μετά από τα Κρύα Νερά στην περιφέρεια της Μεγίστης Λαύρας, ησύχαζε τότε ο περίφημος παπα-Δανιήλ. Αυτός ήταν αληθινός ησυχαστής και σχεδόν έγκλειστος. Δεν έβγαινε από την μάνδρα του, αγωνιζόταν στην αγρυπνία και την ευχή και λειτουργούσε καθημερινά. Φύση σιωπηλή, απαλλαγμένη από κοσμικές μέριμνες και με διαφορετικά προγράμματα ζωής. Δεν είχε επισκέπτες ούτε δεχόταν εύκολα στις ώρες της ησυχίας και προσευχής του, ιδίως στην Λειτουργία, που συνήθως γινόταν γύρω στα μεσάνυκτα. Ο Γέροντας Ιωσήφ διαπίστωσε την πνευματικότητα του περιβάλλοντος και την αγιότητα του Γέροντος αυτού. Τον παρακάλεσε να τους επιτρέπει πότε-πότε να λειτουργούνται εκεί, μιας και κάθονταν στον Άγιο Βασίλειο, που δεν απείχε πάρα πολύ, και να εξομολογούνται σε αυτόν. Ο Γέροντας δέχθηκε την παράκλησή τους.

Για τον μεγάλο αυτόν Γέροντα, τον παπα-Δανιήλ, έπρεπε κάποιος άλλος να γράψει περισσότερα, γιατί εμείς γνωρίζουμε πολύ λίγα. Εδώ θα αναφερθούμε σε αυτόν, για να μην ξεχαστεί το σεβαστό του όνομα, γιατί είναι από τους συγχρόνους ήρωες της Αθωνικής πολιτείας. Φύση, καθώς προαναφέραμε, ήσυχη και σιωπηλή με σύντροφο την ταπείνωση, ήθελε πάντοτε να κρύβεται και να είναι αφανής, πράγμα συνηθισμένο στους αληθινούς μοναχούς. Πάντοτε εγκρατής, δεν γευόταν λάδι σχεδόν ποτέ, αλλά έτρωγε μόνο βρασμένα όσπρια χωρίς λάδι, μία φορά την ημέρα, κατά την ενάτη βυζαντινή ώρα. Αγρυπνούσε κάθε νύχτα προσευχόμενος μόνος του και πριν τα μεσάνυχτα πήγαινε στην Εκκλησία, για την ετοιμασία της προσκομιδής, όπου διάβαζαν ένα μικρό μέρος της Ακολουθίας, κυρίως καθίσματα από το Ψαλτήρι. Μετά τα μεσάνυχτα άρχιζε η Λειτουργία, η οποία γινόταν με πολλή βραδύτητα και κατάνυξη. Όταν εκφωνούσε τις ευχές, συχνά διέκοπτε την συνέχεια από τα δάκρυα και την κατάνυξη. Έτσι πολλές φορές μόνο η Λειτουργία έφθανε να διαρκεί έως τέσσερις ώρες. «Πολλές φορές, μας έλεγε ο Γέροντας, τον βιάζαμε να μας πει πνευματικό λόγο για να ωφεληθούμε. Εκείνος όμως απέφευγε, προβάλλοντας ως πρόφαση τον λόγο από το Γεροντικό: «όταν ο λύχνος καίει, φωτίζει τους άλλους, καίει όμως τα δικά του χείλη». Έτσι υπονοούσε το πάθος της κενοδοξίας.
Άλλος ευλαβής αδελφός από την Νέα Σκήτη μας είπε για τον άγιο αυτόν Γέροντα Δανιήλ ότι κάποτε τον επισκέφθηκαν με τον Γέροντά του, που ήταν παλαιοί φίλοι και γνωστοί. «Εγώ, μας είπε ο Νεοσκητιώτης, ήμουν κοσμικός και μόλις είχα έρθει στο Άγιον Όρος μετά το στρατιωτικό. Μόλις πλησιάσαμε, τον χαιρέτησε ο Γέροντάς μου με μετάνοια και μετά μου έκανε νεύμα να κάνω και εγώ το ίδιο. Πλησίασα, μου έσφιξε το χέρι και με προσφώνησε με το όνομά μου- “καλώς ήλθες, Στέργιο, καλά έκανες και ήλθες στο περιβόλι της Παναγίας μας και κοντά στον Γέροντα Νεόφυτο· κάθησε και έχε υπομονή. Σε λίγο θα έρθει και ο Νίκος να μένετε μαζί”. Ο Νίκος ήταν ο κατά σάρκα μικρότερος αδελφός μου. Είχαμε χωρίσει, επειδή είμασταν ορφανά από πολύ καιρό και αγνοούσαμε τελείως που μένει ο καθένας. Εγώ ξενοδούλευα στην Λειβαδιά και μετά πήγα στρατιώτης, ενώ ο Νίκος έφυγε από μικρός στην Αθήνα και δούλευε στα αρτοποιεία. Τότε γύρισε στον Γέροντά μου και τον ενθάρρυνε να μας κρατήσει. Φώναξε τον υποτακτικό του Αντώνιο να μας κάνει τσάι και σε μένα, τον Στέργιο, να βάλει πολλή ζάχαρη. Κάποτε ήρθε το τσάι, αλλά το δικό μου εκ πρώτης όψεως είχε άσχημη θέα, σαν να είχε πέσει μέσα καπνιά. Όταν το γεύθηκα, έκανα κάποιο μορφασμό και το άφησα κάτω. Τότε με ρώτησε· “είναι ωραίο το τσάι, Στέργιο;”. “Όχι, Γέροντα”, του αποκρίθηκα σαν πειραγμένος. “Έπεσε καπνιά από το τζάκι και είναι σαν δηλητήριο”. Τότε βρήκε την κατάλληλη αφορμή να με διδάξει το νόημα της μοναχικής ζωής που διάλεξα. “Όχι παιδί μου, μου λέει, δεν έπεσε καπνιά, αλλά είναι άγρια βαλανίδια του δάσους, που είναι πικρά και στιφά. Συμβολίζουν την αγωνιστικότητα της ζωής μας εδώ, που θα φαίνεται πικρή, αλλά έτσι θα μας γλυκάνει ο Κύριος στην βασιλεία Του”. Αυτά τα λόγια τα θυμάμαι πάντοτε, σαν να μου τα είπε χθες. Όσο για τον αδελφό μου, πράγματι ήρθε μετά από δύο χρόνια και ζήσαμε για πάντα στο ίδιο καλύβι που πήγαμε από την αρχή και μετά τον θάνατο του Γέροντός μας».

Αυτοί ήταν οι αυτάδελφοι Κύριλλος μοναχός και Νεόφυτος ιερομόναχος, συνοδία του Γέροντος Νεοφύτου του ξυλογλύπτου στην Καλύβη της Ζωοδόχου Πηγής στην Νέα Σκήτη.
Τόσο πλούσια κατοικούσε η Χάρις στην ψυχή του παπα-Δανιήλ, που γνώριζε με λεπτομέρεια και ακρίβεια τα μακρινά και άγνωστα πράγματα. Μέχρι το τέλος του, μας είπε ο Γέροντας, υπέργηρος και ανήμπορος, δεν διέκοψε τον αρχικό τρόπο της ζωής του. Την τελευταία ημέρα πριν την αναχώρησή του ζήτησε να τον κρατήσουν να σταθεί και να βγει έξω στην αυλή. Όταν με κόπο βγήκε, γύρισε, είδε γύρω του και στέναξε ελαφρά· «μάταιος κόσμος, τα πάντα ματαιότης». Έπειτα σιγά-σιγά γύρισε πάλι στο στρώμα του. Μετά από λίγες ώρες έφυγε για τον ουρανό, που τόσο πολύ αγάπησε και γι’ αυτόν κόπιασε. Αυτά για τον οσιώτατο Γέροντα παπα-Δανιήλ.

«Ένα καλοκαίρι, μας είπε ο Γέροντας, τότε που αγωνιζόμασταν να ζούμε απερίσπαστα, ήμουν πολύ ταλαιπωρημένος. Το σώμα μου ήταν κατατσακισμένο από την βία. Προσπαθούσα να μην υποχωρήσω, γιατί πίστευα πως “η υπομονή των πενήτων ουκ απολείται εις τέλος”. Όπως είχα συμπεράνει, κατά το τέλος της οκταετίας αυξανόταν ο σαρκικός πόλεμος. Τα αμυντικά μου μέσα δεν απέδιδαν πολύ, γιατί η Χάρις συστελλόταν και ούτε έβρισκα τόση παρηγοριά από την προσευχή. Σε αυτές τις ώρες πολύ βοηθάει η ανθρώπινη παρηγοριά από γνησίους αδελφούς και πατέρες, που έχουν πείρα του πειρασμού και των καταστάσεων. Για εμάς όμως ήταν πολύ δύσκολο αυτό, γιατί με την προσπάθειά μας να αποφεύγουμε τις συναναστροφές για χάρη της ησυχίας, παρεξηγηθήκαμε από τους πολλούς ως πλανεμένοι και έτσι μας θεωρούσαν αποκρουστικούς και μας απέφευγαν. Όμως δεν ήταν μόνο αυτό. Όσοι είχαν περισσότερη άγνοια της πραγματικότητος μάς ειρωνεύονταν και μας χλεύαζαν. Τότε πραγματοποιήθηκε το “επί το άλγος των τραυμάτων μας προσθήκη” σύμφωνα με τον Δαβίδ. Ο μόνος που μας έμενε ήταν ο Γέροντας στον Άγιο Πέτρο, ο παπα-Δανιήλ. Εκεί καταφεύγαμε συχνά και ο Γέροντας μάς παρηγορούσε, ιδιαίτερα όταν μας έβλεπε να προσπαθούμε ειλικρινά για την σωτηρία μας.

(Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού, Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 1- αποσπάσματα)

Όσιος Δανιήλ Κατουνακιώτης .'' Αδύνατη η σωτηρία τών αλλοθρήσκων καί αιρετικών ''.

Αναίρεσις τής Οικουμενιστικής αιρέσεως , '' περί τής σωτηρίας τών αιρετικών '' .

  

 Ο Όσιος Δανιήλ Κατουνακιώτης

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

  Η Αίρεση είναι χωρισμός από τον Θεό. Άλλο είναι αμαρτωλός και άλλο αιρετικός. Ο αμαρτωλός μένει στους κόλπους της Αγίας Εκκλησίας, στο έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού, ενώ ο αιρετικός γίνεται αποστάτης, εχθρός του Θεού και χάνει τη θεία χάρη.
Ο εχθρός μας διάβολος, επειδή δεν μπορεί να προτρέψει τους Ορθοδόξους στην έμπρακτη αμαρτία, σοφίζεται τις δεξιές πλάνες και αιρέσεις μέσω του κρυφού εγωισμού και τους κάνει υποχείριους με απρόβλεπτες συνέπειες.
Στις αιρέσεις ταλαιπωρούνται οι πιστοί και το φοβερότερο, εάν πεθάνουν ενώ βρίσκονται σε αυτές, μένουν μακριά από τον Νυμφώνα Χριστό.

  Στην Εκκλησιαστική Ιστορία βλέπουμε ότι, μόλις καταργήθηκε η ειδωλολατρία με τη διάδοση του Χριστιανισμού, ο εφευρέτης των κακών, ο δολοπλόκος σατανάς έσπειρε σε ορισμένους εγωιστές , βλάσφημες θεωρίες εναντίον του Ιησού Χριστού και της Αγίας Τριάδας. Γι' αυτό οι θείοι Πατέρες, που συνήλθαν με τη χάρη του Θεού στις Αγίες Συνόδους, καταδίκασαν και εξόρισαν αυτούς από την Εκκλησία του Χριστού.
Δε σταμάτησε όμως και πάλι ο εχθρός μας διάβολος να ταλαιπωρεί την Αγία μας Εκκλησία με τις ποικίλες αιρέσεις. Ιδίως στα τέλη του προηγούμενου αιώνα μέχρι και σήμερα έσπειρε διάφορες αιρέσεις για να αποπλανήσει τους πιστούς.

  Κατ' αυτήν περίπου την περίοδο, δηλαδή κατά τα έτη 1844-1929, έζησε και ο αείμνηστός μας παππούς, ο Γέροντας Δανιήλ ο Κατουνακιώτης, γόνος της περίφημης και αλησμόνητης Σμύρνης, από την Ευαγγελική Σχολή απ' όπου και αποφοίτησε.
Μετά τις σπουδές του, σε νεαρή ηλικία η θεία Πρόνοια τον οδήγησε στο Άγιο Όρος, τον Άθωνα. Γεμάτος από θεϊκό έρωτα, πέρασε ακόρεστα από όλα τα στάδια της μοναχικής ζωής και με την αδιάκριτη υπακοή, την ολοκληρωτική αυταπάρνηση και τη μελέτη των Αγίων Πατέρων έφτασε στο υπερφυσικό και πήρε το χάρισμα της διακρίσεως.

  Ως πιστό τέκνο της Ορθόδοξης Εκκλησίας χαιρόταν και ευχαριστιόταν για κάθε πρόοδο σε Αυτήν, λυπόταν όμως και θλιβόταν για κάθε καινοτομία και αίρεση.

  Ο Πανάγαθος Κύριος τον προίκισε με το θείο δώρο της ορθής γραφίδας. Υποκινούμενος, λοιπόν, από ένθεο ζήλο για την Αγία μας Εκκλησία, και κινούμενος από πολλούς Άγιους Αρχιερείς και πιστούς Χριστιανούς, συνέγραψε κατά καιρούς διάφορες πραγματείες και επιστολές, με τις οποίες συνιστούσε και παρότρυνε τους πιστούς να μένουν σταθεροί και ακλόνητοι στα δόγματα και τις παραδόσεις της Ορθόδοξής μας Εκκλησίας.
Τα εν λόγω συγγράμματά του δημοσιεύτηκαν τότε, άλλα σε μικρά φυλλάδια, άλλα σε χριστιανικά περιοδικά, ενώ τα περισσότερα στάλθηκαν ως επιστολές και παρέμειναν αδημοσίευτα, γιατί δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα να δημοσιευτούν. Έπειτα, για πενήντα χρόνια και παραπάνω, παρέμειναν στη σιωπή λόγω των εμπόλεμων καταστάσεων και των ποικίλων εμποδίων.
Όπως όμως είναι γνωστό, από τις αρχές του 1981, με τη Θεία πρόνοια οδηγηθήκαμε στην έκδοση τεσσάρων τόμων από τα εν λόγω πνευματικά συγγράμματα. Γεμάτοι από πνευματική ικανοποίηση για το μεγάλο ενδιαφέρον πολλών αγίων Αρχιερέων, ιερέων και πιστών, δημοσιεύουμε ήδη τον πέμπτο κατά σειρά τόμο με τον τίτλο «Εξ Ερήμου Διατυπώσεις». Ο εν λόγω τόμος συμπεριλαμβάνει μελέτες και επιστολές κατά των σύγχρονων ποικίλων αιρέσεων, όπως επίσης και κατά του σύγχρονου οικουμενισμού και των εκκλησιαστικών μεταρρυθμίσεων. Επίσης, στις πραγματείες και τις επιστολές αυτές αναπτύσσονται πολλά εκκλησιαστικά, ηθικά και κοινωνικά θέματα.

Όπως βλέπουμε, η εποχή μας είναι εποχή χαλάρωσης των ιδανικών της ορθόδοξης πίστης, ή μάλλον κατάργησης των ηθικών επιταγών. Γι' αυτό και οι γνήσιοι πιστοί χρειάζονται σχετική ενίσχυση. Ο εν λόγω πέμπτος τόμος «Εξ Ερήμου Διατυπώσεις» θα στερεώσει ακόμα περισσότερο τους πιστούς στην ορθόδοξη πίστη και τις Πατερικές παραδόσεις και θα απαλλάξει πολλούς αδελφούς, οι οποίοι τυχαία και αβασάνιστα υπέπεσαν στις φοβερές πλάνες και αιρέσεις και στο σύγχρονο θηρίο του οικουμενισμού. Πιστεύουμε ότι ο καθένας, μελετώντας σε βάθος τα κείμενα του πέμπτου τόμου του αείμνηστού μας παππού Γέροντα Δανιήλ, θα μείνει σταθερός και ακλόνητος στην Ορθόδοξη Αγία μας Εκκλησία και μαζί με τα άλλα καλά έργα που θα κάνει, θα κερδίσει την ουράνια Μακαριότητα.

Ιερομόναχος Μόδεστος Δανιηλίδης
Γέροντας της Μοναστικής Αδελφότητας των Δανιηλαίων
Κατουνάκια, 1^η Φεβρουαρίου 1985

***

Πραγματεία Περί σωτηρίας των Αιρετικών

Προς τον Οσιολογιότατο μεταξύ των Μοναχών κ. Ευδόκιμο
Χαίρε, υγίαινε

  Σας γράφω ως συνέπεια της δικής σας θερμής παράκλησης σχετικά με την ερώτηση, εάν αυτοί που είναι αιρετικοί, επειδή αιρετικοί ήταν οι πρόγονοί τους, και οι κακόδοξοι κάνουν έργα θεοφιλή και θεάρεστα και από άγνοια είναι κακόδοξοι, θα τύχουν του ελέους του Χριστού κατά τη Δευτέρα Παρουσία ή όχι; Επίσης, και εάν κάποιοι Ιεραπόστολοι από αυτούς, κηρύττοντας το όνομα του Χριστού συγχρόνως υμνούν το δόγμα τους και  γίνονται αποδεκτοί από τους ασεβείς και ειδωλολάτρες, θα βρεθούν δεξιά του Χριστού;

  Σε απάντηση, ακόμα κι αν η ερώτησή σας είναι πολύ τολμηρή, εν τούτοις όμως, επειδή αυτή η πρόταση δεν προέρχεται μόνο από εσάς, αλλά και από πολλούς νεωτεριστές, γι' αυτό, προς ικανοποίηση της δικής σας απορίας και προς υπονόμευση της αμαρτημένης δεξιάς αποπλάνησης από τα λεγόμενα των νεωτεριστών, ας καταθέσουμε τα παρακάτω:

  Η δική μας Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, η οποία έχει θεμελιωτή τον Ίδιο τον Θεό και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό και στηρίζεται και ενισχύεται από τους Αγίους Αποστόλους και τις Οικουμενικές και Τοπικές Ιερές Συνόδους, με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, όλα όσα σκέφτεται και διδάσκει είναι πάρα πολύ σωστά, αδιάβλητα, αγιότατα και ανεπίδεκτα της ελάχιστης παρατήρησης.

  Τις καινούριες γνώμες όσων προσπάθησαν να αναδειχτούν ως εφευρέτες νέων δογμάτων και καινούριων δοξασιών, που δεν είναι καταχωρημένες στα Πρακτικά ολόκληρης της Ανατολικής του Χριστού Εκκλησίας, αυτές πρέπει να απορρίπτουμε, αν και φαίνονται σε μας κάπως αρεστές επειδή γίνονται εύκολα συμπαθητικές.

  Εκφρασμένο μία φορά, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός με παρρησία κήρυξε και είπε: «ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται» (Μάρκ.16,16) [αυτός που πίστεψε και βαπτίστηκε θα σωθεί, ενώ αυτός που δεν πίστεψε θα κατακριθεί], και επίσης «εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος ου δύναται εισελθείν εις την Βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν. 3,3) [αν κάποιος δε γεννηθεί από νερό και Πνεύμα, δεν μπορεί να εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού] και «τω εις το Άγιον Πνεύμα βλασφημήσαντι ουκ αφεθήσεται» (Λουκ. 12,10). Και κάπου αλλού «ο λύσας μίαν των εντολών μου των ελαχίστων και διδάξας ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη Βασιλεία των ουρανών». Εμείς πάνω σε αυτά μπορούμε να πούμε κάτι;

  Εάν οι θεοφόροι Απόστολοι και οι υπόλοιποι Μεγάλοι Διδάσκαλοι της Εκκλησίας με πολύ ιδρώτα και άπειρες κακώσεις, με εξορίες και ανεκδιήγητες καταθλίψεις και άπειρα βάσανα, τα οποία υπέμειναν για τη στερέωση της Ορθοδοξίας και την καταπολέμηση και την απομάκρυνση των κακόδοξων αιρέσεων, ακόμα και με το ίδιο τους αίμα, προέβλεπαν ότι οι ετερόδοξοι θα τύχουν έλεος και θα καταταχθούν μαζί με τους ευσεβείς, τότε περιττοί ήταν εκείνοι οι ανδρείοι αγώνες, τους οποίους κατέβαλλαν εναντίον τυράννων και ασεβών και εναντίων των κακόδοξων αιρεσιαρχών που αναδεικνύονται κατά καιρούς. Τότε περιττή είναι η φροντίδα για τη σύσταση των Οικουμενικών Συνόδων και των Τοπικών. Τότε έπρεπε, σύμφωνα με τη μάταιη γνώμη των νεωτεριστών να φαίνονται οι Άγιοι της Εκκλησίας επιεικέστεροι, παραβλέποντας τις διάφορες καινοτομίες. Τότε κενοί και μάταιοι οι αγώνες της Εκκλησίας και οι Κανόνες των Αγίων Αποστόλων και όλα τα πρακτικά χωρία των Οικουμενικών Συνόδων. Αλλά δεν είναι έτσι, δεν είναι!

  Οι Άγιοι Απόστολοι και οι υπόλοιποι Αγιότατοι Πατέρες της Εκκλησίας, έχοντας μέσα τους τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, και καθοδηγούμενοι από αυτό, συγκάλεσαν τις Οικουμενικές Συνόδους με σκοπό την καταπολέμηση και την καταδίωξη των κακόδοξων αιρετικών και τη στηλίτευση της αιρετικής τους μόλυνσης, για να λυτρώσουν το ποίμνιο του Χριστού από τις κακόδοξες βλασφημίες αυτών.

  Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας ήταν ομολογουμένως άνδρες θεοσεβείς, άνδρες αγιότατοι, άνδρες θαυματουργοί, άνδρες χωρίς ίχνος κακίας, υπομονετικοί, επιεικείς, που δεν ανταποδίδουν κακό στο κακό, άνδρες εντελώς ευεργέτες και γνήσιοι, σε όλα ακόλουθοι του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Αυτοί που κήρυτταν την ευσέβεια και στηλίτευαν τις φλύαρες κακοδοξίες των ασεβών και αιρετικών, δεν απέβλεπαν ούτε σε κάποιον εθνικό σκοπό ούτε στην ηθική ή εγωιστική τους ικανοποίηση, σύμφωνα με το ήθος των φιλόδοξων αιρετικών, αλλά έσπευδαν ως άλλοι Απόστολοι του Χριστού, για να λυτρώσουν τους πιστούς από τις κακοδοξίες. Για αυτό, για να μη μολυνθούν συνεπώς από αυτή τη βρωμιά και τα υπόλοιπα πρόβατα της Εκκλησίας, συγκάλεσαν τις Αγίες Οικουμενικές Συνόδους και έδιωξαν μακριά από την Εκκλησία του Χριστού, όπως λέγεται, αυτούς που την έβλαπταν.

  Και εάν, καθώς τα πράγματα ήδη μας διδάσκουν, δε γίνονταν οι Οικουμενικές Σύνοδοι και δεν καταπολεμούνταν τα διάφορου είδους κακόδοξα φρονήματα των ετερόδοξων, τολμώ να πω, ότι σήμερα και η ίδια η Ορθόδοξη Εκκλησία θα κλονιζόταν. Εάν σήμερα, με τόσες διαβεβαιώσεις και με τόσες αποκαλύψεις και θαύματα, με τα οποία στερεώθηκε η ευσέβεια και έστησε τρόπαιο η Ανατολική Εκκλησία του Χριστού κατά των αντιπάλων, πάλι κάποιοι από τους δικούς μας-μακάρι να μη γινόταν!- συνηγορούν με τις αμαρτημένες κακοδοξίες των αιρέσεων που έχουν αποκηρυχθεί· τι θα συνέβαινε, εάν δεν εξασφαλίζονταν οι πιστοί από τους ακαταμάχητους, ακράδαντους πύργους των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων! Ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν απέβαλε από τους κόλπους Της τους πρωταίτιους μόνο αιρεσιάρχες ως τα πιο διεφθαρμένα μέλη, αλλά και τους οπαδούς τους,γίνεται φανερό από το Συνοδικό, το οποίο ακριβώς εξέθεσαν οι Άγιοι Πατέρες κατά την Κυριακή της Ορθοδοξίας, στους οποίους σε πληθυντικό αριθμό εκφώνησε το «Ανάθεμα». Να τι λένε: «Τοις μη ορθώς τας των Αγίων Διδασκάλων της του Θεού Εκκλησίας θείας φωνάς εκλαμβανομένοις, και τα σαφώς και αριδήλως εν αυταίς δια της του Αγίου Πνεύματος χάριτος ειρημένα, παρερμηνεύειν τε και περιστρέφειν πειρωμένοις Ανάθεμα γ'» [Ανάθεμα τρεις φορές αυτούς που δεν εκλαμβάνουν σωστά τη θεόπνευστη διδασκαλία των Αγίων Διδασκάλων της Εκκλησίας του Θεού και αυτούς που προσπαθούν να παρερμηνεύσουν και να αλλάξουν αυτά που έχουν ειπωθεί με σαφήνεια και πολύ φανερά μέσω της χάριτος του Αγίου Πνεύματος]. Και ακόμη: «Τοις μη πίστει καθαρά και απλή και ολοψύχω καρδία τα του Σωτήρος ημών Θεού και της αχράντως Αυτόν τεκούσης Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και των λοιπών Αγίων εξαίσια θαύματα δεχομένοις, αλλά πειρωμένοις αποδείξεσι και λόγοις σοφιστικοίς ως αδύνατα διαβάλλειν ή κατά το δοκούν αυτοίς παρερμηνεύειν και κατά την ιδίαν γνώμην συνιστάν, Ανάθεμα!» [Και κατά την ίδια γνώμη συνιστά Ανάθεμα: αυτοί που δε δέχονται με πίστη καθαρή και ολόψυχη καρδιά τα εξαίσια θαύματα του Σωτήρα μας Θεού και της Δέσποινάς μας Θεοτόκου που Τον γέννησε άσπιλα και των υπόλοιπων Αγίων, αλλά που προσπαθούν με αποδείξεις και λόγους σοφιστικούς να διαβάλλουν με αδύνατο τρόπο ή όπως φαίνεται να παρερμηνεύουν!]. Επίσης, και «ει τις ου προσκυνεί τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν εν εικόνι περιγραπτόν, κατά το ανθρώπινον, είτω ανάθεμα»! [Εάν κάποιος δεν προσκυνεί τον Κύριό μας Ιησού Χριστό σε εικόνα σχεδιασμένη, κατά το ανθρώπινο, ας αναθεματιστεί!]. Και ακόμη: «Βαρλαάμ και Ακινδύνω και τοις οπαδοίς και διαδόχοις αυτών, Ανάθεμα!» [Ανάθεμα τον Βαρλαάμ και τον Ακίνδυνο και τους οπαδούς και διαδόχους τους!]. Και ακόμη: «όλοις τοις αιρετικοίς, Ανάθεμα!» [Ανάθεμα όλους τους αιρετικούς!].

  Επίσης, από την άλλη, η Εκκλησία του Χριστού εκφώνησε στους ορθόδοξους χριστιανούς το «αιωνία η μνήμη γ'» λέγοντάς το έτσι: «Των την ένσαρκον του Θεού Λόγου παρουσίαν λόγω και στόματι και καρδία και νω, γραφή τε και εικόσιν ομολογούντων, Αιωνία η μνήμη γ'» [Αιώνια η μνήμη αυτών που ομολογούν την ένσαρκο παρουσία του Λόγου του Θεού με λόγο και στόμα και καρδιά και νου και γραφή και εικόνες]. Και στο εξής σε όλους τους ορθόδοξους χριστιανούς που σκέφτονται και ομολογούν όσα «οι Προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι Διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η Οικουμένη ως συμπεφώνηκεν, η χάρις ως έλαμψεν, η αλήθεια ως αποδέδεικται, το ψεύδος ως απελήλαται, η σοφία ως επαρουσιάσατο, ο Χριστός ως εβράβευσεν, Αιωνία η μνήμη!» [οι Προφήτες όπως είδαν, οι Απόστολοι όπως δίδαξαν, η Εκκλησία όπως παρέλαβε, οι Διδάσκαλοι όπως δογμάτισαν, η Οικουμένη όπως έχει συμφωνήσει, η χάρη όπως έλαμψε, η αλήθεια όπως έχει αποδειχτεί, το ψεύδος αποπέμπεται, η σοφία όπως παρουσιάστηκε, ο Χριστός όπως βράβευσε, Αιώνια η μνήμη!].

  Από αυτά που έχουν ειπωθεί και από όσα η δική μας Ορθόδοξη Εκκλησία διδάσκει, γίνεται φανερό ότι όσοι ζουν μακριά από την Ανατολική Εκκλησία του Χριστού, αυτοί οι ίδιοι, επειδή δεν έχουν την υιοθεσία και τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος, υπόκεινται στην κόλαση.

  Αυτή η φαινομενική φιλανθρωπία ή για να το πω καλύτερα , η ανεξιθρησκεία μερικών φιλοπρόοδων νεωτεριστών, οι οποίοι φαίνονται σαν να είναι πιο συμπαθητικοί του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού και της Ορθόδοξης Εκκλησίας Τού και υποστηρίζουν ότι είναι αδύνατο να κολαστούν τόσες χιλιάδες άνθρωποι, αν και έχουν βρεθεί και γεννηθεί από τους προγόνους τους σε ετερόδοξες Εκκλησίες, αυτή, λέω, η γνώμη είναι βλασφημία ασυγχώρητη που έχει καταδικαστεί από την Ε' Οικουμενική Σύνοδο, η οποία καταδίκασε τα συγγράμματα του Ωριγένη, όπου λέγεται ότι η κόλαση θα έχει τέλος και ότι οι δαίμονες θα σωθούν και άλλες τέτοιες ασέβειες, ακολουθώντας την κακόδοξη γνώμη για την οποία γίνεται λόγος και την οποία εμείς οι ευσεβείς χριστιανοί πρέπει να απορρίψουμε ως αρκετά επιβλαβή και ολέθρια. Διότι όσοι σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο βλασφημούν κατά του Αγίου Πνεύματος, που απέδειξε το ανεπίδεκτο αυτής της οικονομίας μέσω των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων. Αυτή η κακόδοξη γνώμη υπαγορεύεται από τον διάβολο, που εξαπάτησε τους προπάτορές μας με το «ου θανάτω αποθανείσθε, αλλά διανοιχθήσονται οι οφθαλμοί υμών» [με το θάνατο δε θα πεθάνετε, αλλά θα ανοιχτούν τα μάτια σας]. Αυτός και τώρα υπαγορεύει στους νεωτεριστές που δεν έχουν υγιείς τις συνειδήσεις, τους οποίους έχει υποχείριους σε κάποια άλλα πάθη και λάθη, λέγοντάς τους «ο Θεός είναι εύσπλαχνος και φιλάνθρωπος και θα σώση πάντας τους χριστιανούς, οίτινές εισιν υποκείμενοι εις πολλά ολισθήματα, διά το ευόλισθον της ανθρωπίνης ατελείας και αδυναμίας, καθώς και τους εν αγνοία ευρεθέντας αιρετικούς!!» [ο Θεός είναι εύσπλαχνος και φιλάνθρωπος και θα σώσει όλους τους χριστιανούς, οι οποίοι είναι υποταγμένοι σε πολλές αμαρτίες εξαιτίας της ευκολίας του αμαρτήματος της ανθρώπινης ατέλειας και αδυναμίας, καθώς και αυτούς που βρέθηκαν από άγνοια στην αίρεση!!].

  Η λεγόμενη φιλανθρωπία αυτών των νεωτεριστών της ανεξιθρησκείας, ότι θα σωθούν με την απόλυτη φιλανθρωπία του Θεού και τα υπόλοιπα έθνη, από πού έχει την ύπαρξή της; Ποια περικοπή του Ιερού Ευαγγελίου ή των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας βρήκαν αυτοί, στην οποία στηρίζονται και διαδίδουν τέτοιες παραλογίες;

  Ποιος, παρακαλώ, που έχει υγιή νου και έχει ανατραφεί με τα αληθινά σπέρματα της ευσέβειας, αναθεωρώντας με ευσέβεια προς τον Θεό την ανέκφραστη σε μας φιλανθρωπία και κηδεμονία του Πανάγαθου Θεού, την οποία όχι μόνο οι Δίκαιοι εδώ και αιώνες Προφήτες και Διδάσκαλοι θαύμασαν, αλλά και που η ίδια η Ουράνια Ιεραρχία των Αγίων Αγγέλων νιώθει έκπληξη, δε βρίσκει λόγους προς ευχαριστία και μπορεί να μιλήσει εναντίον της απόφασης του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, την οποία ομολόγησαν όλοι και ενίσχυσαν οι θεοφόροι Απόστολοι και οι υπόλοιποι Διδάσκαλοι της Εκκλησίας;

  Τέτοια είναι η φιλανθρωπία και κηδεμονία του Πανάγαθου Θεού, γιατί, αφού πήρε στους ώμους Του την προπατορική αμαρτία και υπέστη σταυρικό θάνατο για να σωθεί το ανθρώπινο γένος και να το ελευθερώσει από τον αιώνιο θάνατο, πάλι κήρυττε «ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δε απιστήσας κατακριθήσεται» [αυτός που πίστεψε και βαπτίστηκε θα σωθεί, ενώ αυτός που δεν πίστεψε θα κατακριθεί], και «εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού» [εάν κάποιος δε γεννηθεί από το νερό και το Πνεύμα, δεν μπορεί να εισέλθει στη βασιλεία του Θεού] και ακόμη «απελεύσονται ουτοι εις ζωήν αιώνιον, οι δε εις κόλασιν ατελεύτητον» [αυτοί θα πάνε στην αιώνια ζωή, ενώ οι άλλοι στην αιώνια κόλαση]. Από αυτά απέδειξε ότι μόνο η φιλανθρωπία του Θεού δε σώζει τον άνθρωπο, εάν και εμείς δεν υποτασσόμαστε στο θείο θέλημα και, πιστεύοντας χωρίς δισταγμό σε Αυτόν, φυλάττουμε τις εντολές Του. Μήπως ο φιλάνθρωπος και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός δεν μπορούσε με την παρουσία Του πάνω στη γη να πείσει όλους τους ανθρώπους να Τον πιστέψουν και συνεπώς να σώσει τους πάντες; Γιατί, λοιπόν, πολλοί έμειναν στην ασέβεια  και Του ανταπέδωσαν κακά αντί καλά; Ναι, ομολογουμένως μπορούσε, ως Θεός παντοδύναμος· στο θέλημά Του ποιος αντιστάθηκε; Αλλά ως Θεός δεν είναι μόνο Εύσπλαχνος και Ελεήμων, αλλά και Δίκαιος και επειδή προίκισε τον άνθρωπο με το αυτεξούσιο, γι' αυτό απαιτεί ο καθένας με τη δική του θέληση να  αγαπήσει το καλό αντί του κακού και να γίνει κληρονόμος της Βασιλείας Του. Έχοντας αυτό υπόψη, Ο Κύριος μας έλεγε: «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» [όποιος θέλει να έρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και ας σηκώσει το σταυρό του και ας με ακολουθήσει] και «ο απολέσας την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού, ούτος ευρήσει αυτήν» [αυτός που έχασε την ψυχή του για μένα, αυτός θα τη βρει]· και ακόμη «στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν και πλατεία και ευρύχωρος η απάγουσα εις την απώλειαν» [στενή και θλιμμένη η οδός που οδηγεί στη ζωή, ενώ πλατιά και ευρύχωρη αυτή που οδηγεί στην απώλεια]. Όσοι, λοιπόν, κακοπροαίρετα πολιτεύονται και με τη θέλησή τους κλείνουν τα μάτια τους στην αλήθεια του Ευαγγελίου, αυτοί δίκαια θα τιμωρούνται στην κόλαση.

  Αυτό θα το δούμε σαφέστερα στους κακοπροαίρετους Γραμματείς και Φαρισαίους, οι οποίοι, ακόμα κι αν γνώριζαν καλά τον ερχομό του Μεσσία και είχαν βέβαιο τον προφητικό λόγο και έβλεπαν ότι στο πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού όλα εκπληρώνονται, εν τούτοις όμως όντας σκληροί, μελετούσαν κακοπροαίρετα πώς να τον ακυρώσουν! Αυτοί έβλεπαν τις άπειρες θαυματουργίες του Ιησού και προσπαθούσαν κακόβουλα να τις διαψεύσουν. Είδαν τον τυφλό στα μάτια και αφού έγινε φανερά γνωστό με διάφορες ανακρίσεις και διαδηλώσεις ότι ο Ιησούς τον έκανε καλά, είπαν κάποτε στον τυφλό: «δος δόξαν τω Θεώ, ότι ο άνθρωπος ούτος αμαρτωλός εστιν!» [δόξασε τον Θεό, επειδή ο άνθρωπος αυτός είναι αμαρτωλός!]. Έφτασε η μέρα του σωτήριου Πάθους. Εκεί μετά το θάνατο του Σωτήρα είδαν τη γη να συνταράσσεται, τον ήλιο να έχει σκοτεινιάσει, το κάλυμμα του Ναού να έχει ραγίσει, είδαν ότι αυτός που υποφέρει είναι ο δημιουργός του Ουρανού και της γης, ακόμα κι αν πάλι επέμεναν στη σκληρότητα και την απιστία. Επιτέλους είδαν και την Ανάσταση να κηρύττεται από τους ίδιους τους στρατιώτες και αντί να καταλάβουν και να πιστέψουν, αυτοί τους δωροδόκησαν για να διαψεύσουν την Ανάσταση του Σωτήρα.

  Σε τέτοιες, λοιπόν, κακοπροαίρετες ψυχές δεν ταιριάζει η κόλαση και η αιώνια τιμωρία; Αυτό το ίδιο ακολουθεί και με την Σωτήρια Ανάληψη του Σωτήρα Ιησού. Όσοι καλοπροαίρετα δέχτηκαν το λόγο του Ευαγγελίου και πίστεψαν, αυτοί και σώθηκαν, όσοι όμως απεναντίας ήταν δύστροποι και επέμεναν οικιοθελώς στην απιστία, αυτοί βέβαια και χάθηκαν.

  Από αυτούς, λοιπόν, τους εγωιστές και κακόβουλους ανθρώπους διείσδυσαν συνεπώς οι διάφορες Αιρέσεις και τα πολλών ειδών σκάνδαλα και σχίστηκε η Εκκλησία του Χριστού σε διάφορες Αιρέσεις.

  Είναι, όμως, αδύνατο να εγκαταλείψει ο Πανάγαθος Θεός εκείνον που φροντίζει τη συνείδησή του και έχει καλή προαίρεση προς το αγαθό, και να πεθάνει στην απιστία. Το μυστήριο της ένσαρκης οικονομίας του Χριστού ανακαλύπτεται με άρρητο τρόπο σε όλους τους πιστούς και τους άπιστους, αλλά η κακή συνήθεια, μάλιστα δε και η αμαρτωλή ζωή και η μοχθηρή προαίρεση, δεν αφήνει ούτε τους άπιστους και αιρετικούς, ούτε τους πιστούς που έρπουν προς τα πάθη να μετανοήσουν και να σωθούν.

  Αλλά επειδή το κυρίως δίλημμα, το οποίο ακριβώς προβάλλουν αυτοί που βρίσκονται απέναντί μας είναι ότι όσον αφορά τους πρώτους αιρεσιάρχες, αυτοί βέβαια πρέπει να τιμωρηθούν στην κόλαση ως πρωταίτιοι των αιρέσεων, οι ακόλουθοι όμως αυτών τι φταίνε, αφού γεννήθηκαν και ανατράφηκαν στο δόγμα τους, το οποίο φαίνεται σε αυτούς το πιο ορθόδοξο· απαντώντας σε αυτό λέμε: πράγματι λέχθηκε ότι «ψυχικός άνθρωπος ου δέχεται τα του πνεύματος, μωρία γαρ αυτώ εστί». Εάν αυτοί ήταν άνδρες πνευματικοί, άνδρες θεοσεβούμενοι και μάλιστα ορθόδοξοι, δε θα ήθελαν να προβάλλουν τέτοιες προτάσεις ή μάλλον να πουν κακόδοξες γνώμες που είναι αντίθετες όχι σε άτομα, για παράδειγμα σε κάποιον Πέτρο ή Παύλο, αλλά στο Ιερό Ευαγγέλιο και στην Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού.

  Αυτοί ας μάθουν ότι ο Πανυπεράγαθος Θεός, ο Φιλάνθρωπος από τη φύση Του, Αυτός που ανατέλλει τον ήλιο για τους δίκαιους και τους άδικους, για τους αγαθούς και αμαρτωλούς, Αυτός που προνοεί για τη σωτηρία του καθενός, ενεργεί τα ωφέλιμα και σωτήρια, ενώ εμείς δε γνωρίζουμε πώς Αυτός ο Πλάστης μας και Δημιουργός, όντας φιλάνθρωπος τρυπάει την καρδιά και τη συνείδηση του καθένα, είτε πιστού είτε απίστου, με κάποιον άρρητο τρόπο, για να αποφύγει την αμαρτία ή οποιαδήποτε κακοδοξία και να σωθεί. Αλλά, όπως προλάβαμε να πούμε, η κακή προαίρεση του καθενός, που καίει τα μάτια της ψυχής, δεν την αφήνει να επανέλθει στη νηφαλιότητα και να δει την αλήθεια.

  Σε αυτό λένε οι θεοσεβούμενοι Πατέρες της Εκκλησίας, οι λεγόμενοι Νηπτικοί, ότι ο Πανάγαθος Θεός έχει γενική πρόνοια για όλα τα έθνη, για τους ορθόδοξους όμως έχει καθολική και ειδική πρόνοια. Και στους Ορθόδοξους χριστιανούς, η αγαθότατη Πρόνοιά του τρυπάει την καρδιά τους και τη συνείδηση και τους παροτρύνει για την εξάσκηση της αρετής και της μετάνοιας.

  Και εάν αυτοί φροντίσουν τη συνείδηση, αυτοί γίνονται γνήσιοι μαθητές του Σωτήρα Χριστού και σώζονται. Επίσης, και στις καρδιές όλων των κακόδοξων έρχεται αυτή η θεϊκή φωνή, που ηχεί ωραία σαν σάλπιγγα και λέει:«Άνθρωπε, δε σκέφτεσαι καλά. Δε βλέπεις πόσα ανήκουστα θαύματα κάνει η Ορθόδοξη Εκκλησία; Δε βλέπεις ότι από τον καιρό του χωρισμού στην Ανατολική Εκκλησία δε λείπουν ούτε τα θαύματα ούτε οι Άγιοι ούτε οι Μάρτυρες, ενώ στην αιρετική Εκκλησία δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο;».
Να ένα πολύ προφανές παράδειγμα. Στο νησί της Τήνου πόσοι Λατίνοι υπάρχουν; Αυτοί, ομολογουμένως, βλέποντας στον Ορθόδοξο Ναό του Ευαγγελισμού τα θαύματα που γίνονται κάθε φορά από την  εικόνα της  Κυρίας μας Θεοτόκου, δε λένε βέβαια μεταξύ τους, γιατί στους Ορθόδοξους χριστιανούς να εξακολουθούν τα θαύματα και εμείς να είμαστε άμοιροι αυτών των χαρίτων; Αυτό βέβαια το βλέπουν και το αισθάνονται, αλλά η κακή προαίρεση και η ενέργεια του Σατανά τους εμποδίζει να έρθουν στις αγκαλιές της σωστικής Κιβωτού, της ορθόδοξης Εκκλησίας.

  Επίσης, η άρρητη οικονομία του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού έκανε τις κατάλληλες ενέργειες και τυπώθηκαν στην Ευρώπη όλα τα Συγγράμματα των ένδοξων Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, τα οποία οι θεολόγοι των διάφορων αιρέσεων που υπάρχουν εκεί να ζουν μέσα στην πολυτέλεια, και μέσω αυτών βλέπουν πού έγκειται η αλήθεια και ομολογούν ότι η πρωτότοκος Εκκλησία είναι αυτή των Ορθοδόξων. Γιατί, λοιπόν, επιμένουν στο μη ορθό τους δόγμα; Επειδή αναδεικνύοντας το κακόδοξο φρόνημά τους και ανατρεφόμενοι καθημερινά με τη χλιδή και τον εξεζητημένο τους βίο, δε θέλουν να υποκύψουν σε νηστείες και κακοπάθειες, που υπαγορεύει η δική μας Ορθόδοξη Εκκλησία.

  Μεταξύ πολλών άλλων απόρρητων οικονομιών, τις οποίες εργάζεται η θεία Πρόνοια για τη σωτηρία και ην επιστροφή του καθενός, που αδυνατούμε να καταλάβουμε εξαιτίας της ατέλειας και της αδυναμίας του νου μας, βλέπουμε ιστορικά και ειδικά κάποια θαύματα, με τα οποία αποδείχθηκε η ακραία συγκατάβαση και ευσπλαχνία του Θεού.

  Δεν ήταν διώκτης της Εκκλησίας του Χριστού ο Απόστολος Παύλος; Πώς ο ίδιος Ο Ιησούς μας εμφανίστηκε σε αυτόν καθοδόν και τον έκανε σκεύος εκλογής; Δεν ήταν ο Άγιος Ευστάθιος ειδωλολάτρης και ασεβής; Πώς επίσης εμφανίστηκε σε αυτόν ο Κύριός μας Ιησούς και τον έκανε γνήσιο οπαδό του; Επίσης το ίδιο ακριβώς βλέπουμε και στον Άγιο Προκόπιο και σε πολλούς άλλους που ήταν άλλοτε οπαδοί διάφορων αιρέσεων, όπως ο Αββάς Γεράσιμος, ο Μέγας Ιωαννίκιος, ο Άγιος Αυγουστίνος και πολλοί άλλοι, οι οποίοι υπερφυσικά οδηγήθηκαν, απέφυγαν την πλάνη και έστησαν τρόπαιο κατά του αντιπάλου.

  Μήπως μεροληψία από τον Θεό; Άπαγε τής βλασφημίας ! Αλλά επειδή η αγαθότητά Του γνωρίζει την αγαθή τους καρδιά και την κλίση τους προς την αγαθή αρετή, γι' αυτό τους λύτρωσε από την αίρεση και κακοδοξία που υπέπεσαν εξαιτίας της άγνοιάς τους.

   Αυτό το ίδιο και τώρα κάνει η θεία Πρόνοια, που ενεργεί μυστηριωδώς τα σωτήρια, αλλά εμείς με τη θέλησή μας επιμένουμε στα κακά και γι' αυτό αποκρούουμε το θείο έλεος.

  Δεν πρόκειται μόνο για τους αιρετικούς, αλλά και για εμάς τους ορθόδοξους, που θα τιμωρηθούμε περισσότερο στην κόλαση για το κακό μας παράδειγμα και μάλιστα εκείνοι όσοι, αν και είναι ορθόδοξοι, διαδίδουν τέτοιες κακόδοξες γνώμες εναντίον της Εκκλησίας, θα τύχουν μεγαλύτερη καταδίκη.

  Έρχεται ομολογουμένως κάθε φορά η Θεία Χάρις στην καρδιά του Ορθόδοξου Χριστιανού και τρυπώντας την καρδιά λέει σε αυτόν: «Σταμάτα την αμαρτία, μην κρατάς κακία κατά του αδελφού σου, στρέψου εναντίον του άδικου, μη μολύνεις το κατ' εικόνα και ομοίωση, επαγρύπνησε, να είσαι σε εγρήγορση, εξομολογήσου πριν σε καταβάλλει ο θάνατος». Εμείς όμως επιμένοντας και καταφρονώντας, τι άλλο μας περιμένει παρά η κόλαση και αιώνια καταδίκη! Το ίδιο γίνεται και στους λεγόμενους αιρετικούς, οι οποίοι μη έχοντας την υιοθεσία και τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος υπόκεινται σε ανήκουστα πάθη και λάθη, τα οποία δεν τους επιτρέπουν να απαλλαγούν από την επικείμενη απάτη.

  Όσον όμως αφορά τους κακόδοξους Ιεραποστόλους, «οίτινες κηρύττοντες το Ιερόν Ευαγγέλιον και αναιρούμενοι υπό των ειδωλολατρών, εάν θα τύχωσι σωτηρίας ή ου;» [οι οποίοι κηρύττοντας το Ιερό Ευαγγέλιο και θανατούμενοι από τους ειδωλολάτρες, εάν θα σωθούν ή όχι;], σε αυτό αποκρινόμαστε, ότι αυτοί είναι αδύνατο να σωθούν και να τύχουν παρρησίας, γιατί εκ των προτέρων είναι εντελώς ξένοι από τον Χριστό και εάν σύμφωνα με τον ουρανοβάμονα Παύλο κανείς δε στεφανώνεται, εάν δεν αγωνίζεται νόμιμα, πώς αυτοί, που βλασφημούν την υπόσταση του Θεού Λόγου, όπως οι Αρειανοί και οι Νεστωριανοί, οι πρώτοι βλασφημώντας ότι σε κάποιον χρόνο έγινε ο Θεός Λόγος, ενώ οι άλλοι ότι στην υπόσταση του Λόγου δε υπήρξαν οι δύο φύσεις, της Θεότητας και της ανθρωπότητας, γι' αυτό και αποκαλούν τη Θεοτόκο, όχι Θεοτόκο οι ασεβέστατοι , αλλά Χριστότοκο, ενώ άλλοι βλασφημώντας την υπόσταση του Αγίου Πνεύματος, όπως οι Μακεδόνιοι και οι Λατίνοι και άλλοι το αειπάρθενο της Κυρίας μας Θεοτόκο και αποστρεφόμενοι τις Ιερές Παραδόσεις και τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος, που διενεργούνται από τους Άγιους Μάρτυρες και τα Αγία λείψανα με πολλά θαύματα και υποβαλλόμενοι όντως σε πάρα πολλές κακοδοξίες, πώς θα στεφανωθούν; Και βέβαια δε θα στεφανωθούν!

  Και έπειτα, αυτοί κηρύττοντας το όνομα, δήθεν, του Χριστού υποκρύπτουν πολιτικοθρησκευτικούς σκοπούς για εξάπλωση της πολιτικής τους ισχύος και όχι σύμφωνα με το φρόνημα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και των ενδόξων Του Αποστόλων, οι οποίοι με το ορθόδοξό τους κήρυγμα και τα άπειρά τους θαύματα αναζωογόνησαν τα έθνη και τα οδήγησαν στην ευσέβεια. Το χάρισμα του μαρτυρίου δόθηκε κυρίως μόνο στους ορθόδοξους χριστιανούς, οι οποίοι παρουσιάστηκαν μπροστά στους τυράννους και στους ασεβείς ως φίλοι Χριστού, έστησαν τρόπαια μπροστά τους και το παραδέχτηκαν με ομολογίες κάτω από την ισχύ πολλών ανήκουστων τιμωριών.

  Μέγιστη απόδειξη, η οποία αναδεικνύει την αλήθεια, είναι ότι και μετά το Σχίσμα των Δυτικών και μετά την απόσχιση πολλών άλλων αιρετικών προγενέστερων και νεοτέρων από τη δική μας Ορθόδοξη Εκκλησία, η Ανατολική Εκκλησία ανέδειξε πολλούς Μάρτυρες και Όσιους και Ιεράρχες που έλαμψαν στην Αγιότητα, ενώ οι ομηγύρεις των Αιρετικών έμειναν και μένουν απογυμνωμένες από αυτά τα υπερφυσικά χαρίσματα. Και εάν αυτοί καυχώνται ότι στην Κίνα ανέδειξαν μάρτυρες τους-όπως λέγεται-ιεραποστόλους, αυτοί όχι μόνο εξαιτίας των λόγων που είπαμε είναι μακριά από τα στεφάνια, αλλά εξετάζοντας με διαύγεια το ζήτημα αυτό, θα αποδειχτούν αυτοί ως απλοί στρατιώτες, οι οποίοι, όπως οι κομιτατζήδες, πολλοί σφαγιάστηκαν από τους Κινέζους. Καθόλου δεν τους έμεινε καιρός για να επιδείξουν την καρτερία τους και να δοκιμαστούν με διάφορα βάσανα και τιμωρίες, καθώς αναδείχτηκαν οι γνήσιοι Μάρτυρες του Χριστού, αφού, αν γινόταν αυτό σε αυτούς, όλοι-τολμώ να πω-θα θυσίαζαν άπειρες φορές στο βωμό του Δία για να αποφύγουν τα βάσανα.

  Για ενίσχυση και επισφράγιση των παραπάνω λόγων μου καταθέτω το παρακάτω ιστορικό, το οποίο βέβαια θα επισφραγίσει την αδιαφιλονίκητη αλήθεια της Εκκλησίας.

  Κάποιος διάσημος Ιεροκήρυκας της Εκκλησίας μας, πριν από κάποια χρόνια, σε κάποιον Ιερό Ναό της Κωνσταντινούπολης στο Σταυροδρόμι, απήγγειλε λόγο από τον άμβωνα, ο οποίος τόνισε ιδιαίτερα το θέμα της ανταπόδοσης των καλών έργων, αποδεικνύοντας μέσα από ευσεβείς μαρτυρίες και μαρτυρίες από την Αγία Γραφή ότι μόνο τα καλά έργα που συνοδεύονται από την ορθόδοξη πίστη σώζουν τον άνθρωπο, αναπτύσσοντας το «πίστις άνευ έργων νεκρά εστι και έργα άνευ πίστεως νεκρά εισι και ουδέν ωφελούσιν» [η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή και τα έργα χωρίς την πίστη είναι νεκρά και δεν ωφελούν σε τίποτα].

  Ένας νέος από τους εκεί ακροατές, πολύ περίεργος και καταλαμβανόμενος από τη σκέψη, όπως έχει λεχθεί, ότι και οι αιρετικοί με τα καλά έργα θα σωθούν, πήγε μετά την απόλυση της Ιερής Λειτουργίας στο κελί του λεγόμενου Διδασκάλου και είπε σε αυτόν: «Πανοσιότατε πατέρα, σήμερα μεγάλη εντύπωση μου προξένησε ο λόγος σας, αλλά επειδή ακόμα με διστάζει ο λογισμός μου, γι' αυτό θα σας κάνω την εξής ερώτηση: εάν δύο σώφρονες και ανεπτυγμένοι άνθρωποι, ο ένας είναι τέκνο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και ο άλλος υποτάσσεται στις αιρέσεις που υπάρχουν, αυτοί-λέω- κάνουν έργα θεοφιλή και θεάρεστα, είναι ελεήμονες, αμνησίκακοι, σώφρονες, περιφρουρούν τη δικαιοσύνη και κάθε άλλη αρετή, αυτοί όταν πεθάνουν, θα σωθούν εξίσου;».

  Σε απάντηση, ο Διδάσκαλος βγάζοντας από το πορτοφόλι του ένα χαρτονόμισμα αξίας εκατό φράγκων, είπε αυτό: «αυτό το χαρτί τι αξίζει;». Ο νέος απάντησε: «εκατό φράγκα». Τότε του παρουσιάζει και ένα άλλο χαρτί από χρυσό, το οποίο συνήθως χρησιμοποιούν σε διαφημίσεις και του λέει: «αυτό πόσο αξίζει;». Ο νέος τότε είπε: «αυτό το χαρτί δεν αξίζει ούτε δύο λεπτά». «Και πώς», του είπε ο Ιεροκήρυκας, «δεν αξίζει, ενώ είναι παρόμοιο με το άλλο και μάλιστα φαίνεται πιο ωραίο;». Τότε ο νέος του λέει: «το πρώτο έχει την αξία του, γιατί έχει τη βασιλική σφραγίδα, ενώ το δεύτερο είναι άχρηστο, γιατί του λείπει αυτή η σφραγίδα». «Να, παιδί μου», του είπε ο Ιεροκήρυκας, «με αυτό το παράδειγμα λύθηκε η απορία σου. Καθώς το πρώτο χαρτί ανήκει στον Ορθόδοξο Χριστιανό, του οποίου τα θεάρεστα έργα είναι επικυρωμένα με τη Βασιλική σφραγίδα και θα καταταγούν στο Βασιλικό Ταμείο, ενώ το άλλο χαρτί μη έχοντας αυτή τη σφραγίδα θα αποβληθεί έξω».

  Αφού άκουσε αυτά ο νέος και συγκινήθηκε πολύ, έπεσε στα πόδια εκείνου του πνευματικού πατέρα και με δάκρυα εξέφρασε τις ευχαριστίες του, διότι τον απάλλαξε από την εσφαλμένη εκείνη άποψη.

  Αυτά, αγαπητέ, αρκούν ως απάντηση στην ερώτηση και απορία σου και μπορείς να τη μεταφέρεις και σε άλλους αγαπητούς φίλους σου.

Να είσαι καλά!

Γράφτηκε στα Κατουνάκια του Αγίου Όρους στον Άθω
την 6^η Οκτωβρίου 1910
Από τον ελάχιστο Δανιήλ Μοναχό Κατουνακιώτη

«ΕΞ ΕΡΗΜΟΥ ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙΣ»
Γέροντος Δανιήλ Κατουνακιώτου
Τόμος Ε'
Έκδοση Μοναστικής Αδελφότητας Δανιηλαίων 1985

Απόδοση στα Νέα Ελληνικά
Τερζή Όλγα
Πτ. φιλοσοφικής σχολής (Α.Π.Θ.)

Άλλη σχετική μελέτη : '' Περι τής σωτηρίας τών αιρετικών και αλλοθρήσκων ''.