ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΜΠΑΝΤΟΒΑ ΜΕΤΕΩΡΩΝ

Άγιοι ασκητές και γεροντάδες στην Κρήτη

Ψηλορείτης, στο χωριό Ζαρός, 17^ος αιώνας. Στο μοναστήρι του αγίου Νικολάου, ψηλότερα απ’ το χωριό, οι μοναχές διαπιστώνουν πως κάποιο ζώο τρυπώνει τη νύχτα στο περιβόλι τους και βοσκάει στα λαχανικά. Κάποιο αγρίμι του Ψηλορείτη σίγουρα θά ’ναι. Βρίσκουν λοιπόν έναν κυνηγό και του ζητάνε να παραφυλάξει και να το σκοτώσει με το τόξο του.

Τη νύχτα, ο κυνηγός τοξεύει την ογκώδη φιγούρα που βλέπει να ξετρυπώνει μέσα απ’ τις σκιές και να κατεβαίνει απ’ την πλαγιά πάνω απ’ το μοναστήρι. Μα, τι παράξενο, δεν είναι κανένα ζώο, αλλά ένας γέροντας ασκητής!

Τον μεταφέρουν με φρίκη σ’ ένα κελί κι εκείνος μειλίχιος τους λέει: «Μη λυπάστε, δεν έχετε αμαρτία. Έτσι ήθελε ο Θεός να μάθετε για μένα. Μόνο, παρακαλώ, ο άνθρωπος που με πλήγωσε να με μεταφέρει στον τόπο μου, να κοιμηθώ εκεί». Κι όταν τον ρωτάνε: «Γιατί, γέροντα, τόσα χρόνια δεν ήρθες ποτέ να σε γνωρίσουμε;», απαντάει: «Δεν ήρθα, γιατί δεν πέρασε ούτε μια μέρα που να μην πέσετε σε αμαρτωλούς λογισμούς»…

Το όνομα του γέροντα ήταν Ευθύμιος. Ο κυνηγός τον σηκώνει στην πλάτη του και τον μεταφέρει χιλιόμετρα μακριά, στον ποταμό Κουρταλιώτη, νότια του σημερινού νομού Ρεθύμνης. Εκεί ήταν η πατρίδα του, στο χωριό Ασώματος. Στο άγριο και πανέμορφο Κουρταλιώτικο Φαράγγι, ο κυνηγός δίψασε – και ο άγιος χτύπησε με το χέρι του την πλαγιά, στο δρόμο που περνούσε πολλά μέτρα πάνω απ’ το ποτάμι, και ξεπήδησαν πηγές για να ξεδιψάσει ο ακούσιος φονιάς του.

Κοντά σ’ αυτές τις πηγές είναι σήμερα το εκκλησάκι του, χτισμένο από κάποιον Τούρκο, που έχασε το φως του και τον θεράπευσε ο άγιος. Μόνο που σ’ αυτά τα μέρη τον λένε Νικόλαο (ίσως ήταν το κοσμικό του όνομα) και πανηγυρίζουν τη μνήμη του με λαμπρότητα την 1^η του Σεπτέμβρη. Είναι ο «όσιος Νικόλαος ο Κουρταλιώτης».

Ο άγνωστος ασκητής του Ζαρού δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο στη Μεγαλόνησο. Από τα βυζαντινά χρόνια, τουλάχιστον από την εποχή του Νικηφόρου Φωκά και την απελευθέρωση της Κρήτης από τους Άραβες (961 μ.Χ.), ο ορθόδοξος ασκητισμός στην Κρήτη αναπτύχθηκε τόσο, ώστε να χαρακτηρίζεται «αγία νήσος», διάσπαρτη καθώς ήταν από ασκητήρια στα δάση, τα βουνά και τις ακτογραμμές της, ιδίως στο νότιο τμήμα της, το πλησιέστερο στην αγιασμένη Αφρική.

Ο τραχύς στην γλώσσα και τρυφερός στους τρόπους παπα-Εφραίμ

Παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης.
Τὸ 1967, μὲ τὶς εὐλογίες τοῦ Γέροντα Ἀμφιλοχίου τοῦ Πατμίου, τρεῖς ἀδελφοὶ ἐπισκέφθηκαμε τὸ Ἅγιον Ὄρος. Μία παλιὰ γνωριμία μᾶς ἔφερε στὴν Κέλλα τοῦ μοναχοῦ Παϊσίου. Τοῦ ζητήσαμε νὰ μᾶς ὑποδείξει κάποιους πνευματικοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀκροασθοῦμε λόγον ἀγαθόν.

Ἀποκρίθηκε:
-Ὁ λόγος ποὺ βρίσκομαι σ’ αὐτὴν τὴν ἔρημο εἶναι ἡ ἡσυχία καὶ ἡ ἀφάνεια.

***
Ἀπὸ ἄλλον νεώτερο μοναχό, πληροφορηθήκαμε πὼς στὰ Κατουνάκια ὑπάρχει Ἱερομόναχος ποὺ κάνει τὸν ἀγῶνά του, χωρὶς νὰ γίνεται καθόλου λόγος γιὰ προορατικά, προφητικὰ καὶ θαυματουργικὰ χαρίσματα. Καλογερικὲς κουβέντες: «Ἀγωνίζεται».
***
Ψάχνοντας τὸν Ἐφραίμ, βρεθήκαμε στὰ Κατουνάκια. Ἡ ἀδελφότητα τῶν Δανιηλαίων, εἶναι ἀπὸ παλιὰ ἕνα καλὸ στέκι γιὰ νὰ φέρει κανεὶς γυροβολιὰ τὴν «ἔρημο», ὅπως χαρακτηρίζονται ἐκεῖνα τὰ βραχώδη τοπία τοῦ Ἄθωνα. Στὴν συνοδεία αὐτὴν ὁ μετὰ τὸν Γέροντα Πατὴρ Μόδεστος ξεχώριζε γιὰ τὸ ἱλαρὸν τοῦ προσώπου, τὴν ἀκακία του τρόπου του καὶ τὴν ἁπλότητα τῆς καρδιᾶς. Ἀργότερα, ποὺ ἔγινε Γέροντας τοῦ Κελλιοῦ, αὐτὰ ἔγιναν ἐμφανῆ καὶ ἐπίσημα στολίδια στὸ πρόσωπο τοῦ Πατρὸς Μοδέστου. Ἦταν καὶ αὐτὸς γνήσιο παιδὶ τῆς ἀθωνικῆς πολιτείας.Ὁ ἁπλὸς καὶ ἀνεπιτήδευτος λόγος του ἦτανε νᾶμα Χάριτος. Τὸ χέρι του τὸ ἀσπαζόσουνα ὅπως τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας στὶς ἅγιες εἰκόνες. Ἔφερνε καὶ αὐτὸς σεβαστικὰ τὸ ψωμὶ στὸ στόμα του σὰν τοὺς παλιοὺς ἀνθρώπους. Μειδιοῦσε σὰν παιδὶ καὶ σοβαρευότανε σὰν μεγάλος μέσα στὴν ἐλαχιστότητά του. Μιλοῦσε ὄχι ἀπὸ καθέδρας, ἀλλ’ ἀπὸ τὸ σκίμποδο τοῦ ἁγιορείτου μαθητοῦ. Σπάνιες χάρες σήμερα. Ποῦ «γεροντισμὸς» στὸν γέροντα Μόδεστο καὶ «σοβαρότητα» ἱκανοῦ διδασκάλου; Μιλοῦσε, καὶ ῥόδιζε τὸ πρόσωπό του σὰν ντροπαλὴ παιδίσκη.
«Κύριε, μὴ μᾶς στερήσεις ἀπὸ τὴν παρουσία τους. Δίνε μας πάντα τέτοια κάντρα».

Αυτή η φράση είναι ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΠΛΗΓΜΑ για τον διάβολο!!!

Οι δερματικές παθήσεις θεραπεύονται μόλις σε μια βδομάδα...
Οι δερματικές παθήσεις θεραπεύονται μόλις σε μια βδομάδα...
                                                                                                                                                                
Αυτή η καλλονή θα ήθελε να σε γνωρίσει. Τι περιμένεις;
Αυτή η καλλονή θα ήθελε να σε γνωρίσει. Τι περιμένεις;
                                                                                                                                                                
Για όσους ψάχνουν για γνωριμίες χωρίς δεσμεύσεις με μεγαλύτερες γυναίκες.
Για όσους ψάχνουν για γνωριμίες χωρίς δεσμεύσεις με μεγαλύτερες γυναίκες.
                                                                                                                                                                
Αυτή η καλλονή θα ήθελε να σε γνωρίσει. Τι περιμένεις;
Αυτή η καλλονή θα ήθελε να σε γνωρίσει. Τι περιμένεις;
                                                                                                                                                                

Είναι πολύ μεγάλη γι’ αυτόν που τη λέει σε κάθε κίνδυνο, προϋπόθεση ασφάλειας κι ευχαρίστησης.

Γιατί μόλις την απαγγείλει κανείς, αμέσως διασκορπίζεται το σύννεφο της λύπης.

Μην παύσεις να τη λες και να ασκείς και τους άλλους σ’ αυτό.

Έτσι και η φουρτούνα που μας βρήκε, κι αν ακόμη γίνει μεγαλύτερη, θα μεταβληθεί σε γαλήνη.

Έτσι κι όσοι δοκιμάζονται θα πάρουν μεγαλύτερη αμοιβή παράλληλα προς την απαλλαγή τους απ’ τα δεινά.
«Αυτή η φράση είναι θανατηφόρο πλήγμα για τον διάβολο!
«Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!»

Μία σύγχρονη ἁγία μητέρα - Moναχή Αγάθη, μητέρα του Γέροντα π. Κλεόπα

Δεν ημπορούμε εδώ να μη μνημονεύσουμε και την μοναχή Άγάθη Ήλιε, την κατά σάρκα μητέρα του μεγαλυτέρου ησυχαστού των νεωτέρων χρόνων στην Ρουμανία, του άρχιμ. όσιου Γέροντος Κλεόπα Ήλίε. Προέρχεται από την Σουλίτσα του νομού Μποτοσάνι. Ό άνδρας της, Αλέξανδρος, ήταν στην ζωή του έμπορος αγελάδων. Ό Θεός τούς ευλόγησε και απέκτησαν 10 παιδιά. Από μικρά τα έμαθαν οι γονείς τους ν' αγαπούν τις εκκλησιαστικές ακολουθίες, τις προσευχές και να αποφεύγουν τούς πειρασμούς στην προσωπική τους ζωή. Λίγο μακριά από το χωριό τους, υπήρχε ή σκήτη Κοζάντσεα, στην οποία αγωνιζόταν ό π. Παΐσιος Όλάρου, ό γέροντας του π. Κλεόπα. Εκεί έτρεχαν συχνά τα παιδιά αυτής της πολύτεκνης οικογένειας για να προσευχηθούν, να ακούσουν διδαχές του Γέροντος Παϊσίου, να βοσκήσουν τα ζώα της σκήτης...

Αλλά ό Καλός Θεός, του οποίου τα κρίματα είναι ωκεανός ανεξερεύνητος, επέτρεψε να πιει αυτή ή ευσεβέστατη οικογένεια πολλά πικρά ποτήρια. Τα παιδιά τους ένα ένα τα έπαιρνε από την ζωή, στο άνθος της νεότητός τους, όπως συνέβη κάποτε και με τα παιδιά του Ιώβ. Μόνο ένα παιδί τους έμεινε κοντά τους.

Αρχίζοντας από το 1915 μέχρι το 1935 άρχιζαν τα παιδιά τους να φεύγουν από την ζωή με το θέλημα του Θεού.
Ό γιός τους Ιωάννης απέθανε σε ηλικία 16 ετών. Μετά από ένα χρόνο απέθανε ή κόρη τους Πορφυρία σε ηλικία 18 ετών. Μετά από δύο χρόνια απέθανε ή Μαρία, σε ηλικία 26 ετών. Ή καημένη ή μητέρα τους, ή κ. Μαρία, έκλαιγε συνεχώς για τα χαμένα παιδιά της. Κάθε φορά πήγαινε στην σκήτη, και ό Γέροντας Παΐσιος την παρηγορούσε λέγοντας της ότι στέλνει αγγέλους στον ουρανό.
Μετά από λίγα χρόνια άρχισε να κλαίει και πάλι ή μητέρα τους Μαρία, διότι τώρα δύο αγόρια της, ό Βασίλειος και ό Γεώργιος έφυγαν για την μονή Συχαστρία να γίνουν μοναχοί.
Το 1931, ήλθε και πάλι στην σκήτη ή κ. Μαρία, διότι έμαθε ότι ό γιός της, ό μοναχός Βασίλειος, απέθανε. Μετά από δύο χρόνια ή ίδια δοκιμασία της συνέβη με τον θάνατο του Γεωργίου, πού είχε γίνει μοναχός και είχε όνομασθή Γεράσιμος. Μετά από ένα χρόνο έτρεχε και πάλι στην σκήτη ή κ. Μαρία να παρηγηρηθή διότι απέθανε ή κόρη της Αικατερίνη. Ήτο 20 ετών και είχε μπει στην μονή Άγαπία σαν δόκιμη μοναχή. Της πέθαναν οκτώ παιδιά και απέμεινε με δύο. «Τα παιδιά σου ψάλλουν τον Θεό σαν άγγελοι στον ουρανό, μάμα Μαρία. Εκεί θα συναντηθείτε», της έλεγε για να την παρηγορήσει κάθε φορά ό π. Παΐσιος Όλάρου.
Το 1949 ήλθε πάλι ή κ. Μαρία στον π. Παΐσιο να τον πληροφορήσει ότι έφυγε για τον Κύριο και ό 9ος γιός της, ό Μιχάλης. Και πάλι ό π. Παΐσιος να την παρήγορη λέγοντας της: «Τα 9 παιδιά σου πήγαν στον Κύριο και έχουν φορέσει εννέα μαρτυρικά στεφάνια».
Μετά από λίγο καιρό απέθανε και ό άνδρας της, ό Αλέξανδρος. Ό τελευταίος υιός της ό Κωστάκης είχε ήδη φύγει για δόκιμος στο μοναστήρι. Είναι ό μετέπειτα μεγάλος Γέροντας της Ρουμανικής Εκκλησίας, ό όσιος π. Κλεόπας Ήλίε. Ή πονεμένη μάνα, Μαρία, ζητεί την συμβουλή του Πνευματικού της, τί να κάνη, διότι ό Δόκιμος Κωστάκης την καλεί να τον ακολουθήσει στον μοναχικό βίο.

ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ...

Μετά από 90 ολόκληρα χρόνια, η επιστολή συνεχίζει να είναι επίκαιρη και εποικοδομητική όπως μπορείτε να διαβάσετε στην συνέχεια..

Στις 5 Σπτεμβρίου 1925, ο Γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης (1846-1929) έστειλε μία επιστολή προς τον Σ. Βεργώνην,  ο οποίος είχε ετοιμάσει μία πραγματεία στην οποία ασχολείτο με τον αριθμό 666 και τον Αντίχριστο. 

“ Με πολλή χαρά πήρα μόλις αυτές τις μέρες από τον πατέρα Ιλαρίωνα, το πνευματικό τέκνο του αειμνήστου Σάββα ιερομόναχου, την επιστολή σας της 25ης Μαΐου.

Τη διάβασα με πολλή προσοχή και επαίνεσα, όπως και έπρεπε, τον ένθεο ζήλο σου και το ότι σαν καλός Χριστιανός ενδιαφέρθηκες να ερευνήσεις την Αγία Γραφή και να γράψεις μελέτη, όπου ασχολείσαι με τον αριθμό 666, πού υπονοεί τον Αντίχριστο.

Και όσον αφορά τους Χιλιαστές πού στηλιτεύεις, είσαι αξιέπαινος. Ο πανάγαθος Θεός, πού βλέπει την αγαθή σου πίστη και την καλή σου θέληση, δεν θα σε αφήσει να πέσεις σε πλάνες, όπως έπεσαν κάποιοι άλλοι, γιατί στηρίχθηκαν στο εγώ τους και θέλησαν να ερμηνεύσουν θέματα της Αποκαλύψεως του Ιωάννου του Θεολόγου.

Απόδειξη της ταπεινής ιδέας πού έχεις για τον εαυτό σου είναι ότι φοβήθηκες τις εκ δεξιών παγίδες του δολίου δράκοντος και δεν βασίστηκες στον εαυτό σου και στις απόψεις σου. Γι΄ αυτό και έκανες σαρανταλείτουργο και άλλες ιερές πράξεις και στη συνέχεια έγραψες και έστειλες αυτή τη μελέτη.

''Η ΑΝΑΛΑΜΠΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ & Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ''

''Η ΑΝΑΛΑΜΠΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ & Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ''

Αγ. Νεοφύτου του Εγκλείστου λόγος Απολογητικός και περί του ευγνώμονος Ληστού

-«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου»

-«Και πώς», διερωτάται κάποιος, «θα υποβάλλω τα αιτήματά μου προς τον Κύριο, όντας εγώ αγροίκος, χωρικός κι απαίδευτος;»
-Γι’ αυτού του είδους τα αιτήματα δεν σου χρειάζονται λογοτεχνικές ικανότητες, παρά μονάχα απλότητα. Ας επιστρέψουμε, όπως έκαμε ο άσωτος υιός. Ας στενάξουμε, όπως στέναξε ο τελώνης Άς χύσουμε δάκρυα μετανοίας όπως η πόρνη και, όπως ο ληστής, ας φωνάξουμε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου». Πού βλέπεις το δύσκολο και το πολύπλοκο σ’ αυτά τα τόσο άπλα λόγια;
-«Ναι», αποκρίνεται, «αλλ’ εγώ δεν βλέπω τον εαυτό μου να είναι συσταυρωμένος με τον Κύριο. Πώς, λοιπόν, να επαναλάβω τα λόγια του ληστή;»
-Τί λέγεις, άνθρωπε; Θέλεις κάθε μέρα να βλέπεις σταυρωμένο τον Χριστό; Τίποτε δεν σ’ εμποδίζει κάθε μέρα να στρέφεις το βλέμμα της διάνοιας και ν’ αντικρίζεις την σωτήρια σταύρωση και στη συνέχεια να λέγεις; «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου».
-Αυτός, όμως, ξαναρωτά και λέγει: «Πώς κάθε μέρα σταυρώνεται ο Χριστός, για να τον βλέπω με τρόπο νοερό»;
-Δεν λέγω, να τον βλέπεις κάθε μέρα σταυρωμένο, αλλά κάθε μέρα νοερά να βλέπεις την σωτήρια σταύρωση, που τότε, μια και για πάντα, έγινε, και να λέγεις συχνά και ολόκαρδα: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου». Αλλά και όταν σταυρώσουμε τον αμαρτωλό εαυτό μας «μαζί με τα πάθη και τις επιθυμίες μας», όπως λέγει ο θείος και μακάριος Παύλος, τότε κι εμείς συσταυρωνόμαστε μαζί του και μπορούμε να λέμε: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου». Βλέπεις αυτό το σύντομο και εύκολο αγιογραφικό κείμενο πόσην ωφέλεια προξενεί;
-Δεν είπε: Συγχώρησέ μου, Κύριε, τις ληστρικές αισχρουργίες, τους φόνους, τους δόλους, τις αρπαγές, τις ωμότητες, και τις μύριες εκείνες μιαρότητες, αλλά «Μνήσθητί μου, Κύριε». Κι ούτε τη θύμηση αυτή την ζητώ αμέσως, αλλά τότε. Όταν οι δυνάμεις των ουρανών θα σαλευθούν. Όταν θα έλθεις με τρόπο εμφανή. Όταν, το ανέκφραστο φως της δικής σου παρουσίας σαν αστραπή θα φανεί ταυτόχρονα από την ανατολή μέχρι και τη δύση. Όταν θα ηχήσει μεγαλόφωνα η σάλπιγγα και οι νεκροί θ’ αναστηθούν. Όταν θα εξαποστείλεις τους αγίους σου αγγέλους να συναθροίσουν τους διαλεχτούς σου κι από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τότε, αφού παρουσιασθεί πια η βασιλεία σου, Μνήσθητί μου, Κύριε. Μη με λησμονήσεις γιατί είμαι ληστής, αλλά «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθεις στη βασιλεία σου».

Όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης και οι όσιοι έξι μαθητές του (+1001/4)

\

Ο όσιος Αθανάσιος μετά της Θεοτόκου. Τοιχογραφία νάρθηκος Ι.Μ.Μ. Λαύρας (19ος αι.)

Πατέρας και πατριάρχης των Αθωνιτών όσιων Πατέρων. Γεννήθηκε στην Τραπεζούντα από πλούσιους και ευσεβείς γονείς στην πενταετία 925-930. Πριν γεννηθεί έμεινε ορφανός από πατέρα και ή μητέρα του φρόντισε να λάβει μόρφωση λαμπρή, στέλνοντας τον στην Κωνσταντινούπολη. «Ο δε παις οξέως νοών και ανενδότως πονών περί τα μαθήματα, ουδέ της αρετής ημέλει». Στην κολυμβήθρα έλαβε το όνομα Αβράμιος.
Σπουδές και τιμές δεν τον συγκρατούν στον κόσμο και αναχωρεί για το όρος του Κύμινα της Βιθυνίας. Εκεί συναντάται με τον όσιο Μιχαήλ τον Μαλεΐνο (+961), στον οποίο υπακούει και από τον οποίο λαμβάνει το μοναχικό σχήμα μετονομαζόμενος Αθανάσιος. Εκεί αργότερα γνωρίζεται και με τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά.
Η ησυχία τον έλκει στον Άθωνα. Μόνη περιουσία που μεταφέρει μαζί του είναι δύο βιβλία και το κουκούλι του Γέροντος του. Προσποιείται τον άμαθη και υποτάσσεται σε απλοϊκό Γέροντα σε Κελλί των Καρυών. Όταν ανακαλύπτουν τη σοφία του, αποσύρεται στην έρημο των Μελανών και ή σπηλιά του γίνεται τόπος όπου δέχεται εφόδους δαιμόνων και θείες οπτασίες.
Μετά από πρόσκληση, ακολουθεί τον Φωκά στην εκστρατεία του κατά των Αράβων της Κρήτης (961) και με τις προσευχές του ενισχύει τους πολεμιστές που επιστρέφουν νικηφόροι.
Ό ίδιος επιστρέφοντας στο Όρος άρχισε να οικοδομεί, με τη χρηματική βοήθεια του Φωκά, τη μεγαλοπρεπή Λαύρα «διά μέσου μυρίων υπό δαιμόνων εμποδίων και κοινής σχεδόν των Αθωνιτών κατακραυγής, ως του Αθανασίου εισάγοντος καινοτομίας». Μετά τον θάνατο του Φωκά, τις ενισχύσεις προς αποπεράτωση της μονής συνέχισε ο Ιωάννης Τσιμισκής, ο οποίος και εξέδωσε το πρώτο τυπικό του Άθω, εμπνευσμένο από τις αντιλήψεις του «πολιστού» του Όρους άγιου Αθανασίου. Η εμφάνιση της Θεοτόκου στον όσιο και η ανάβλυση πηγής από τον βράχο του έδωσε δύναμη να συνεχίσει το έργο του, αφιερώνοντας το Καθολικό της μονής στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Η φήμη του αγίου συγκέντρωσε πλήθη μοναχών «εκ παντοδαπών εθνών», ώστε την αθωνική έρημο να ποιήσει πολυάνθρωπη πολιτεία. Η ασκητικότητά του και η χάρη που κατοικούσε στην ψυχή του διακριτικού πατρός φαίνεται στην αγωγή που έδινε στα τέκνα του με τις συμβουλές, τους κανόνες, τις υποθήκες-διαθήκες του. Τον κοσμούσε το χάρισμα των δακρύων και των θαυμάτων. Η ιερή μορφή του δέσποζε σε όλο το Όρος. Ήταν ένας εξαίσιος πνευματικός καθοδηγητής και υπήρξε αναμορφωτής της μοναχικής πολιτείας. Η Λαύρα του αποτέλεσε το πρότυπο για την ίδρυση των λοιπών αθωνικών κοινοβίων. Η ακτινοβολία του οσίου ξεπέρασε τα όρια του Όρους αλλά και αυτής της αυτοκρατορίας, την οποία επηρέαζε με τις προσευχές και τις διδαχές του, πράγμα που αποδεικνύει τις έξοχες αρετές του και τα, κατόπιν πολυχρονίων σκληρών αγώνων, θεία χαρίσματα του.

ΆΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Παγκόσμια πρώτη προβολή από την ημέρα της Αγιοκατατάξεως

Μνήμη Γέρ. Βησσαρίωνα Αγαθωνίτη.

Ὁ Γέροντας Βησσαρίων ὁ Ἀγαθωνίτης κοιμήθηκε ὁσιακὰ στὶς 22 Ἰανουαρίου τοῦ 1991.

Τοὺς ἀφανεῖς ἐργάτες τοῦ ἀμπελῶνος του ἐμφανῶς τοὺς δοξάζει ὁ Κύριος, ποὺ μὲ τὴν παγγνωσία Του προγνωρίζει ὅτι θὰ γίνουν ὅμοιοι τῆς εἰκόνος Του· αὐτοὺς τοὺς καλεῖ στὴν ὑπηρεσία Του καί, ἀφοῦ τοὺς καθιστᾶ δικαίους τοὺς δοξάζει· «Οὓς ἐδικαίωσε τούτους καὶ ἐδόξασε» (Ῥωμ. η΄ 30).
Τέτοιο ἀφανὴ ἐργάτη στὶς ἡμέρες μας, πού, ἀφοῦ ἀνέβηκε τοὺς ἀναβαθμοὺς ἀπὸ τὸ «κατ’ εἰκόνα» στὸ «καθ’ ὁμοίωσιν», τὸν κατέστησε κληρονόμο τῆς Βασιλείας Του δοξάζοντάς τον ταυτόχρονα μὲ ἀφθαρσία τοῦ σκηνώματός του παρουσίασε ὁ Κύριος τὸν Γέροντα Βησσαρίωνα τὸν Ἀγαθωνίτη. Μὴ ξεχνᾶμε ὅτι «τὰ ἀγενῆ τοῦ κόσμου καὶ τὰ ἐξουθενημένα» (Α΄ Κορίνθ. α΄ 28), τοὺς ἄσημους καὶ

περιφρονημένους ἐπιλέγει πάντοτε ὁ Θεός, γιὰ νὰ ἀποδείξει τιποτένιους καὶ ἐλάχιστους αὐτοὺς ποὺ ὁ κόσμος θαυμάζει καὶ προβάλλει ὡς πρότυπα τῆς ἐφήμερης ζωῆς τους.

Βιογραφικά στοιχεία και μαρτύριο του Γέροντος Αρσενίου Παπατσιόκ

• 
  

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΥ 

1. Σας παρακαλώ να μας ειπήτε κάτι από την ζωήν σας Γέροντα. Πού γεννηθήκατε, πού μεγαλώσατε; 

Γεννήθηκα στις 15 Αυγούστου του έτους 1914 στο χωριό Μισλεάνου της κοινότητος Περιέτσι, του νομού Ιαλομίτσα και ήμουν το έβδομο παιδί της οικογενείας μας. Στον μοναχισμό εισήλθα στις 13 Ιανουαρίου του 1947, στο Μοναστήρι Κόζια, του νομού Ρίμνικου. Εκάρην μοναχός στις 26 Σεπτεμβρίου στο Μοναστήρι του αγίου Ανθίμου του Βουκουρεστίου. Ο π. Πετρώνιος, ηγούμενος της Σκήτης του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στο Άγιον Όρος, ήτο, ανάδοχος της κούρας μου. Αυτός μου έδωσε το όνομα Αρσένιος. Κατόπιν εστάλην στο Μοναστήρι Συχαστρία με εντολή του πατριάρχου Ιουστινιανού. Με εξέλεξαν ηγούμενο της Μονής και Γέροντας-Πνευματικός μας ήτο ο π. Κλεόπας. Εκείνη την εποχή ήμασταν στη Συχαστρία περί τα 120 άτομα. 

Χειροτονήθηκα διάκονος στο χωριό Καλαμφιντέτσι και ιερεύς στο γυναικείο μοναστήρι του οσίου Αγάθωνος πλησίον της πόλεως Μποντοσάνι. Με εχειροτόνησε ο μητροπολίτης Ιασίου Σεβαστιανός. Ιερεύς έγινα ακριβώς μετά ένα χρόνο από την κουρά μου, δηλαδή στις 26 Σεπτεμβρίου 1950, ημέρα της μνήμης του αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού, του Αποστόλου της Αγάπης. Το γεγονός αυτό με ενεθάρρυνε πολύ και δεν το θεωρούσα χωρίς σημασία στην μοναχική και ιερατική μου πορεία. Χειροθετήθηκα Πνευματικός για το μοναχικό Σεμινάριο του Νεάμτς μεταξύ των ετών 1950-52. Τότε ήμουν, μοναδικός Πνευματικός σ’ όλη τη Ρουμανία. Εξελέγην και ενθρονίστηκα ηγούμενος για την μονή Σλάτινα, του νομού Σουτσεάβα, όπου η Ιερά Σύνοδος με είχε στείλει εκεί με 30 μοναχούς από την μονή Συχαστρία. 

Εκεί στην Σλάτινα με παρέλαβε η Αστυνομία Sigurimi. Μ’ επήραν απ’ την ακολουθία του Όρθρου στις δύο τα μεσάνυκτα. Εγώ ο ίδιος εκείνη τη στιγμή έκανα την Ακολουθία. Ενθυμούμαι ήλθαν 89 αξιωματικοί με τρία φορτηγά και δύο ιδιωτικά αυτοκίνητα. Όταν τους είδα να έρχωνται, τους είπα: «Σείσθηκε το βουνό και βγήκε ένα ποντίκι. Ημπορούσατε να με πάρετε ένα τηλέφωνο να έλθω μόνος μου. Γιατί εκάματε τόσο κόπο, τόσα έξοδα για ένα καλόγερο! Τι χρειαζόταν αυτό το θέατρο;» 

Με μετέφεραν στο ανακριτήριο της Σουτσεάβας, πρωτεύουσας της Μολδαβίας. Με κατηγορούσαν ότι έγραφα διάφορα πράγματα και δεν ξέρω τι άλλο. Εν τω μεταξύ είχαν αρπάξει όλα τα βιβλία και τετράδιά μου. «Κύριοι», τους είπα, εάν με κατηγορείτε για κάτι, εγώ δεν παραδέχομαι τίποτε. Εσείς εύκολα ημπορείτε να με καταδικάσετε διαστρέφοντας τα πράγματα. Εγώ όμως δεν αναγνωρίζω κανένα έγγραφο που να μην έχη την υπογραφή μου». 

Βίος του Αγίου Σεραφείμ της Βίριτσα

ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΗΣ ΒΙΡΙΤΣΑ

Ο όσιος Σεραφείμ της Βίριτσα (κατά κόσμον Βασίλειος Μουραβιόβ του Νικολάου) γεννήθηκε στις 31 Μαρτίου του 1866 (με το παλαιό ημερολόγιο) στο χω­ριό Παχρομέγεβο της περιοχής Ρίμπινσκ, νομού Γιαροσλάβλ. Οι γονείς του Νικόλαος και Χιονία ήταν αγρότες. Το παιδί βαπτίστηκε την 1 Απριλίου του 1866 στο ναό του Χριστού Σωτήρος του χωριού Σπάσσκογε , που βρισκόταν κοντά στο Βαχρομέγεβο. Στο βάπτισμα έλαβε το όνομα Βασίλειος...

Μετά τον Βασίλειο στην οικογένεια Μουραβιόβ γεννήθηκαν δύο κορίτσια - η Ελισάβετ το έτος 1871 και η Ευδοκία το έτος 1875. Και τα δύο τους όμως πέ­θαναν πολύ σύντομα, δεν έζησαν ούτε από ένα χρόνο. Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1876 πέθανε από φυματίωση ο πατέρας του Βασιλείου και το παιδί έμεινε με την μητέρα του, που και αυτή ήταν άρρωστη. Ο Κύριος όμως δεν άφησε τους δούλους του· μεταξύ των γειτό­νων βρέθηκε ένας καλός άνθρωπος που δούλευε ως βοηθός εμπόρου στην Αγία Πετρούπολη. Μαζί του ο Βασίλειος πήγε στην πρωτεύουσα όπου άρχισε να ερ­γάζεται και αυτός σ' ένα εμπορικό κατάστημα...

Από παιδί ο Βασίλειος ποθούσε πολύ να γίνει μο­ναχός. Μια μέρα αφού πήρε την άδεια από το αφεντικό του πήγε πρωί πρωί στην Λαύρα του αγίου Αλεξάνδρου Νιέβσκι με σκοπό να μιλήσει με τον ηγούμενο. Επειδή ήταν νωρίς ο ηγούμενος δεν τον δέχθηκε και οι μοναχοί του πρότειναν να πάει να μιλήσει με έ­ναν γέροντα, μεγαλόσχημο μοναχό. Ο Βασίλειος γο­νάτισε μπροστά του και άρχισε να τον παρακαλά να τον πάρουν στο μοναστήρι για οποιαδήποτε δουλειά. Η απάντηση όμως του διορατικού αυτού γέροντα ή­ταν η εξής: να μείνει στον κόσμο, να κάνει οικογέ­νεια, να θρέψει τα παιδιά του και μετά μαζί με τη σύ­ζυγο να αφιερώσει τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής στην μοναχική άσκηση. Ο ίδιος ο πατήρ Σεραφείμ μετά από πολλά χρόνια διηγήθηκε αυτή την ιστορία, χωρίς όμως να κάνει γνωστό το όνομα του γέροντα.

Πράος και ταπεινός που ήταν, ο Βασίλειος, δέχθη­κε τα λόγια αυτά στην καρδιά του σαν να ήταν το θέ­λημα του Θεού και προσπαθούσε να εναρμονίσει την ζωή του στην κατεύθυνση που του έδωσε ο Κύριος μέ­σω του πιστού του δούλου.

Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα, Προφητείες

Δύο από της Προφητείες του Αγίου Πατρός ημών Σεραφείμ της Βίριτσα

«...θα έλθει καιρός που όχι οι διωγμοί αλλά τα χρήματα και τα αγαθά αυτού του κόσμου θα απομακρύνουν τους ανθρώπους από τον Θεό. Και θα χαθούν ψυχές πολύ περισσότερες από ότι τον καιρό των διωγμών. Από την μία θα χρυσώνουν τους τρούλους και θα βάζουν επάνω τους τούς σταυρούς και από την άλλη παντού θα βασιλεύει κακία και ψεύδος. Η αληθινή Εκκλησία πάντα θα διώκεται. Αυτοί που θέλουν να σωθούν, θα σώζονται με τις ασθένειες και τις θλίψεις. Ο τρόπος που θα γίνονται οι διωγμοί θα είναι πολύ πονηρός και θα είναι πολύ δύσκολο κανείς να προβλέψει τους διωγμούς. Φοβερός θα είναι αυτός ο καιρός, λυπάμαι αυτούς που θα ζούνε τότε»

«...θα έλθει εποχή που η διαφθορά και η ακολασία μεταξύ των νέων θα φτάσει σε έσχατο σημείο. Παρθένοι νέοι σχεδόν δεν θα υπάρχουν. Θα βλέπουν την ατιμωρησία τους και θα νομίζουν ότι όλα τους είναι επιτρεπτά για να ικανοποιούν τις επιθυμίες τους...

Θα τους καλέσει, όμως, ο Θεός και θα καταλάβουν ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουν μια τέτοια ζωή και με διάφορους τρόπους θα οδηγηθούν στον Θεό. Σε πολλούς θα υπάρχει τάση προς την ασκητική ζωή. Αυτοί που παλιά ήταν αμαρτωλοί και οινοπότες θα γεμίσουν τις εκκλησίες και θα αισθανθούν μεγάλη δίψα γιά την πνευματική ζωή. Πολλοί θα γίνουν μοναχοί. Θ' ανοίξουν τα μοναστήρια και οι εκκλησίες θα είναι γεμάτες πιστούς. Το ότι σήμερα αμαρτάνουν πολύ, θα τους οδηγήσει σε πιο βαθιά μετάνοια.

Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα

Εκδόσεις "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Στάρετς Ευστράτιος (1788-1855)

Στις αρχές του 19ου αιώνος το μοναστήρι του Γκλινσκ, στη νότια Ρωσία, μεταξύ των πό­λεων Τσερνιγκώφ και Κουρσκ, απέκτησε μεγάλη φήμη για τον αριθμό και την πνευματικότη­τα των πατέρων του.

Η μονή του Γκλινσκ είχε ιδρυθή από τον 16ο αιώνα στο ομώνυμο δάσος[1], στις όχθες του πόταμου Όμπεστ, αλλά κατά τις τρεις πρώτες εκατονταετηρίδες της ζωής της δεν εγνώρισε ιδιαίτερη άνθησι. Το 1817 όμως ανέλαβε την ηγουμενία της ο ονομαστός στάρετς Φιλάρετος (Ντανιλέφσκυ, 1777-1841), γαλουχημένος πνευματικά από τον αρχιμανδρίτη Θεοδόσιο (†1802) της μονής του Σωφρόνιεφ, μαθητή του μεγάλου οσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ (1722-1794). Κάτω από την σοφή και θεοφιλή διαποίμανσι του στάρετς Φιλαρέτου, η αδελφότης σύντομα αυξήθηκε αριθμητικά, καλλιεργήθηκε πνευματικά και ανέδειξε σημαντικές ασκητικές προσωπικότητες[2].
Μετά την κοίμησί του (31-3-1841) οι αδελφοί επέλεξαν ως υποψηφίους διαδόχους του τον π. Πορφύριο, πνευματικό, και τον π. Θεοδόσιο, προϊστάμενο της μονής. Κατά θεία οικονομία όμως ο τοπικός επίσκοπος ώρισε ως ηγούμενο τον κτίτορα της μονής Κοτμίζσκυ γέροντα Ευ­στράτιο[3], που εγκαταβίωνε στο Γκλινσκ από το 1820. Έτσι πραγματοποιήθηκε και μια σχε­τική πρόρρησις του στάρετς Φιλαρέτου.

Ελάχιστα βιογραφικά στοιχεία του στάρετς Ευστρατίου μάς είναι γνωστά, πέρα από την παραδεδομένη φήμη του ως αυστηρού και βιαστού ασκητού. Όταν ανέλαβε την ηγουμενία εί­χε ήδη δώδεκα χρόνια που δεν ξάπλωνε σε κρεββάτι. Κοιμόταν ελάχιστα, καθισμένος σε μια καρέκλα. Έμενε σ' ένα φτωχικό κελλί, και δεν διέθετε κανένα προσωπικό αντικείμενο.
Όταν έγινε ηγούμενος, τίποτε δεν άλλαξε τον τρόπο της ζωής του. Αναδείχθηκε σε αντάξιο διάδοχο του προκατόχου του. Επί των ημερών του επεκτάθηκε κτιριακά η μονή, ανεγέρθηκε νέο Καθολικό και αυξήθηκε σημαντικά ο αριθμός τόσο των αδελφών όσο και των προσκυνητών, που κατέφθαναν στο Γκλινσκ για πνευματική ζωογόνησι και παρηγοριά.
Εκοιμήθη την 22 Ιουλίου 1855, σε ηλικία 67 ετών.

Ο Πνευματικός των Σέρβων

π. Γ. Μεταλληνος και Δ. Τσελεγγίδης με Ρουμάνο Γέροντα

Μοναχός Γαλακτίων Ηλίε (1882-1946)

Άγνωστες μορφές του Μοναχισμού

Μοναχός Γαλακτίων Ηλίε
 Μοναστήρι Συχαστρία Νεάμτς (1882-1946)

Ο π. Γαλακτίων προερχόταν από το χωριό ΙΙιπιρίγκ του νόμου Νεάμτς. Από μικρός κοντά στους γονείς του ασχολείτο με την βοσκή των ζώων, διότι απ' αυτά ζούσαν.
Όταν μεγάλωσε, υπηρέτησε στον στρατό και κα¬τόπιν γνωρίσθηκε με τον φημισμένο μοναχό

Αθανάσιο Παβαλούκα, ο οποίος είχε πάει στην μονή Νεάμτς μαζί με τον αδελφό του και τα 300 πρόβατά τους. Με την δική του συμβουλή και ο τσομπάνης Γεώργιος, όπως λεγόταν στο βάπτισμά του, άφησε τα πάντα και επήγε για μοναχός στην Συχαστρία. Εκεί μετά από λίγο διάστημα εκάρη μοναχός με το νέο όνομα Γαλακτίων. Το μοναστήρι του έδωσε το διακόνημα που είχε και στον κόσμο. Έτσι μέχρι τον θάνατό του, επί 25 περίπου χρόνια, ήτο ο τσομπάνης των προβάτων της Μονής του.

Δεν έτρωγε παρά μόνο όταν θα ετελείωνε τον μοναχικό του κανόνα, που ήτο η ανάγνωσις του Ψαλτηρίου και η Παράκλησις της Θεοτόκου. Τετάρτη και Παρασκευή έτρωγε μετά την δύσι του ήλιου. Όταν ο βοηθός του τον ερώτησε, του απήντησε:

Μοναχός Δομέτιος ο κουφός († 1905) - Το Οσιακό τέλος του

Άγνωστες μορφές του Μοναχισμού

Μοναχός Δομέτιος ο κουφός
Μοναστήρι Νεάμτς († 1905)

Έτσι ήτο γνωστός στο μοναστήρι του αυτός ο μοναχός. Είναι αλήθεια ότι δεν άκουε, αλλά ζούσε μέσα στην καρδιά του την αγάπη και την χαρά του Χριστού. Είχε έλθει στο μοναστήρι από μικρός, από το 1850. Τότε δεν είχε καταστραφή η ακοή του.

Το μοναδικό του διακόνημα επί 60 περίπου χρόνια ήτο η φροντίδα του για τα ζώα της Μονής. Καθημερινά μετέφερε τα περισσεύματα των τροφών και τα έδινε στα ζώα του, τα οποία υπεραγαπούσε. Έλεγε αδιάκοπα την προσευχή με τελεία σιωπή και πνευματική ευφροσύνη. Στο κελλί του δεν είχε τίποτε άλλο παρά ένα ράσο, ένα Ωρολόγιο της Εκκλησίας, μία εικόνα της Θεοτόκου και το βιβλίο των Ψαλμών. Δεν είχε κρεβάτι, ούτε στρωσίδια, ούτε τραπέζι, ούτε σκαμνί, ούτε παξιμάδι, ούτε λουκέτο για την πόρτα.

Στα γεράματά του έχασε την ακοή του και οι πατέρες τον ωνόμαζαν «Δομέτιος ο κουφός». Είχε θαυμαστό τέλος. Ας ακούσωμε τον αείμνηστο ηγούμενο της Συχαστρίας π. Ιωαννίκιο Μορόι να μας διηγηθή κάτι σχετικά με το τέλος του, εφ’ όσον παλαιά αυτός ήτο αδελφός της μονής Νεάμτς:

- Πατέρες, ενίοτε πηγαίνω με την σκέωι μου στην μονή Νεάμτς, όπου προ ολίγων ετών έζησε εκεί ένας αξιομνημόνευτος μοναχός, ο Δομέτιος ο κουφός. Τον εβλέπαμε συχνά με τα ξυλοπέδιλα κρεμασμένα στην πλάτη του για να μη τα φθείρη γρήγορα. Επήγαινε τροφή στα μοσχαράκια. Ήτο πάντοτε ειρηνικός και χαρούμενος. Αλλά οι Πατέρες της Μονής δεν τον εκτιμούσαν, αφού αυτός ζούσε πάντοτε με τα ζώα του και συχνά εκοιμόταν κοντά τους! Πολλοί από τους μοναχούς δεν τον εγνώριζαν καθόλου, ούτε ήξεραν το όνομά του, αφού τότε αριθμούντο περί τους 400.

Κάποια ημέρα του φθινοπώρου του 1905, όταν επήγαινα στην εκκλησία, διότι ήμουν τυπικάρης, άκουσα τον ιερομ. π. Γεννάδιο, τον εκκλησιαστικό μας, να λέγη:

-Πατέρες, ο Δομέτιος ο κουφός από τον σταύλο απέθανε. Τον ευρήκαν το πρωί κάτω στο δάπεδο του κελλιού του πεθαμένο. Δεν είχε τίποτε κοντά του, παρά μόνο ένα παλαιό Ωρολόγιο, ένα Ψαλτήριο και μία εικόνα της Παναγίας.

Πρωτοσύγκελλος Ευθύμιος Τανάσε Μοναστήρι Αγαπία νομού Νεάμτς

Πρωτοσύγκελλος Ευθύμιος Τανάσε Μοναστήρι Αγαπία νομού  Νεάμτς
(1884-1970)

Ένας από τους πιο φημισμένους Πνευματικούς στην μονή Αγαπία ήταν ο π. Ευθύμιος Τανάσε. Στο πρώτο μέρος της ζωής του δοκιμάσθηκε συχνά από διάφορα είδη πειρασμών.

Γεννήθηκε στην κοινότητα Βάλεα Σεάκα του νομού Μπακέου. Ήταν πριν παντρεμένος και είχε αποκτήσει δύο παιδιά. Μετά από πέντε χρόνια συζυγίας, το 1915, απεφάσισαν με την σύζυγο του να υπάγουν σε μοναστήρια. Αυτός επήγε στην σκήτη Συχάστρια και εκείνη στην σκήτη Μπουτσιουμένι-Τεκούτσι. Αλλά τότε ήλθε ο Πρώτος παγκόσμιος πόλεμος. Ο αδελφός Ιωάννης -αυτό ήταν το βαπτιστικό του όνομα-επιστρατεύθηκε στο μέτωπο του Μπαραγκάν. Το 1917, στην ακμή του πολέμου, αυτός εδιάβασε την Παράκλησι της Θεοτόκου από το Προσευχητάριο. Μία σφαίρα διεπέρασε το βιβλίο των προσευχών του, που το είχε στο τσεπάκι, δεξιά της καρδιάς του. Κινδύνευσε να χάση την ζωή του. Τραυματίσθηκε σοβαρά, αλλ' ως εκ θαύματος, δεν απέθανε.

Μαζί με άλλους τραυματίες μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου συχνά ερχόταν και τούς παρηγορούσε ο π. Βικέντιος Μαλάου. Μετά την εγχείρησι που τού έγινε, ο πατήρ τον παρηγόρησε και του άφησε μία προφητεία:

-Να έχης πίστι, αδελφέ Ιωάννη. Θα γίνης καλύτερα. Κατόπιν θα έλθης στο μοναστήρι Σέκου, όπου είμαι κι εγώ, και θα γίνης και εσύ ιερεύς. Και πράγματι, με την βοήθεια του Θεού, το καλοκαίρι του 1918 ο Αδελφός αυτός ήλθε στο μοναστήρι Σέκου. Ο πρώτος που συνάντησε ήταν ο π. Βικέντιος, ο οποίος και τον δέχθηκε με πολλή χαρά.

Στις 9 Σεπτεμβρίου 1918 εκάρη μοναχός ο Ιωάννης λαβών το όνομα Ευθύμιος με την συμβουλή και ευλογία του π. Βικέντιου. Τον Απρίλιο του 1919 χειροτονήθηκε ιερεύς κι έτσι εκπληρώθηκε η προφητεία του πνευματικού του πατρός.

Ομοίως και η πρώην σύζυγός του εμόνασε στην σκήτη Μπουτσιουμένι, όπου το 1920 άλλαξε τα κοσμικά ρούχα με τα καλογερικά.

Το έτος 1923 ο ιερομόναχος Ευθύμιος χειροθετήθηκε και Πνευματικός και εστάλη στην μονή Αγαπία σαν Πνευματικός και λειτουργός των μοναζουσών. Εδώ η πανοσιότης του επρόσθεσε πόνους ασκητικούς επάνω σε άλλους πόνους βοηθώντας τον εαυτό του και τους άλλους. Συμμετείχε σε όλες τις ακολουθίες σαν λειτουργός και επιτελούσε τις ιερές ακολουθίες με φόβο Θεού και ευλάβεια.

Το 1933 απέθανε ο γιος του και ετάφη στην μονή Αγαπία. Μετά από πέντε χρόνια απέθανε και η κόρη του, η οποία είχε γίνει μοναχή στην μονή Μπίστριτσα του νόμου Βίλτσεα. Έτσι ο π. Ευθύμιος έμεινε μόνος, χωρίς τα παιδιά του.

Τον Μάρτιο του 1940 μετεκόμισε μαζί με τον Πνευματικό του, τον π. Βικέντιο, σ' ένα μικρό μοναστήρι του νόμου Μπάνατ. Εκεί δεν έμεινε πολύ και επέστρεψε πάλι σαν Πνευματικός στο μοναστήρι Βαρότεκ, στο Αγαπία, στην μονή Συχαστρία και Βίρνοβα. Μετά από λίγα χρόνια εγκαταστάθηκε οριστικά στην μονή Παλαιά Αγαπία. Εδώ διανύει το τελευταίο τμήμα της ζωής του. Συνεχίζει τούς αγώνες του και αναδεικνύεται ένας αληθινός απόστολος του μοναχισμού και της Εκκλησίας του Χριστού μας, θυσιάζοντας την ζωή του μέχρι τελευταίας του ρανίδος.

Ο Γέρος Γεώργιος Λαζάρ (1846-1916)

Ο Γέρος Γεώργιος Λαζάρ
Μοναστήρι Βαράτεκ (1846-1916)

Α) Η ζωή του

Ο πιστός λαϊκός χριστιανός Γεώργιος Λαζάρ είναι το πρότυπο του αληθινού ρουμάνου προσκυνητού. Η ενάρετη γενικά ζωή του τον αναδεικνύει ένα μοναδικό φαινόμενο στην πνευματική ζωή της Εκκλησίας μας κατά την τελευταία αυτή εκατονταετηρίδα.

Ο γέρο-Γεώργιος Λαζάρ, όπως λέγεται μέχρι σήμερα, γεννήθηκε στην κοινότητα Σουγκάγκ της επαρχίας Άλμπα το έτος 1846. Όταν ήταν 24 ετών, οι γονείς του τον ενύμφευσαν και τον άφησαν κληρονόμο της περιουσίας των. Και έζησε με την γυναίκα του περίπου 20 χρόνια, αφού ευλογήθηκε από τον Θεό με πέντε παιδιά. Ζούσε αγία χριστιανική ζωή, με ευσυνειδησία στην εργασία, με προσευχή, με νηστεία και ελεημοσύνη. Η ενασχόλησίς του ήταν η απόκτησις των αρετών.

Το έτος 1884 μετέβη να προσκυνήση τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου και παρέμεινε στα μοναστήρια της ερήμου του Ιορδάνου και του Σινά επί ένα χρόνο. Ύστερα ασκήθηκε επί ενάμισυ χρόνο στον Άθωνα και επέστρεψε στην πατρίδα του. Ακόμη έζησε πολλά χρόνια με την οικογένειά του και τακτοποίησε τα παιδιά του, ενώ το έτος 1890 ανεχώρησε ως προσκυνητής για τα μοναστήρια της Μολδαβίας.

Αφού προσκύνησε όλους τους ιερούς Τόπους, εγκαταστάθηκε οριστικά στην πόλι Πιάτρα της περιοχής Νεάμτς. Εκεί κατώκησε ο γέρο-Γεώργιος Λαζάρ σαν ένας αληθινός ερημίτης στο κωδωνοστάσιο του Μεγάλου Στεφάνου, που είναι στο μέσο της πόλεως, επί 26 χρόνια δηλ. μέχρι την μακαρία κοίμησί του. Εκεί περνούσε μόνος του με νηστεία και προσευχή, αψηφώντας τις διάφορες καιρικές συνθήκες.

Έτσι λοιπόν, δοξάζοντας με ευγνωμοσύνη τον Θεό, προεγνώρισε τον θάνατό του και ετελειώθη εν ειρήνη στο κελλί του, στις 15 Αυγούστου 1916, και ετάφη στο Κοιμητήρι της πόλεως. Το καλοκαίρι του 1934 τα λείψανά του τοποθετήθηκαν στο προαύλιο του μοναστηριού Βαρατέκ.

Β) Έργα και λόγοι διδασκαλίας

1) Ο πιστός χριστιανός Γεώργιος Λαζάρ ήταν στην ζωή του ένας άνθρωπος προσευχής. Πάρα πολύ συχνά διάβαζε το ψαλτήρι. Από τη μικρή του ηλικία το έφερνε πάντα μαζί του και μιμούμενος την ζωή των πατέρων της ερήμου διάβαζε πάντοτε τους ψαλμούς, μέχρι που τους έλεγε όλους από στήθους.

2) Επιθυμώντας πολύ να προσκυνήση τον Πανάγιο Τάφο του Κυρίου, την άνοιξι του 1884 έβαλε το Ευαγγέλιο και το ψαλτήρι στο ντορβά του, τακτοποίησε τις δουλειές του σπιτιού του, πήρε το ραβδί του στο χέρι και ανεχώρησε για τα Ιεροσόλυμα. Μέχρι την Κωνστάντζα πήγε με τα πόδια και ύστερα με το πλοίο, ψιθυρίζοντας ακατάπαυστα τους ψαλμούς του Δαβίδ. Τέλος, όταν έφθασε στον Πανάγιο Τάφο, προσευχήθηκε με τόση πίστι και δάκρυα, ώστε επροκάλεσε τον θαυμασμό στους πάντας. Και παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα 40 ημέρες.

3) Έλεγαν αργότερα οι μαθηταί του, ότι φλογιζόμενος από τον πόθο να γνωρίση την άσκησι των μοναχών του Ιορδάνου, πήγε να προσκυνήση όλα τα μοναστήρια της ερήμου της Ιουδαίας και της κοιλάδος του Ιορδάνου. Πρωτύτερα μετέβη με πολλούς προσκυνητάς σ’ ένα φημισμένο ησυχαστή, που αγωνιζόταν στη σπηλιά του αγίου Ξενοφώντος. Ο ησυχαστής τότε έδινε τροφή σ’ ένα λιοντάρι στην είσοδο της σπηλιάς. Κατόπιν, αφήνοντας ελεύθερο για την έρημο το λιοντάρι, εφώναξε με τ’ όνομά του τον γέρο-Γεώργιο, λέγοντάς του:

― Αδελφέ Γεώργιε, έλα και μη φοβάσαι. Εύχομαι να έχης πάντα την πίστι σου προς τον Χριστό και την ακοή σου στα αυτιά του Κυρίου Σαββαώθ. Γνωρίζω την αγάπη σου και τον ζήλο της καρδιάς σου, με τον οποίο υπηρετείς τον Κύριο σε όλη τη ζωή σου. Λοιπόν, προσκύνησε για ένα διάστημα τα μοναστήρια της Παλαιστίνης με νηστεία και προσευχή και όταν το Άγιο Πνεύμα θα σε πληροφορήση, έρχεσαι πάλι προς εμένα.

4) Με την ευλογία αυτού του ησυχαστού επέρασε ο γέρο-Γεώργιος στα μοναστήρια της Παλαιστίνης ένα χρόνο. Σε κάθε μοναστήρι παρέμεινε επί ένα μήνα. Την ημέρα βοηθούσε στο πότισμα των κήπων και την νύκτα διάβαζε το ψαλτήρι στην εκκλησίας και έλεγε την νοερά προσευχή. Κατόπιν αναχωρούσε σ’ άλλο μοναστήρι. Έτσι ασκήθηκε ο γέροντας στη νηστεία, την προσευχή και την σιωπή, άγνωστος σ’ όλους. Ύστερα επέστρεψε στον καλό του διδάσκαλο τον ησυχαστή.

Αρχιμανδρίτη Δανιήλ Γούβαλη: Η Γλωσσολαλιά και τα "πνευματικά"

Η Γλωσσολαλιά και τα "πνευματικά"

Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη

(απόσπασμα από το βιβλίο: ΝΕΦΕΛΑΙ ΑΝΥΔΡΟΙ)

Στις Πεντηκοστιανές ομάδες δίδεται μεγάλη έμφασις στα χαρίσματα της γλωσσολαλιάς και της προφητείας. Επειδή αυτά υπήρχαν στην πρώτη χριστιανική Εκκλησία, και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό, σε αφθονία, συμπεραίνουν ότι και σήμερα πρέπει να συμβαίνη το ίδιο.

Δηλαδή σε όποια θρησκευτική ομάδα σήμερα παρατηρούνται προφητείες, γλωσσολαλιές, ενύπνια, οράματα, εκστατικά φαινόμενα κ.τ.τ., σ' αυτήν υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, αυτή θεωρείται Αποστολική Εκκλησία. Αυτή αποτελεί συνέχεια της πρώτης Εκκλησίας μετά την Πεντηκοστή.

Αφού, λένε, στην αρχή έτσι ήταν τα πράγματα, έτσι πρέπει να είναι και τώρα. Ο συλλογισμός τους όμως είναι επιπόλαιος. Στην αρχή της Παλαιάς Διαθήκης με τον Μωϋσή και τον Ιησού του Ναυή και στην αρχή της Χριστιανικής Εκκλησίας με την Πεντηκοστή και τους Αποστόλους λαμβάνουν χώρα έκτακτα, υπερφυή, καταπληκτικά φαινόμενα, τα οποία όμως δεν επαναλαμβάνονται στους επόμενους αιώνες. Στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, βλέπουμε ότι οι Απόστολοι μετά την Πεντηκοστή παρουσίαζαν πρωτοφανείς υπερφυσικές εκδηλώσεις. Αλλά το ίδιο συνέβαινε ακόμη και με τους επτά βοηθούς των, όπως λ.χ. με τον Στέφανο και τον Φίλιππο (πρβλ. στ' 8, 15, 55, η' 13, 38). Τότε στην αρχή, στο ξεκίνημα της Παλαιάς ή της Καινής Διαθήκης χρειάζονταν αυτά τα μεγάλα έξοχα γεγονότα.

Σύγχρονοι ορθόδοξοι Γέροντες

Οι σύγχρονοι Γέροντες, τη ζωή των οποίων η ιστοσελίδα μας -συν Θεώ- θα παρουσιάσει, χαρακτηρίζονται από μια θαυμαστή ενότητα Πίστεως και Ζωής με τους παλαιοτέρους Αγίους, μια ενότητα η οποία δεν μπορεί να είναι έργο ανθρωπίνης δυνάμεως η μιμήσεως, αλλά φυσικό συνεπακόλουθο της ενότητος παλαιών και νέων Αγίων με τον πάντοτε απαράλλακτο Χριστό (Εβρ. 13, 8), ενότητα των κλημάτων με τη ζωοποιό  Άμπελο (Ιω. 15, 4.5). Αν δε οι καρποί χαρακτηρίζουν το δένδρο (Ματθ. 7, 16-20), τότε η ζωή των Αγίων φανερώνει τη δράση του  παναγάθου, πανσόφου και παντοδυνάμου Αγίου Πνεύματος στην ιστορία της  Εκκλησίας.

Τα θαυμαστά συμβάντα, σημεία, της ζωής των Αγίων – μαρτυρία κυρίως προς τους πλησίον -  αλλά πολύ περισσότερο οι εκπληκτικές αρετές τους, όπως η υψοποιός από καρδίας ταπεινοφροσύνη και η ολόθερμος περιεκτική αγάπη προς το Θεό και τον πλησίον, είναι φαινόμενα και καταστάσεις που διατρέχουν τη ζωή όλων των Αγίων, Προφητών, Αποστόλων, Μαρτύρων, Ομολογητών, Εγκρατευτών κατά την αναλογία της Πίστεως εκάστου, από την αρχή της ιστορίας έως και τις μέρες μας και αποδείξεις ότι οι πύλες του Άδου δεν θα υπερισχύσουν της Εκκλησίας (Ματθ. 16, 18). Κατά τον Άγιον Ιουστίνο Πόποβιτς: «Οι δε «Βίοι των Αγίων» τι είναι; Τίποτε άλλο παρά ένα είδος συνεχίσεως των «Πράξεων των Αποστόλων». Μέσα σ’ αυτούς τους «Βίους» συναντά κανείς το ίδιον Ευαγγέλιο, την ιδία ζωή, την ίδια αλήθεια, την ίδια δικαιοσύνη, την ίδια αγάπη, την ίδια πίστη, την ίδια αιωνιότητα, την ίδια «δύναμιν εξ ύψους», τον ίδιον Θεόν και Κύριον. Διότι «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. 13, 8).

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ποτέ δεν έγινε αποδεκτός ο περιορισμός της περιόδου των Αγίων Πατέρων στους πρώτους μόνον αιώνες μ.Χ., με κατάληξη τον  Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό - όπως στο ρωμαιοκαθολικισμό, αλλά κάθε  Άγιος Διδάσκαλος της Εκκλησίας θεωρείται Πατήρ της Εκκλησίας, διότι και στη ζωή της Εκκλησίας «υπό Πνεύματος Αγίου φερόμενοι ελάλησαν  Άγιοι Θεού άνθρωποι» (Β΄Πετρ. 1, 21), η δε μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος προσδίδει στη διδασκαλία των Αγίων ιδιαίτερη αυθεντία· ο  Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος  χαρακτηρίζει ως χειρότερους αιρετικούς εκείνους τους ορθοδόξους οι οποίοι αρνούνται τη δυνατότητα αγιασμού των πιστών στα μεταγενέστερα χρόνια της ζωής της Εκκλησίας: «Αλλά περί εκείνων ομιλώ και εκείνους ονομάζω αιρετικούς, όσους λέγουν ότι δεν υπάρχει κάποιος στα δικά μας τα χρόνια και ανάμεσά μας που να δύναται να τηρήσει τις ευαγγελικές εντολές και να γίνει όπως οι Άγιοι Πατέρες... Αυτοί που λέγουν ότι αυτό είναι αδύνατο, δεν έχουν κάποια επιμέρους αίρεση, αλλά όλες - αν είναι δυνατό να το πούμε, διότι αυτή τις ξεπερνάει και τις υπερκαλύπτει όλες εκείνες με την ασέβεια και την υπερβολή της ασεβείας. Όποιος λέγει αυτό ,ανατρέπει ολόκληρες τις Θείες Γραφές» (Λόγος ΚΘ΄). 

Η ζωή της Αγίας μας Εκκλησίας είναι η επίδοση της βασιλείας και της εξουσίας και της μεγαλωσύνης της υπό τον ουρανόν στους Αγίους του Υψίστου μέχρι των εσχάτων και πέραν των εσχάτων (Δαν. 7, 22.27), εκπλήρωση της αψευδούς υποσχέσεως του Χριστού ότι ο Παράκλητος «μένει μεθ’ ημών εις τον αιώνα» (Ιω. 14,16).

Κολλυβάδες Πατέρες: η δράση τους στη νησιωτική Ελλάδα

Στα Ρεστά ασκήτευσε επίσης μέχρι το θάνατό του ο μεγάλος διδάσκαλος Νικηφόρος ο Χίος, ο οποίος εγκαταλείποντας τη διεύθυνση της Σχολής της Χίου κατέφυγε στη Μονή του Αγίου Γεωργίου Ρεστών, όπου και ετάφη και μάλιστα στον ίδιο τάφο που πρώτος είχε ταφεί ο Νείλος ο Καλόγνωμος και έπειτα ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος. Το Μοναστήρι των Ρεστών με τους Αγίους Κολλυβάδες Πατέρες και μάλιστα το μεγάλο αλείπτη Όσιο Νικηφόρο το Χίο, αναδείχθηκε και στάδιο προετοιμασίας Νεομαρτύρων, όπως του Πολυδώρου του Κυπρίου, του Δημητρίου του Πελοποννησίου, του Μάρκου του Νέου και του Αγγελή του Αργείου. Ο Άγιος Μακάριος βρισκόταν στη Χίο σε διαρκή πνευματική επικοινωνία και με τον Ιωάσαφ το Ρόδιο και τον Μελέτιο το Χίο, καθώς και το Δωρόθεο τον Πρώϊο, Ιερομάρτυρα, διδάσκαλο της Σχολής και μετέπειτα Μητροπολίτη Αδριανουπόλεως. Ο Άγιος Μακάριος ως φιλόκαλος πατέρας είχε τη φροντίδα με τη συνεργασία του Αγίου Νικοδήμου και πλουσίων χορηγών για την έκδοση της Φιλοκαλίας, του Ευεργετινού, του Συμεών του Νέου Θεολόγου, του Νέου Λειμωναρίου. Σαν πόλος έλξεως ο Άγιος Μακάριος συγκέντρωσε στη Χίο πολλούς Κολλυβάδες Πατέρες, μεταξύ των οποίων και το Γέροντα Αβέρκιο με τη συνοδεία του, το Γερβάσιο, από την Τρίπολη της Πελοποννήσου και το δόκιμο μοναχό Σεραπίωνα, που του ήταν γνωστοί από το Άγιον Όρος και μάλιστα από τη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου της Μονής των Ιβήρων. Αυτοί ζητώντας ησυχαστικό μέρος κατέληξαν στο Μοναστήρι του Βρετού, στα Αρμόλια, όπου ηγουμένευσε ο Γέροντας Αβέρκιος και τον διαδέχθηκε ο Γερβάσιος. Σύμφρονός του και ομότροπος υπήρξε και ο διάδοχός του στην ηγουμενία Ιερομάρτυς Καπίτων, από την Καλαμωτή, αυστηρός, ενάρετος και φίλεργος τον οποίο κατέσφαξαν οι Τούρκοι το 1822, μαζί με τους νέους Οσιομάρτυρες της Μονής, Σεραπίωνα, Καρύωνα, Κύριλλο, Νείλο, Σέριδο, Σαμουήλ, Νίκωνα, Άνθιμο, Νικόλαο, Σεραπίωνα και Γερμανό. Το Μοναστήρι της Παναγίας στα Ψαρά της Χίου ίσως να είναι κτίσμα Κολλυβάδων Πατέρων, γιατί ο ρυθμός του Ναού του είναι καθαρά Αγιορείτικος και κτίσθηκε το δεύτερο μισό του 18ου αιώνος. Μάλιστα η παράδοση αναφέρει ότι κτίσθηκε από Ρουμελιώτες Κολλυβάδες.

Ο πνευματοφόρος Γέροντας Δανιήλ από τη Ζαγορά με τον υποτακτικό του, το μετέπειτα θαυματουργό Άγιο Αρσένιο της Πάρου, που καταγόταν από την Ήπειρο με το επώνυμο Σεργιάδης φεύγοντας από το Άγιον Όρος μέσω της Μονής Πεντέλης ήλθαν στην Πάρο και μάλιστα στις Μονές της Λογγοβάρδας και του Αγίου Αντωνίου στη Μάρπισσα. Από εκεί κατέληξαν στη Σίκινο και στη Φολέγανδρο, όπου δίδαξαν στη νεότητα τα χριστιανικά γράμματα και ο Αρσένιος χειροτονήθηκε Διάκονος. Στην παραμονή του στα αλίπληκτα αυτά νησιά ο θείος Αρσένιος γνωρίστηκε με το διαπρύσιο ιεροκήρυκα και όσιο πατέρα Κύριλλο τον Παπαδόπουλο, το γνήσιο Κολυβά και υπερασπιστή των πατρώων παραδόσεων, ο οποίος αξιώθηκε να κτίσει στην Πάρο δύο μοναστήρια, του Αγίου Γεωργίου στη Λαγκάδα και της Μεταμορφώσεως του Χριστού στο Δάσος. Μετά την κοίμηση του Γέροντος Δανιήλ ο Αρσένιος ήρθε στην Πάρο και συνάντησε στη Μονή του Αγίου Γεωργίου της Λαγκάδας τον Ηπειρώτη Αρχιμανδρίτη και φλογερό ιεροκήρυκα Κυκλάδων Ηλία Γεωργιάδη, τον ομόζηλο του κολλυβαδικού φρονήματος του Οσίου Κυρίλλου του Παπαδοπούλου, τον οποίο διαδέχθηκε στην ηγουμενία. Με παρότρυνσή του έμεινε στην Πάρο, την οποία ανέδειξε παλαίστρα ασκητικών αγώνων και κολλυβαδικό κέντρο . Αργότερα στην Πάρο ήρθε ο Γέροντας Φιλόθεος Γεωργίου με τον υποτακτικό του Ιερόθεο Βοσυνιώτη και ανακαίνισαν την περίφημη Μονή της Λογγοβάρδας. Ο ιστορικός της Μονής Εμμανουήλ Σαγκριώτης χαρακτηρίζει τον Ιερόθεο «πράο και ταπεινό, επιεική και μακρόθυμο, ιλαρό και μειλήχιο, όπως και ο πνευματικός του πατέρας Φιλόθεος» . Τον Ιερόθεο διαδέχθηκε ο αδελφός του Φιλόθεος ο Βοσυνιώτης από την Επισκοπή Τεγέας Πελοποννήσου, «εις άκρον ζηλωτής των ιερών παραδόσεων», νέος κτίτορας της Μονής Λογγοβάρδας. Στο νησί αυτό ακόμη ασκήτευσαν ο Ιωάσαφ ο Πάριος και ο Σίλβεστρος ο Καισαρέας, ο οποίος αφίκετο στην Πάρο όταν γλύτωσε από τους δολοφόνους του πριν το μαρτύριο του Παϊσίου και του Θεοφάνους.

Στη Θήρα οι Κολλυβάδες Πατέρες ασκήτευσαν στην Ιερά Σκήτη στη θέση Κιόνι. Ο Αγάπιος Μοναχός ο Μεταξάς από την Κωνσταντινούπολη που είχε πρώτα καταφύγει στο Μοναστήρι της Ύδρας, ήλθε στη Θήρα το 1822 και στο Μοναστήρι της Ύδρας μαζί με εικόνα του οι επιγενόμενοι μοναχοί μετέφεραν από τη Θήρα τα ιερά του λείψανα. Ο Πορφύριος αργότερα το 1845 εξορίσθηκε από το Μητροπολίτη Κυκλάδων Δανιήλ στη Σκιάθο, γιατί αρνιόταν να αποκηρύξει τις «Κολλυβάδικες δοξασίες του». Στη Σκιάθο κοιμήθηκε οσιακά στις 26 Μαρτίου του 1852.

Όσιος Λεόντιος ο Μονεμβασιώτης(+11 Δεκεμβρίου)

Ο Όσιος Λεόντιος, γεννήθηκε στην Πελοπόννησο και πιο συγκεκριμένα στη Μονεμβασία, γι' αυτό και του αποδόθηκε το επίθετο "ο Μονεμβασιώτης". Καταγόταν από πλούσια, θεοφιλή και ξακουστή οικογένεια. Ο πατέρας του Ανδρέας ήταν διορισμένος από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Ανδρόνικο διοικητής Πελοποννήσου. Ακριβή χρονολογία της γεννήσεως του Αγίου δεν έχουμε. Λαμβάνοντας όμως υπόψη τα ιστορικά δεδομένα υποθέτουμε ότι γεννήθηκε πριν από το 1341 μ.Χ. .

Ο Άγιος έχοντας πολύ καλές προϋποθέσεις - καλή οικογένεια, θέση του πατέρα του - έλαβε καλές αρχές και ανατράφηκε με ευγενικά και χρηστά ήθη. Όταν ήλθε σε ηλικία δεκτική μαθήσεως, επιδόθηκε στη μάθηση, επιθυμώντας να αποκτήσει όχι απλώς τη γνώση, αλλά να φθάσει σε επιστημονική τελειότητα. Στη συνέχεια ο πατέρας του τον έστειλε στην Κων/λη για να συναναστραφεί με τους εκεί φιλοσόφους και να συνηθίσει τις βασιλικές υποθέσεις, ώστε να του είναι οικείες. Εκεί ο Άγιος ξεχώρισε για το ήθος του και τις γνώσεις του και απέκτησε την εκτίμηση των δασκάλων του και του Βασιλιά.

Στη συνέχεια, επιστρέφει στην Μονεμβασία, αφού εν τω μεταξύ είχε πεθάνει ο πατέρας του, με σκοπό να συμπαρασταθεί και να βοηθήσει τη μητέρα του Θεοδώρα. Κάνοντας υπακοή σ' αυτήν αναλαμβάνει την περιουσία της οικογενείας και παντρεύεται, ενώ η μητέρα του πηγαίνει σε μοναστήρι Ο Λεόντιος όμως από μικρό παιδί είχε μέσα του τον πόθο να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο Θεό. Έχοντας αυτή την κλίση λοιπόν έπεισε τη σύζυγό του να μείνει στο σπίτι, υπεύθυνη για όλα τα υπάρχοντά τους, μαζί με τα τρία παιδιά τους, ενώ ο ίδιος αποχώρησε από τον κόσμο.

Αρχικά πήγε και υποτάχθηκε σ' έναν ασκητή που ονομαζόταν Μεννίδης, από τον οποίο και εκάρη μοναχός με το όνομα Λεόντιος (το κοσμικό του όνομα ήταν Λέων.) Ο Άγιος επιδόθηκε σε ασκητικούς αγώνες, που τον οδήγησαν σε μεγάλο ύψος αρετής. Επειδή όμως επιζητούσε περισσότερα, αναχώρησε για το Άγιο Όρος, όπου και συνέχισε την ασκητική ζωή του. Η μεγάλη ταπείνωσή του, τον έκανε να υποτάσσεται σε όλους, γι' αυτό και όλοι του απέδιδαν μεγάλη τιμή. Αυτό το γεγονός τον έκανε να εγκαταλείψει και το Άγιο Όρος, και να πάει στο όρος Κλωκόν του Γέροντος, πάνω από το Αίγιο, όπου και έφθασε σε τέλεια απάθεια και την ενέργεια θαυμάτων.

Εξ' αιτίας των θαυμάτων, της χάρης και της αρετής του, αποφάσισαν οι βασιλόπαιδες Θωμάς και Δημήτριος να χτίσουν στον τόπο της ασκήσεώς του, ναό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και άλλα οικοδομήματα, ώστε συγκροτήθηκε μοναστήρι.

Σ' αυτό ο Όσιος, σε ηλικία 75 ετών, παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό, αφού προηγουμένως είχε δει αγγέλους να τον καλούν από τη γη στον ουρανό.

Το άγιο λείψανο του βρίσκεται στο σπήλαιο της ασκήσεως του και παρέχει άφθονα ιάματα, σ' όσους προστρέχουν σ' αυτό με πίστη.

Η μνήμη του, τιμάται στις 11 Δεκεμβρίου.

http://www.immspartis.gr/?p=8826

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 12/11/2011

Ο Άγιος νεομάρτυς Δαμασκηνός του Γκαμπροβο ο Χιλανδαρινός

Καταγόταν από το χωριό Γάμπροβο της επαρχίας Τυρνόβου της Βουλγαρίας.

Ήλθε στο Άγιον Όρος και έγινε μοναχός στην Ι. Μ. Χιλανδαρίου. Αργότερα χειροτονήθηκε ιερομόναχος και εξελέγη και προηγούμενος της Μονής.

Εστάλη κάποτε από τους πατέρες της Μονής στη Βουλγαρία ,στο Σφιστόβι, όπου η Μονή είχε μετόχι, για να συγκεντρώσει κάποια έσοδα για τη Μονή.

Ενώ ετοιμαζόταν να επιστρέψει στο Άγιο Όρος, ζήτησε από κάποιους Τούρκους να του επιστρέψουν χρήματα τα οποία τους είχε δανείσει . Εκείνοι, άδικοι και κακότροποι , σκέφτηκαν όχι απλώς να μην επιστρέψουν τα δανεικά αλλά και να του αποσπάσουν και όσα άλλα είχε συγκεντρώσει.

Άγιος Ευθύμιος επίσκοπος Τυρνόβου(+20 Ιανουαρίου)

  Ο Άγιος Ευθύμιος έζησε μεταξύ 14ου και 15ου αιώνα  στη Βουλγαρία. Γεννήθηκε περί το 1325-1330  στην τότε Βουλγαρική πρωτεύουσα Τύρνοβο από ευγενή οικογένεια, ίσως εκείνη των Καμπλάκ. Είχε την τύχη να έχει εκείνον που θα ήταν ο καλός του βιογράφος, έναν από την οικογένειά του, τον Γρηγόριο Καμπλάκ, που μετέπειτα έγινε Μητροπολίτης του Κιέβου και έλαβε μέρος στη Σύνοδο της Κοστάντζας (1414 - 1417 ).

  Σε αρκετά νεαρή ηλικία έλαβε το μοναχικό σχήμα στη μονή της Παναγίας της Οδηγήτριας, στα προάστια της Βουλγαρικής πρωτεύουσας. Το 1350 μ.Χ. εισήχθη στο μοναστήρι που είχε ιδρύσει ο Άγιος Θεοδόσιος του Τυρνόβου στο Καλιφάρεβο, το οποίο βρισκόταν στα ίδια περίχωρα. Από τον ίδιος τον Άγιο Θεοδόσιο εισάγεται στην πνευματική και ησυχαστική ζωή και προκόπτει κατά Χριστόν. Εκείνη την εποχή, ο Άγιος Θεοδόσιος, προφητεύοντας το μέλλον του υποτακτικού του, αποκαλύπτει ότι κάποια μέρα ο Άγιος Ευθύμιος θα δεθεί με αλυσίδες και θα σταλεί στην εξορία.

  Το έτος 1363 , ο Άγιος Ευθύμιος συνόδεψε τον δάσκαλό του, μαζί με άλλους τρεις μαθητές, στην Κωνσταντινούπολη. Μετά την κοίμηση του Αγίου Θεοδοσίου παρέμεινε για κάποιο χρονικό διάστημα στη μονή του Αγίου Ιωάννου του Στουδίτου, ένα από τα μεγαλύτερα πολιτιστικά και πνευματικά βυζαντινά κέντρα. Εκεί, πιθανότατα, συνέταξε την βιογραφία του Αγίου Θεοδοσίου, την οποία ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Κάλλιστος αντέγραψε πιστά.
  Το έτος 1365  επισκέφθηκε το Άγιον Όρος. Αρχικά μετέβη στη Μεγίστη Λάυρα και στη συνέχεια στη μονή Ζωγράφου. Τότε ήταν που κατηγορήθηκε ενώπιον του αυτοκράτορα Ιωάννου του Ε’ του Παλαιολόγου (1341 - 1391 μ.Χ.), ότι δεν τηρούσε καθόλου την μοναχική υπόσχεση της ακτημοσύνης. Γι’ αυτό εξορίσθηκε και ξαναβρέθηκε στο Άγιον Όρος μόνο όταν ο αυτοκράτορας διαπίστωσε την αλήθεια μετά από ένα όραμα.
  Περί το 1371 ο Άγιος Ευθύμιος επέστρεψε στην πατρίδα του και ίδρυσε στην πρωτεύουσα τη μονή της Αγίας Τριάδος, που αναδείχθηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα ακτινοβολίας του σλαβικού πολιτισμού. Πράγματι, εκεί πραγματοποιήθηκε η ορθογραφική και γραμματική μεταρρύθμιση της γραφής, της επονομαζόμενης «ευθυμιανής», που οδήγησε σε μια γενική αναθεώρηση όλων των έργων που ήταν γραμμένα στα σλαβικά. Η μεταρρύθμιση του Αγίου Ευθυμίου, βασιζόμενη στην ενοποίηση της ορθογραφίας και στην πιστότητα στα αυθεντικά ελληνικά κείμενα, χαρακτήρισε τα λειτουργικά κείμενα ολόκληρου του σλαβο-ορθόδοξου κόσμου μέχρι τον Μέγα Πέτρο, ο οποίος εισήγαγε πιο σύγχρονους κανόνες.

   Το έτος 1375 μ.Χ., με το θάνατο του Πατριάρχη Ιωακείμ, ο Άγιος Ευθύμιος εκλέγεται Πατριάρχης του Τύρνοβο. Από τον Πατριαρχικό θρόνο συνέχισε το έργο της αναθεωρήσεως των κειμένων, έγραψε επιστολές σε διάφορες προσωπικότητες του ορθόδοξου κόσμου, που απετέλεσαν ποιμαντικά και διδακτικά κείμενα, και συνέθεσε βίους Αγίων.
   Ο Άγιος Ευθύμιος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1402 .

πηγή 

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 1/20/2012

Άγιος Νήφων ο Β΄, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (+1508)

Καταγόταν από ευγενική οικογένεια της Πελοποννήσου. Τα πρώτα γράμματα διδάχθηκε στην πατρίδα του, «είχε δε και τόσον δεξιών νουν, οπού εις ολίγον καιρόν απέρασεν όλους τους συμμαθητάς του εις τα μαθήματα». Στην Επίδαυρο υποτάχθηκε στον ενάρετο Γέροντα Αντώνιο, ο οποίος του φόρεσε το μοναχικό σχήμα και από Νικόλαο τον ονόμασε Νήφωνα. Εργόχειρο είχε την καλλιγραφία και ποτέ δεν άφηνε την προσευχή, τη σιωπή και τη μελέτη. «Ούτε βιβλίον Εκκλησιαστικόν ανέγνωσε χωρίς να χύση δάκρυα».

Μετά τον θάνατο του Γέροντός του γνωρίσθηκε με τον σοφό Αγιορείτη Ζαχαρία και, αφού περιόδευσαν διαφόρους τόπους προς στηριγμό των χριστιανών, εγκαταστάθηκαν στην Αχρίδα, στη μονή της Θεοτόκου. Όταν ο Ζαχαρίας εξελέγη αρχιεπίσκοπος Αχριδών, ο Νήφων ήλθε με την ευλογία του στο Άγιον Όρος και επισκέφθηκε διαδοχικά τις μονές Βατοπεδίου, Παντοκράτορος, Μ. Λαύρας και Διονυσίου, όπου χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Ήταν αγαπητός απ' όλους τους Αγιορείτες για τη σπάνια σοφία και την ασυνήθιστη ταπείνωσή του. «Όλοι εθαύμαζαν την σύνεσιν των λόγων του. Ότι τόσον γλυκύς ήτον εις το λέγειν, οπού δεν εδύνατο τινάς να τον χωρισθή αλλά από την γλυκύτητα των λόγων του αλησμονούσε και την σωματικήν τροφήν».

Χωρίς τη θέλησή του εξελέγη μητροπολίτης Θεσσαλονίκης (1482) και από εκεί προβιβάσθηκε στον πατριαρχικό θρόνο στα τέλη του 1486, όπου παρέμεινε μέχρι το 1488. Μετά τη δεύτερη εκθρόνισή του το 1498, ύστερα από διετή περίπου πατριαρχεία, προσκλήθηκε από τον ηγεμόνα Ράδουλο (1496-1508) στη Βλαχία για να διοργανώσει την Εκκλησία και να διδάξει τον λαό, και «όλοι τον εδέχθησαν ως απόστολον του Κυρίου». 

Τον συνόδευαν οι όσιοι μαθητές του Μακάριος και Ιωάσαφ. Αμέσως, με μεγάλο ζήλο επιδόθηκε στο έργο του, σώζοντας τη Ρουμανική Εκκλησία από την έντονη παπική προπαγάνδα, την ηθοφθορία και αμέλεια κλήρου και λαού και «όλοι εδόξαζον τον Θεόν, οπού τους απέστειλε τοιούτον φωστήρα, και τους ωδήγησεν εις την οδόν της αληθείας και τον ωνόμαζον Νέον Χρυσόστομον». 

Επειδή όμως ο ηγεμόνας στάθηκε ασεβής στους θείους νόμους, αφού τον νουθέτησε ο άγιος, αποσύρθηκε στη μονή του Διονυσίου, όπου μετά από θαυμαστούς αγώνες ανεπαύθη. Είχε επιστρέψει αγνώριστος στη μονή και είχε ζητήσει το διακόνημα του βουρδουνάρη.

Το τίμιο λείψανό του πολλά θαύματα τέλεσε, φυλάγεται σε θαυμάσια λάρνακα στη μονή του και η κάρα του με το δεξί του χέρι σε μονή της Ρουμανίας. Ο τάφος του βρίσκεται πλάϊ στο ναό του κοιμητηρίου της μονής.

Πρώτος βιογράφος του (1517) ο μαθητής του και Πρώτος 

του Αγίου Όρους Γαβριήλ (1527-1528). Την ακολουθία του έγραψε ο γνωστός ιατρός Ιωάννης Κομνηνός, ο μετέπειτα μητροπολίτης Δρύστρας Ιερόθεος. Την ακολουθία αυτή αναθεώρησε και βελτίωσε ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο οποίος συνέταξε τα εγκώμια.

Η σπηλιά του Αγίου Νήφωνα

Στη μονή Διονυσίου υπάρχει παρεκκλήσιο προς τιμή του Αγίου, κτίσμα του 1782 και έξω της μονής Κάθισμα του αγίου Νήφωνος και το ιστορικό προσκυνητάρι, όπου του έγινε η υποδοχή ως πατριάρχη, ιδιότητα που αποκαλύφθηκε στον ηγούμενο με όραμα, γιατί είχε κρυφθεί.

Η ιδιαιτέρα μνήμη του τιμάται πανηγυρικά με ολονύκτιο αγρυπνία στην ασκητική μονή του μεγάλου αγίου στις 11 Αυγούστου.

 ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, Μωυσέως Μοναχού Αγιορείτου

πηγη

Αναρτήθηκε από π.Γεώργιος ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ στις 8/11/2012