«Όταν φύγω από αυτόν τον κόσμο,
όπως περνά μια βάρκα – που λέει και ο ποιητής –
δεν αφήνει κανένα σημάδι πίσω της πάνω στο νερό, έτσι και εγώ…
Αλλά δεν έχω τύψεις. Αυτό είναι! Απάθεια!
Αν ήθελε ο Κύριος, μπορούσε να με κάνει άλλο πράγμα.
Αλλά Εκείνος προπορεύεται κι εγώ τρέχω πίσω Του και κοιτάω
τα θαύματα που κάνει! Είμαι μόνο ένας θεατής…»
όπως περνά μια βάρκα – που λέει και ο ποιητής –
δεν αφήνει κανένα σημάδι πίσω της πάνω στο νερό, έτσι και εγώ…
Αλλά δεν έχω τύψεις. Αυτό είναι! Απάθεια!
Αν ήθελε ο Κύριος, μπορούσε να με κάνει άλλο πράγμα.
Αλλά Εκείνος προπορεύεται κι εγώ τρέχω πίσω Του και κοιτάω
τα θαύματα που κάνει! Είμαι μόνο ένας θεατής…»
- 001Η ζωή της γερόντισας
- 002Η φωνή της γερόντισας
- 003Σύ που ξέρεις την καρδιά μου Μουσική: Χρήστος Τσιαμούλης Στίχοι: γ. Γαβριηλία
- 004Για το Αιώνιο Παρόν του Θεού «Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» γ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΑΣ
- 005 Φράσεις από το βιβλίο «Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» γ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΑΣ
- 006Για το Άφημα στα Χέρια Του «Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» γ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΑΣ
- 007Για την Αγάπη «Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» γ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΑΣ
Η ζωή της γερόντισας
Η Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη, γεννήθηκε στις 2/15 Οκτωβρίου του 1897 (ημέρα εορτασμού των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης) στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας της ήταν εύπορος ξυλέμπορος κι έζησε σε ένα περιβάλλον με πολλές ανέσεις στην Πόλη, στο Φανάρι.
Ήταν ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, γεμάτο αγάπη για όλον τον κόσμο. Τις ημέρες που το αρχοντικό των Παπαγιάννη «δεχόταν» η χαρά της μικρής Αυρηλίας (το όνομά της πριν δεχτεί την μοναχική κουρά) έτρεχε αμέσως για ν’ ανοίξει και να υποδεχθεί εκείνη τους επισκέπτες.
Ήταν το τέταρτο και το τελευταίο παιδί της οικογενείας. Από τα αδέλφια της η μεγάλη, η Βασιλική ήταν εκείνη που της πρωτομίλησε για τον Θεό. Μαζί με τα παραμύθια που της διάβαζε, της έλεγε ιστορίες από το Ευαγγέλιο και την Παλαιά Διαθήκη. Μια μέρα λοιπόν, της είπε ότι ο Θεός είναι «πανταχού Παρών» κι ότι κι αν κάνουμε Εκείνος το βλέπει… Τότε η μικρή Αυρηλία που ήταν 4-5 χρονών τα έχασε και με τρομαγμένη φωνή ρώτησε: « Κι αν πάω και κλειστώ μέσα σ’ εκείνο το ντουλάπι, θα με βρει»; «Ναι» της λέει. «καλά, κι αν γίνω μικρή-μικρή και μπω σ’αυτό το σπιρτόκουτο κι εκεί θα με βλέπει»; «Κι εκεί». Τότε κατάλαβε ότι η ζωή είναι σοβαρή υπόθεση κι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε συνέχεια πράγματα του κεφαλιού μας κι αταξίες, μα πρέπει να είμαστε καλά παιδιά γιατί μας βλέπει «Εκείνος που-είναι παντού»! Ξέσπασε τότε σε κλάματα και χώθηκε στην αγκαλιά της αδελφής της. «Δηλαδή , πάει χάθηκα»!!!
Τα χρόνια περνούσαν και η μικρή Αυρηλία αγαπούσε όλον τον κόσμο κι όλος ο κόσμος την αγαπούσε! Μετά το γυμνάσιο, έφρυγε για να συνεχίσει τις Σπουδές της στην Ελβετία στην Σχολή Γεωπονικής του Estavayer-Le-Lacε ιδιαίτερα τα φυτά και κυριολεκτικά μέχρι το τέλος της ζωής της «μιλούσε» μαζί τους και λες κι έβλεπες κάθε φορά την ανταπόκριση τους.
Το 1923 βρίσκεται οικογενειακώς στην Θεσσαλονίκη. Εκεί μπαίνει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ως Ακροάτρια στην Φιλοσοφική Σχολή. Μετά το τέλος των σπουδών τις φθάνει στην Αθήνα και η πρώτη της φροντίδα ήταν να πιάσει κάποια δουλειά. Έπιασε λοιπόν δουλειά σε μια ψυχιατρική κλινική όπου παρέμεινε έναν μόνον χρόνο. Έπειτα ακολούθησε η Αγγλία, μόνη με μοναδική περιουσία μια χάρτινη Λίρα Αγγλίας… Η εν Χριστώ περιπέτεια της μόλις άρχιζε… Εκεί βρήκε διάφορες εργασίες ενώ παράλληλα βοηθούσε πλήθος απόρων και ανέργους, επίσης φρόντιζε δωρεάν πολλούς φτωχούς. Κι έρχεται το 1954 , η χρονιά σταθμός στην πνευματική της ζωή. Ήταν 24 Μαρτίου την ημέρα που έφυγε για την άλλη ζωή η μητέρα της. Για κείνη, μόλις άρχιζε η Μεγάλη περιπέτεια της Πίστης στον Χριστό.
Από κει και πέρα ξεκίνησε η μεγάλη ιεραποστολή της στις πέντε ηπείρους της υφηλίου. Το 1954 πήγε στην Ινδία όπου και παρέμεινε 5 χρόνια. Ήταν μεγάλος σταθμός στην ζωή της και η ίδια αγαπούσε ιδιαίτερα την Ινδία. Εκεί βοηθούσε ακατάπαυστα πλήθος λεπρών και αρρώστων και τους έδειχνε απεριόριστη αγάπη! Όλοι την αγαπούσαν και την φώναζαν αδελφή Λίλα. Στο καθημερινό της κουραστικό πρόγραμμα ήταν απαραίτητη η δίωρη ανάγνωση της Αγίας Γραφής και πολλές ώρες προσευχής. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό και γι’ αυτό ποτέ δεν κρατούσε χρήματα πάνω της. Όλα της τα έδινε εκείνος, έλεγε, εκείνη το μόνο που έκανε ήταν να αφεθεί στα χέρια Του. Αεροπορικά εισιτήρια, τροφή, κατάλυμα και ότι άλλο της χρειαζόταν της το έδινε ο Θεός. Βοηθούσε πλήθος ανθρώπων ενώ ήταν η αιτία πολλοί άνθρωποι να βαφτιστούν Ορθόδοξοι. Ποτέ δεν μιλούσε σε άλλους για τον Χριστό αν δεν της το ζητούσαν οι ίδιοι. Έκανε σημαντικές γνωριμίες (Μητέρα Τερέζα, Sivananda, Baba Amte).
Την καλούσαν σε διάφορες χώρες για να μιλήσει για τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό και πραγματικά άφηνε τα πλήθη άλαλα. Μετά την Ινδία βρέθηκε στα Ιμαλάια για έναν χρόνο με λιτή τροφή, μόνη μόνω τω Θεώ, σε ώρες ατελείωτης προσευχής. Η ίδια έλεγε αργότερα ότι εκείνο τον χρόνο έζησε τον ησυχαστικό μοναχισμό χωρίς καν να το γνωρίζει!
Πίστευε πλέον ότι έκανε το θέλημα του Θεού όταν ξαφνικά της ήρθε το μήνυμα από τους αγγέλους όπως η ίδια έλεγε, «τώρα είσαι σε θέση να πας για Μοναχή». Τότε κατάλαβε ότι ο μοναχισμός είναι ένας ιδιαίτερος και ανώτερος τρόπος ζωής. Η ίδια άφησε το θέμα ανοιχτό και πίστευε ότι ο Θεός για άλλη μια φορά θα την οδηγούσε. Συναντήθηκε λοιπόν με έναν κύριο ο οποίος της ζήτησε να την συνοδεύσει στην Βηθανία σ’ ένα μοναστήρι. Τα ναύλα για άλλη μια φορά βρέθηκαν με θαυματουργικό τρόπο κι έτσι πήγε στην Βηθανία, σε ηλικία 62 ετών(!)όπου ξεχώρισε για την αγάπη και την υπομονή της. Κι εκεί που νόμιζε ότι αυτή θα ήταν πλέον η ζωή της άρχισε πάλι τα ταξίδια για να βοηθήσει, να μιλήσει για τον Χριστό και να αγαπηθεί από όλον τον κόσμο. Ακολουθεί η Αθήνα όπου έκανε εγχείρηση για να θεραπευτεί από την 100% τύφλωση του αριστερού ματιού της. Όταν έγινε η εγχείρηση «εγένετο φως». Παρέμεινε στην Αθήνα στην Ιερά Μονή Ευαγγελίστριας, την Νέα Ιερουσαλήμ όπως η ίδια έλεγε. Μέσα από το μοναστήρι αλληλογραφούσε και βοηθούσε πολλούς ανθρώπους. Ακολουθεί η Αφρική, η Αθήνα, όπου έμεινε στο σπίτι των αγγέλων όπως το αποκαλούσαν τα πνευματικά της παιδιά, όπου κάθε μέρα δεχόταν πονεμένους ανθρώπους και τους βοηθούσε, η Αίγινα και η Λέρος, όπου και εκοιμήθη σε ηλικία 95 ετών, στις 28 Μαρτίου του 1992 ανασηκώνοντας τα χέρια της στον ουρανό… Εκείνη την στιγμή τα πνευματικά της παιδιά άκουσαν καθαρότατα μια νεανική φωνή να τραγουδά μια μελωδία άγνωστη, χαρμόσυνη, Αγγελική… Αυτό κράτησε μόλις λίγα δευτερόλεπτα και μετά μια σιωπή πλημμύρισε το κελί της… Όλες οι καμπάνες της Λέρου χτυπούσαν πένθιμα και στην κηδεία της παρευρέθη πολύς λαός. Εψάλλη η Εξόδιος Ακολουθία για Μεγαλόσχημο Μοναχή και την ώρα που την συνοδεύσανε Μοναχές στον τάφο ο Δεσπότης θέλησε να δει για τελευταία φορά το πρόσωπο της. Κανείς δεν ανέπνεε. Όσοι το είδανε, κάνανε τον Σταυρό τους και λένε ότι δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν το πρόσωπο του ανθρώπου που είδανε…
Η Γερόντισσα Γαβριηλία ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος με απεριόριστη αγάπη προς τον πλησίον. Αξιώθηκε επίσης και της απόκτησης του διορατικού χαρίσματος. Έλεγε ότι κάποτε οι άγγελοι της είπαν ότι αυτό που μετράει πιο πολύ είναι το ποσόν και το ποιόν της αγάπης που δίνεις στους άλλους χωρίς διακρίσεις! Όλοι την ρωτούσαν πως ήταν δυνατόν να αγαπάει τόσο πολύ ακόμα και τους αγνώστους και πως ήταν δυνατόν να κάνει υπακοή σε όλον τον κόσμο και να ταξιδεύει συνεχώς για να βοηθήσει έστω και έναν μόνο άνθρωπο. Δίκαια λοιπόν η ζωή της χαρακτηρίζεται ως η ασκητική της αγάπης! Κάποτε την είχε χαρακτηρίσει ένας ξένος ιεραπόστολος «κακή χριστιανή», γιατί σε αντίθεση με τους άλλους ιεραπόστολους στην Ινδία, άλλων θρησκειών που γνωρίζανε πολλές ντόπιες διαλέκτους εκείνη δεν ήξερε καμία και μιλούσε μόνο Αγγλικά και αυτή του απάντησε ότι ξέρει πέντε γλώσσες: Η πρώτη είναι το χαμόγελο, η δεύτερη τα δάκρυα, η τρίτη είναι το άγγιγμα, η τέταρτη είναι η προσευχή και η πέμπτη είναι η αγάπη. Μ’ αυτές τις πέντε γλώσσες γύριζε όλον τον κόσμο. Τότε ο ιεραπόστολος της ζήτησε να ξαναπεί αυτές τις «πέντε γλώσσες» για να της γράψει…
Πηγή athos.edo.gr
Σύ που ξέρεις την καρδιά μου Μουσική: Χρήστος Τσιαμούλης Στίχοι: γ. Γαβριηλία
Στίχοι: Μοναχή Γαβριηλία
Μουσική: Χρήστος Τσιαμούλης
Πρώτη εκτέλεση: Ασπασία Στρατηγού
Με γέννηση, με θάνατο
Σ’ αυτό τον κόσμο ή τον άλλο
Όπου κι αν με πας θα είσαι πάντα Εσύ
Εσύ που ξέρεις την καρδιά μου
Με το αύριο να τη δένεις
Για κείνον που Σε γνώρισε
Κανείς δεν είναι ξένος
Κάνε να μη χάσω ποτέ τη χαρά
Με Σε να είμαι, με Σε τον Ένα
Μες στους πολλούς σαν με πηγαίνεις
Για το Αιώνιο Παρόν του Θεού «Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» γ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΑΣ
Γ.Γ.: Δεν μπορώ να πηγαίνω πίσω με το μυαλό μου, γιατί ζω την στιγμή… Το Χθές, δεν υπάρχει.
Το Αύριο, είναι του Θεού, όπως και το Χθες ήταν… Και κάθομαι ήσυχα!
Στο Αιώνιο Παρόν του Θεού! Ούτε σκέψη, ούτε τίποτα.
Μη μεριμνάτε, λέει ο Κύριος… Εγώ θα μεριμνήσω για όλα… κι εγώ το βάζω σε πράξη.
Κι όλοι μου λένε: «Μα, τι; Δεν σκέφτεσαι αν γίνει το τάδε; Ή αν σε βγάλουν από το σπίτι που κάθεσαι; Ή αν…»;
Μα ποιος με έφερε εδώ; Ο ίδιος θα με πάει κι αλλού… Γιατί ξέρετε, όταν ζούμε στο χθες, καθυστερούμε την πορεία του Αύριο.
Γιατί δεν μπορούμε να ζούμε στο Παρελθόν, σε κάποιο φάντασμα δηλαδή. Αυτό δεν υπάρχει.
Του δίνουμε έτσι μιαν οντότητα χωρίς να την έχει. Ας πούμε, περνούμε μία λύπη και την ξαναζούμε… και την ξαναζούμε…
Το ίδιο ισχύει και με το Αύριο. Όταν είμεθα γεμάτοι από την Έννοια και την Ύπαρξη του Θεού στο Σήμερα, δεν μας ενδιαφέρει το Αύριο, γιατί είναι Δικό Του.
Σου λέει: Μη μεριμνάτε για το αύριο.
Εμείς, θα ετοιμάζουμε το Σήμερα σύμφωνα με τις Εντολές Του, με την Αγάπη Του, με την αγάπη μας, και θα προχωρούμε.
Κι Εκείνος, θα δημιουργεί το Αύριο που είναι Δικό Του.
Βέβαια, δεν θ΄ αμελήσουμε εντελώς. Θα κάνουμε ένα πρόγραμμα. Αλλά, δεν θα απελπιστούμε αν το πρόγραμμά μας δεν γίνει επειδή δεν ήταν σύμφωνο με το Θέλημά Του. Αλλά, για να επιτύχει το πρόγραμμά μας, δεν πρέπει σήμερα να θέλουμε κάτι, αύριο κάτι άλλο και μεθαύριο κάτι άλλο… Να ξέρουμε τι θέλουμε πρώτα, να το βάλουμε ταπεινά στα Πόδια Του, κι Εκείνος, αν είναι στο Θέλημά Του θα το ευλογήσει. Μέρα-νύχτα η προσευχή μας πρέπει να είναι: «… το Θέλημά Σου, φανερό στην ζωή μου».
Πάντως, η Αιωνιότητα είναι το Αιώνιο Παρόν του Θεού στο οποίο ζουν οι Άγιοι.
Γι΄ αυτό η Εκκλησία μας λέει: Σήμερον Γεννάται ο Κύριος, Σήμερον Ανασταίνεται ο Κύριος, Σήμερον της Σωτηρίας ημών…
Το Αύριο, είναι του Θεού, όπως και το Χθες ήταν… Και κάθομαι ήσυχα!
Στο Αιώνιο Παρόν του Θεού! Ούτε σκέψη, ούτε τίποτα.
Μη μεριμνάτε, λέει ο Κύριος… Εγώ θα μεριμνήσω για όλα… κι εγώ το βάζω σε πράξη.
Κι όλοι μου λένε: «Μα, τι; Δεν σκέφτεσαι αν γίνει το τάδε; Ή αν σε βγάλουν από το σπίτι που κάθεσαι; Ή αν…»;
Μα ποιος με έφερε εδώ; Ο ίδιος θα με πάει κι αλλού… Γιατί ξέρετε, όταν ζούμε στο χθες, καθυστερούμε την πορεία του Αύριο.
Γιατί δεν μπορούμε να ζούμε στο Παρελθόν, σε κάποιο φάντασμα δηλαδή. Αυτό δεν υπάρχει.
Του δίνουμε έτσι μιαν οντότητα χωρίς να την έχει. Ας πούμε, περνούμε μία λύπη και την ξαναζούμε… και την ξαναζούμε…
Το ίδιο ισχύει και με το Αύριο. Όταν είμεθα γεμάτοι από την Έννοια και την Ύπαρξη του Θεού στο Σήμερα, δεν μας ενδιαφέρει το Αύριο, γιατί είναι Δικό Του.
Σου λέει: Μη μεριμνάτε για το αύριο.
Εμείς, θα ετοιμάζουμε το Σήμερα σύμφωνα με τις Εντολές Του, με την Αγάπη Του, με την αγάπη μας, και θα προχωρούμε.
Κι Εκείνος, θα δημιουργεί το Αύριο που είναι Δικό Του.
Βέβαια, δεν θ΄ αμελήσουμε εντελώς. Θα κάνουμε ένα πρόγραμμα. Αλλά, δεν θα απελπιστούμε αν το πρόγραμμά μας δεν γίνει επειδή δεν ήταν σύμφωνο με το Θέλημά Του. Αλλά, για να επιτύχει το πρόγραμμά μας, δεν πρέπει σήμερα να θέλουμε κάτι, αύριο κάτι άλλο και μεθαύριο κάτι άλλο… Να ξέρουμε τι θέλουμε πρώτα, να το βάλουμε ταπεινά στα Πόδια Του, κι Εκείνος, αν είναι στο Θέλημά Του θα το ευλογήσει. Μέρα-νύχτα η προσευχή μας πρέπει να είναι: «… το Θέλημά Σου, φανερό στην ζωή μου».
Πάντως, η Αιωνιότητα είναι το Αιώνιο Παρόν του Θεού στο οποίο ζουν οι Άγιοι.
Γι΄ αυτό η Εκκλησία μας λέει: Σήμερον Γεννάται ο Κύριος, Σήμερον Ανασταίνεται ο Κύριος, Σήμερον της Σωτηρίας ημών…
Φράσεις από το βιβλίο «Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» γ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΑΣ
Κάθε τόπος μπορεί να γίνει τόπος Ανάστασης. Φτάνει να ζείς την Ταπείνωση τού Χριστού.
Να κοιμάσαι. Φτάνει να είσαι σέ εγρήγορση.
Υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για μερικούς, και υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για όλους.
Όχι μιά γνώση που μαθαίνεις, αλλά μιά γνώση που παθαίνεις. Αυτή είναι η Ορθόδοξη Πνευματικότητα.
Μη θέλεις τα πολλά, τα παραδίπλα σου, ή τα πέρα μακρυά. Αντίθετα φρόντισε αυτό το λίγο που έχεις να το Αγιάσεις.
Μία είναι η Μόρφωση: το να μάθουμε πώς να αγαπάμε τον Θεό.
Δεν υπάρχει τίποτε πιο φθηνό από το χρήμα.
Καλύτερα η Κόλαση εδώ, παρά στον Άλλο Κόσμο.
Δεν είναι αυτό που λέμε, αλλά αυτό που ζούμε. Δεν είναι αυτό που κάνουμε, αλλά αυτό που είμαστε.
Φόρεσα το Ράσο, και δέν μιλώ πια αν δεν με ρωτήσουν. Το Ράσο μιλά.
Άν έχεις αγάπη για όλο τόν κόσμο, όλος ο κόσμος είναι όμορφος.
Κάποιος είπε ότι Χριστιανός είναι αυτός που εξαγνίζει την αγάπη και αγιάζει την εργασία .
Ο σκοπός είναι ακόμα κι όταν στο κεφάλι έχουμε τόν... Παράσιτο, στην καρδιά μας να έχουμε τόν Παράκλητο.
Γινόμαστε το αντικατόπτρισμα του Ουρανού με το Γενηθήτω το Θέλημά Σου ως εν Ουρανώ και επί της Γης.
Όταν είναι ανοιχτές οι πόρτες του Ουρανού, είναι ανοιχτές και στη Γη.
Όταν δεν περισπάται ο νους στα κοσμικά και είναι ενωμένος με τον Θεό, τότε και η καλημέρα που θα πούμε, είναι σαν να δίνει ευλογία.
Το όχι και κάθε άρνηση καταστρέφει την ενέργειά μας.
Δεν πρέπει να υπάρχουμε μπροστά στο κατ' εικόνα και ομοίωσιν του Άλλου.
Στη ζωή μας, στην αρχή έχουμε ανάγκη από την παρουσία κάποιου άλλου προσώπου αγαπητού ή φιλικού. Όσο προχωρούμε, ο Ένας, ο Θεός, μάς γεμίζει με την Αγάπη και την Χαρά Του τόσο ώστε Κανένας να μην χρειάζεται πιά. Όλα αυτά τα κάνει στην αρχή η ψυχή γιατί ακόμα δεν ξέρει Ποιον αγαπά και θαρρεί πως είναι εκείνος ο άνθρωπος...
Ο Θεός πολλές φορές δεν θέλει την πράξη, αλλά την διάθεση. Του αρκεί να σε δει πρόθυμο να κάνεις την Εντολή Του.
Ο Ιησούς Χριστός έδωσε την χρυσή τομή: και μόνος και μαζί με τους άλλους.
Ο Θεός όταν μας έκανε, μάς έδωσε την Ζωή και μας εμφύσησε το Πνεύμα Του. Αυτό το Πνεύμα είναι η Αγάπη. Όταν μάς εγκαταλείψει η αγάπη, τότε γινόμαστε πτώματα. Είμαστε νεκροί πιά.
Ο Χριστιανός πρέπει να σέβεται το Μυστήριο της Υπάρξεως στον Καθένα και στο Κάθε τι.
Για να φτάσεις στο δεν υπάρχω, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς κι έτσι ταυτίζεσαι απόλυτα με τόν Άλλο, τον εκάστοτε Άλλο, και τότε στο τέλος της ημέρας αναρωτιέσαι: Θέλω τίποτε; Όχι. Επιθυμώ τίποτε; Όχι. Μου λείπει τίποτε; Όχι... Αυτό είναι!
Ο πνευματικά προχωρημένος άνθρωπος είναι αυτός που έφτασε να μην έχει «υπόσταση» και που έχει κατανοήσει βαθύτατα ότι ό,τι του συμβαίνει είναι είτε Θέλημα του Θεού, είτε Παραχώρηση του Θεού.
Μόνο όταν σταματήσει ο άνθρωπος τα διαβάσματα τα εκτός Ευαγγελίου, αρχίζει η πραγματική εσωτερική του πρόοδος. Τότε μόνο, ενωμένος με τόν Θεό διά της Ευχής, μπορεί να ακούσει το Θείο Θέλημα.
Να μην θέλεις ποτέ τίποτε, παρά μόνο το Θέλημά Του και να δέχεσαι με αγάπη τα κακά που σού έρχονται.
Μη συσχετίσεις ποτέ τον άνθρωπο με τον κακό τρόπο που σου φέρεται. Νά βλέπεις μέσα στην καρδιά του τον Χριστό.
Ποτέ να μην λές «γιατί περνώ αυτό»; Ή όταν βλέπεις τόν άλλο με τη γάγγραινα, τον καρκίνο ή την τύφλωση, να μην λές «γιατί το περνά αυτό»; Αλλά να παρακαλείς τον Θεό να σου χαρίσει το όραμα της άλλης όχθης... Τότε θα βλέπεις όπως οι Άγγελοι τα γινόμενα εδώ όπως πραγματικά είναι: ΟΛΑ στο σχέδιο τού Θεού. ΟΛΑ.
Κάποιος σοφός είπε. Άν είναι να ζεις για τον εαυτό σου, καλύτερα να μην γεννιέσαι.
Η Αχίλλειος πτέρνα των ανθρώπων βρίσκεται στις πολλές κουβέντες και στις συζητήσεις.
Το να είσαι ταπεινός ισοδυναμεί με το να μη θέλεις ποτέ να έχεις τύψεις συνειδήσεως.
Όταν έχεις λογισμό κατάκρισης, να παρακαλάς τόν Θεό να σού τον πάρει εκείνη την ώρα για να μπορέσεις να αγαπήσεις αυτό το πρόσωπο όπως το αγαπά Εκείνος. Τότε, ο Θεός θα σε βοηθήσει και θα δεις τα δικά σου παραπτώματα. Άν ο Χριστός ήταν ορατός, θα μπορούσες να έχεις κατάκριση;
Άν κάποιος δεν σου αρέσει, σκέψου ότι στο πρόσωπό του βλέπεις τον Χριστό. Τότε, δεν θα τολμήσεις ούτε να σκεφτείς να πεις λόγο κατάκρισης.
Πρέπει να αγαπάμε τους ανθρώπους και να τους αγκαλιάζουμε όπως μας τους φέρνει ο Θεός. Έτσι ορίζει ο Ίδιος ο Κύριος και η Ορθόδοξη Παράδοση.
Κανένας δεν πρέπει να γίνεται δούλος ανθρώπου. Είμαστε δούλοι μονάχα του Θεού. Ηγοράσθητε γαρ τιμής, λέει ο Απόστολος. H δουλοπρέπεια δεν πρέπει να υπάρχει.
Αυτά που λέμε μένουν στην Αιωνιότητα.
Μόνο όταν τελειοποιηθείς στην Αγάπη μπορείς να φτάσεις στην Απάθεια.
Αντιξοότητες έχουν μόνον όσοι δεν κάνουν κάτι με πραγματική αγάπη.
Η κρίση είναι φυσικό να έρχεται στον άνθρωπο. Η κατάκριση και η επίκριση, γίνονται από κακία. Η Διάκριση είναι δώρο Θεού και πρέπει να προσευχόμαστε για να την δεχτούμε. Είναι απαραίτητη για την προστασία μας και την πρόοδο μας.
Η ζωή της Εκκλησίας βρίσκεται πέρα από κάθε ηθική πειθαρχία ή θρησκευτικά καθήκοντα. Είναι υπέρβαση της Ηθικότητας στην Πνευματικότητα.
Ο αναποφάσιστος άνθρωπος δεν συμμετέχει στην ζωή.
Ο Θεός, όταν πρέπει, στέλνει κάποιον κοντά μας. Όλοι είμαστε συνοδοιπόροι.
Η γλώσσα του Θεού είναι η σιωπή.
Όποιος ζει στο Παρελθόν, είναι σαν τον πεθαμένο. Όποιος ζει στο Μέλλον με την φαντασία του, είναι αφελής, γιατί το Μέλλον είναι μόνον του Θεού. Η Χαρά του Χριστού βρίσκεται μόνο στο Παρόν. Στο Αιώνιο Παρόν του Θεού.
Προορισμός μας είναι να λατρεύουμε τον Θεό και ν' αγαπάμε τους συνανθρώπους μας.
Η ευτυχία και η γαλήνη είναι στην εκτέλεση των Εντολών Του.
Η σπουδαιότερη Φιλανθρωπία είναι να μιλάς καλά για τους ανθρώπους.
Και να θέλω, δεν μπορώ να στεναχωρηθώ. Όταν στεναχωριόμαστε, είναι σαν να λέμε στον Θεό: «Δεν συμφωνώ. Δεν τα κάνεις καλά». Ύστερα, είναι και αχαριστία...
Η ομιλία μπρος και μέσα στην Ομορφιά είναι περιττή. Ταράζει την αρμονία.
Με την επίκληση του Ονόματος του Χριστού σφυροκοπάμε το Εγώ μας.
Το Καντήλι της ψυχής μας είναι που πρέπει να είναι πάντα αναμμένο. Ακοίμητο.
Δίνοντας χαρά στους άλλους, εσύ την νοιώθεις πρώτα.
Καλύτερα να κάνεις Προσευχή με το στόμα παρά να μην κάνεις καθόλου.
Ο Θεός να παρεμβάλλεται μεταξύ εσού και του σκοπού σου. Όχι ο σκοπός σου μεταξύ εσού και του Θεού.
Η επιθανάτια αγωνία είναι η προσπάθεια που κάνει η ψυχή να ελευθερωθεί και να τρέξει να απαντήσει τον Κύριο.
Η αλληλογραφία είναι ο μόνος τρόπος που συνδυάζει μοναξιά και συντροφιά.
Θαύμα είναι η κανονική πορεία των πραγμάτων, όπως την θέλει ο Θεός. Αυτό που λέμε Θαύμα, για τον Θεό είναι το φυσικό.
Αν κάτι ανάποδο μας συμβεί, να μη ρωτήσουμε ποίος φταίει. Γιατί μόνο εμείς φταίμε. Στην προσευχή μας, αν το ζητήσουμε, θα ανακαλύψουμε τον λόγο. Ή δεν αγαπήσαμε όσο έπρεπε, ή παραβήκαμε κάποιαν άλλην Εντολή, ή λάθος χειρισμό κάναμε, ή προηγηθήκαμε εκεί που δεν έπρεπε, ή βασιστήκαμε εκεί που δεν έπρεπε.
Όταν χάσουμε κάτι, να λέμε: «Απάλλαξε με έτσι Κύριε κι από κάθε κακή σκέψη που κάνω για τον Πλησίον μου».
Η μέριμνα είναι γι' αυτούς που δεν έχουν Πίστη.
Η αγάπη είναι μόνο πάνω στον Σταυρό.
Δυσκολεύουν οι σχέσεις όταν το Εγώ στέκεται πάνω από το Εσύ.
Ο Θεός όπως αγαπάει εσένα, έτσι αγαπά και τους εχθρούς σου.
Θέλεις να προσευχηθείς; Ετοιμάσου να απαντήσεις μυστικά τον Κύριο.
Μερικοί άνθρωποι γίνονται δοχεία της Δυνάμεως του Σκότους κατά Παραχώρηση Θεού για ατομική μας δοκιμασία και πρόοδο.
Δεν πρέπει να ταράζεσαι, γιατί η ταραχή απομακρύνει κάθε Βοήθεια.
Αν κατορθώσει κανείς να συζή με τον κόσμο, όπως το λάδι και το νερό στο καντήλι που δεν ανακατεύονται, τότε είναι εν Θεώ. Εν τω κόσμω αλλ΄ ουκ εκ του κόσμου.
Όλοι είμαστε δοχεία. Πότε του Φωτός και πότε του Σκότους.
Την ώρα της κρίσεως και του προβλήματος, μην ανοίξεις το στόμα σου. Μην πεις τίποτε γιατί θα το μετανιώσεις χίλιες φορές. Πες το στους Αγγέλους να το πάνε στα Πόδια του Κυρίου και ζήτησέ Του Άγγελον Ειρήνης για να ειρηνεύσεις.
Οι άνθρωποι καμμιά φορά μας ζητούν οδηγίες ή συμβουλές για να κρυφτούν πίσω τους. Μετά θα «φταίς» εσύ... Αλλά είναι πολύ πιθανό να μην τα εφαρμόσουν, οπότε είναι κόπος χαμένος.
Όταν το εγώ σπάσει και γίνει εσύ, κι όταν και το εσύ σπάσει και γίνουν και τα δυό μαζυ Εκείνος, τότε όλοι μας γινόμαστε δικοί Του.
Αν ποτέ νοιώσεις φόβο, κλείσε τ' αυτιά και λέγε την Ευχή.
Μόνο όταν σχολάμε δίνουμε την ευκαιρία στους Αγγέλους να κάνουν κάτι.
Κάνε εσύ αυτό που πρέπει να κάνεις, κι ο Θεός θα κάνει κι Εκείνος αυτό που πρέπει να κάνει.
Όταν για κάτι νοιώθεις ένα ξεσήκωμα, μία λαχτάρα, ένα «αχ», τότε, μετά από ένα χρονικό διάστημα που ο Θεός καθορίζει θα γίνει.
Εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε ν΄ απαλλαγούμε από κανένα μας ελάττωμα. Εκείνος μας τα βγάζει· ένα-ένα.
Πρέπει κάθε μέρα να Του ζητάμε να μας σπάσει το Θέλημα και να το κάνει Δικό Του για να γίνουμε όπως Εκείνος θέλει.
Δεν πρέπει να παραδοθούμε στο Θέλημά Του. Αυτό το κάνουν οι στρατιώτες. Εμείς τα Παιδιά Του, πρέπει να Του το προσφέρωμε το θέλημά μας μαζύ με όλον τον εαυτό μας. Στο χάλι του. και να Του πούμε: «Σου προσφέρω όλα μου τα στραβά και τα ατελή. Κάνε τα ίσια».
Η Χάρις του Θεού έρχεται όταν σηκώσουμε το χέρι μας. Αυτό, είναι η Πίστη που έλκει την Χάρη του Θεού. Γιατί ο Θεός είναι έτοιμος να δώσει την Χάρη Του, αλλά πού είναι το χέρι; Ο Θεός «βρέχει» την Χάρη Του, κι εμείς ή φοράμε καπέλλο ή κρατάμε ομπρέλα...
Αν βρεθεί ξένος που θα κατακρίνει την Ελλάδα ή την Ορθοδοξία, δεν θα ταυτίζεις τα λεγόμενα με τον άνθρωπο, αλλά και δεν θα του αναφέρεις ποτέ τα χαρμόσυνα, όπως είναι η ανεύρεσις τιμίων Λειψάνων ή άλλα θαυμαστά που συμβαίνουν εδώ.
Δεν πρέπει να συζητάς για απόντες.
Ζούμε στην Ματαιότητα και νομίζουμε ότι κάπου ζούμε. Κακόμοιροι άνθρωποι...
Αχ Κύριε! Συγχώρεσέ μας που καμμιά φορά περπατάμε καμαρωτά σαν τα πετειναράκια με το λοφίο τους που νομίζουν ότι κάποια είναι.
Κακόμοιροι άνθρωποι! Εκλαμβάνουμε το φθαρτό για Αθάνατο και το Αθάνατο για ανύπαρκτο.
Το κακόμοιρο το κρεμμύδι! κι αυτό την προσφορά του δίνει το κατά δύναμιν...
Τι ωραίο που είναι το Μυστήριο του Αύριο!
Ο Άνθρωπος μία φορά παίρνει το μάθημά του. Άμα δεν το πάρει την πρώτη, θα πει ότι κάτι τρέχει στο υποσυνείδητό του που τον εμποδίζει.
Ο Κύριος είπε: όποιος θέλει κάτι, πιστεύοντας θα το λάβει. Φθάνει να είναι σύμφωνο το αίτημα με τις Εντολές του Θεού, δηλαδή με την Αγάπη.
Μη στερείς τους άλλους από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι, από τον Άρτο της Ζωής που σου προσφέρει Ολόκληρο ο Κύριος. Όλοι πεινούν και διψούν για Αγάπη, σαν τον Λάζαρο που τρεφόταν από τα ψιχία που πέφταν από το τραπέζι του Πλουσίου.
Δεν έχουμε δικαίωμα να μη λάμπουμε εξ αντανακλάσεως το Φως του Κυρίου. Δεν πρέπει να είναι τίποτα υπό το μόδιον...
Όλα έχουν δύο όψεις, σαν δίκοπο μαχαίρι. Εκείνο που σήμερα δημιουργεί, αύριο καταστρέφει. Ο νοών νοείτω.
Σ' ένα καράβι, μπορεί μερικοί ναύτες να σκοτώνονται και να τρώγονται. Το καράβι όμως πάει το ταξείδι του και φτάνει στον προορισμό του. Έτσι και η Εκκλησία. Γιατί στο τιμόνι είναι ο Χριστός.
Αν ήξερες ότι δεν είσαι Εδώ, θα ήσουν Εκεί.
Για να γίνει το θαύμα αρκεί να αγαπάμε. Ούτε η προσευχή, ούτε το καμποσχοίνι έχουν τέτοια δύναμη.
Η πείρα μου με δίδαξε ότι κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν, παρ΄ όλη τη θέληση και την αγάπη, η βοήθεια έρχεται μόνον όταν έρθει η Ώρα του Θεού, από τον Έναν.
Είμαστε χρήσιμοι μόνο όταν δεν υπάρχουμε για τον εαυτό μας. Και το αντίθετο.
Δεν πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις για τους άλλους. Να το αφήνουμε στους Αγγέλους, κι αυτοί βρίσκουν πάντα την καλύτερη λύση.
Σαν τον Σίμωνα τον Κυρηναίο πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι να τρέξουμε εις βοήθειαν του συνανθρώπου.
Να κοιμάσαι. Φτάνει να είσαι σέ εγρήγορση.
Υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για μερικούς, και υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για όλους.
Όχι μιά γνώση που μαθαίνεις, αλλά μιά γνώση που παθαίνεις. Αυτή είναι η Ορθόδοξη Πνευματικότητα.
Μη θέλεις τα πολλά, τα παραδίπλα σου, ή τα πέρα μακρυά. Αντίθετα φρόντισε αυτό το λίγο που έχεις να το Αγιάσεις.
Μία είναι η Μόρφωση: το να μάθουμε πώς να αγαπάμε τον Θεό.
Δεν υπάρχει τίποτε πιο φθηνό από το χρήμα.
Καλύτερα η Κόλαση εδώ, παρά στον Άλλο Κόσμο.
Δεν είναι αυτό που λέμε, αλλά αυτό που ζούμε. Δεν είναι αυτό που κάνουμε, αλλά αυτό που είμαστε.
Φόρεσα το Ράσο, και δέν μιλώ πια αν δεν με ρωτήσουν. Το Ράσο μιλά.
Άν έχεις αγάπη για όλο τόν κόσμο, όλος ο κόσμος είναι όμορφος.
Κάποιος είπε ότι Χριστιανός είναι αυτός που εξαγνίζει την αγάπη και αγιάζει την εργασία .
Ο σκοπός είναι ακόμα κι όταν στο κεφάλι έχουμε τόν... Παράσιτο, στην καρδιά μας να έχουμε τόν Παράκλητο.
Γινόμαστε το αντικατόπτρισμα του Ουρανού με το Γενηθήτω το Θέλημά Σου ως εν Ουρανώ και επί της Γης.
Όταν είναι ανοιχτές οι πόρτες του Ουρανού, είναι ανοιχτές και στη Γη.
Όταν δεν περισπάται ο νους στα κοσμικά και είναι ενωμένος με τον Θεό, τότε και η καλημέρα που θα πούμε, είναι σαν να δίνει ευλογία.
Το όχι και κάθε άρνηση καταστρέφει την ενέργειά μας.
Δεν πρέπει να υπάρχουμε μπροστά στο κατ' εικόνα και ομοίωσιν του Άλλου.
Στη ζωή μας, στην αρχή έχουμε ανάγκη από την παρουσία κάποιου άλλου προσώπου αγαπητού ή φιλικού. Όσο προχωρούμε, ο Ένας, ο Θεός, μάς γεμίζει με την Αγάπη και την Χαρά Του τόσο ώστε Κανένας να μην χρειάζεται πιά. Όλα αυτά τα κάνει στην αρχή η ψυχή γιατί ακόμα δεν ξέρει Ποιον αγαπά και θαρρεί πως είναι εκείνος ο άνθρωπος...
Ο Θεός πολλές φορές δεν θέλει την πράξη, αλλά την διάθεση. Του αρκεί να σε δει πρόθυμο να κάνεις την Εντολή Του.
Ο Ιησούς Χριστός έδωσε την χρυσή τομή: και μόνος και μαζί με τους άλλους.
Ο Θεός όταν μας έκανε, μάς έδωσε την Ζωή και μας εμφύσησε το Πνεύμα Του. Αυτό το Πνεύμα είναι η Αγάπη. Όταν μάς εγκαταλείψει η αγάπη, τότε γινόμαστε πτώματα. Είμαστε νεκροί πιά.
Ο Χριστιανός πρέπει να σέβεται το Μυστήριο της Υπάρξεως στον Καθένα και στο Κάθε τι.
Για να φτάσεις στο δεν υπάρχω, αγαπάς, αγαπάς, αγαπάς κι έτσι ταυτίζεσαι απόλυτα με τόν Άλλο, τον εκάστοτε Άλλο, και τότε στο τέλος της ημέρας αναρωτιέσαι: Θέλω τίποτε; Όχι. Επιθυμώ τίποτε; Όχι. Μου λείπει τίποτε; Όχι... Αυτό είναι!
Ο πνευματικά προχωρημένος άνθρωπος είναι αυτός που έφτασε να μην έχει «υπόσταση» και που έχει κατανοήσει βαθύτατα ότι ό,τι του συμβαίνει είναι είτε Θέλημα του Θεού, είτε Παραχώρηση του Θεού.
Μόνο όταν σταματήσει ο άνθρωπος τα διαβάσματα τα εκτός Ευαγγελίου, αρχίζει η πραγματική εσωτερική του πρόοδος. Τότε μόνο, ενωμένος με τόν Θεό διά της Ευχής, μπορεί να ακούσει το Θείο Θέλημα.
Να μην θέλεις ποτέ τίποτε, παρά μόνο το Θέλημά Του και να δέχεσαι με αγάπη τα κακά που σού έρχονται.
Μη συσχετίσεις ποτέ τον άνθρωπο με τον κακό τρόπο που σου φέρεται. Νά βλέπεις μέσα στην καρδιά του τον Χριστό.
Ποτέ να μην λές «γιατί περνώ αυτό»; Ή όταν βλέπεις τόν άλλο με τη γάγγραινα, τον καρκίνο ή την τύφλωση, να μην λές «γιατί το περνά αυτό»; Αλλά να παρακαλείς τον Θεό να σου χαρίσει το όραμα της άλλης όχθης... Τότε θα βλέπεις όπως οι Άγγελοι τα γινόμενα εδώ όπως πραγματικά είναι: ΟΛΑ στο σχέδιο τού Θεού. ΟΛΑ.
Κάποιος σοφός είπε. Άν είναι να ζεις για τον εαυτό σου, καλύτερα να μην γεννιέσαι.
Η Αχίλλειος πτέρνα των ανθρώπων βρίσκεται στις πολλές κουβέντες και στις συζητήσεις.
Το να είσαι ταπεινός ισοδυναμεί με το να μη θέλεις ποτέ να έχεις τύψεις συνειδήσεως.
Όταν έχεις λογισμό κατάκρισης, να παρακαλάς τόν Θεό να σού τον πάρει εκείνη την ώρα για να μπορέσεις να αγαπήσεις αυτό το πρόσωπο όπως το αγαπά Εκείνος. Τότε, ο Θεός θα σε βοηθήσει και θα δεις τα δικά σου παραπτώματα. Άν ο Χριστός ήταν ορατός, θα μπορούσες να έχεις κατάκριση;
Άν κάποιος δεν σου αρέσει, σκέψου ότι στο πρόσωπό του βλέπεις τον Χριστό. Τότε, δεν θα τολμήσεις ούτε να σκεφτείς να πεις λόγο κατάκρισης.
Πρέπει να αγαπάμε τους ανθρώπους και να τους αγκαλιάζουμε όπως μας τους φέρνει ο Θεός. Έτσι ορίζει ο Ίδιος ο Κύριος και η Ορθόδοξη Παράδοση.
Κανένας δεν πρέπει να γίνεται δούλος ανθρώπου. Είμαστε δούλοι μονάχα του Θεού. Ηγοράσθητε γαρ τιμής, λέει ο Απόστολος. H δουλοπρέπεια δεν πρέπει να υπάρχει.
Αυτά που λέμε μένουν στην Αιωνιότητα.
Μόνο όταν τελειοποιηθείς στην Αγάπη μπορείς να φτάσεις στην Απάθεια.
Αντιξοότητες έχουν μόνον όσοι δεν κάνουν κάτι με πραγματική αγάπη.
Η κρίση είναι φυσικό να έρχεται στον άνθρωπο. Η κατάκριση και η επίκριση, γίνονται από κακία. Η Διάκριση είναι δώρο Θεού και πρέπει να προσευχόμαστε για να την δεχτούμε. Είναι απαραίτητη για την προστασία μας και την πρόοδο μας.
Η ζωή της Εκκλησίας βρίσκεται πέρα από κάθε ηθική πειθαρχία ή θρησκευτικά καθήκοντα. Είναι υπέρβαση της Ηθικότητας στην Πνευματικότητα.
Ο αναποφάσιστος άνθρωπος δεν συμμετέχει στην ζωή.
Ο Θεός, όταν πρέπει, στέλνει κάποιον κοντά μας. Όλοι είμαστε συνοδοιπόροι.
Η γλώσσα του Θεού είναι η σιωπή.
Όποιος ζει στο Παρελθόν, είναι σαν τον πεθαμένο. Όποιος ζει στο Μέλλον με την φαντασία του, είναι αφελής, γιατί το Μέλλον είναι μόνον του Θεού. Η Χαρά του Χριστού βρίσκεται μόνο στο Παρόν. Στο Αιώνιο Παρόν του Θεού.
Προορισμός μας είναι να λατρεύουμε τον Θεό και ν' αγαπάμε τους συνανθρώπους μας.
Η ευτυχία και η γαλήνη είναι στην εκτέλεση των Εντολών Του.
Η σπουδαιότερη Φιλανθρωπία είναι να μιλάς καλά για τους ανθρώπους.
Και να θέλω, δεν μπορώ να στεναχωρηθώ. Όταν στεναχωριόμαστε, είναι σαν να λέμε στον Θεό: «Δεν συμφωνώ. Δεν τα κάνεις καλά». Ύστερα, είναι και αχαριστία...
Η ομιλία μπρος και μέσα στην Ομορφιά είναι περιττή. Ταράζει την αρμονία.
Με την επίκληση του Ονόματος του Χριστού σφυροκοπάμε το Εγώ μας.
Το Καντήλι της ψυχής μας είναι που πρέπει να είναι πάντα αναμμένο. Ακοίμητο.
Δίνοντας χαρά στους άλλους, εσύ την νοιώθεις πρώτα.
Καλύτερα να κάνεις Προσευχή με το στόμα παρά να μην κάνεις καθόλου.
Ο Θεός να παρεμβάλλεται μεταξύ εσού και του σκοπού σου. Όχι ο σκοπός σου μεταξύ εσού και του Θεού.
Η επιθανάτια αγωνία είναι η προσπάθεια που κάνει η ψυχή να ελευθερωθεί και να τρέξει να απαντήσει τον Κύριο.
Η αλληλογραφία είναι ο μόνος τρόπος που συνδυάζει μοναξιά και συντροφιά.
Θαύμα είναι η κανονική πορεία των πραγμάτων, όπως την θέλει ο Θεός. Αυτό που λέμε Θαύμα, για τον Θεό είναι το φυσικό.
Αν κάτι ανάποδο μας συμβεί, να μη ρωτήσουμε ποίος φταίει. Γιατί μόνο εμείς φταίμε. Στην προσευχή μας, αν το ζητήσουμε, θα ανακαλύψουμε τον λόγο. Ή δεν αγαπήσαμε όσο έπρεπε, ή παραβήκαμε κάποιαν άλλην Εντολή, ή λάθος χειρισμό κάναμε, ή προηγηθήκαμε εκεί που δεν έπρεπε, ή βασιστήκαμε εκεί που δεν έπρεπε.
Όταν χάσουμε κάτι, να λέμε: «Απάλλαξε με έτσι Κύριε κι από κάθε κακή σκέψη που κάνω για τον Πλησίον μου».
Η μέριμνα είναι γι' αυτούς που δεν έχουν Πίστη.
Η αγάπη είναι μόνο πάνω στον Σταυρό.
Δυσκολεύουν οι σχέσεις όταν το Εγώ στέκεται πάνω από το Εσύ.
Ο Θεός όπως αγαπάει εσένα, έτσι αγαπά και τους εχθρούς σου.
Θέλεις να προσευχηθείς; Ετοιμάσου να απαντήσεις μυστικά τον Κύριο.
Μερικοί άνθρωποι γίνονται δοχεία της Δυνάμεως του Σκότους κατά Παραχώρηση Θεού για ατομική μας δοκιμασία και πρόοδο.
Δεν πρέπει να ταράζεσαι, γιατί η ταραχή απομακρύνει κάθε Βοήθεια.
Αν κατορθώσει κανείς να συζή με τον κόσμο, όπως το λάδι και το νερό στο καντήλι που δεν ανακατεύονται, τότε είναι εν Θεώ. Εν τω κόσμω αλλ΄ ουκ εκ του κόσμου.
Όλοι είμαστε δοχεία. Πότε του Φωτός και πότε του Σκότους.
Την ώρα της κρίσεως και του προβλήματος, μην ανοίξεις το στόμα σου. Μην πεις τίποτε γιατί θα το μετανιώσεις χίλιες φορές. Πες το στους Αγγέλους να το πάνε στα Πόδια του Κυρίου και ζήτησέ Του Άγγελον Ειρήνης για να ειρηνεύσεις.
Οι άνθρωποι καμμιά φορά μας ζητούν οδηγίες ή συμβουλές για να κρυφτούν πίσω τους. Μετά θα «φταίς» εσύ... Αλλά είναι πολύ πιθανό να μην τα εφαρμόσουν, οπότε είναι κόπος χαμένος.
Όταν το εγώ σπάσει και γίνει εσύ, κι όταν και το εσύ σπάσει και γίνουν και τα δυό μαζυ Εκείνος, τότε όλοι μας γινόμαστε δικοί Του.
Αν ποτέ νοιώσεις φόβο, κλείσε τ' αυτιά και λέγε την Ευχή.
Μόνο όταν σχολάμε δίνουμε την ευκαιρία στους Αγγέλους να κάνουν κάτι.
Κάνε εσύ αυτό που πρέπει να κάνεις, κι ο Θεός θα κάνει κι Εκείνος αυτό που πρέπει να κάνει.
Όταν για κάτι νοιώθεις ένα ξεσήκωμα, μία λαχτάρα, ένα «αχ», τότε, μετά από ένα χρονικό διάστημα που ο Θεός καθορίζει θα γίνει.
Εμείς οι ίδιοι δεν μπορούμε ν΄ απαλλαγούμε από κανένα μας ελάττωμα. Εκείνος μας τα βγάζει· ένα-ένα.
Πρέπει κάθε μέρα να Του ζητάμε να μας σπάσει το Θέλημα και να το κάνει Δικό Του για να γίνουμε όπως Εκείνος θέλει.
Δεν πρέπει να παραδοθούμε στο Θέλημά Του. Αυτό το κάνουν οι στρατιώτες. Εμείς τα Παιδιά Του, πρέπει να Του το προσφέρωμε το θέλημά μας μαζύ με όλον τον εαυτό μας. Στο χάλι του. και να Του πούμε: «Σου προσφέρω όλα μου τα στραβά και τα ατελή. Κάνε τα ίσια».
Η Χάρις του Θεού έρχεται όταν σηκώσουμε το χέρι μας. Αυτό, είναι η Πίστη που έλκει την Χάρη του Θεού. Γιατί ο Θεός είναι έτοιμος να δώσει την Χάρη Του, αλλά πού είναι το χέρι; Ο Θεός «βρέχει» την Χάρη Του, κι εμείς ή φοράμε καπέλλο ή κρατάμε ομπρέλα...
Αν βρεθεί ξένος που θα κατακρίνει την Ελλάδα ή την Ορθοδοξία, δεν θα ταυτίζεις τα λεγόμενα με τον άνθρωπο, αλλά και δεν θα του αναφέρεις ποτέ τα χαρμόσυνα, όπως είναι η ανεύρεσις τιμίων Λειψάνων ή άλλα θαυμαστά που συμβαίνουν εδώ.
Δεν πρέπει να συζητάς για απόντες.
Ζούμε στην Ματαιότητα και νομίζουμε ότι κάπου ζούμε. Κακόμοιροι άνθρωποι...
Αχ Κύριε! Συγχώρεσέ μας που καμμιά φορά περπατάμε καμαρωτά σαν τα πετειναράκια με το λοφίο τους που νομίζουν ότι κάποια είναι.
Κακόμοιροι άνθρωποι! Εκλαμβάνουμε το φθαρτό για Αθάνατο και το Αθάνατο για ανύπαρκτο.
Το κακόμοιρο το κρεμμύδι! κι αυτό την προσφορά του δίνει το κατά δύναμιν...
Τι ωραίο που είναι το Μυστήριο του Αύριο!
Ο Άνθρωπος μία φορά παίρνει το μάθημά του. Άμα δεν το πάρει την πρώτη, θα πει ότι κάτι τρέχει στο υποσυνείδητό του που τον εμποδίζει.
Ο Κύριος είπε: όποιος θέλει κάτι, πιστεύοντας θα το λάβει. Φθάνει να είναι σύμφωνο το αίτημα με τις Εντολές του Θεού, δηλαδή με την Αγάπη.
Μη στερείς τους άλλους από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι, από τον Άρτο της Ζωής που σου προσφέρει Ολόκληρο ο Κύριος. Όλοι πεινούν και διψούν για Αγάπη, σαν τον Λάζαρο που τρεφόταν από τα ψιχία που πέφταν από το τραπέζι του Πλουσίου.
Δεν έχουμε δικαίωμα να μη λάμπουμε εξ αντανακλάσεως το Φως του Κυρίου. Δεν πρέπει να είναι τίποτα υπό το μόδιον...
Όλα έχουν δύο όψεις, σαν δίκοπο μαχαίρι. Εκείνο που σήμερα δημιουργεί, αύριο καταστρέφει. Ο νοών νοείτω.
Σ' ένα καράβι, μπορεί μερικοί ναύτες να σκοτώνονται και να τρώγονται. Το καράβι όμως πάει το ταξείδι του και φτάνει στον προορισμό του. Έτσι και η Εκκλησία. Γιατί στο τιμόνι είναι ο Χριστός.
Αν ήξερες ότι δεν είσαι Εδώ, θα ήσουν Εκεί.
Για να γίνει το θαύμα αρκεί να αγαπάμε. Ούτε η προσευχή, ούτε το καμποσχοίνι έχουν τέτοια δύναμη.
Η πείρα μου με δίδαξε ότι κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν, παρ΄ όλη τη θέληση και την αγάπη, η βοήθεια έρχεται μόνον όταν έρθει η Ώρα του Θεού, από τον Έναν.
Είμαστε χρήσιμοι μόνο όταν δεν υπάρχουμε για τον εαυτό μας. Και το αντίθετο.
Δεν πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις για τους άλλους. Να το αφήνουμε στους Αγγέλους, κι αυτοί βρίσκουν πάντα την καλύτερη λύση.
Σαν τον Σίμωνα τον Κυρηναίο πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι να τρέξουμε εις βοήθειαν του συνανθρώπου.
Για το Άφημα στα Χέρια Του «Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» γ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΑΣ
Γ.Γ.: Πολλές φορές στο ιατρείο ερχόταν κάποιος που πονούσε το χέρι του.
Πήγαινα να του κάνω μασάζ, αλλ΄αυτός δεν άφηνε το χέρι του χαλαρό.
Του έλεγa: «Άστε το ελεύθερο για να μπορέσω να εργαστώ»… Κι εκείνος δεν μπορούσε, το κράταγε τεντωμένο.
Τότε του έλεγα: «Παρ΄ όλη την καλή θέληση, την πείρα και την αγάπη που έχω στην δουλειά μου και στον άνθρωπο, αν δεν αφήσετε ελεύθερο το χέρι σας, δεν μπορώ να σας βοηθήσω».
Το παρακολούθησα αυτό και κατάλαβα ότι έτσι είμεθα κι εμείς απέναντι του Θεού.
Άμα αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο, τότε ο Θεός θα μας πλάσει όπως Εκείνος θέλει να είμαστε.
Θα μας δίνει τόσες ευκαιρίες! Θα μας γνωρίσει πρόσωπα δικά Του! Θα προχωρήσουμε στην ζωή!
Και θα φθάσουμε ν΄ανθίσουμε εν Χριστώ, εν Θεώ.
Όταν όμως εμείς θέλουμε το δικό μας θέλημα και Του λέμε: «Όχι, δεν θέλω»,
τότε ο Θεός μας λέει πάλι: «Άφησε ελεύθερο τον εαυτό σου»…
«Όχι, θα κάνω το δικό μου»… «Άφησε τον ελεύθερο»
«Όχι! Αυτό θέλω»…
Κι επειδή μας έπλασε ελεύθερους, μας λέει: «Έ, άμα δεν θέλεις, σπάσε το κεφαλάκι σου!
Και τότε, με σπασμένο κεφαλάκι θα΄ρθείς και θα πεις Κύριε, συγχώρεσέ με, Κύριε, ελέησέ με…»
Και μακάρι να το πάθουμε αυτό και να γυρίσουμε και να Του πούμε Κύριε, ελέησόν με.
Γιατί και τότε ακόμα και με σπασμένο το κεφάλι, αν μας ανοίξει τα μάτια, θα είναι καλά.
Πήγαινα να του κάνω μασάζ, αλλ΄αυτός δεν άφηνε το χέρι του χαλαρό.
Του έλεγa: «Άστε το ελεύθερο για να μπορέσω να εργαστώ»… Κι εκείνος δεν μπορούσε, το κράταγε τεντωμένο.
Τότε του έλεγα: «Παρ΄ όλη την καλή θέληση, την πείρα και την αγάπη που έχω στην δουλειά μου και στον άνθρωπο, αν δεν αφήσετε ελεύθερο το χέρι σας, δεν μπορώ να σας βοηθήσω».
Το παρακολούθησα αυτό και κατάλαβα ότι έτσι είμεθα κι εμείς απέναντι του Θεού.
Άμα αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο, τότε ο Θεός θα μας πλάσει όπως Εκείνος θέλει να είμαστε.
Θα μας δίνει τόσες ευκαιρίες! Θα μας γνωρίσει πρόσωπα δικά Του! Θα προχωρήσουμε στην ζωή!
Και θα φθάσουμε ν΄ανθίσουμε εν Χριστώ, εν Θεώ.
Όταν όμως εμείς θέλουμε το δικό μας θέλημα και Του λέμε: «Όχι, δεν θέλω»,
τότε ο Θεός μας λέει πάλι: «Άφησε ελεύθερο τον εαυτό σου»…
«Όχι, θα κάνω το δικό μου»… «Άφησε τον ελεύθερο»
«Όχι! Αυτό θέλω»…
Κι επειδή μας έπλασε ελεύθερους, μας λέει: «Έ, άμα δεν θέλεις, σπάσε το κεφαλάκι σου!
Και τότε, με σπασμένο κεφαλάκι θα΄ρθείς και θα πεις Κύριε, συγχώρεσέ με, Κύριε, ελέησέ με…»
Και μακάρι να το πάθουμε αυτό και να γυρίσουμε και να Του πούμε Κύριε, ελέησόν με.
Γιατί και τότε ακόμα και με σπασμένο το κεφάλι, αν μας ανοίξει τα μάτια, θα είναι καλά.
Για την Αγάπη «Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ» γ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΑΣ
Αδελφή μου, τι μπορείτε να μας πείτε για την αγάπη;
Γ.Γ.: … Η αγάπη είναι της Χάρης του Θεού. Γεννιόμαστε μ’ αυτήν. Εφόσον είμαστε πλάσματα του Θεού, κι εφόσον ο Θεός Αγάπη εστίν. Το τι ακριβώς είναι ο Θεός, όταν το σκεφτούμε με το μυαλό μας, είναι αδύνατο βέβαια να το βρούμε. Γιατί το μυαλό μας είναι περιορισμένο. Αλλά το πνεύμα, η ψυχή, είναι απεριόριστη. Και η ψυχή Τον αισθάνεται Τον Θεό. Δεν Τον βλέπουμε με τα μάτια τα γήινα. Με τα μάτια της ψυχής Τον βλέπουμε.
Θυμάσαι την παραβολή του Φτωχού Λάζαρου και του Πλουσίου;
Ο Λάζαρος πήγε στους κόλπους του Αβραάμ, κι ο Πλούσιος στην Κόλαση και τυραννιόταν.
Και λέει στον Αβραάμ:
«Πάτερ, στείλε τον Λάζαρο να πάει στους αδελφούς μου να τους πει πόσο τυραννιέμαι και να μην κάνουν τις αδικίες που κάνουν».
Εδώ βλέπουμε κάτι: ότι αυτός ο άνθρωπος ο κακός και ανελεής με τους φτωχούς αγαπούσε τους αδελφούς του.
Με άλλα λόγια βλέπουμε ότι αν αγαπάς μόνο τους φίλους σου, ποιος ο μισθός σου;… και οι αμαρτωλοί, το αυτό ποιούσι.
Εδώ είναι η διαφορά του Χριστιανού. Πρέπει να αγαπά και τους μη δικούς του. Τον κάθε άνθρωπο να τον έχει αδελφό του.
Εκεί είναι το μεγάλο Μυστήριο και Μυστικό του Χριστιανισμού…
Και όταν λοιπόν απαντάει ο Αβραάμ, του λέει:
«Έχουν τον Μωϋσή και τους Προφήτας, αν δεν πιστέψουν στον Μωϋσή, ούτε σ’ αυτόν που θα έρθει από τον άλλο κόσμο να τους το πει, θα πιστέψουν».
Γι’ αυτό είπε ο Κύριος στον Απόστολο Θωμά Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες.
Γιατί; Γιατί από Πνευματικής, Ψυχικής και Μυστηριακής πλευράς, θα Τον δουν…
Όταν πιστέψεις βαθειά, με όλη σου την ψυχή, θα αισθανθείς την Παρουσία Του Θεού, τόσο δυνατή, σαν να είναι μία πραγματικότητα. Και τότε πιά δεν θα υπάρχει τίποτε άλλο. Θα δώσεις το χέρι σου στο Χέρι Του κι όπου σε πάει, … θα πάς!
Για τους ανθρώπους μπορεί να είσαι τρελός. Για τους ανθρώπους μπορεί να είσαι επιπόλαιος, παράξενος.
Πολλοί θα σε κρίνουνε. «Σήμερα είναι εδώ κι αύριο εκεί», θα λένε…
Αλλά καλύτερα να σε κρίνουν οι άνθρωποι, παρά ο Θεός μια μέρα…
Όταν ακούσεις την Φωνή Του να σου ζητεί κάτι κι εσύ πεις όχι για να μην κακοφανεί σε ανθρώπους, αυτό θα είναι πολύ τρομερό.
Γ.Γ.: Αγάπη και Ταπείνωση πάνε μαζί. Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο δεν μπορείς να είσαι εγωίστρια απέναντί του. Πάρε το παιδί και την μητέρα. Τον αδελφό και την αδελφή. Τον πατέρα και τη μητέρα. Θυμάμαι, όταν ήμουν παιδί με την μητέρα μου που αγαπούσα πάρα πολύ και με τον πατέρα μου που ήταν τόσο απαλός και καλός, δεν τολμούσα να έχω δικό μου θέλημα όταν ο εγωισμός μου ήθελε κάτι… Μόνο για να μην τους λυπήσω! Όχι που δεν ήθελα αυτό ή εκείνο. Το ήθελα. Αλλά το ίδιο γίνεται και σήμερα.
Αν δεν κάνω μια κακή πράξη, είναι που δεν θέλω να «λυπήσω» τον Θεό. Όχι επειδή Τον τρέμω. Γιατί Τον αγαπώ. Δεν είμαι αιχμάλωτος του Θεού. Ούτε έχω «παραδωθεί», όπως γίνεται σ΄έναν πόλεμο. Θέλω να προσφέρω κάθε μέρα τον εαυτό μου. Με όλη μου την αγάπη και όλο μου το θέλημα, τώρα που είμαι ζωντανή, σήμερα κι όχι να είμαι ένα πτώμα υπακοής μόνο. Μπορώ να το κάνω κι εκείνο, αλλά θα είμαι ένα πτώμα. Του λέω: «Θέλω αυτό που θέλεις, Θεέ μου». Δεν μπορώ να το αισθανθώ αλλιώς. Έτσι και με τους ανθρώπους. Θέλω μ΄όλη μου την καρδιά να τους αγαπήσω, και τους αγαπώ. Και δεν με ενδιαφέρει καθόλου ποιος είναι ο άνθρωπος. Είναι Άνθρωπος. Με μια καρδιά, μια ψυχή, ένα μυαλό, σαν εμένα. Τέλος!
- Δηλαδή, τα πάντα μπορεί να κάνει η αγάπη;
Γ.Γ.: Τα πάντα! Είναι τέτοια δύναμις! Η αγάπη και η προσευχή μπορούνε να τραντάξουν τον κόσμο όλο! Όχι σεισμοί! Όχι καταποντισμοί!
Ο Θεός όταν μας έπλασε, μας φύσησε και την Πνοή Του. Η Πνοή αυτή του Θεού είναι η Αγάπη.
Παύουμε ν΄ αγαπούμε; Παύουμε να ζούμε. Χωρίς Πνοή, δεν μπορούμε.
Λοιπόν, όταν αγαπάς τον έναν και δεν αγαπάς τον άλλον, θα πει ότι δεν αγαπάς κανέναν. Κατάλαβες τι γίνεται;
Γιατί ο Θεός μας έδωσε την Αγάπη, την καρδιά, τα μάτια, όλα τα Δώρα Του, γι΄ αυτόν τον σκοπό…
Πρώτα, για να Τον αγαπούμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας και του είναι μας ολοκλήρου, όπως μας το λέει η Πρώτη Εντολή, και δεύτερον, για να μην ξεχωρίσουμε ποτέ τον εαυτό μας από τους άλλους. Τον Πλησίον σου ως σεαυτόν σου λέει.
Ποια είμαι εγώ που θα πω: «Αυτός; Μα αυτός είναι κακός, δεν πρέπει να τον αγαπώ.
Εκείνος; Μα εκείνος είναι ψεύτης. Εγώ τι σχέση έχω;»
Α! Όχι αδελφέ μου! Η Αγάπη δεν είναι έτσι.
Η Αγάπη αγαπά τους πάντας, όπως ο Θεός μας αγαπά όλους, με όλα τα χάλια που έχουμε!
Λίγους λόγους έχει να μη μας αγαπά; Και μ΄ όλα ταύτα.
Και μας το λέει: επί δικαίους και αδίκους βρέχει και δίνει τον ήλιο σε αγαθούς και πονηρούς.
- Πώς αποκτούμε όμως αυτήν την αγάπη;
Γ.Γ.: Η αγάπη, είναι κάτι που μας δίνεται από τον Θεό. Γιατί ο Θεός είναι Αγάπη.
Η αγάπη που δίνουμε στους άλλους, είναι από την Πηγή, πάει σ’ αυτούς και φεύγει πάλι πίσω, στην Πηγή.
Η αγάπη όμως δεν μπορεί να έχει μέτρο. Είναι απεριόριστη.
Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, πάντα στέγει, πάντα ελπίζει, χαίρει με το καλό, λυπάται με την αδικία, ποτέ δεν εκπίπτει.
Κι όπως σου έχω πει πολλές φορές, άμα δίνεις όλη σου την αγάπη σ’ έναν άνθρωπο, κι εκείνος δεν τη δεχτεί, η αγάπη αυτή θα γυρίσει σε σένα πίσω. Ο Κύριος αυτό λέει: άμα πας σ’ ένα σπίτι, δώσε του την ειρήνη. Αν δεν την δεχτούν, η ειρήνη θα γυρίσει σε σένα.
Όλα έτσι είναι… Αλλά μην ξεχνάς κι ένα άλλο.
Ότι ότι γίνεται με το Καλό, και ό,τι ευχόμεθα και ό,τι ευλογούμε, ξαναγυρίζει σε μας και ότι το ίδιο γίνεται και με το Κακό…
Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε φοβερά! Ούτε να σκεφθούμε ενάντια! Γιατί θα κάνουμε ζημιά στον εαυτό μας. Κατάλαβες πώς γίνεται;
Όσο για την αχαριστία, ξέγραψέ την. Η ευγνωμοσύνη του άλλου πρέπει να φύγει από τον νου σου.
Εσύ θα την έχεις πρώτα για τον Θεό, κι ύστερα για όλον τον κόσμο.
Το να περιμένεις ευγνωμοσύνη είναι πολύ μίζερο και ταπεινό… Αγνωμοσύνη να δέχεσαι και να χαίρεσαι!
Γ.Γ.: … Η αγάπη είναι της Χάρης του Θεού. Γεννιόμαστε μ’ αυτήν. Εφόσον είμαστε πλάσματα του Θεού, κι εφόσον ο Θεός Αγάπη εστίν. Το τι ακριβώς είναι ο Θεός, όταν το σκεφτούμε με το μυαλό μας, είναι αδύνατο βέβαια να το βρούμε. Γιατί το μυαλό μας είναι περιορισμένο. Αλλά το πνεύμα, η ψυχή, είναι απεριόριστη. Και η ψυχή Τον αισθάνεται Τον Θεό. Δεν Τον βλέπουμε με τα μάτια τα γήινα. Με τα μάτια της ψυχής Τον βλέπουμε.
Θυμάσαι την παραβολή του Φτωχού Λάζαρου και του Πλουσίου;
Ο Λάζαρος πήγε στους κόλπους του Αβραάμ, κι ο Πλούσιος στην Κόλαση και τυραννιόταν.
Και λέει στον Αβραάμ:
«Πάτερ, στείλε τον Λάζαρο να πάει στους αδελφούς μου να τους πει πόσο τυραννιέμαι και να μην κάνουν τις αδικίες που κάνουν».
Εδώ βλέπουμε κάτι: ότι αυτός ο άνθρωπος ο κακός και ανελεής με τους φτωχούς αγαπούσε τους αδελφούς του.
Με άλλα λόγια βλέπουμε ότι αν αγαπάς μόνο τους φίλους σου, ποιος ο μισθός σου;… και οι αμαρτωλοί, το αυτό ποιούσι.
Εδώ είναι η διαφορά του Χριστιανού. Πρέπει να αγαπά και τους μη δικούς του. Τον κάθε άνθρωπο να τον έχει αδελφό του.
Εκεί είναι το μεγάλο Μυστήριο και Μυστικό του Χριστιανισμού…
Και όταν λοιπόν απαντάει ο Αβραάμ, του λέει:
«Έχουν τον Μωϋσή και τους Προφήτας, αν δεν πιστέψουν στον Μωϋσή, ούτε σ’ αυτόν που θα έρθει από τον άλλο κόσμο να τους το πει, θα πιστέψουν».
Γι’ αυτό είπε ο Κύριος στον Απόστολο Θωμά Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες.
Γιατί; Γιατί από Πνευματικής, Ψυχικής και Μυστηριακής πλευράς, θα Τον δουν…
Όταν πιστέψεις βαθειά, με όλη σου την ψυχή, θα αισθανθείς την Παρουσία Του Θεού, τόσο δυνατή, σαν να είναι μία πραγματικότητα. Και τότε πιά δεν θα υπάρχει τίποτε άλλο. Θα δώσεις το χέρι σου στο Χέρι Του κι όπου σε πάει, … θα πάς!
Για τους ανθρώπους μπορεί να είσαι τρελός. Για τους ανθρώπους μπορεί να είσαι επιπόλαιος, παράξενος.
Πολλοί θα σε κρίνουνε. «Σήμερα είναι εδώ κι αύριο εκεί», θα λένε…
Αλλά καλύτερα να σε κρίνουν οι άνθρωποι, παρά ο Θεός μια μέρα…
Όταν ακούσεις την Φωνή Του να σου ζητεί κάτι κι εσύ πεις όχι για να μην κακοφανεί σε ανθρώπους, αυτό θα είναι πολύ τρομερό.
Γ.Γ.: Αγάπη και Ταπείνωση πάνε μαζί. Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο δεν μπορείς να είσαι εγωίστρια απέναντί του. Πάρε το παιδί και την μητέρα. Τον αδελφό και την αδελφή. Τον πατέρα και τη μητέρα. Θυμάμαι, όταν ήμουν παιδί με την μητέρα μου που αγαπούσα πάρα πολύ και με τον πατέρα μου που ήταν τόσο απαλός και καλός, δεν τολμούσα να έχω δικό μου θέλημα όταν ο εγωισμός μου ήθελε κάτι… Μόνο για να μην τους λυπήσω! Όχι που δεν ήθελα αυτό ή εκείνο. Το ήθελα. Αλλά το ίδιο γίνεται και σήμερα.
Αν δεν κάνω μια κακή πράξη, είναι που δεν θέλω να «λυπήσω» τον Θεό. Όχι επειδή Τον τρέμω. Γιατί Τον αγαπώ. Δεν είμαι αιχμάλωτος του Θεού. Ούτε έχω «παραδωθεί», όπως γίνεται σ΄έναν πόλεμο. Θέλω να προσφέρω κάθε μέρα τον εαυτό μου. Με όλη μου την αγάπη και όλο μου το θέλημα, τώρα που είμαι ζωντανή, σήμερα κι όχι να είμαι ένα πτώμα υπακοής μόνο. Μπορώ να το κάνω κι εκείνο, αλλά θα είμαι ένα πτώμα. Του λέω: «Θέλω αυτό που θέλεις, Θεέ μου». Δεν μπορώ να το αισθανθώ αλλιώς. Έτσι και με τους ανθρώπους. Θέλω μ΄όλη μου την καρδιά να τους αγαπήσω, και τους αγαπώ. Και δεν με ενδιαφέρει καθόλου ποιος είναι ο άνθρωπος. Είναι Άνθρωπος. Με μια καρδιά, μια ψυχή, ένα μυαλό, σαν εμένα. Τέλος!
- Δηλαδή, τα πάντα μπορεί να κάνει η αγάπη;
Γ.Γ.: Τα πάντα! Είναι τέτοια δύναμις! Η αγάπη και η προσευχή μπορούνε να τραντάξουν τον κόσμο όλο! Όχι σεισμοί! Όχι καταποντισμοί!
Ο Θεός όταν μας έπλασε, μας φύσησε και την Πνοή Του. Η Πνοή αυτή του Θεού είναι η Αγάπη.
Παύουμε ν΄ αγαπούμε; Παύουμε να ζούμε. Χωρίς Πνοή, δεν μπορούμε.
Λοιπόν, όταν αγαπάς τον έναν και δεν αγαπάς τον άλλον, θα πει ότι δεν αγαπάς κανέναν. Κατάλαβες τι γίνεται;
Γιατί ο Θεός μας έδωσε την Αγάπη, την καρδιά, τα μάτια, όλα τα Δώρα Του, γι΄ αυτόν τον σκοπό…
Πρώτα, για να Τον αγαπούμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας και του είναι μας ολοκλήρου, όπως μας το λέει η Πρώτη Εντολή, και δεύτερον, για να μην ξεχωρίσουμε ποτέ τον εαυτό μας από τους άλλους. Τον Πλησίον σου ως σεαυτόν σου λέει.
Ποια είμαι εγώ που θα πω: «Αυτός; Μα αυτός είναι κακός, δεν πρέπει να τον αγαπώ.
Εκείνος; Μα εκείνος είναι ψεύτης. Εγώ τι σχέση έχω;»
Α! Όχι αδελφέ μου! Η Αγάπη δεν είναι έτσι.
Η Αγάπη αγαπά τους πάντας, όπως ο Θεός μας αγαπά όλους, με όλα τα χάλια που έχουμε!
Λίγους λόγους έχει να μη μας αγαπά; Και μ΄ όλα ταύτα.
Και μας το λέει: επί δικαίους και αδίκους βρέχει και δίνει τον ήλιο σε αγαθούς και πονηρούς.
- Πώς αποκτούμε όμως αυτήν την αγάπη;
Γ.Γ.: Η αγάπη, είναι κάτι που μας δίνεται από τον Θεό. Γιατί ο Θεός είναι Αγάπη.
Η αγάπη που δίνουμε στους άλλους, είναι από την Πηγή, πάει σ’ αυτούς και φεύγει πάλι πίσω, στην Πηγή.
Η αγάπη όμως δεν μπορεί να έχει μέτρο. Είναι απεριόριστη.
Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, πάντα στέγει, πάντα ελπίζει, χαίρει με το καλό, λυπάται με την αδικία, ποτέ δεν εκπίπτει.
Κι όπως σου έχω πει πολλές φορές, άμα δίνεις όλη σου την αγάπη σ’ έναν άνθρωπο, κι εκείνος δεν τη δεχτεί, η αγάπη αυτή θα γυρίσει σε σένα πίσω. Ο Κύριος αυτό λέει: άμα πας σ’ ένα σπίτι, δώσε του την ειρήνη. Αν δεν την δεχτούν, η ειρήνη θα γυρίσει σε σένα.
Όλα έτσι είναι… Αλλά μην ξεχνάς κι ένα άλλο.
Ότι ότι γίνεται με το Καλό, και ό,τι ευχόμεθα και ό,τι ευλογούμε, ξαναγυρίζει σε μας και ότι το ίδιο γίνεται και με το Κακό…
Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε φοβερά! Ούτε να σκεφθούμε ενάντια! Γιατί θα κάνουμε ζημιά στον εαυτό μας. Κατάλαβες πώς γίνεται;
Όσο για την αχαριστία, ξέγραψέ την. Η ευγνωμοσύνη του άλλου πρέπει να φύγει από τον νου σου.
Εσύ θα την έχεις πρώτα για τον Θεό, κι ύστερα για όλον τον κόσμο.
Το να περιμένεις ευγνωμοσύνη είναι πολύ μίζερο και ταπεινό… Αγνωμοσύνη να δέχεσαι και να χαίρεσαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου