ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ

 

Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα-Μνήμη πανεύοσμος

site analysis

Του Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη

Πρό ὀλίγων ἡμερῶν, στίς 15 Ἰουλίου, παρέστη ἡ ταπεινότης μου στήν νεκρώσιμη ἀκολουθία τῆς μακαριστῆς μοναχῆς Μυρτιδιωτίσσης, Καθηγουμένης τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Προφήτου Ἠλιού Ἁγίου Πνεύματος Σερρῶν. Σκέπτομαι «ἐν ἁπλότητι» ὅτι ἡ μακαριστή Γερόντισσα ἀνεχώρησε «μετὰ σπουδῆς» «ἐκ τῶν τοῦ βίου προσκαίρων», διότι ἐπεθύμησε νά ἑορτάσει «ἐν τῇ ἄνω Σιὼν» τήν ἑορτή τοῦ ἐνδόξου Προφήτου Ἠλιού τοῦ Θεσβίτου, τόν ὁποῖο «δυνάμει κρείττονι δυναμουμένη» ἐπί πολλά ἔτη ὑπηρέτησε, καίτοι «ἀσθενὴς τῷ σώματι».

Ἡ κατά τό ἁγιορειτικό τυπικό τέλεση τῆς νεκρώσιμης ἀκολουθίας καί ἡ μεγάλη ἀγάπη καί οἱ κρουνοί δακρύων τῶν πιστῶν δημιούργησαν ἀτμόσφαιρα κατανυκτική καί προέτρεψαν σέ θερμή προσευχή τούς παρισταμένους. Ὅλοι καί ὅλα μιλοῦσαν γιά τήν κατά Θεόν βιοτή τῆς μακαρίας μοναχῆς.

«Ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ὁ ἅγιος», θέαμα συγκλονιστικό, προέπεμπε τήν μητέρα του μέ ὀχετούς δακρύων. Ὁ ἀγαθός Θεός πληροφοροῦσε, ἀναλογίζομαι, τίς καρδιές τῶν εὐλαβῶν πιστῶν γιά τήν ἀρετή τῆς ἐκλεκτῆς ἀκολούθου Του καί τίς κινοῦσε σέ ἱκεσία ὁλόθερμη «ὑπὲρ μακαρίας μνήμης καὶ αἰωνίου ἀναπαύσεως» αὐτῆς!

Σέ πολύ τρυφερή ἡλικία, μόλις τεσσάρων ἐτῶν, ἡ μακαριστή ἀσθένησε ἀπό πολιομυελίτιδα, ἡ ὁποία «ἀφ’ ἡλικίας παιδὸς» τήν καθήλωσε σέ ἀναπηρική πολυθρόνα. Ἡ σεμνή, ὅμως, κόρη δέν ἀπογοητεύθηκε· δέν ἐπέλεξε τήν ὁδό τοῦ γογγυσμοῦ, τῆς μεμψιμοιρίας καί τῆς θεομαχίας, ἀλλά «ἀναβάσεις ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς διέθετο».

Τό ἀναπηρικό της ἁμαξίδιο ἔγινε καθέδρα βασιλική, ἄμβωνας κηρύγματος βιωματικοῦ καί οὐσιαστικοῦ, τόπος μαρτυρίου καί μαρτυρίας ἀναπηρίας σωματικῆς καί ὁλοκληρίας πνευματικῆς! «Ὑπομένουσα ὑπέμεινε τὸν Κύριον» ἡ ἀγαθή δούλη Του καί «πράττουσα ἐδίδασκε».

Μέ τόν δυναμισμό της ὑπερνικοῦσε «τὸ χαῦνον τοῦ θήλεος» καί «πάντα ὑπέμενε». Καλλιέργησε τά θεόσδοτα τάλαντά της, σπούδασε μουσική καί ἀγγλική φιλολογία. Λεπτή ψυχή καί «αἰσθητικὴ καρδία» ἡ μακαριστή μητέρα τῶν Σερρῶν… Ὁ ἀκόρεστος, ὅμως, καί ἀκράτητος πόθος τῆς εὐλογημένης ψυχῆς της ὑπῆρξε πάντοτε ὁ Κύριος Ἰησοῦς. «Σέ, Νυμφίε μου, ποθῶ», «τετρωμένη ἀγάπης» ἀνέκραζε μυστικῶς πρός «τῶν ἐφετῶν τὸ ἀκρότατον».

Ἡ μοναχική κλήση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καταφλέγει τήν ὕπαρξή της μέ τό πῦρ τοῦ θείου ἔρωτος καί κατευθύνει τά διαβήματά της στήν περιοχή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Σερρῶν, ὅπου ἱδρύει τήν Ἱερά Μονή τοῦ Προφήτου Ἠλιού. Ἐκεῖ ἐγκαθίσταται μαζί μέ μικρό πυρῆνα ἀδελφῶν μοναζουσῶν, προερχομένων ἐξ Ἀθηνῶν.

Ἐκεῖ ἡ προσευχή ὑπέρ τοῦ κόσμου καί ἡ ἐκδαπάνηση ὑπέρ τοῦ πλησίον· ἐκεῖ τό πένθος καί τά δάκρυα· ἐκεῖ ἡ ἀνάπαυση τῶν «κοπιώντων καὶ πεφορτισμένων»· ἐκεῖ «ὁ πλοῦτος ἐν τῇ πενίᾳ», «ἡ δύναμις ἐν τῇ ἀσθενείᾳ», «ἡ ἀνάπαυσις ἐν τῷ κόπῳ», «ἡ καῦσις τῆς καρδίας»!

Ἐκεῖ ἡ Παναγία ἡ Μυρτιδιώτισσα, τό θαυμαστό καί χαριτόβρυτο κειμήλιο τῶν Σερρῶν, ἡ πηγή τῶν ἀμετρήτων θείων δωρημάτων καί εὐλογιῶν. Πολλά τά αἰτήματα καί τά τάματα στήν Κυρία τῶν Μυρτιδίων, πλῆθος πολύ καί οἱ θαυμαστές ἐπεμβάσεις τῆς Θεομήτορος, μάλιστα σέ θέματα τεκνογονίας.

Τό ὄνομα «Μυρτώ», εὐγνωμοσύνης καί ἀγάπης ἀντίδωρο, κοσμεῖ ἑκατοντάδα περίπου νέων κοριτσιῶν, καρπῶν προσευχῆς δεκτῆς πρώην ἀτέκνων γυναικῶν. Τολμῶ νά ὑποθέσω ὅτι ἡ μακαριστή Γερόντισσα «οὐκ ἐπαύσατο δεομένη» ὑπέρ τῶν ἀτέκνων ἀνδρογύνων…

Στά ἑβδομῆντα δύο της χρόνια, μετά ἀπό σύντομη ταλαιπωρία ὑγείας ἔφυγε γιά τόν Οὐρανό ἡ Γερόντισσα Μυρτιδιώτισσα.

Ἡ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωή της στό Ἅγιο Πνεῦμα τῶν Σερρῶν ἀποτελεῖ παρακαταθήκη γιά τίς πνευματικές θυγατέρες της καί νύμφες Χριστοῦ, ἀλλά καί γιά ὅλους τούς «περιλειπομένους».

Πολλά ἔχει νά ὠφεληθεῖ ὁ πιστός ἀπό τήν μελέτη καί μίμηση τῆς ταπεινῆς καί ἀθόρυβης πολιτείας της.

Ἡ Γερόντισσα μέ τήν παιδική καρδιά δέν ἔχασε τόν στόχο της, δέν αὐτονομήθηκε ἀπό τήν πηγή τῆς χάριτος, ἀλλά συνέδεσε τήν ὕπαρξή της μέ τόν Χριστό, ἀφέθηκε στήν πρόνοιά Του, ζήτησε καί ἔλαβε τό ἔλεός Του. Ἔθεσε τά χαρίσματά της στήν διακονία τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπέκτησε «τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά».

Ἄν καί δέν εὐτύχησα νά γνωρίσω καί νά ἀναστραφῶ τήν μακαριστή Γερόντισσα, πείθομαι ὅτι ὑπῆρξε ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ εὐλογημένος, ἀπό τόν Θεό καί στόν Θεό δοσμένος, «Χριστοῦ εὐωδία», «πόλις ἐπάνω ὄρους κειμένη», γλυκειά καί σπλαγχνική μητέρα, «λιμὴν τῶν θαλαττευόντων», στηριγμός τῶν ἀδυνάτων, πλουτισμός τῶν πενήτων, «ἀντίληψις τῶν ἐν ἀνάγκαις».

Στό λευκό, φωτεινό καί χαρίεν πρόσωπό της ἔκτυπη ἡ καθαρότητα, ἡ πραότητα καί ἡ «πάντα νοῦν ὑπερέχουσα» εἰρήνη, ἡ ἑκούσια ἄρση τοῦ σταυροῦ, τῶν πόνων, τῶν θλίψεων καί δοκιμασιῶν τοῦ παρόντος βίου, ὁ γλυκασμός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ χαρά «ἐν τοῖς παθήμασι» καί ἡ προσδοκία τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Ὁ ἁγιογραφικός λόγος «καρδίας εὐφραινομένης πρόσωπον θάλλει» (Παροιμ. Σολομ. 15, 13) φρονῶ ὅτι ἐξηγεῖ τήν ἀγγελική ὡραιότητα τοῦ προσώπου τῆς μεταστάσης.

Βαρύνει, ἀσφαλῶς, ὁ ἐγκωμιαστικός λόγος τοῦ σεπτοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου Κατσουλιέρη, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε πνευματικός ἀλείπτης, διδάσκαλος καί καθοδηγός τῆς μακαριστῆς, καί αὐθεντικῶς μαρτυρεῖ περί αὐτῆς.

Πραγματοποίησε κάποτε ἡ ἀξιομακάριστη προσκυνηματικό ταξίδι στούς Ἁγίους Τόπους.

Ὅταν προσκύνησε στόν Πανάγιο Τάφο καί στόν φρικτό Γολγοθᾶ, ὅπως ἡ ἴδια ἐκμυστηρεύθηκε ἀργότερα στόν συνοδό Γέροντά της, εἶπε: «Χριστέ μου, μή μέ σηκώσεις ἀπό τό καρότσι, γιά νά μή σέ χάσω ποτέ»! Ποθοῦσε ἡ εὐλογημένη ψυχή της «σὺν Χριστῷ εἶναι»…

Εἴθε ὁ Κύριος νά ἀναπαύει τήν ψυχή τῆς μητέρας τῶν Σερρῶν «μετὰ δικαίων». Εἴθε ἡ φωτεινή μορφή καί ἡ σεμνή καί ἀφανής βιοτή της νά ἐμπνέουν ὅλους τούς πιστούς καί νά μᾶς ὁδηγοῦν «εἰς τρίβους σωτηρίας».

ΠΗΓΗ.Romfea