Ανάσταση! Η ανόρθωση και ο θρίαμβος της αγάπης. Αρχιμανδρίτη Ευσέβιου Βίττη. Μέρος ΙΣΤ΄
Αλήθεια ποιος άνθρωπος αγάπησε τόσο πολύ; και αν αγάπησε έναν ή κάποιον αριθμό συνανθρώπων του, δεν του ήταν δυνατό να αγαπήσει όλους τους ανθρώπους με την ίδια απέραντη αγάπη και για όλους μαζί και για τον καθένα τους χωριστά.
Όλους, όχι μόνο τους τωρινούς ανθρώπους, αλλά όλους, μικρούς και μεγάλους, καλούς και κακούς, δικαίους και αδίκους, όσοι υπήρξαν και όσοι θα υπάρξουν επάνω στη γη. Είναι αδιανόητο αυτό για τον άνθρωπο. Όση αγάπη κι αν νιώθει ένας φιλόστοργος πατέρας.
Είναι αγάπη για το δικό του παιδί, και βέβαια αγάπη ανθρώπινη, περιορισμένη, αδύναμη, ασύγκριτα μικρή μπρος στην αγάπη του Θεού. Όση αγάπη κι αν έχει μια μητέρα για τα παιδιά της, δεν μπορεί να έχει την ίδια αγάπη και για όλα τα παιδιά του κόσμου, έστω κι αν θυσιασθεί γι’ αυτά. Η αγάπη της είναι ανθρώπινη, και γι’ αυτό περιορισμένη και ανίκανη να σώσει το παιδί της από την αμαρτία ή να του εξασφαλίσει αιώνια ζωή.
Ποιος καλός άνθρωπος ένιωσε τέτοιον μανικόν έρωτα για τους ανθρώπους, ώστε να αγαπάει απαραμείωτα και μισούμενος και διωκόμενος και βασανιζόμενος και κακοπαθών ως καταγέλαστος και περιφρονημένος από τους ίδιους τους αγαπημένους του χωρίς πικρία, χωρίς αγανάκτηση, χωρίς απογοήτευση;
Και μάλιστα διατηρώντας από ευγνώμονα αγάπη τη μνήμη των αγνωμόνων και σαδιστών δημίων του; Ποιος θα έδειχνε θεωρώντας τα τραύματα των βασανιστηρίων του δείγματα αγάπης αδιάσειστα ως προς τη γνησιότητά της; Αυτά μόνον η κενωθείσα και ενανθρωπήσασα Αγάπη ήταν ικανή να πραγματοποιήσει όχι σε περιορισμένη κλίμακα, αλλά σε όλη την έκτασή τους.
Επανερχόμενος στη ζωή ο ενανθρωπήσας και σταυρωθείς και αναστάς Ιησούς, ανασταίνοντας το σώμα του διατηρεί τις ουλές του και τις πληγές του και στα μάτια των Αγγέλων και στα μάτια των Μαθητών του, τους οποίους αφήνει να ψαύσουν προς επιβεβαίωση της ταυτότητός του και της θυσίας και της αγάπης του.
Και ενώ απέρριψε όλα τα άλλα σωματικά στοιχεία και όποιο άλλο χαρακτηριστικό της υλικότητός του πριν από την ανάσταση του σώματός του και όποιο άλλο αδιάβλητο πάθος (π.χ. πείνα, δίψα, βάρος, ανάπαυση κ.λπ.) κρατάει συνεχώς τις ουλές του και τα σημάδια των πληγών του.
Και μάλιστα με χαρά και καμάρι και ικανοποίηση. Πώς λοιπόν να μη βρουν ανταπόκριση σε αυτήν την αγάπη τα αναρίθμητα πλήθη των αγίων μαρτύρων, που «επηκολούθησαν τοις ίχνεσιν αυτού), βαδίζοντας τον ίδιο δρόμο του μαρτυρίου χάριν της υπέρτατης αγάπης του Κυρίου για τους ανθρώπους, και μαρτύρησαν με τη σειρά τους και αυτοί από αγάπη προς τον πρώτον αγαπήσαντα αυτούς Κύριον;
γ) Η ανόρθωση και ο θρίαμβος της αγάπης
Ανάσταση! Ο θρίαμβος της αγάπης του Θεού
Μέρος ΙΣΤ'
Όλους, όχι μόνο τους τωρινούς ανθρώπους, αλλά όλους, μικρούς και μεγάλους, καλούς και κακούς, δικαίους και αδίκους, όσοι υπήρξαν και όσοι θα υπάρξουν επάνω στη γη. Είναι αδιανόητο αυτό για τον άνθρωπο. Όση αγάπη κι αν νιώθει ένας φιλόστοργος πατέρας.
Είναι αγάπη για το δικό του παιδί, και βέβαια αγάπη ανθρώπινη, περιορισμένη, αδύναμη, ασύγκριτα μικρή μπρος στην αγάπη του Θεού. Όση αγάπη κι αν έχει μια μητέρα για τα παιδιά της, δεν μπορεί να έχει την ίδια αγάπη και για όλα τα παιδιά του κόσμου, έστω κι αν θυσιασθεί γι’ αυτά. Η αγάπη της είναι ανθρώπινη, και γι’ αυτό περιορισμένη και ανίκανη να σώσει το παιδί της από την αμαρτία ή να του εξασφαλίσει αιώνια ζωή.
Ποιος καλός άνθρωπος ένιωσε τέτοιον μανικόν έρωτα για τους ανθρώπους, ώστε να αγαπάει απαραμείωτα και μισούμενος και διωκόμενος και βασανιζόμενος και κακοπαθών ως καταγέλαστος και περιφρονημένος από τους ίδιους τους αγαπημένους του χωρίς πικρία, χωρίς αγανάκτηση, χωρίς απογοήτευση;
Και μάλιστα διατηρώντας από ευγνώμονα αγάπη τη μνήμη των αγνωμόνων και σαδιστών δημίων του; Ποιος θα έδειχνε θεωρώντας τα τραύματα των βασανιστηρίων του δείγματα αγάπης αδιάσειστα ως προς τη γνησιότητά της; Αυτά μόνον η κενωθείσα και ενανθρωπήσασα Αγάπη ήταν ικανή να πραγματοποιήσει όχι σε περιορισμένη κλίμακα, αλλά σε όλη την έκτασή τους.
Επανερχόμενος στη ζωή ο ενανθρωπήσας και σταυρωθείς και αναστάς Ιησούς, ανασταίνοντας το σώμα του διατηρεί τις ουλές του και τις πληγές του και στα μάτια των Αγγέλων και στα μάτια των Μαθητών του, τους οποίους αφήνει να ψαύσουν προς επιβεβαίωση της ταυτότητός του και της θυσίας και της αγάπης του.
Και ενώ απέρριψε όλα τα άλλα σωματικά στοιχεία και όποιο άλλο χαρακτηριστικό της υλικότητός του πριν από την ανάσταση του σώματός του και όποιο άλλο αδιάβλητο πάθος (π.χ. πείνα, δίψα, βάρος, ανάπαυση κ.λπ.) κρατάει συνεχώς τις ουλές του και τα σημάδια των πληγών του.
Και μάλιστα με χαρά και καμάρι και ικανοποίηση. Πώς λοιπόν να μη βρουν ανταπόκριση σε αυτήν την αγάπη τα αναρίθμητα πλήθη των αγίων μαρτύρων, που «επηκολούθησαν τοις ίχνεσιν αυτού), βαδίζοντας τον ίδιο δρόμο του μαρτυρίου χάριν της υπέρτατης αγάπης του Κυρίου για τους ανθρώπους, και μαρτύρησαν με τη σειρά τους και αυτοί από αγάπη προς τον πρώτον αγαπήσαντα αυτούς Κύριον;
Αρχιμανδρίτη Ευσέβιου Βίττη
Εμείς και η αγάπη μας
Εκδόσεις Μονής Οσίου Γρηγορίου
Άγιον Όρος 2012
(σελ. 80-100)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου