Ο μακαριστός Επίσκοπος Μαδαγασκάρης Νεκτάριος

Ο ακούραστος εργάτης του Ευαγγελίου

Ο μακαριστός π. Νεκτάριος (δεν συμπάθησε ποτέ τους τίτλους και τις επίσημες προσφωνήσεις), κατά κόσμον Γεώργιος Κελλής, γεννήθηκε το 1952 στην Μαλώνα της Ρόδου. Οι ευσεβείς γονείς του Στέργιος και Παναγιώτα του δίδαξαν -περισσότερο με την ζωή τους παρά με τα λόγια- την Ορθόδοξη πίστη, την οποία κράτησαν αλώβητη και όταν βρέθηκαν στην μακρινή γη της Αυστραλίας. Οι οικονομικές δυσκολίες οδήγησαν την οικογένεια Κελλή -όπως και τόσους άλλους Έλληνες- εκεί, όταν ο Γεώργιος ήταν δεκάχρονο παιδί.

Μεγάλωνε στην θαλπωρή και την απλότητα της οικογενειακής του εστίας. Έτρεφε την ψυχή του με την συναναστροφή του Θεού και των Αγίων Του, καθώς αγαπούσε να βρίσκεται όσο πιο συχνά μπορούσε στον Ι. Ναό του Αγίου Γεωργίου και στην Ι. Μονή του Αγίου Νεκταρίου. Η αγαθή γη της ψυχής του με την φροντίδα και την καλλιέργεια του Πνευματικού του, του Αρχιμανδρίτη Γερβάσιου Καμπουράκη, απέδιδε πλούσιους καρπούς. Ο νεαρός Γεώργιος κράτησε την καρδιά του καθαρή από την κακία και την αμαρτία του κόσμου, ενώ τα χαρίσματα του Πνεύματος του Αγίου γίνονταν εμφανή σ’ όποιον τον συναναστρεφόταν. Η ειρήνη του Θεού απλωνόταν στον εσωτερικό του κόσμο και αντανακλούσε στο περιβάλλον του.

Μια ανησυχία όμως συχνά καταλάμβανε την σκέψη του και αναστάτωνε την γαλήνη της ψυχής του. Ήταν η ακατανίκητη έλξη που αισθανόταν για μια αποκλειστική σχέση με τον Θεό και τα δικά Του. Ώσπου νίκησε μέσα του ο Θεός και το Πνεύμα Του τον άρπαξε από την Τράπεζα της Αδελαΐδας, όπου εργαζόταν, και τον έφερε ως την Θεολογική Σχολή της Αθήνας. Ταξίδεψε στην Ορθόδοξη Ελλάδα κρυφά από τους γονείς του......για να γίνει Θεολόγος και Ιερέας. (Πως να εξηγήσεις σε άλλους αυτό που ούτε και συ δεν μπορείς να ερμηνεύσεις μέσα σου; Όταν ο Θεός ζητά, πως μπορείς να ρωτήσεις το «γιατί» και το «πως»;)

Βρέθηκε, λοιπόν, «ξένος» στην πατρίδα του. Μα ο Θεός, που από δω και πέρα αναλαμβάνει την φροντίδα και την πορεία της ζωής του, τον οδηγεί κοντά στον Μητροπολίτη Πισιδίας Ιεζεκιήλ. Με την δική του πνευματική καθοδήγηση περνά στις τάξεις των Μοναχών και του Ιερού Κλήρου.

Επιστρέφει στην Αυστραλία Πρεσβύτερος και δίνεται πλέον στο έργο της εξαπλώσεως της βασιλείας του Θεού μέσα στις καρδιές των Ενοριτών του, στους διάφορους Ι. Ναούς όπου υπηρέτησε ως εφημέριος της Αγίας Άννης στην Χρυσή Ακτή, του Αγίου Παντελεήμονος στην Αδελαΐδα και του Πανεπιστημίου Φλάιντερς. Στο Πανεπιστήμιο Φλάιντερς, όπου διορίζεται πρώτος εφημέριος και ιδρύει και οργανώνει Γραφείο Θρησκευτικής Υπηρεσίας Ορθοδόξων, οι φοιτητές σαν μέλισσες που βρήκαν νέκταρ γλυκύ συγκεντρώνονται γύρω από τον π. Νεκτάριο, τον γεμάτο ταπείνωση και αγάπη εργάτη του Ευαγγελίου. Ακούραστος εκείνος εξομολογεί, συμβουλεύει, οργανώνει διαλέξεις και συναντήσεις μελέτης Αγίας Γραφής.

Ίδρυσε Ορθόδοξη Βιβλιοθήκη και εξέδιδε δύο μηνιαία περιοδικά διεθνούς εμβέλειας «Άγιος Νεκτάριος» στα ελληνικά και «Orthodox Messenger», το μοναδικό Ορθόδοξο περιοδικό για νέους στα αγγλικά. Προσέφερε τις υπηρεσίες του με αυτοθυσία και ταπείνωση όπου τον τοποθέτησε η προϊσταμένη του αρχή. Δεν έλειψαν όμως οι δυσαρέσκειες και οι παρεξηγήσεις από ανθρώπους μικρούς και μικρόψυχους. Υπερασπίστηκε σε χαμηλούς τόνους τις θέσεις του. Δεν του αποδόθηκε το δίκαιο. Ήταν κι αυτό όμως μέσα στο σχέδιο του Θεού φάνηκε το ανεξίκακο του ανδρός αλλά και ανοίχτηκαν νέοι ορίζοντες για την φλεγόμενη από Ιεραποστολικό ζήλο καρδιά του.

«Διαβάς εις Μαδαγασκάρην βοήθησον ημίν». Ήταν η φωνή των κατοίκων του μεγάλου νησιού, που τους γνώρισε σε μια σύντομη επίσκεψή του. Οι ανάγκες μεγάλες σε όλα τα επίπεδα. Φτώχια και μιζέρια, άγνοια και κακοδαιμονία χαράσσουν στην ευαίσθητη ψυχή του βαθιές και οδυνηρές εντυπώσεις......που τελικά θα καθορίσουν την μελλοντική πορεία του.

Το χέρι του Θεού συντονισμένο με την κραυγή των Μαλαγκάσι τον οδηγεί να κηρύξει «Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον» στα έθνη. Υποτάσσεται για άλλη μια φορά στο θεϊκό σχέδιο, παρ’ όλες τις αποκαρδιωτικές επεμβάσεις φίλων και γνωστών. Μένει σταθερός αλλά και μόνος. Μόνος με την χάρη του Θεού -που η ταπεινή του ψυχή κρατά πάντα αιχμάλωτη- να χαλυβδώνει το ασθενικό του κορμί. Τον Απρίλιο του 1994, με τις ευλογίες του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας κ. Στυλιανού και την άδεια του Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε κυρού Χρυσοστόμου, ο Αρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος βρίσκεται πλέον μόνιμα στην Μαδαγασκάρη. Κι ο πράος γίνεται μαχητής.

Ο μακαριστός Επίσκοπος Μαδαγασκάρης Νεκτάριος Α’ με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας κυρό Πέτρο Ζ’ (+ 11 Σεπτεμβρίου 2004)

Πρωταρχικό του μέλημα να ακουστεί απ’ άκρη σ’ άκρη ο ζωογόνος λόγος του Ευαγγελίου. Δεν χρησιμοποίησε τρόπους και μέσα γνωστά από την προσηλυτιστική δράση των άλλων ομολογιών. Γι’ αυτό και πολλοί ιθαγενείς συγκεντρώνονταν γύρω του, περπατώντας πολλές φορές πολλά χιλιόμετρα μόνο για να ακούσουν τον λόγο του Ευαγγελίου από τον Ορθόδοξο Ιεραπόστολο που γνώριζαν καλά ότι δεν απέβλεπε σε τίποτα. Μόνο του «κέρδος» ήταν να οδηγήσει ο λόγος του αληθινού Θεού στην σωτηρία τα πλήθη των ανθρώπων που ακόμη πίστευαν στα είδωλα. Και γι’ αυτό το «κέρδος» όργωσε την Μαδαγασκάρη και κατήχησε και βάπτισε κι έκτισε Ναούς, και έκανε σεμινάρια για τον καταρτισμό Ιερέων που θα αναλάμβαναν την καλλιέργεια των νεοφωτίστων. Κι ήρθε καιρός να συστήσει και σχολεία και Ιατρεία για τους πιστούς του, αλλά και για όποιον ζητούσε την βοήθειά του. Έντυσε, τάισε, πότισε, ζέστανε στην πατρική του αγκαλιά εκατοντάδες ορφανά, που τον αγάπησαν σαν πατέρα και μάνα μαζί. Στην αρχή μόνος με τον Θεό του, στην συνέχεια με την συμπαράσταση όσων ο Θεός ενέπνεε και βρίσκονταν δίπλα του, για να συντρέξουν στις πάμπολλες ανάγκες του έργου.

Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας στις 23 Σεπτεμβρίου 1997 ιδρύει την Ιερά Επισκοπή Μαδαγασκάρης και τοποθετεί πρώτο στον επισκοπικό της θρόνο τον σεμνό και ακούραστο Ιεραπόστολο, τον αγαπημένο πατέρα των νεοφωτίστων Μαλαγκάσι π. Νεκτάριο. Με το βάρος του επισκοπικού αξιώματος στους ώμους και λίγο αργότερα με την αναγνώριση της Επισκοπής από την Κυβέρνηση στα χέρια του, αλλά προπάντων με την Ιεραποστολική φλόγα στην κουρασμένη μα αγέραστη καρδιά του ξεχύνεται να προλάβει να κατηχήσει, να παρηγορήσει, να στηρίξει, να φροντίσει για τα ορφανά, τους φυλακισμένους, τους αρρώστους, τους αναλφάβητους, τους εγκαταλελειμμένους, τους «ελαχίστους αδελφούς» του Κυρίου του.

Το αποτέλεσμα ήταν απίστευτο για το διάστημα των δέκα χρόνων της διακονίας του. Ίδρυσε 63 Ορθόδοξες Ενορίες, ανήγειρε 32 Ι. Ναούς, χειροτόνησε 13 ιθαγενείς Ιερείς, χειροθέτησε μια ιθαγενή Μοναχή και μια δόκιμη, κατάρτισε πολλούς κατηχητές και βάπτισε 16.000 ιθαγενείς Ορθοδόξους Χριστιανούς.

Για όλους να προλάβει...... Για όλους εκτός από τον εαυτό του. Σα να το ’χε νιώσει πως λίγος χρόνος του είχε δοθεί...... Κι έτρεχε να τον αξιοποιήσει μέχρι τελευταίας στιγμής για την δόξα του Θεού και την σωτηρία των αδελφών του......

Μετά την μοιραία πτώση του σινούκ την 11η Σεπτεμβρίου 2004 και τον απρόσμενο θάνατο του μακαριστού Επισκόπου μετά του Πατριάρχου Αλεξανδρείας κυρού Πέτρου και της συνοδείας του, η Εκκλησία της Μαδαγασκάρης ορφάνεψε. Κι έμειναν τα ορφανά του να ζητούν τον πατέρα τους...... Κι οι αγαπημένοι του να ανασκαλεύουν τα σπλάχνα της θάλασσας να βρουν το παρθενικό του λείψανο...... Κι εμείς να παρακαλούμε τον φίλο κι αδελφό μας να ολοκληρώσει το έργο του με τις πρεσβείες του από κει που βρίσκεται η όμορφη ψυχή του, κοντά στον θρόνο του Κυρίου που αγάπησε και κήρυξε με όλες του τις δυνάμεις.

Αγαπητέ πατέρα, φίλε και αδελφέ π. Νεκτάριε, είχαμε πρεσβευτή στον ουρανό τον π. Κοσμά. Τώρα νιώθουμε να ενώνετε τις δεήσεις σας και να μας στέλνετε διπλές τις ευλογίες του ουρανού, για να συνεχίζουμε τον αγώνα που μαζί σας αρχίσαμε!......

Ας είναι αιωνία η μνήμη των αγαπητών μας Ιεραποστόλων, και ο μισθαποδότης Κύριος ας ανταποδίδει στους Ιεραποστολικούς τους κόπους ουράνια δόξα και τιμή. Αμήν!
Η μνήμη του ας είναι αιώνια!