Η Γερόντισσα του Κεχροβουνίου. Πνευματικοί δεσμοί. Δανιήλ Κατουνακιώτης. Μέρος Β'

Η Γερόντισσα του Κεχροβουνίου. Πνευματικοί δεσμοί.

 Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές

 Δανιήλ Κατουνακιώτης

    Μέσα σ’ αυτές τις επιστολές ευρίσκονται θησαυρισμένες πολυτιμότατες συμβουλές, χρησιμότατες για όσους νοσταλγούν να ανέβουν στα ύψη των αρετών. Ας παραθέσουμε μερικές:
   «…Αλλ’ επειδή ως άνθρωποι, τέκνον μου, φέρομεν σώμα υποκείμενον εις πολλάς ασθενείας, διά τούτο, κατά τον της διακρίσεως λόγον, οφείλομεν, διά να το έχωμεν σύμμαχον προς την εξάσκησιν της αρετής, να επιμελούμεθα τούτο, όσον το εφ’ ημίν δι’ εκείνων των μέσων όσα συντελούσιν ουχί προς την ηδυπάθεια αυτού, αλλά προς κανονικήν σύστασιν, διά να εξυπηρετή εις τας θεουργούς αρετάς και αγαθάς διαθέσεις της ψυχής, διότι όταν ο εχθρός μας δολομήτης Σατάν δεν νικήση την αγωνιζομένην ψυχήν, διά της στυγεράς φιλοκοσμίας και πλατείας οδού, μεταχειρίζεται εν τέλει παραβεβιασμένας ασκήσεις και υπερβολικάς κακώσεις, σκοπόν έχων, όπως καταστήση το δυστυχές σαρκίον ανίκανον προς ανάληψιν τελειοτέρας ζωής.»
Διά τον λόγον τούτον άπαντες οι διακριτικοί πατέρες και μάλιστα οι Νηπτικοί συμβουλεύουν, όταν το σαρκίον συνεπεία υπερβολικών κοπώσεων και ασθενειών καταπίπτη, να το επιμελούμεθα ευδιακρίτως, διά να το έχωμεν ευάγωγον και προς την προσευχήν και αγαθοεργίας, τούτου χάριν σπεύδω να σε παρακαλέσω να μοι κάμης την υπακοήν ταύτην να μετριάσης τας πολλάς σου

υπερκοπώσεις και ορθοστασίας, αφού βλέπεις ότι οσημέραι καταβάλλεσαι, και μάλιστα επειδή έχεις το τάλαντον και τας υποχρεώσεις της ιατρικής υπηρεσίας, να ησυχάζεις περισσότερον εν τω ησυχαστηρίω σου, και να παρακαλέσης την Αγίαν Καθηγουμένην από μέρους μου να διορίση άλλην αδελφήν εις το της εκκλησιάρχου διακόνημα, διότι αυτή η υπηρεσία απαιτεί πόδας υγιείς, και δεν είναι καλόν, αφού παρουσιάσθη τοιαύτη πάθησις να επιτείνωμεν την βίαν, και η στάσις Σας παρακαλώ εν τω καιρώ της προσευχής να η, παιδί μου, μετριωτέρα, διότι δεν πρέπει να γίνωμεν σωματοκτόνοι, αλλά παθοκτόνοι. Και ήδη με την χάριν της Κυρίας ημών Θεοτόκου, δεν είσθε τώρα αρχαρία μοναχή διά να καταγίνεσθε εις το πρακτικόν μέρος της ορθοστασίας, αλλά δύνασθε και καθημένη να λέγητε την ευχήν, μη μετεωριζομένη τήδε κακείσε δια του νοός, αλλ’ εις το αρρέμβαστον και μονοειδές της ευχής, όπερ απλανώς ενεργούμενον είωθεν παρηγορείν την ψυχήν».
   Τους ασκουμένους στην ερημιά ο εχθρός πολεμεί πιο φανερά. Κάτι τέτοιο συνέβη και στη Θεοδοσία, και ο Γέροντας της γράφει:
   «Αλλ’ η υπήκοος Θεοδώρα εις τι δεδίτεται; Εις τους κρότους, εις τους φόβους και τα θρυλήματα των αλλοκότων φωνών, ας ειωθότως παρενείρει ο δόλιος και αδύνατος δράκων; Εις ταύτα πάντα, παιδί μου, να ίστασαι γενναία μη δίδουσα την ελάχιστην προσοχήν, και όλα αυτά ως πομφόλυγες θα αφανισθώσιν. Η δειλία ήτις Σας έρχεται είναι της φύσεως και ουχί της πλάνης.
Μόνον η πίστις και η ανδρεία της ψυχής τότε ισχύει προς αποσόβησιν. Εάν όμως δεν ήσο, τέκνον μου, εις την υπακοήν και ιδιοβούλως ησυχάζουσα, άνευ ερωτήσεως εμπείρου οδηγού και εξήσκεις την μόνωσιν, τότε διέτρεχες κίνδυνον, αλλ’ ήδη όπου, καίτοι γλίχουσα την ησυχίαν διά την αγάπην του Σωτήρος σου, καίτοι απαρνηθείσα από μικράς ηλικίας όλα τα ηδέα του κόσμου και επιθυμείς όπως προσομιλής τω Θεώ διά της ευχής και άκρας μονώσεως, ήδη προτιμάς την υπακοήν του πνευματικού σου πατρός, υποφέρουσα το της υπακοής ήλθον διά της επισκέψεως των ασθενών, και ως άλλη Οσία Ευπραξία και αγία Μελάνη προτιμάς την εξυπηρέτησιν των νοσούντων, ου μην δε και τας διαφόρους αδυναμίας και ενοχλήσεις αυτών, τι δειλιάς και ασχάλλεις, τέκνον μου; «Ου φοβηθήση από φόβου νυκτερινού κτλ.», ου φοβούνται οι εριδόμενοι εις το θέλημά των, μόνον όσον δύνασαι κατά τον καιρόν της ευχής να προσέχης να μην παραδέχεσαι εικονικάς ή νοεράς θεωρίας ούτε φως ούτε σκιρτήματα ψυχής τε και σώματος ούτε ευωδίας ούτε τας παρηγορίας του χαροποιού πένθους ούτε να προσέχης εκ δεξιών και αριστερών της καρδίας, αλλά μετ’ απλότητος να λέγεις την ευχήν, προσέχουσα μόνο εις τα ρήματα της ευχής, μηδέν γήινον ή έτερον τι έστω και θεοφιλές σκεπτομένη, και εάν κατά τον καιρόν της ευχής και των πολλών δακρύων σοι έλθη πολλή παρηγοριά και κουφισθή το σώμα, νομίζουσα ότι διατελείς αιθέριος, μη ξενισθής εις ταύτα ούτε να δώσης σημασία τινά, διότι και εις τας του Θεού απλανείς ενεργείας, η μη παραδοχή είναι πολλά επαινετή παρά του Θεού.
 Επίσης και το σώμα ένεκεν του αγώνος όταν φέρη θέρμην τινα ή και παλμόν, εις όλα αυτά να είσαι νεκρά διότι αν τα δεχθής αυτά είναι αυτόχρημα πλάνη, ει δε και (δυσανάγνωστος λέξις) εις όλα αυτά, είναι της χάριτος. Επίσης και εις τα γενόμενα θαυμάσια διά της ιατρείας των ασθενών, αίτινες διά πίστεώς σοι προσέρχονται, μη θαυμάζης ούτε να δίδης την ελάχιστην προσοχήν εις τους επαίνους, αυτά εισίν αποκυήματα της υπακοής και ενεργούνται κυριολεκτικώς από την πανάχραντον Δέσποιναν, εις ην αφωσιώθης».
   «…Ήδη εν τη ελλείψει των φαρμάκων θα υποχρεούται η θεία Χάρις βλέπουσα την ανάγκην των πτωχών ασθενών να ενεργή δι’ άλλου τρόπου τας ιάσεις, διά τούτο υπό το κράτος εχεμυθίας σπεύδω να συμβουλεύσω, όταν Μοναχή τις η έτερον πρόσωπον πάσχη σπουδαίως και ειλικρινώς όπως την επισκεφθής, τότε, επειδή δεν θα υπάρχουν τα κατάλληλα φάρμακα, τότε προσποιήσου ότι έχεις κάτι τι φάρμακον διά την ρηθείσαν ασθενείαν και επικαλουμένη θερμώς την Αειπάρθενον Δέσποιναν, και έχε πίστιν ότι θα ιαθή η ασθενής.
Αυτό τούτο εποίουν και οι Άγιοι Ανάργυροι, οίτινες διατεινόμενοι ότι παρουσιάζουν φάρμακα εθεράπευον τους ασθενείς. Μόνον απαιτείται προσοχή, διότι όταν παραδόξως θεραπευθή η ασθενής, τότε να λέγης, καλά που μου ευρέθη το δείνα φάρμακον, πλην μάθε ότι βράδιον ή τάχιον θα αποκτήσης διπλάσια φάρμακα, διότι το φαρμακείον του Θεου αφθόνως παρέχει τοις αγαπώσιν Αυτόν εκείνα όσα χρήζουσιν».
   Το απόσπασμα που ακολουθεί ανήκει στην πρώτη περίοδο της αλληλογραφίας του Γέροντος Δανιήλ με την Ηγουμένη του Κεχροβουνίου – ήταν τότε δόκιμος Μοναχή – και αξίζει να το παραθέσουμε σαν κατακλείδα:
   «Είθε ο γλυκύτατος νυμφίος σου Σωτήρ ημών Ιησούς Χριστός καταγλαΐση την υπακοήν σας διά των ανεκφράστων του Παναγίου Πνεύματος επικαρπιών, και ακούσης εν τη ώρα της σωτηρίου εξόδου σου, το «είσελθε, φιλτάτη μου θύγατερ, εις την βασιλείαν μου ίνα ευφραίνησαι μετά των φρονίμων παρθένων και λοιπών Μυροφόρων μου, διότι ως νουνεχής προέκρινας την πτωχείαν του πνεύματος και την άρσιν του οικείου θελήματος και πάσης χαμαιζήλου ηδονής». Είθε αι ευχαί μου αυταί, παιδί μου όπως εισακουσθώσι, διότι αυτήν την στιγμήν, μετ’ απεριγράπτου συναισθήσεως και καρδίας παλλούσης γράφων ταύτας ευελπιστώ, πεποιθώς επί τη δικαιοσύνη του Παναγάθου Θεού, ότι θέλω εισακουσθή».

Ἀπό το βιβλίο 

Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές

Δανιήλ Κατουνακιώτης

σελ. 72-77

Ἐκδόσεις 

Ἱ. Μονής Παρακλήτου 2005

Μεταφορά στό Διαδίκτυο - Ἐπιμέλεια κειμένου :  Ἀναβάσεις

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης 

ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.