Άγγελος ειρήνης και αγάπης. Σύγχρονες Αγιορείτικες μορφές. Δανιήλ Κατουνακιώτης. Μέρος Β

Άγγελος ειρήνης και αγάπης

Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές

 Δανιήλ Κατουνακιώτης

    Ο γέροντας ερημίτης των Κατουνακίων ήταν στη φιλοξενία, όπως όλοι οι αληθινοί μοναχοί, ένας μικρός Αβραάμ. Είναι και η φιλοξενία δείγμα, παλμός της καρδιάς που αγαπάει. Δεν μπορούσες να φύγεις από το απέριττο Καλύβι του χωρίς να φιλοξενηθείς με μια μικρή προσφορά, έστω και μία κούπα δροσερό νερό. «Της φιλοξενίας μη επιλανθάνεσθε…» εδίδασκε πάντα με το παράδειγμά του. Από τη μικρή του ηλικία έδειχνε τρυφερά αισθήματα συμπόνιας προς τον συνάνθρωπό του. Θα αναφέρουμε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό. Έτρωγαν στο οικογενειακό τραπέζι – ήταν τότε δεκαπέντε ετών – και ο πατέρας του είπε σκεπτικός:
   «Εμείς τρώμε και πίνουμε, και τα έχουμε όλα άφθονα. Πόσα όμως φτωχά και ορφανά στερούνται το φαγητό!»
   Τα λόγια αυτά δημιούργησαν πρωτοφανή συγκίνηση και αναστάτωση στην ψυχή του νεαρού Δημητρίου. Και από τότε έβαλε πρόγραμμα να στερείται ορισμένες ευχαριστήσεις, ώστε να βοηθεί τους πτωχούς.
   Και τα πνευματικά του παιδιά μέχρι σήμερα κρατάνε την κληρονομιά, που τους άφησε ο αείμνηστος και στον τομέα τούτο.
   Αυτή του η φιλοξενία ήταν απόρροια μιας ψυχής που ακτινοβολούσε από αγάπη και συμπάθεια και ειρήνη. Αυτή πάλι η ειρήνη του Θεού!... Διαπότιζε ολόκληρη την ύπαρξή του. Ο γερο-Δανιήλ ήταν μακάριος, γιατί ήταν ειρηνοποιός. Από την ωχρόλαμπρη στεγνή μορφή του, από τα ιλαρά μάτια του, από το γεμάτο γλυκύτητα στόμα του ξεχυνόταν «έλεον ειρήνης». Όπου έπεφτε έκλεινε τις κακοφορμισμένες πληγές, θεράπευε τα έλκη.
   Στην Ι. Μονή Κωνσταμονίτου κάποτε διαταράχθηκαν επικίνδυνα οι σχέσεις δύο μοναχών από τον εχθρό της σωτηρίας μας που λυσσάει όταν επικρατεί στις ψυχές ειρήνη, και παλεύει με κάθε τρόπο να σπείρει ζιζάνια. Άλλωστε η διχόνοια και η φιλονεικία και οι αντιδικίες είναι το δικό του βασίλειο. Όσες φορές λοιπόν ξεσπούσαν τέτοιες διαμάχες η επέμβασις του γερο-Δανιήλ ήταν… θαυματουργική, όπως ακριβώς και στην περίπτωση αυτή. Η αντίθεσις των δύο αδελφών είχε φέρει συννεφιά στο μοναστήρι. Οι πατέρες μάταια προσπαθούσαν να τους συμφιλιώσουν. Ο ηγούμενος βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Σκέφθηκε τότε να ζητήσει τη βοήθεια του γερο-Δανιήλ, ο οποίος είχε ζήσει για ένα διάστημα στη Μονή Κωνσταμονίτου, μετά την απομάκρυνσή του από το Ρωσικό και γνώριζε πρόσωπα και πράγματα.
   Οπλισμένος με τη δύναμη της διακρίσεως, ύστερα από προσευχή δόθηκε στο έργο της συμφιλιώσεως. Κουράσθηκε βέβαια, αλλά στο τέλος νίκησε. Μάλιστα, χάριν της αγάπης, χρησιμοποίησε κι ένα τέχνασμα: Πήρε χωριστά τον καθένα και τους είπε «πόσο πικραμένος είναι ο άλλος αδελφός για τη διχόνοια, πόσο το έχει μετανοήσει, πόσο ζητάει τη διαλλαγή». Στον π. Μόδεστο, που ήταν και περισσότερο δύσκολος, είπε:
-    Πειρασμός είναι, πάτερ-Μόδεστε, και θα περάσει. Ο καημένος ο π. Αθανάσιος κλαίει και οδύρεται που σε έθλιψε. Και τώρα σε περιμένει στο Αρχονταρίκι να συμφιλιωθείτε. Ίσως ντρέπεται μόνος του. Γι’ αυτό θα έρθω κι εγώ. Εσύ, σαν πιο δυνατός, κάνε πρώτος την αρχή και ζήτησε την συγχώρηση.
   Τα ίδια είχε πει και στον π. Αθανάσιο. Όταν έγινε η συνάντησις στο Αρχονταρίκι, έβαλε πρώτος μετάνοια ο γερο-Δανιήλ. Ακολούθησαν κι εκείνοι και ο δαίμων της φιλονεικίας διώχτηκε κατησχυμένος.
   Και αυτό δεν είναι, παρά μία από τις πολλές περιπτώσεις, που ο ειρηνοποιός γέροντας, μιμούμενος τον Υιόν του Θεού, «ευηγγειλίσατο ειρήνην».

Ἀπό το βιβλίο 

Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές

Δανιήλ Κατουνακιώτης

σελ. 62-65

Ἐκδόσεις 

Ἱ. Μονής Παρακλήτου 2005

Μεταφορά στό Διαδίκτυο - Ἐπιμέλεια κειμένου :  Ἀναβάσεις

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης 

ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.