Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΣΩΦΡΟΝΙΟ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ . ΣΕΒ. ΜΗΤΡ.Π...

Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου: «"Ἡ ὀντολογία τοῦ προσώπου": ἡ συστηματική παρερμηνεία τῶν ἁγίων Ἀθανασίου, Καππαδοκῶν καί Μαξίμου ἀπό τόν Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα»

Στήν ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση  δημοσιεύθηκε κείμενο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἱεροθέου μέ τίτλο «"Ἡ ὀντολογία τοῦ προσώπου": ἡ συστηματική παρερμηνεία τῶν ἁγίων Ἀθανασίου, Καππαδοκῶν καί Μαξίμου ἀπό τόν Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα».

Στό κείμενο αὐτό ἐπισημαίνονται οἱ παρακινδυνευμένες ἀπόψεις τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου γι΄α τήν «ὀντολογία τοῦ προσώπου» καί κυρίως γιά τήν δῆθεν «μία ἐλεύθερη βούληση, αἰώνια, ἀΐδια» τοῦ Πατρός, γιά τό δῆθεν «ἐλεύθερο θέλημα τοῦ Πατρός», καί παρουσιάζονται οἱ συνέπειές τους.

Συγχρόνως παρατίθεται ἡ διδασκαλία βασικῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἐπισημαίνοντας ὅτι εἶναι θεολογικό λάθος καί θεολογικό ἀτόπημα νά συνδέεται ἡ φύση μέ τήν ἀνάγκη, ἡ βούληση μέ τό πρόσωπο, νά γίνεται λόγος γιά τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου, γιά προτεραιότητα τοῦ προσώπου ἔναντι τῆς οὐσίας, γιά κοινωνία προσώπων καί ὄχι γιά κοινωνία φύσεως.

Ἐπίσης εἶναι μεγάλη πλάνη νά εἰσέρχεται κανείς στοχαστικά καί ὑπαρξιακά στά ἐνδότερα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καταργώντας τόν ἀποφατισμό, καί εἰσάγοντας μιά αἰώνια θέληση στόν Πατέρα.

Ναυπάκτου Ιερόθεος: "Καταστρατηγούνται οι αιώνιες αρχές της κοινωνίας"

Στον Γιώργη Μυλωνά

«Εν ονόματι των λεγομένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καταστρατηγούνται αιώνιες αρχές που διέπουν την κοινωνία», καταγγέλλει σε συνέντευξή του στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος και συντάσσεται με τον λόγο του Αρχιεπισκόπου, ότι κάποιοι σε Ελλάδα και Ευρώπη επιδιώκουν την αλλοίωση της ελληνικής κοινωνίας.
Ο κ. Ιερόθεος επισημαίνει ότι «σε ελάχιστα μόνο σημεία μπορεί να οριοθετηθεί καλύτερα η διακριτότητα των ρόλων Εκκλησίας και Πολιτείας», υπογραμμίζοντας ότι «κανένας σε μια Πολιτεία δεν είναι χωρισμένος από αυτήν», αλλά και η διακριτότητα για την οποία γίνεται λόγος κατοχυρώνεται από το ισχύον Σύνταγμα. Παράλληλα, δεν κρύβει τον προβληματισμό του για τα θέματα που απασχολούν την Πανορθόδοξη Σύνοδο του 2016 και την αποτελεσματικότητά της στο να ενώσει τις Εκκλησίες του ορθόδοξου κόσμου.

Κείμενο του Μητροπολίτη Ναυπάκτου για την «οντολογία του προσώπου»

Στήν ἱστοσελίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἐκκλησιαστική Παρέμβαση (Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου: «Ἡ ὀντολογία τοῦ προσώπου ») δημοσιεύθηκε κείμενο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ. Ἱεροθέου μέ τίτλο «"Ἡ ὀντολογία τοῦ προσώπου": ἡ συστηματική παρερμηνεία τῶν ἁγίων Ἀθανασίου, Καππαδοκῶν καί Μαξίμου ἀπό τόν Μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα».
Στό κείμενο αὐτό ἐπισημαίνονται οἱ παρακινδυνευμένες ἀπόψεις τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου γι΄α τήν «ὀντολογία τοῦ προσώπου» καί κυρίως γιά τήν δῆθεν «μία ἐλεύθερη βούληση, αἰώνια, ἀΐδια» τοῦ Πατρός, γιά τό δῆθεν «ἐλεύθερο θέλημα τοῦ Πατρός», καί παρουσιάζονται οἱ συνέπειές τους.
Συγχρόνως παρατίθεται ἡ διδασκαλία βασικῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἐπισημαίνοντας ὅτι εἶναι θεολογικό λάθος καί θεολογικό ἀτόπημα νά συνδέεται ἡ φύση μέ τήν ἀνάγκη, ἡ βούληση μέ τό πρόσωπο, νά γίνεται λόγος γιά τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου, γιά προτεραιότητα τοῦ προσώπου ἔναντι τῆς οὐσίας, γιά κοινωνία προσώπων καί ὄχι γιά κοινωνία φύσεως.
Ἐπίσης εἶναι μεγάλη πλάνη νά εἰσέρχεται κανείς στοχαστικά καί ὑπαρξιακά στά ἐνδότερα τῆς Ἁγίας Τριάδος, καταργώντας τόν ἀποφατισμό, καί εἰσάγοντας μιά αἰώνια θέληση στόν Πατέρα.
Τά περιεχόμενα τοῦ κειμένου εἶναι τά ἑξῆς:

Η «ελευθερία της βούλησης - θέλησης του προσώπου» στήν πατερική θεολογία

Η «ελευθερία της βούλησης - θέλησης του προσώπου»

 κατά την φιλοσοφία και την πατερική θεολογία (Απόσπασμα)

Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος Βλάχος

Το θέμα της ελευθερίας της βούλησης ή της ελευθερίας του προσώπου, όπως παρουσιάζεται στις ημέρες μας, δεν στηρίζεται στην πατερική-ορθόδοξη θεολογία, αλλά είναι κυρίως υπόθεση της σύγχρονης φιλοσοφίας και μετα­φέρεται από μερικούς στην θεολογία.

Θα εντοπισθούν μερικά σημεία γύρω από το σοβαρό αυτό θέμα, για να φανή το πρόβλημα που παρουσιάζεται από της πλευράς της πατερικής θεολογίας και οι συνέπειες που έχει αυτή η θεωρία στην εκκλησιαστική ζωή.

 Η θέληση στην ορθόδοξη θεολογία

Το θέμα της βούλησης-θέλησης ετέθη επανειλημμένως στις θεολογικές συζητήσεις από τον 4ο αιώνα και μετά, όταν το ρεύμα της ελληνικής φιλοσοφίας εισήλθε μέσα στον χώρο της Εκκλησίας, οπότε οι Πατέρες προσπάθησαν να αντικρούσουν τους αιρετικούς που χρησιμοποιούσαν την ελληνική φιλοσοφία για να κατανοήσουν το δόγμα της Αγίας Τριάδος και το δόγμα της ενώσεως των δύο φύσεων στον Χριστό.

Κυρίως όμως δυό φορές έγινε σοβαρή συζήτηση και ελήφθησαν αποφάσεις...

Την πρώτη φορά ήταν κατά τον 4ο αιώνα καί, βεβαίως, απεφάνθη η Α' Οικουμενική Σύνοδος. Τότε συζητήθηκε το θέμα εάν ο Πατήρ εγέννησε τον Λόγο από την ουσία Του, οπότε είναι ομοούσιος και άκτιστος, ή εάν ο Λόγος δημιουργήθηκε από την βούληση του Πατρός, όπως όλη η κτίση, οπότε ήταν κτίσμα.

Ο όρος της Α' Οικουμενικής Συνόδου είναι σαφής: «Και εις έναν Κύριον Ιησούν Χριστόν, τον Υιόν του Θεού, γεννηθέντα εκ του Πατρός μονογενή, τουτέστιν εκ της ουσίας του Πατρός». Αυτό στρεφόταν εναντίον των Αρειανών, που υποστήριζαν ότι ο Χριστός «ούκ εστιν ίδιος της ουσίας του Πατρός», αλλά είναι κτίσμα και δημιουργήθηκε εν χρόνω «αλλότριος δε της ουσίας του Πατρός και τρεπτός και αλλοιωτός την φύσιν».

Στις αποφάσεις της Β' Οικουμενικής Συνόδου, εκτός από τις προσθήκες στο Σύμβολο της Πίστεως, έγινε αλλαγή ορολογίας (επειδή διακρίθηκε η υπόσταση από την ουσία), δεν έγινε όμως αλλαγή θεολογίας.

Στο τελικό κείμενο δεν υπάρχει το «τουτέστιν εκ της ουσίας του Πατρός», αλλά σαφέστατα υπονοείται, άλλωστε υπάρχει η λέξη «ομοούσιος», και οπωσδήποτε οι Πατέρες διδάσκουν ότι ο Υιός γεννήθηκε από τον Πατέρα εκ της ουσίας Του και δεν είναι δημιούργημα της βουλήσεώς Του.

Ο Πατήρ είναι αίτιος της γεννήσεως του Υιού και της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, αλλά κατά την εύστοχη φράση του π. Ιωάννου Ρωμανίδη: «ο Πατήρ κοινωνεί την ουσία Του στον Υιό δια της γεννήσεως και στο Άγιον Πνεύμα δια της εκπορεύσεως».

Μητρ.Ναυπάκτου: οι διεθνείς «δανειστές» είναι σαν τους εμπόρους ναρκωτικών...

  Παρακολουθούμε ό­λοι τις συ­ζη­τή­σεις για την πέ­μπτη δό­ση του δα­νεί­ου που θέ­λου­με να ει­σπρά­ξου­με α­πό την Τρό­ϊ­κα, προ­κει­μέ­νου να μη κα­ταρ­ρεύ­ση η οι­κο­νο­μί­α της Πα­τρί­δας μας.

Κατ' αρχάς, παρατηρούμε ευ­χά­ρι­στα ό­τι ό­λοι μι­λούν για την Πα­τρί­δα και την σωτηρία της, μια έν­νοια που τον τε­λευ­ταί­ο και­ρό εί­χε α­το­νί­σει χά­ριν της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης και των α­γα­θών της. Χωρίς να παραμελούμε την οικουμενικότητα, δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε την αξία της Πατρίδος.

  Έπειτα, τα σχε­τι­κά με την πέ­μπτη δό­ση του δα­νεί­ου μου υ­πεν­θύ­μι­σαν τη δό­ση του «ναρ­κω­τι­κού» που α­να­μέ­νει με πο­λύ με­γά­λη ε­πι­θυ­μί­α ο ε­ξαρ­τη­μέ­νος, την ο­ποί­α δό­ση πρέ­πει να λαμ­βά­νει κα­τά δια­στή­μα­τα για να μήν εμ­φα­νι­σθούν τα συ­μπτώ­μα­τα της στέ­ρη­σης, αλ­λά αυ­τό τον α­φή­νει μέ­σα στόν κλοι­ό της δου­λεί­ας.

  Ο κα­θη­γη­τής Α­ντώ­νιος Κου­τσε­λί­νης δί­νο­ντας τον ο­ρι­σμό της ε­ξάρ­τη­σης γρά­φει ό­τι ως ε­ξάρ­τη­ση «νο­εί­ται μια κα­τά­στα­ση ψυ­χι­κή ή και φυ­σι­κή («σω­μα­τι­κή») που εμ­φα­νί­ζε­ται ως α­πο­τέ­λε­σμα της ε­πί­δρα­σης ε­νός φαρ­μά­κου σ' έ­να ζω­ντα­νό ορ­γα­νι­σμό και χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται α­πό μια ποι­κι­λί­α εκ­δη­λώ­σε­ων, μέ­σα στίς ο­ποί­ες πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται πά­ντο­τε η διά­θε­ση για την συ­νέ­χι­ση λή­ψης του φαρ­μά­κου, με σκο­πό την ε­πα­νεκ­δή­λω­ση των φαρ­μα­κο­λο­γι­κών ε­νερ­γει­ών του ή α­ντί­θε­τα την α­πο­φυ­γή δυ­σά­ρε­στων συ­μπτω­μά­των που μπο­ρεί να εκ­δη­λω­θούν, ό­ταν δεν λη­φθεί».

  Δε­δο­μέ­νου ό­τι η ε­ξάρ­τη­ση εί­ναι σω­μα­τι­κή, ψυ­χο­λο­γι­κή και ι­δε­ο­λο­γι­κή, σκέ­φθη­κα ό­τι η ελ­πί­δα και η ε­πι­δί­ω­ξη της λή­ψης της πέ­μπτης δό­σης θυ­μί­ζει έ­ναν ε­ξαρ­τη­μέ­νο ορ­γα­νι­σμό, που εί­ναι ε­θι­σμέ­νος στα ψευ­δαι­σθη­σιο­γό­να-πα­ραι­σθη­σιο­γό­να «ναρ­κω­τι­κά», τα ο­ποί­α «προ­κα­λούν δια­τα­ρα­χές της α­ντί­λη­ψης του ε­πι­πέ­δου συ­νεί­δη­σης και του θυ­μι­κού». Έ­τσι, η α­να­με­νό­με­νη οι­κο­νο­μι­κή δό­ση υ­πεν­θυ­μί­ζει την κα­τά­στα­ση ε­νός λα­ού που εί­ναι ε­ξαρ­τη­μέ­νος, που έ­χει ε­θι­σθεί στο φάρ­μα­κο και ό­ταν του το παίρ­νουν α­ντι­με­τω­πί­ζει τα συ­μπτώ­μα­τα της στέ­ρη­σης.

Από το άτομο στο ανθρώπινο πρόσωπο - Η συμβολή της πατερικής σκέψης στην υπέρβαση διλημμάτων της κοινωνικής πολιτικής

 

Όλγα Στασινοπούλου

 

Το Ανθρώπινο Πρόσωπο - Τομή στην ατομοκεντρική κοινωνία.

Διανύουμε μία περίοδο επικράτησης του ατομικισμού, του «εγώ» έναντι του «εμείς». Μία εποχή ειδωλολατρική με έκδηλο «φετιχισμό» όπου στα πράγματα αποδίδονται φανταστικές ιδιότητες κοινωνικών σχέσεων, ενώ οι ανθρώπινες σχέσεις «πραγμοποιούνται». 1

Η πολυσυζητημένη πλέον παγκοσμιοποίηση προσεγγίζεται μέσα από το πρίσμα της οικονομίας, όχι ως μορφή κοινωνικών σχέσεων, αλλά ως αυτονομημένη δύναμη, ως πράγματα και καταστάσεις που μας επιβάλλονται και καλούμαστε να διαχειριστούμε. Το δικαίωμα στην ευημερία προβάλλεται κυρίως ως δικαίωμα στην ελευθερία επιλογής του ατόμου στα πλαίσια ενός κυρίαρχου καταναλωτικού προτύπου Βιώνουμε την αποθέωση και συνάμα την αποστέωση του ατόμου και αυτό σηματοδοτεί ένα από τα πιο σοβαρά αδιέξοδα στα οποία έχει οδηγηθεί ο σύγχρονος Δυτικός κόσμος με την αλαζονεία της τεχνολογικά εξοπλισμένης δύναμης άκρως εκκοσμικευμένων κοινωνιών των οποίων η άλλη όψη είναι η φυσική και ηθική εξαθλίωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού του πλανήτη.

Οι επιπτώσεις είναι ήδη ορατές: Καταστροφή του περιβάλλοντος και της οικολογικής ισορροπίας με τα συνακόλουθα «ακραία» φυσικά φαινόμενα, νέες μορφές πολέμου και κατάφωρη καταπάτηση ανθρωπίνων και κοινωνικών δικαιωμάτων, ουσιαστική κατάργηση του ατόμου ως υπαρκτής οντότητας, στο μεσουράνημα του ως γενικής και αφηρημένης κατηγορίας χρήσιμης για στατιστικές μελέτες και οικονομικά μεγέθη.

Η κοινωνική πολιτική καλείται να συμβάλλει στη διαχείριση αυτών των προβλημάτων, σε συνθήκες αποδόμησης του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, με συρρίκνωση της κρατικής παροχής και αποδυνάμωση των ανεπίσημων δικτύων-ροντίδας στον οικιακό χώρο και την τοπική κοινότητα.

Ωστόσο, ενάντια στην ζοφερή αυτή εικόνα υπάρχει ο αντί - λόγος, η αντί - στάση. Πηγάζει κυρίως από κάτω, από κοινωνικά κινήματα και πρωτοβουλίες πολιτών, αλλά, επίσης, προσωπικούς, άγνωστους αγώνες της καθημερινής ζωής.

Η καταναλωτική αντίληψη, ιδιαίτερα με αναφορά στη έκφραση, αναγνώριση και κάλυψη αναγκών και η καλλιέργεια παθητικών αντικειμένων των επιδοματικών πολιτικών αμφισβητούνται έντονα. Αντίστοιχα, πληθαίνουν οι φωνές για την ανάδειξη ενεργών υποκειμένων, για την αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων εκείνων οι οποίοι παρέχουν φροντίδα και των αποδεκτών της, αλλά και των εξυπηρετούμενων καθώς ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο, αντί να στέκονται αλληλέγγυοι στην αντιμετώπιση κοινών προβλημάτων.

Το πρόσωπο στην ορθόδοξη παράδοση (Χριστιανική ζωή καί σαλότης)

Το πρόσωπο στην ορθόδοξη παράδοση 
(Χριστιανική ζωή καί σαλότης) 
Βιβλιοπαρουσίαση - Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Το Πρόσωπο στην Ορθόδοξη Παράδοση είναι το βιβλίο για το οποίο έχει τιμηθή ο συγγραφέας με το βραβείο από την Ακαδημία Αθηνών. Αναλύονται βασικές διδασκαλίες των Πατέρων της Εκκλησίας για το θέμα του προσώπου. Ήδη κυκλοφορεί η τέταρτη έκδοση και διαπιστώνεται όλο και περισσότερο ότι η ενασχόληση με το θέμα του προσώπου, όπως επισημαίνει ο συγγραφέας στον Πρόλογο του βιβλίου, είναι πάντοτε επίκαιρη και ουσιαστική.

Στην αρχή του βιβλίου και στο κεφάλαιο Οι άγιοι Πατέρες και η φιλοσοφία παρουσιάζεται η διαφορά μεταξύ της θεολογίας και της φιλοσοφίας όπως διατυπώνεται στα έργα των αγίων Πατέρων και ιδιαιτέρως των Τριών Ιεραρχών. Υπογραμμίζεται ότι οι άγιοι έφθασαν στην γνώση του Θεού όχι με την μελέτη της κλασσικής παιδείας και της φιλοσοφίας αλλά με την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση. «Η αληθινή θεολογία δεν είναι μια εγκεφαλική γνώση, αλλά κυρίως και προ παντός ζωή».

Στο κεφάλαιο Το ανθρώπινο πρόσωπο κατά τους αγίους Πατέρες τονίζεται ιδιαίτερα ότι οι άγιοι Πατέρες στην προσπάθειά τους να ορίσουν το πρόσωπο, απεδοκίμασαν την μέθοδο και τις απόψεις των φιλοσόφων και υποστήριξαν ότι η αποκάλυψη και η βίωση του προσώπου γίνεται μέσα στον χώρο της καρδιάς, όταν ο άνθρωπος αναγεννάται από την θεία Χάρη.

Γιατί οι άγιοι Πατέρες χρησιμοποίησαν τον όρο πρόσωπο-υπόσταση κυρίως για τον Τριαδικό Θεό, που είναι το κατ’ εξοχήν ΠΡΟΣΩΠΟ και σε ποιές περιπτώσεις τον αποδίδουν και στον άνθρωπο;

Παρουσιάζεται Η ασκητική του προσώπου διότι το πρόσωπο δεν μπορεί να κατανοηθή έξω από την κατά Χριστόν άσκηση η οποία συνδέεται με τα Μυστήρια της Εκκλησίας.

Οι άγιοι Πατέρες δίνουν μεγάλη σημασία στην εσωτερική καθαρότητα του ανθρώπου που επιτυγχάνεται με την ησυχαστική - νηπτική μέθοδο που διαθέτει η Ορθόδοξη Εκκλησία διότι μέσω αυτής αναγεννάται ο άνθρωπος από την θεία Χάρη, αποβάλλει το προσωπείο και γίνεται αληθινό πρόσωπο. «Το πρόσωπο αποκαλύπτεται υπαρξιακά».

Καταγράφεται μια σύγχρονη εμπειρία του Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ που φανερώνει ότι είναι αδύνατο χωρίς την ασκητική να κατανοήσουμε και να βιώσουμε το πρόσωπο, που είναι ένα μυστήριο.

Ο ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΒΛΑΧΟΥ

Ο ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΒΛΑΧΟΥ

         
   Στο περιοδικό «ΘΕΟΛΟΓΙΑ», στο τεύχος 3 του 2011, υπάρχει μία συνοπτική έκθεση του Ιερόθεου Βλάχου, της Ορθοδόξου διδασκαλίας του Ρωμανίδη.

            Καλύτερα να μήν υπήρχε βεβαίως, διότι αν είναι πραγματικά αυτά που αναφέρονται στην θεολογία του, τότε θα πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας και με τον λόγο τού μακαριστού Ρωμανίδη, τον οποίο έχουμε αποδεχθεί πλήρως, σαν το αντίπαλο δέος του Ζηζιούλα και σαν την Φωνή των Πατέρων.

            Μαθητής του Φλωρόφσκι, όπως και ο Ζηζιούλας, έφερε πάνω του την βαρειά κληρονομιά των Ρώσων θεολογούντων της διασποράς. Θεωρείται ο Θεολόγος των ακτίστων ενεργειών και ταυτίστηκε με τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, χωρίς λόγο όπως θα δούμε! Αυτοί οι δύο μαθητές δίχασαν την σύγχρονη ελληνική θεολογία και συνεχίζουν να την συσκοτίζουν. Ο Ζηζιούλας, κατήργησε την θεολογία των ακτίστων ενεργειών του Ρωμανίδη και νομίζει πώς θεολογεί την αλήθεια. Ο Ρωμανίδης όμως ανέδειξε τις άκτιστες ενέργειες σάν την ουσία της Ορθοδόξου δογματικής και έφτασε και αυτός σε τραγικά λάθη. Και όπως ο Ζηζιούλας είναι σήμερα ο προφήτης των μορφωμένων θεολόγων, των διδακτορίσκων, ο Ρωμανίδης είναι των απλών φονταμενταλιστών. Σ’αυτό έπαιξαν ρόλο οι δύο μαθητές του Ρωμανίδη, ο Ιερόθεος Βλάχος και ο Μεταλληνός. Διότι εκτός της δογματικής απερισκεψίας του μακαριστού, απέκρυψαν και το αβυσσαλέο μίσος του εναντίον των Ελλήνων.

            Βασισμένος στην Θεολογία της καθάρσεως-φωτισμού και Θεώσεως, στον υπότιτλο της Φιλοκαλίας, πολέμησε την Θεολογία του προσώπου, ιδιαιτέρως μέσω των οργανωσιακών, οι οποίοι βρήκαν ένα θεμέλιο για να αντιμετωπίσουν τον Γιανναρά, τον μεγάλο τους αντίπαλο. Ο Ορθόδοξος Τύπος, για αρκετά χρόνια, είχε μετατραπεί σε ένα σκοτεινό άντρο συκοφαντίας, με τις πλάτες του Ρωμανίδη και των ακολούθων του.

Ο Ρωμανίδης λοιπόν δίδαξε την ύπαρξη μίας θεοποιού άκτιστης ενέργειας. Απλά, χωρίς Χριστό, χωρίς την οικονομία της Σωτηρίας. Σχεδόν χωρίς Εκκλησία, διότι οι θεωμένοι του δέν ήταν ακριβώς οι Άγιοι μας.

            Εάν αυτή η θεοποιός άκτιστη ενέργεια, η θέωση, υπάρχει σαν κοινή ενέργεια της Αγίας Τριάδος, τότε γιατί ενσαρκώθηκε ο Κύριος; Εάν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, μετείχαν ήδη όλων των δωρεών των Αγίων της Εκκλησίας, τότε τί λόγο έχει η ύπαρξις της Θεοτόκου; Δέν καταντούν τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος απλές γέφυρες, που επιτρέπουν την διέλευση και απόκτηση αυτής της ακτίστου ενέργειας απο τον άνθρωπο; Υποστάσεις οι οποίες επιτρέπουν απλώς την διέλευση μέσω αυτών των ακτίστων ενεργειών;

            Βεβαίως το έργο του Ρωμανίδη έχει τεράστια Ιστορική αξία και σημασία, διότι μας φώτισε την κατάλληλη στιγμή, τις τεράστιες διαφορές της Εκκλησίας μας από τον Παπισμό και τον προτεσταντισμό. Αλλά ο σπόρος του δέν φύτρωσε. Χάθηκε στις επαρχιώτικες διαμάχες της Ελληνικής Θεολογίας, και εξόπλισε χέρια που έπρεπε να μείνουν άδεια. Δέν κατόρθωσε να προστατέψει την κληρονομιά του. Οδήγησε την Θεολογία του στα άκρα και η υπερβολή οδηγεί πάντοτε στο αντίθετό της.

            Ας δούμε μία πτυχή αυτής της καταστροφικής υπερβολής όπως την περιγράφει ο Ιερόθεος Βλάχος στήν σ. 45 του περιοδικού: «Οι προφήτες στην π.Διαθήκη ήταν ναοί του Αγίου Πνεύματος, γιατί μέσα τους ενεργούσε η προσευχή, είχαν αδιάλειπτη νοερά προσευχή και αυτό ήταν απόδειξη ότι το σώμα τους ήταν ναός του Αγίου πνεύματος και μέσα στον χώρο της πνευματικής καρδιάς γινόταν αδιάλειπτη λατρεία».

            Απόλυτη καταστροφή της Οικονομίας της σωτηρίας. Απόλυτος βιασμός της Θεολογίας των Πατέρων. Η κατάργηση τού Κυρίου. Όποιος ενδιαφέρεται αληθινά, μπορεί να μελετήσει την επιστολή πρός Σεραπίωνα του Μεγάλου Αθανασίου, όπου διδάσκεται η διάκριση των πνευμάτων. Μερετάκης, Έργα, τ.4, πρός Σεραπίωνα επιστολή Α.

            Οι υποτιθέμενοι μαθητές του, περίμεναν την Θεολογία του στην αντίθετη όχθη και την χρησιμοποίησαν για προσωπικούς λόγους, και την μείωσαν τυποποιώντας την εμπειρία της Αγιότητος. Όπως η σχολαστική δογματική με την οποία συγκρούστηκε, τυποποίησε την αλήθεια της Σωτηρίας μας, τον Κύριο, και μας άφησε ανάπηρους.

            Εάν κάποτε παρουσιαστεί στην Εκκλησία κατάλληλο έδαφος, ίσως ο σπόρος του καρπίσει, αφήνοντας στην άκρη τις υπερβολές.

Το ευχόμαστε

Αμέθυστος.

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ για Ισλάμ Μεγάλη Σύνοδο και Πατριαρχείο

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833, Fax +30 210 4518476e-mail: impireos@hotmail.com
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 15ῃ Ἰουνίου 2016

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν 

Ἡ σύγχρονη βεβήλωσι τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Τοῦ Θεοῦ Σοφίας  στήν Βασιλίδα τῶν Πόλεων μέ τήν καθημερινή ἀνάγνωσι τοῦ Κορανίου καί τήν τηλεοπτική κάλυψί της σέ ὅλη τήν Τουρκία καθ’ ὅλη τήν περίοδο τοῦ μουσουλμανικοῦ Ραμαζανίου καί ἡ μετατροπή περιπύστων Ναῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τῶν περιχώρων σέ τεμένη ὅπως οἱ Ἅγιοι Σέργιος καί Βάκχος, πού ἔγινε Kücük Aya Sofya (Hüssein Aga) Camii, ἡ Θεοτόκος Κυριώτισσα ἤ Μονή Ἀκαταλήπτου Χριστοῦ, πού ἔγινε Kalenderhane Camii, ὁ Ἅγιος Θεόδωρος Τήρων ἤ Ἅγιοι Θεόδωροι, πού ἔγινε Vefa Kilise Camii, ἡ Μονή Παντοκράτορος, πού ἔγινε Zeyrek Camii, ἡ Μονή Μυρελαίου, πού ἔγινε Bodrum ἤ Mesih Pasa Camii, καί ἡ Μονή Ἁγίου Ἰωάννη Στουδίου, πού ἔγινε Imrahor Camii. Ἐπίσης, ἡ Παμμακάριστος, πού ἔγινε Fethiye Camii, ἡ Μονή τῆς Χώρας ἤ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, πού ἔγινε Kariye Camii, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι τοῦ Φατίχ (ἰσοπεδωμένος σήμερα), πού ἔγινε Fatih Camii, ἡ Μονή Θεοτόκου Παναχράντου ἤ τοῦ Λιβός, πού ἔγινε Fenari Isa Camii, ἡ Ἁγία Θεοδοσία ἐν τοῖς Δεξιοκράτους (Μονή τοῦ Χριστοῦ τοῦ Εὐεργέτου, ναός χτισμένος στήν ἀκτή τοῦ Κεράτιου κόλπου, 500 μέτρα περίπου ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί κοντά στήν καστρόπορτα Aya Kapou), πού ἔγινε Gül Camii, ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ ἐν Κρίσει, πού ἔγινε Koca Mustafa Paşa Camii, ἡ Ἁγία Θέκλα τοῦ Παλατίου τῶν Βλαχερνῶν, πού ἔγινε Atik Mustafa Paşa Camii ἤ Hazreti Cabir Camii (κατ’ ἄλλους, τό τζαμί αὐτό εἶναι ὁ Ναός τῶν Ἁγίων Πέτρου καί Μάρκου), καί ὁ παλιός ὀρθόδοξος ναός στό Φατίχ (συνοικία Salmatomruk, στό Kasap Sokak), ἄγνωστο πρός τιμήν ποίου ἁγίου, πού ἀργότερα παραχωρήθηκε στούς ρωμαιοκαθολικούς καί ὀνομάστηκε Ἅγιος Νικόλαος καί ὁ ὁποῖος σήμερα εἶναι τό Kefeli Camii καθώς καί τῶν 9 Ἱ. Ναῶν στό ὄνομα τῆς Τοῦ Θεοῦ Σοφίας (Τραπεζούντα, Νίκαια, Ἡράκλεια κλπ) ἀποδεικνύει περίτρανα τήν λανθασμένη πολιτική τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τόν 20ο καί 21ο αἰῶνες καί εἰδικώτερα ἐπί τῆς Πατριαρχίας τῶν τριῶν τελευταίων Πατριαρχῶν, πού συνάπτεται ἀρρήκτως μέ τήν λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο».

Παρά τίς ἐνδεικτικές τοῦ ἤθους των καί τῆς πιστότητός τους στόν Πανάγιο Θεό ὕβρεις, συκοφαντίες καί βλασφημίες τῶν λογοπλόκων καί ἰδεοληπτικῶν δῆθεν ἐκσυγχρονιστῶν καί «συναφειακῶν» ὀπαδῶν τῶν Ἰωάννου Βέκκου, Ἰωάννου Καλέκα καί Γρηγορίου Μάμα, πού γέμει τό διαδίκτυο τό τραγικό  ἱστορικό ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι μπροστά σέ ὅλη αὐτή τήν τραγωδία τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἡ  μόνη κίνησι «συμπαραστάσεως» ἦταν μία ἔκφρασι ἀντίθεσης τῶν ΗΠΑ ἀπό τόν ἀναπλ. ἐκπρόσωπο τοῦ Στέητ Ντηπάρτμεντ κ. Μάρκ Τόνερ πού περιορίστηκε ἁπλῶς νά καλέσει τήν Κυβέρνηση τῆς Τουρκίας «νά διατηρήσει την Ἁγία Σοφία μέ τρόπο πού θά σέβεται τήν παράδοση καί τήν πολύπλοκη ἱστορία της» καί τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Γερμανικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν κ. Μάρτιν Σέφερ, πού ἐμφανίστηκε σέ ρόλο «ἐπιτηδείου οὐδετέρου» καθώς δήλωσε «ἡ χρῆσι τῆς Ἁγ. Σοφίας ἀποτελεῖ ὑπόθεση τῆς Τουρκίας». Πέραν αὐτῶν τῶν φαιδρῶν δηλώσεων οὐδέν!!! Ἐρωτᾶται πού εἶναι οἱ ἀντιδράσεις, οἱ οὐσιώδεις βέβαια, τῆς «ἀδελφῆς Ἐκκλησίας» τῆς παλαιᾶς Ρώμης καί τοῦ «ἀδελφοῦ Ἁγιωτάτου Πάπα Ρώμης κ. Φραγκίσκου» ὅπως τόν ἀποκαλεῖ ἡ Ἀρχιγραμματεία τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου στό πρόσφατο ἀνακοινωθέν της γιά την πρόσκλησί του στήν Λέσβο. Ποῦ εἶναι οἱ παρεμβάσεις στά παγκόσμια fora τοῦ λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.), πού τοῦ γίνεται ἡ ἰδιαιτάτη τιμή νά περιλαμβάνεται στό ὑπό ψήφισι κείμενο τῆς λεγομένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» (Σχέσεις τῆς Ἐκκλησίας προς τόν λοιπό Χριστιανικό κόσμο) ὡς δῆθεν πολυσήμαντη πραγματικότης; Ἡ ἀφωνία τους συνειρμικά μᾶς ὑπενθυμίζει τό συγχαρητήριο τηλεγράφημα στόν Κεμάλ Ἀτατούρκ ἀπό τόν καταληψία τοῦ Πατριαρχείου τῆς Δύσεως, γιά τήν καταστροφή τῶν Χριστιανικῶν πληθυσμῶν τῆς Μ. Ἀσίας.

Ἀλυσιτελής πλήρως ἡ πολιτική τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μέ ἀδιάσειστα γεγονότα καί ὄχι μέ τίς ἁδρά πληρωμένες καί κατευθυνόμενες καί χειραγωγούμενες γραφίδες μισθάρνων ὀργάνωντῶν διεθνιστικοῦ συστήματος. Ὁ ἀοίδιμος Πατριάρχης κυρός Ἀθηναγόρας πού ἀπό την Ἀρχιεπισκοπή Ἀμερικῆς βρέθηκε μέ τό προσωπικό ἀεροπλάνο τοῦ Προέδρου τῶν ΗΠΑ Χ. Τρούμαν στό ἀεροδρόμιο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅπου πῆρε την τουρκική ὑπηκοότητα ἄρχισε τήν Πατριαρχία του μέ ποίμνιο 300.000 Ἑλλήνων καί τήν τελείωσε, μεταστάς προς Κύριον μέ ποίμνιο 2.500 Ἑλλήνων. Τά ἐξυμνούμενα «ἀνοίγματά» του προς την ἑτεροδοξία καί τόν διεθνιστικό παράγοντα δέν μπόρεσαν νά σταματήσουν οὔτε τήν Κυβέρνηση Μεντερές, καίκαί Σεπτεμβριανά τοῦ 1955, οὔτε τίς ἀπελάσεις τοῦ 1965. Οἱ δύο ἑπόμενοι Πατριάρχες παρά την «κινητικότητά» τους οὔτε την Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης κατόρθωσαν νά ἀνοίξουν, οὔτε τό διεθνές status τοῦ Σεπτοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου νά ἀναγνωρισθεῖ ἀπό τήν Τουρκική Πολιτεία πού ἐξακολουθεῖ νά τό θεωρεῖ ἁπλό Τουρκικό Ἵδρυμα ὑπό τόν Νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως καί πού ἀπαιτεῖ τήν Τουρκική ὑπηκοότητα ὡς προϋπόθεση διοικήσεως Του.

Ἑπομένως ἀντί νά στήνεται τό σκηνικό στό Κολυμβάρι τῆς Κρήτης μετά την ἀποτυχία τῶν λεγομένων θεολογικῶν διαλόγων πού ὀφείλεται στις ἐσφαλμένες προϋποθέσεις διεξαγωγῆς τους, προσδόσεως «ἐκκλησιαστικότητος» στούς ἑτεροδόξους μέ τήν κατ’ ἀρχάς ἀναγνώριση τοῦ ὑποστατοῦ τοῦ «Βαπτίσματός» τους καί σέ ἑπόμενη φάση, μέ ἄλλη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» τ.ἔ. διευρυμένη ὅπως καί ἡ παροῦσα Σύνοδος Προκαθημένων, ἀναγνώρισι τῆς «Εὐχαριστίας» τους ὥστε ὡς «ὥριμος καρπός» νά προκύψει ἡ διακοινωνία-intercomunio καί ὁ ἐξουνιτισμός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί νά ὑλοποιηθεῖ ὁ μύχιος πόθος τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ περιπαίγματος τῆς ἐπιβολῆς τῆς ληστρικῆς ψευδοοικουμενικῆς συνόδου τῆς Φεράρας-Φλωρεντίας καί ὅλα αὐτά «πασπαλισμένα» μέ πολύ «ἐκσυγχρονισμό» καί «ἄπειρη ἀγαπολογία» καί «πνευματολογία» ἐρειδομένη στόν γνωστό Κυριακό λόγιο περί τοῦ ἀνέμου πού «ὅπου θέλει πνεῖ» καί πού ὅμως παραχαράσσεται καί πλαστογραφεῖται καί μεταβάλλεται ἀπό ἀέρα σέ Πνεῦμα Ἅγιο!!! Μέ κεφαλαῖο Π ἐνῶ στό Γραφικό κείμενο εἶναι μέ μικρό π (Ἰω. 3,8), θά ἔπρεπε νά καταγνωσθοῦν οἱ ὑφιστάμενες σήμερα αἱρέσεις καί ψευδοθρησκεῖες τῶν ἀνθρώπων καί τῶν δαιμόνων καί νά ἀνιδρυθεῖ ἕνα παγκόσμιο Ὀρθόδοξο τόξο πού θά ξεκινᾶ ἀπό τήν Βασιλίδα τῶν πόλεων μέ πνευματικό Πατέρα καί Ἡγέτη Πρῶτο μεταξύ ἴσων, τόν Σεπτό Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, θά συνεχίζει στήν μεγάλη Ρωσσική Ὀμοσπονδία καί ἐν συνεχείᾳ στις ὁμόδοξες χῶρες Ρουμανία, Βουλγαρία, Σερβία, Ἑλλάδα καί Κύπρο καί θά ἐξακτινώνεται μέσα ἀπό τά Πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα καί τίς Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες καί την Ὀρθόδοξη Διασπορά καί τίς ἀνιδρυθησόμενες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες στήν Εὐρώπη, την Ἀμερική, τόν Καναδᾶ καί την Αὐστραλία σέ ὅλο τόν πλανήτη.

Τότε θά ἔβλεπε ὁ κόσμος τί σημαίνει Ὀρθοδοξία, πού εἶναι ὁ ἀληθινός Χριστός παρατεινόμενος στούς αἰῶνες. Τώρα, εἶναι ἀποκαλυπτικά τά ὅσα ἐξέθεσε ἡ Δρ. Ἐλισάβετ Προδρόμου, τ. ἀντιπρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς Διεθνῶν Θρησκευτικῶν Ἐλευθεριῶν τῆς Ἀμερικανικῆς Βουλῆς, μέλος τῆς ἀντιπροσωπείας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στήν «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο», στό Orthodox Christian Laity τό 2007 στό Ἰλλινόις τῶν Η.Π.Α μέ θέμα: «Ἡ ἀνάγκη γιά μία Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο γιατί; Γιατί ὄχι ἀκόμη; Καί πότε;» ὅπου ἀναφέρει χαρακτηριστικά «...μία τέτοια σύνοδος πρέπει νά βοηθήσει τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ὥστε νά κατανοήσουν, νά συμβιβαστοῦν καί ἐνεργά νά συμμετάσχουν στήν διαμόρφωση τῆς πραγματικότητας τῆς παγκόσμιας θρησκευτικῆς ἑτερότητας...». Ἡ πρόσδεσι στό διεθνιστικό σύστημα τῶν Ὀρθοδόξων Προκαθημένων, ἰσοδυναμεῖ μέ ἄρνησι τῆς Πίστεως καί βέβαια δέν μπορεῖ νά ἀναμένει κανείς τήν σύμπραξη σέ αὐτό τό ἀνοσιούργημα ἐκείνων πού «φοβοῦνται γιά τή σωτηρία τῶν ψυχῶν τους» καί πού δέν ὑπόκεινται στόν γνωστό κανόνα «φαῦλος βίος-φαύλα δόγματα», οὔτε βέβαια νά περιμένει κανείς ἀπό τήν μεγάλη Ρωσσική Ἐκκλησία τήν πνευματική της ὑποδούλωσι στό Ἀμερικανοεβραϊκό σύστημα παγκόσμιας ἐξουσίας. Εἰρήσθω ἐν παρόδῳ ὅτι ὅποιος καί ἄν ἐκλεγεῖ στις ἑπόμενες Ἀμερικανικές ἐκλογές τό Ἑβραϊκό Λόμπυ θά ἔχει τόν ἄνθρωπό του γιατί καί ἡ θυγατέρα Κλίντον τῶν Δημοκρατικῶν καί ἡ θυγατέρα Τράμπ τῶν Ρεμπουμπλικάνων παντρεύτηκαν Ἑβραίους μεγιστᾶνες καί ἀσπάστηκαν τόν Ἰουδαϊσμό!!! Ἑπομένως τά πράγμα εἶναι πολύ ἁπλά καί μόνο ἐκείνοι πού πληρώνονται καλά γιά νά πουλήσουν την ἀθάνατη ψυχή τους γιά λίγα χρόνια γήϊνης καλοπέρασης στόν παρόντα κόσμο τῶν ἐμποδίων, τῶν χρωμάτων καί τῶν σχημάτων κάνουν δῆθεν ὅτι δέν καταλαβαίνουν. Πῶς ἑπομένως μετά από αὐτά νά ζητήσει τό Πάνσεπτο Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀπό την Ρωσσική Πολιτεία νά στείλει στό Βόσπορο δύο ἀεροπλανοφόρα γιά νά δοῦμε σέ πόσα δευτερόλεπτα θά σταματήσει ὁ τελάλης τοῦ σατανικοῦ Κορανίου την βεβήλωσι τοῦ πανιέρου Ναοῦ τῆς Τοῦ Θεοῦ Σοφίας καί την ἀνάγνωσι τῶν «ἀνδραγαθημάτων» πού σκανδαλιστικά ἀναφέρονται στις σοῦρες τοῦ Κορανίου «Οἱ συνασπισμένες φυλές -Ἄλ Αχ Ζάμπ» στ. 47, 50, 51 κλπ γιά τόν φαυλεπίφαυλο ψευδοπροφήτη Μωάμεθ.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ-ΝΕΙΛΟΣ, Ο ΑΣΚΗΤΗΣ

 Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ-ΝΕΙΛΟΣ,

Ο ΑΣΚΗΤΗΣ

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

     Τήν Μεγάλη Πέμπτη, τήν ὥρα πού ὁ Χριστός βρισκόταν σταυρωμένος στούς Ἱερούς Ναούς, κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ ὁ Γέροντας Θεόδωρος ἁγιοφαραγγίτης, ὁ γιά πολλά χρόνια σταυρωμένος γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, πού πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του ἐκάρη μοναχός καί ἔλαβε τό ὄνομα Νεῖλος.

Κατά διαστήματα εἶχα τηλεφωνική ἐπικοινωνία μαζί του καί μιά φορά τόν συνάντησα στόν δρόμο καί συζήτησα μαζί του γιά τήν ἀγαπημένη του ἔρημο. Πῆγα καί στό σπήλαιο πού ζοῦσε μερικές ἡμέρες τόν χρόνο, πλησίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κουδουμᾶ.

Τόν περισσότερο καιρό ζοῦσε στά σπήλαια καί στήν ἔρημο τοῦ Ἁγιοφάραγγου, σέ κελλιά πού κατασκεύαζε γιά νά προφυλάσσεται ἀπό τό κρύο, τίς βροχές καί τούς ἀέρηδες καί νά φεύγη μακρυά ἀπό τήν προσοχή τῶν ἀνθρώπων. Σκληρός, δύσκολος καί ἀφιλόξενος τόπος τό Ἁγιοφάραγγο, τόπος παλαιῶν καί μάλιστα «ἀθέατων» ἀσκητῶν, κατά τήν παράδοση τῶν ἀνθρώπων τῆς περιοχῆς.

Ἦταν ἕνας σπάνιος ἐρημίτης ἀσκητής, πού ἐνσάρκωνε τούς παλαιούς ἀσκητές-ἐρημίτες, οἱ ὁποῖοι ἀφανίσθηκαν στίς ἡμέρες μας. Ἡ ἄσκησή του ἦταν ὑπέρμετρη, ἀπίστευτη, ἔξω ἀπό τά ἀνθρώπινα ὅρια.

Δύσκολα νά ἀντέξη ὁ ἄνθρωπος σέ τέτοιες συνθῆκες ζωῆς, μέ ἀέρα καί κρύο, μέ ζέστη καί καύσωνα, μέ πείνα καί δίψα, μέ ἀπουσία ἀνθρώπων καί παρουσία ἑρπετῶν καί ἀγρίων ζώων, μέ προσευχή καί ἀϋπνία, μέ ἀγγέλους καί δαίμονες, μέ μελέτη καί προσευχή, μέ τήν κατά ἄνθρωπον μοναξιά καί τήν αἴσθηση τῆς οἰκουμενικότητας καί πολλά ἄλλα, πού φαίνονται ἀντιφατικά στούς λογικούς ἀνθρώπους.

Ἀνέβαινε τά κακοτράχαλα κρητικά βουνά σάν ἕνα ἀγριοκάτσικο, αὐτός πού ἦταν τό ἄκακο πρόβατο τοῦ Χριστοῦ, καί εἶχε συμφιλιωθῆ μέ τήν ἄγρια φύση, τά γυμνά βράχια, χωρίς δένδρα καί φυτά.

Εἶχε ἀγαπήσει μέχρι τέλους τήν κατά Χριστόν σαλότητα, κάνοντας πολλές ὑπερβάσεις, ἐκφράζοντας τό μέγα προνόμιο τοῦ «αὐτομίσους».

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης ὁμιλώντας γιά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, πού ἀνέβηκε μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καί γνώρισε τό μυστήριο τοῦ Παραδείσου καί ζοῦσε πολύ ταπεινά γιά τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ, γράφει: «τούτου χάριν ἄστεγος ἦν καί ἀτράπεζος, πένης, ἀλήτης (περιπλανᾶτο στόν κόσμο) γυμνός, λιμῷ καί δίψῃ κατατρυχόμενος...». Αὐτήν τήν ζωή ποθοῦσε καί ἔζησε ὁ π. Θεόδωρος γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό ἀπό τούς Πατέρες ἡ μοναχική ζωή χαρακτηρίζεται ὡς ἀποστολική ζωή.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος παρουσιάζει τόν Χριστό νά λέγη στόν ἄνθρωπο: «Ἐγώ πένης διά σέ καί ἀλήτης διά σέ, ἐπί Σταυροῦ διά σέ, ἐπί τοῦ τάφου διά σέ». Κατά κάποιο τρόπο καί ὁ Ἱερομόναχος Θεόδωρος-Νεῖλος φύλαξε ἰσχυρό καί δυνατό κανόνα στόν ἑαυτό του, σκληρότερο ἀπό τούς κανόνες τῶν ἀνθρώπων, νά λέη διαρκῶς αὐτόν τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ: Κύριέ μου καί «ἐγώ πένης διά σέ καί ἀλήτης διά σέ, ἐπί Σταυροῦ διά σέ, ἐπί τοῦ τάφου διά σέ». Ὡς ἀλήτης, δηλαδή ὡς περιπλανώμενος, πέρασε ἀπό ὅλα τά σπήλαια τοῦ Ἁγιοφάραγγου, ζώντας ὡς πένης γιά τόν Χριστόν, ἀνέβηκε στόν δικό του Σταυρό, φυλάσσοντας «ὁδούς σκληράς» καί κατέβηκε στόν δικό του τάφο, ὡς νεκρός ζῶν, ὡς ζωντανός πεθαμένος, γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τήν δίψα τῆς αἰωνίου ζωῆς.

Ὁ ἀείμνηστος καθηγητής Πανεπιστημίου Ἀθανάσιος Παλιούρας τόν γνώριζε καί μοῦ ἔλεγε ὅτι, ὅταν τόν πλησίαζε, εὐωδίαζε. Ἐγώ ἐκεῖνο πού κατάλαβα, ὅταν τόν συνάντησα, ἦταν ὅτι ἔβγαινε μέσα ἀπό τόν λόγο του, τό πρόσωπό του, τήν ὕπαρξή του μιά πνευματική γλύκα, πού εἶναι καρπός τῆς εὐώδους ἐρήμου, τήν ὁποία ἀγαποῦσε καί δέν μποροῦσε νά ἀποχωρισθῆ, ἀκόμη καί τότε πού ἦταν ἄρρωστος καί ἔπρεπε νά νοσηλευθῆ. Στήν πρόταση νά ζήση τά γεράματά του σέ κάποιο ἥσυχο Μοναστήρι καί νά δεχθῆ τήν περιποίηση τῶν μοναχῶν ἔλεγε: «Δέν μπορῶ νά ἀφήσω τήν γλυκύτητα τῆς ἐρήμου».

Ἡ ὕπαρξή του ἦταν διαφανής, εὐαίσθητη. Τοῦ μίλησα γιά τήν ἀξία τῆς ἐρήμου καί ἔλαμψε τό πρόσωπό του. Ἡ ἔρημος ἔγινε τό σπίτι του, ἡ ζωή του, ἡ ἀγάπη του, ἡ ἀναπνοή του, ἡ προσευχή του, ὁ γλυκασμός του, ἡ πείνα καί ἡ δίψα του, ἡ παλαίστρα του. Προσευχόταν γιά ὅλο τόν κόσμο καί ὁ ἀντίδικος, βλέποντας τήν δύναμη τῆς προσευχῆς του τόν πολεμοῦσε σκληρά. Καί ἐκεῖνος τόν ἀντιμετώπιζε μέ θάρρος, δύναμη, ἀλλά καί ἐσωτερική καρδιακή γαλήνη.

Εἶχε κάποιες ἅγιες ἰδιορρυθμίες ὁ μακάριος Γέροντας πού τοῦ τίς ἐνέπνευσε τό Ἅγιον Πνεῦμα, κάνοντας ὑπακοή στούς πεπειραμένους πατέρες, ζώντας ὡς ξένος καί σταυρωμένος, βιώνοντας σέ ὅλη του τήν ζωή τήν ὀδύνη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Καί ὁ Χριστός τόν κάλεσε κοντά Του τήν ἡμέρα τῆς Σταυρώσεώς Του, ἀφοῦ προηγουμένως ἔλαβε τήν εὐχή τοῦ Μητροπολίτου του, τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γόρτυνος Μακαρίου, καί κοιμήθηκε καί ἐνταφιάσθηκε τό Μέγα Σάββατο, ὅταν ἡ ψυχή τοῦ Χριστοῦ μαζί μέ τήν Θεότητά Του ἦταν στόν Ἅδη καί τό σῶμα Του μαζί μέ τήν Θεότητά Του ἦταν στόν τάφο. Ἔτσι, ὁ Ἐσταυρωμένος καί Ἀναστάς Χριστός ἀγάπησε τόν φίλο Του, τόν Ἱερομόναχο Θεόδωρο-Νεῖλο, πού ἔζησε ὡς σταυρωμένος καί ἀναστημένος γιά τόν Χριστό.

    Ἀγαπητέ μου π. Θεόδωρε-Νεῖλε, σέ εὐχαριστῶ γιά τήν ἀγάπη καί τήν συμπαράστασή σου, γιά τήν ἁγία πλάνη σου, γιά τήν καρποφόρα ἐρημική ζωή σου, γιά τήν κατά Χριστόν τρέλλα σου, γιά τήν πνευματική εὐωδία πού ἔλαβες ἀπό τό Ἁγιοφάραγγο καί εὐωδίασες ὅλο τόν κόσμο, καί τώρα εἶσαι ἕνα «μυρίπνοο ἄνθος» τοῦ Παραδείσου μαζί μέ τούς φίλους σου ἁγίους, τόν μεγάλο ἀσκητή καί θεολόγο π. Ἀναστάσιο Κουδουμιανό, ἰδιαιτέρως τόν «ἔρωτά» σου, τόν Χριστό. Μᾶς ἔδειξες ὅτι οἱ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀποφθέγματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διά τῶν ὁποίων λαμβάνει κανείς Ἅγιον Πνεῦμα, κατά τό λόγιο «δός αἷμα, λάβε Πνεῦμα» καί μᾶς δίδαξες ὅτι καί ἡ ἔρημος εἶναι μυροφόρα, πυρφόρα, ἁγιοφόρα. Ἡ πνοή τῆς ἐρήμου ἔγινε γιά σένα ἡ πνοή τοῦ Παραδείσου, σοῦ γέμισε τά πονεμένα καί πληγωμένα πνευμόνια σου ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἀπό θεῖο ἔρωτα. Εὔχου γιά μᾶς..

 

ΠΗΓΗ: http://www.parembasis.gr/index.php/menu-teyxos-238/4525-2016-238-08

   

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον     www.egolpion.com

2  ΙΟΥΝΙΟΥ   2016 

Read more: http://www.egolpion.com/405A0BE1.el.aspx#ixzz4AzeqEu4R

Δεν καταλαβαίνεις εσύ που τη λες την ευχή, αλλά καταλαβαίνει ο διάβολος και καίγεται (του πατέρα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη)

Διάλογος ενός υποτακτικού με τον γέροντά του, (του πατέρα Εφραίμ τον Κατουνακιώτη)
-Γέροντα, λέω την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα.
-Δεν καταλαβαίνεις εσύ που τη λες την ευχή, αλλά καταλαβαίνει ο διάβολος και καίγεται, και φεύγει.
Ε, καλά παιδί μου, θέλεις να δείς θαύμα, από την ευχή, απ’ την προσευχή;
-Και βεβαίως θέλω!
-Καλά, του λέει, θα προσευχηθώ στον Θεό να σού δείξει ένα θαύμα να καταλάβεις πόση δύναμη έχει η ευχή. Αυτό το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» που στην οποίαν ευχή αναφέρονται όλα τα πατερικά μας βιβλία∙ και ειδικότερα βέβαια η Φιλοκαλία.
Έκανε προσευχή ο γέροντας, έκανε νηστεία, τριήμερο νηστεία, μόνο με λίγο νερό.
-Έλα δω παιδί μου τώρα, του λέει, ύστερα από τις τρεις ημέρες, του έδωσε ένα καλάθι – ξέρετε τι ήταν τα καλάθια;- και
– Πήγαινε να το γεμίσεις νερό.
– Γέροντα, λέει, με συγχωρείς, τα μυαλά τα έχω, το λογικό το έχω, πως θα γεμίσει αυτό νερό; Γεμίζει το καλάθι νερό; Βρέχεται, ναί, αλλά να γεμίσει νερό;
– Καλά, παιδί μου, του λέει, δεν ήθελες να δείς ένα θαύμα;
Λέει: Μάλιστα.
– Ε, και να δείς τι δύναμη έχει η ευχή; Το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» τι δύναμη έχει; Γιατί την παντοδυναμία της ευχής την παίρνει απ’ τον παντοδύναμο Θεό, διότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι και σωτήρας του κόσμου, αλλά είναι και Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού. Δε θέλεις να τη δείς;
– Πως, πως, πως!
– Ε, κάνε αυτό που λέω, αλλά θα λες την ευχή, όλο την ευχή. Θα πας και θάρθεις χωρίς να την διακόψεις καθόλου. Θα λες συνέχεια «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».- Να’ναι ευλογημένο. Πάει λοιπόν στο δρόμο, περπατάει να πάει μέχρι την, εκεί που ήταν το νερό,
-«Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Και βάζει το καλάθι στη βρύση και κάτω. Το νερό γεμίζει το καλάθι! Και το καλάθι δεν τρέχει! Δεν βγάζει ούτε από τα πλάγια, ούτε από κάτω σταγόνα νερό. Συνέχεια όμως, δεν διακόπτει την ευχή και τη λέει.
– «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Κύριε, Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Εννοείται βέβαια ότι ο γέροντας, στο κελάκι του προσηύχετο για να δείξει ο Θεός θαύμα στον υποτακτικό του. Το γέμισε το καλάθι. Μόλις το είδε, τρέχει λοιπόν, να το δείξει στον γέροντά του. Να του πεί δηλαδή ότι «Γέροντα, το καλάθι γέμισε νερό, και δεν τρέχει». Στον δρόμο λοιπόν πηγαίνοντας αυτά τα πενήντα μέτρα, φανερώνεται ο διάβολος, αλλά με ανθρώπινη μορφή. Σαν καλόγεροι, σαν καλόγερος.
Του λέει:
– Καλόγερε, του λέει, που πας;
– Πάω στο γέροντά μου.
– Πως σε λένε;
– Γεώργιο.
– Πόσα χρόνια έχεις εδώ;
– Λέει, πέντε – έξι.
– Και τι δουλειά κάνεις; Τι διακόνημα κάνεις;
– Φτιάχνουμε σφραγίδια.
Με το διάλογο, αδειάζει το καλάθι και το νερό φεύγει από κάτω ολόκληρο. Έπιασε αργολογία, άφησε την ευχή. Πήγε στο γέροντά του με άδειο το καλάθι.
– Τι συμβαίνει παιδί μου; Γιατί μου φέρνεις το καλάθι άδειο;
– Γέροντα έτσι κι’ έτσι.
Άαα. Άφησες την ευχή παιδί μου. Και έπιασες διάλογο και διάλογο με αυτόν που φαινόταν σαν καλόγερος αλλά δεν ήταν καλόγερος, αλλά ήταν ο διάβολος. Εάν δεν του μιλούσες, το καλάθι θα ήταν γεμάτο νερό. Τώρα όμως που μίλησες και άφησες την ευχή, έφυγε το νερό. Βλέπεις λοιπόν, όταν έλεγες και όσο έλεγες την ευχή το καλάθι κρατούσε το νερό. Όταν τη σταμάτησες και άρχισες την αργολογία σου, έφυγε το νερό.
Η προσευχή, το κομποσχοίνι με το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», η ελεημοσύνη, η πνευματική, διότι το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» είναι πνευματική ελεημοσύνη, νικά το έλεος του Θεού. Καμμιά αμαρτία δεν είναι μεγαλύτερη απ’ αυτό το έλεος του Θεού (δηλ. το έλεος του Θεού μπορεί να σβήσει κάθε δική μας αμαρτία). Το έλεος του Θεού είναι μεγάλο.

Πηγή: ekklisiaonline.gr

Ο παπα-Εφραίμ ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣΣεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Την νύκτα από 26 έως 27 Φεβρουαρίου τ.έ. με το νέο ημερολόγιο κοιμήθηκε εν Κυρίω στον αγιασμένο Άθωνα, το Αγιώνυμο Όρος, “τον σεβάσμιον χώρον, την των αρετών εστίαν”, όπως το αποκαλεί ο αγιορείτης άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ένα αγιασμένο και ευώδες άνθος από το Περιβόλι της Παναγίας, και μάλιστα από το περιβόλι της ερήμου του Αγίου Όρους, ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης.
Άργησε να γίνει γνωστή η κοίμηση του ευλογημένου και αγίου αυτού Γέροντος, γιατί ο παπα-Εφραίμ ανήκε στην κατηγορία εκείνων των μοναχών, που δεν επιδιώκουν την προβολή, αλλά παραμένουν μέσα στο μυστήριο της ησυχίας, που είναι η μεγαλύτερη κραυγή γι’ αυτούς που μπορούν να καταλάβουν τα του Πνεύματος. Δυστυχώς, η σύγχρονη επιστήμη της πληροφορικής ασχολείται με τους ανθρώπους που ζουν μέσα στο σύστημα της διαμορφώσεως της κοινής γνώμης, ενώ αγνοεί τις ηρωικές εκείνες μορφές που ζουν μέσα στην ελευθερία του πνεύματος, αφού απηλλάγησαν από τον νόμο της φθοράς και της κτιστότητος.
Ο παπα-Εφραίμ έζησε στα Κατουνάκια του Αγίου Όρους εξήντα πέντε χρόνια, εντρυφώντας στα μυστήρια της πνευματικής ζωής, και ρουφώντας αχόρταγα από το μέλι της ησυχίας. Ζούσε την κατά Θεόν σχόλη. Μετά από πενήντα σχεδόν χρόνια ασκητικής ζωής στον μυροβόλο Άθωνα, στην έρημο των Κατουνακίων βγήκε για πρώτη φορά στην Θεσσαλονίκη για μια ασθένειά του. Ήταν άγνωστος για τους ανθρώπους, αλλά τόσο γνωστός για τον Θεό.
Αξιώθηκα από τον Θεό να τον γνωρίσω πριν από είκοσι περίπου χρόνια σε μια κατάσταση ησυχίας του. Μου έκανε τεράστια εντύπωση η προσωπικότητά του. Η μορφή του ακτινοβολούσε από το θείο Φως, μέσα στο οποίο λουζόταν καθημερινά, τα μάτια του ήταν απαστράπτοντα και ανέδιδαν ιδιαίτερη λάμψη. Μόλις τον έβλεπε κανείς, αντιλαμβανόταν ότι δεν ήταν συνηθισμένος άνθρωπος, αλλά είχε κατά Χάρη ό,τι ο Θεός είχε κατά φύση, είχε κατά μετουσία αυτό που ο Θεός είχε κατ’ ουσία. Όλα αυτά που γράφω δεν είναι λογοτεχνικά σχήματα, που ωραιοποιούν τις καταστάσεις, αλλά είναι λιγότερα από την πραγματικότητα που αντιλαμβανόταν κανείς, πλησιάζοντας αυτήν την αγιασμένη μορφή. Όταν γράφω για το πρόσωπο, την μορφή του και τα μάτια του, δεν τα γράφω με κοσμική νοοτροπία, αλλά μέσα από πνευματικές εμπειρίες. Και αυτό φαινόταν κυριολεκτικά από τα λόγια τα οποία έλεγε, που ήταν λόγια θεόπνευστα και απαστράπτοντα, αλλά και από την κατανυκτική και ένδοξη ατμόσφαιρα που δημιουργούσε κατά την διάρκεια της συνομιλίας.
Ο παπα-Εφραίμ ήταν ένας αγιασμένος μοναχός που ζούσε μέσα στην έγκαρπο ησυχία. Συνεχώς προσευχόταν και ζούσε τις εμπειρίες του Φωτός. Πολλές φορές δεχόταν και τις σατανικές εμφανίσεις. Αγωνίστηκε χρόνια για να καθαρθεί από τα πάθη, με την αρετή της υπακοής στον Γέροντά του. Έκανε τελεία και αδιάκριτη υπακοή, σαν εκείνη που ισοδυναμεί με μαρτύριο, και μόνον λίγοι μπορούν να την καταλάβουν. Γι’ αυτό ακριβώς και ήταν κατάφορτος από όλους εκείνους τους ξηρούς, αλλά εύχυμους καρπούς της ησυχαστικής και ερημικής αυτής ζωής. Έτρεφε μεγάλη αγάπη προς τους ανθρώπους που τον πλησίαζαν, είχε μια αγάπη που υπερέβαινε ακόμη και την μεγαλύτερη αγάπη της μάνας για τα παιδιά της. Όταν τον πλησίαζε κανείς με απλότητα, αφηνόταν στην θάλασσα της αρρενωπής αγάπης του. Γιατί η αγάπη του ήταν άλλης προελεύσεως και άλλης υφής. Μιλούσε ακόμη για την υπακοή στους Πνευματικούς Πατέρας και μάλιστα συνιστούσε την αδιάκριτη υπακοή. Και ενώ συνιστούσε αδιάκριτη υπακοή, εν τούτοις ήταν πολύ διακριτικός κατά την διάρκεια της πνευματικής καθοδηγήσεως των άλλων. Είχε σε έντονο βαθμό το διορατικό χάρισμα, αφού έβλεπε με τα λαμπερά μάτια του και κυρίως με τον διορατικό οφθαλμό της ψυχής του όλα όσα συνέβαιναν μέσα στην καρδιά του συνομιλητού του. Και με την αγάπη του επενέβαινε διακριτικά και σοφά.
Μου έτυχε να γνωρίσω περιστατικά στα οποία φαίνεται ότι ο Γέροντας αγαπούσε πολύ αυτούς που είχαν αμαρτήσει, αλλά μέσα τους αισθάνονταν βαθύτατο πόνο. Καταλάβαινε αυτόν τον πόνο και έλουζε τον άλλο με την αγάπη του. Αυτόν που η κοινωνία ήταν έτοιμη να βάλει στην φυλακή, ως επικίνδυνο άνθρωπο, ο Γέροντας τον έκλεινε στην “φυλακή” της αγάπης του, που ταυτόχρονα ήταν χώρος πνευματικής ελευθερίας.
Είχα την μεγάλη ευλογία από τον Θεό μερικές φορές να μιλήσω μαζί του για θέματα πνευματικής ζωής. Είχε διαβάσει μερικά βιβλία μου και θέλησε να μου αποκαλύψει πολλές αθέατες, από τους πολλούς, πλευρές της ζωής των θεουμένων αγίων, για να τα γράψω προς ωφέλεια των αδελφών. Με νοσταλγία θυμάμαι μια ανεπανάληπτη ημέρα που ο παπα-Εφραίμ άνοιξε την καρδιά του και μου έλεγε για τα μυστήρια της πνευματικής ζωής. Μου έλεγε για την σημασία και τα αποτελέσματα των δακρύων της μετανοίας, πώς καθαρίζεται όλο το λογιστικό από τα δάκρυα, για το ότι τα δάκρυα δεν έχουν σχέση με την θεωρία του Θεού, αφού, όταν ο άνθρωπος βλέπει το άκτιστο Φως, τότε σταματούν τα δάκρυα, για την εμπειρία που είχε της θεωρίας του Θεού, όταν είδε τρία Φώτα, την Αγία Τριάδα, τα οποία Φώτα πλημμύρισαν όλο τον χώρο του κελιού του και τον αγκάλιασαν, για την συνηθισμένη στάση του σώματος κατά την διάρκεια της θεωρίας και τόσα άλλα.
Ενθυμούμαι ότι έμεινα άλαλος ακούγοντας αυτές τις εμπειρίες του θείου Φωτός. Και ήταν πέρα για πέρα αληθινές, δηλαδή δεν είχαν ίχνος φαντασίας και αρρωστημένων συναισθηματικών καταστάσεων, γιατί ήταν αποτέλεσμα μακροχρόνιου αγώνα καθάρσεως, αφού ο παπα-Εφραίμ ζούσε μέσα στην αφάνεια και την σιωπή, αποφεύγοντας την επίδειξη, ακόμη και την επικοινωνία με πολλούς ανθρώπους, και κυρίως είχε το χάρισμα της μεγάλης αγάπης, μιας αγάπης που δεν γνώριζε όρους και όρια.
Ο παπα-Εφραίμ δεν έλεγε μόνο τέτοιες υψηλές πνευματικές καταστάσεις, αλλά τόνιζε ιδιαιτέρως τον τρόπο και τον δρόμο τον οποίο πρέπει να ακολουθήσουμε για να σωθούμε. Στους προσκυνητές του τόνιζε την αξία της εξομολογήσεως σε πνευματικό Πατέρα, διότι έτσι καθαρίζεται η καρδιά από τα πάθη. Μου έλεγε ακόμη ότι ο άνθρωπος δεν πάει στο Μοναστήρι για να προσευχηθεί, αλλά γίνεται μοναχός για να κάνη υπακοή, διότι δι’ αυτού του τρόπου θεραπεύεται, οπότε η υπακοή θα φέρει οπωσδήποτε την αδιάλειπτη προσευχή, και η προσευχή θα φέρει την θεολογία.
Για να δη κανείς την μεγάλη προσωπικότητα του Γέροντος Εφραίμ θα ήθελα να αναφέρω ένα παράδειγμα που ο ίδιος μου διηγήθηκε. Κάποιος νέος επισκέπτης του με πολύ άσχημο παρελθόν και χωρίς διάθεση μετανοίας, κατά την διάρκεια της συνομιλίας με τον Γέροντα, την ώρα που εκείνος του μιλούσε γαλήνια και κατανυκτικά, έπεσε απότομα στα πόδια του και ξέσπασε σε λυγμούς. Τον άφησε ο μεγάλος Γέροντας για πολύ ώρα και στην συνέχεια ως θεόπτης Μωυσής τον παρηγόρησε, τον ενέπνευσε και τον καθοδήγησε. Όταν έφυγε ο νέος εκείνος, ο Γέροντας πετούσε από την χαρά του, μια υπερκόσμια όχι συναισθηματική χαρά είχε κατακλύσει την αγιασμένη του ύπαρξη και είπε: “σώθηκε αυτός ο άνθρωπος”. Όταν τον ρώτησα πώς το κατάλαβε, είπε: “η παράδοξη και ανέκφραστη αυτή χαρά, που ήταν επίσκεψη της θείας Χάριτος δεν εξηγείται διαφορετικά”.
Δεν μπορώ να γράψω περισσότερα για την αγιασμένη αυτήν μορφή. Όσοι τον γνώρισαν καλύτερα είμαι βέβαιος ότι θα γράψουν για να παρηγορηθεί ο κόσμος, για να καταλάβει ότι και στις ημέρες μας, τις τόσο υποβαθμισμένες από υψηλά νοήματα και υψηλά πρότυπα βίου και ζωής, υπάρχουν άγιοι, αστέρες που λάμπουν στο στερέωμα της Εκκλησίας μας, υπάρχουν μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου.
Όταν επισκέπτομαι το Άγιον Όρος αισθάνομαι βαθύτατη κατάνυξη και συντριβή. Αισθάνομαι το Άγιον Όρος ως έναν τόπο μυστηρίου. Σέβομαι τα πάντα, ακόμη και το μικρό χορταράκι. Διότι όλη η κτίση εξαγιάζεται από την ύπαρξη των θεουμένων αγίων που ζουν εκεί, και αισθάνονται αναλογικά την Χάρη του Θεού, είτε καθαρτικά είτε φωτιστικά είτε θεοτικά. Σέβομαι απεριόριστα τα Μοναστήρια και τα ταπεινά κελιά, σέβομαι το χώμα που πατώ, γιατί κάτω από αυτό κρύβονται, είναι θαμμένα σώματα αγίων, όπως του παπα-Εφραίμ. Πόσες εξαγιασμένες μορφές δεν πέρασαν από το Άγιον Όρος, πάνω από χίλια χρόνια, που έφθασαν από το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωση, που είδαν τον Θεό και λαμπρύνθηκαν από το θείο Φως Του!
Λένε μερικοί ότι καθώς βαδίζουν στην έρημο του Αγίου Όρους, κατά καιρούς, αναβλύζει μια παράδοξη ευωδία, που δεν έχει σχέση με τα κτιστά λουλούδια. Είναι ευωδία που προέρχεται από άγια σώματα αγίων ασκητών, τα οποία έγιναν κατοικητήρια του ζώντος Θεού και ναοί του Παναγίου Πνεύματος.
Όσιε Εφραίμ, ένδοξο άνθος του Περιβολιού της Παναγίας, πνευματικό αστέρι του νοητού στερεώματος, συμπολίτη των αγίων και οικείε του Θεού, επίγειε άγγελε και ουράνιε άνθρωπε, αγαπημένο παιδί της Παναγίας και ευλογημένο μέλος του Σώματος του Χριστού, ευλόγησε τον λαό που γνώρισες και αγάπησες, όλους εμάς, που παρά την αναξιότητά μας, δεχθήκαμε την φιλοστοργία σου.

Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου Επιστολή για τον λόγον του Θεού

 

Όπως το σώμα χωρίς την τροφή είναι αδύνατον να ζήση, έτσι και η ψυχή χωρίς τον θείο λόγο δεν είναι δυνατόν να ζήση, αλλά αποθνήσκει τον αιώνιο θάνατο^. το δε να αποθάνη η ψυχή η ζημία είναι ανυπολόγιστος.

Διότι λείπει η πίστις και ο ζήλος, η προθυμία και η αγάπη και οι λοιπές αρετές, γι’ αυτό δεν παρουσιάζουμε σήμερα γλυκείς καρπούς πνευματικούς. Οι καρδιές των περισσοτέρων ανθρώπων είναι σαν την πεπατημένη, πετρώδη και ακανθώδη γη και γ’ αυτό παρατηρείται η ελεεινή και αξιοδάκρυτος σημερινή κατάσταση της κοινωνίας μας.

Βλέπω μετά λύπης μου τί διαβάζουν σήμερα οι Χριστιανοί. Μόλις ξυπνήσουν τρέχουν με ακόρεστη επιθυμία στις εφημερίδες να μάθουν τα νέα. Βλέπω να κρατούν οι περισσότεροι και να διαβάζουν εφημερίδες και κάτι αισχρά, ασεβή και βλάσφημα περιοδικά, από τα οποία επλημμύρισαν οι μεγάλες πόλεις και όλη μας η πατρίδα, και με απληστία διαβάζουν άνδρες και γυναίκες, μικροί και μεγάλοι. Δεν είδα κάποιον να κρατή ή να διαβάζη το Ευαγγέλιο ή θρησκευτικό περιοδικό. Τολμώ να πω ότι ο Θεός είναι άγνωστος στην Ελλάδα και ότι βασιλεύει και κυριαρχεί ο Σατανάς. Πώς λοιπόν να μην έλθη η οργή του Θεού; Ω άνθρωποι, «έως πότε βαρυκάρδιοι; ίνα τί αγαπάτε ματαιότητα και ζητείτε ψεύδος;». Έλθετε σε αίσθηση. Σας παρακαλώ ποια ωφέλεια έχετε από την ανάγνωση των εφημερίδων;… Λυπηρόν πράγμα, αγαπητοί μου, η μεν μέλισσα, ένα ευτελές έντομον, να τρέχη στα άνθη και να εκλέγη το άρωμα και το μέλι και οι λογικοί άνθρωποι να έχουν αφήσει τις καθαρές πηγές των θείων Γραφών και να τρέχουν στις ακάθαρτες και βορβορώδεις πηγές των μυθιστορημάτων, των εφημερίδων και πορνογραφικών περιοδικών;

Εάν οι Χριστιανοί διάβαζαν το Ευαγγέλιον θα είχαν αναμεταξύ τους αγάπη, δεν θα γίνονταν αδελφοκτόνοι, δεν θα ήσαν προσηλωμένοι στα γήινα, δεν θα ήσαν άρπαγες και πλεονέκτες, αλλά θα εθησαύριζαν στους ουρανούς. Θα ήσαν ελεήμονες, συμπαθείς, επιεικείς, πράοι, ανεξίκακοι. Δεν θα εφρόντιζαν μόνον για το ίδιο συμφέρον, αλλά και για το συμφέρον των αδελφών τους. Εάν οι γυναίκες διάβαζαν τον Απόστολο Παύλο, τον Απόστολο Πέτρο, τους θείους Διδασκάλους, οι οποίοι παραγγέλουν, ότι οι γυναίκες πρέπει να ενδύωνται σεμνά και την κεφαλή να έχουν σκεπασμένη, δεν θα ντύνονταν με την άσεμνη, σατανική και σκανδαλωδέστατη ενδυμασία με την οποία σήμερα ντύνονται ξεγυμνωμένες τελείως τα χέρια και τα στήθη, χωρίς να ντρέπωνται τους ανθρώπους, και τον Θεό μη φοβούμενες. Εάν διάβαζαν τις Γραφές οι άνθρωποι δεν θα βλασφημούσαν τον Θεόν, αλλά θα Τον δοξολογούσαν. Οι μικροί θα σέβονταν τους μεγάλους και οι μεγάλοι θα αγαπούσαν τους μικρότερους. Εάν διάβαζαν οι άνθρωποι τις Γραφές οι γονείς θα παιδαγωγούσαν και θα δίδασκαν τα παιδιά τους^. τα δε παιδιά τους θα υπάκουαν τους γονείς. Εάν εγώ δεν ανεγίνωσκον, έλεγε ένας φιλόσοφος, θα ήμουν ο κάκιστος των ανθρώπων. Και εμείς οι σημερινοί χριστιανοί, επειδή δεν διαβάζουμε τις θείες Γραφές, γίναμε κακούργοι, αδελφοκτόνοι, παράφρονες. Και πώς δεν είναι παράφρονες οι γυναίκες που περπατούν στους δρόμους και μπαίνουν και μέσα στον ναό του Θεού σχεδόν γυμνές…; Όχι μόνον αυτές είναι παράφρονες, αλλά και οι γονείς και οι συγγενείς που τις επιτρέπουν έτσι να ντύνωνται. Πώς δεν είναι παράφρονες εκείνοι που βλασφημούν το όνομα του Θεού, του Ποιητού και Πλάστου και Χορηγού όλων των αγαθών, Εκείνου ο Οποίος το αίμα Του έχυσε για να μας εξαγό­ραση;

Ας ανανήψουμε αδελφοί, ας ξυπνήσουμε, ας αποτινάξουμε τον ύπνο της αμελείας και ας στοχασθούμε σε ποια καταστροφή μας έφερε και μας φέρει η αμαρτία. Ας τρέξουμε στις καθαρές πηγές και στους λειμώνες των θείων Γραφών. Εκεί θα μάθουμε πώς να αγαπήσουμε τον πλησίον μας, ακόμη δε και τους εχθρούς μας. Πώς να ελεούμε τους πτωχούς, πώς να είμαστε ταπεινοί, πραείς κ.λπ. Εάν διαβάζουμε με προθυμία τις θείες Γραφές θα γίνουμε οι καλλίτεροι άνθρωποι και Χριστιανοί….

Ο άνθρωπος ακολουθεί τον Θεόν, όταν εκτελεί τις εντολές Του, όταν μελετά και εφαρμόζει τον νόμο του Θεού ημέρα και νύκτα. «Λύχνος τοις ποσί μου ο νόμος σου και φως ταις τρίβοις μου». Ο νόμος του Θεού, τον οποίον μελετά ο Χριστιανός, γίνεται σ’ αυτόν φως στον δρόμο που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Ανάγκη γι’ αυτό να μελετούμε τον νόμο του Θεού, για να φωτιζόμαστε και οδηγούμαστε στο δρόμο της αληθείας, της σωτηρίας και της αιωνίου ζωής… Δεν πρέπει, όμως, μόνο να μελετούμε, αλλά και να εφαρμόζουμε αυτά που διαβάζουμε, δεόμενοι με ταπείνωση όπως η Χάρις του Θεού μας ενισχύη στην κατόρθωση αυτών. Ο Μέγας Αθανάσιος μας συμβουλεύει τα εξής: «Προς την των Γραφών έρευναν και γνώσιν αληθή, χρεία βίου καλού και ψυχής καθαράς και της κατά Χριστόν ηθικής».
«Για να γνωρίσουμε την ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ
το θεόσδοτο βιβλίο της σωτηρίας μας»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Δια να μην αμαρτάνωμεν Φιλόθεος Ζερβάκος Αρχιμ. »

Δια να μην αμαρτάνωμεν

Δεκεμβρίου 27, 2010 — anaxoriti

« … Δια να μην αμαρτάνης του λοιπού σου δίδω τας εξής πατρικάς συμβουλάς.
1 ) Να προσεύχεσαι αδιαλείπτως νοερώς, μετά προσοχής, επιμελείας και συναισθήσεως να λέγης διαφόρους προσευχάς, όσας γνωρίζης και ιδίως την σύντομον προσευχήν . Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με, και το Δόξα σοι ο Θεός, Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς κ.λ.π. Να προσεύχεσαι και όταν περιπατής καθ’ οδόν, και όταν εργάζεσαι, και όταν πίπτης εις την κλίνην να αναπαυθής, και όταν εγείρεσαι και εν παντί καιρώ και πάση ώρα. Όταν, λοιπόν, προσεύχεσαι μετ’ ευλαβείας, επιμελείας, προσοχής και κατανύξεως ο εχθρός δεν πλησιάζει , αλλά και αν πλησιάση και όσας φοράς πλησιάση φεύγει, αναχωρεί άπρακτος…
2 ) Να ενθυμήσθε πάντοτε τον Θεόν. Επειδή το αμαρτάνειν γίνεται , λέει ο Μ. Βασίλειος ,κατ’ απουσίαν Θεού. Όταν λησμονήσωμεν τον Θεόν , λησμονήσωμεν ότι ο Θεός είναι πανταχού παρών, και μας βλέπει και τίποτε δεν τον λανθάνει ή καλόν ή κακόν. Τότε δεν θα αμαρτάνωμεν. Πώς ποιήσω το πονηρόν ενώπιον του Κυρίου μου και αμαρτήσομαι, είπεν ο νέος Ιωσήφ ο σώφρων, ο ανδρείος κατά την ψυχήν, ο ωραίος και πάγκαλος, εις την ασελγεστάτην κυρίαν του, η οποία τον παρεκίνει προς αμαρτίαν . Και ούτω έφυγε την αμαρτίαν , ο δε προφητάναξ Δαβίδ, ηλικιωμένος , υπανδρευμένος, με παιδιά , ελησμόνησε τον Θεόν , αμάρτησε , και αφού μετενόησε πικρά , επενθούσε, ενήστευε, ηγρύπνει και εστέναζε δια την αμαρτίαν. Δια να μην αμαρτήση εις το εξής εσκέπτετο πάντοτε ότι ο Θεός ήτο έμπροσθέν του. « Προωρώμην τον Κύριόν μου, ότι δια παντός ενώπιόν μου εστι, ίνα μη σαλευθώ » , έλεγε.
3 ) Να ενθυμήσαι τον θάνατον. Μνήσθητι, τέκνον μου, των εσχάτων σου και ουχ αμαρτήσεις , μας συμβουλεύει ο Σοφός Σειράχ. Εκείνος που ενθυμείται διαρκώς τον θάνατον, λέγει ο Μ. Βασίλειος, ή τελείως ή ολίγον θέλει αμαρτήσει…
4 ) Να αγαπήσης τον Θεόν με όλην σου την ψυχήν, την καρδίαν, την δύναμιν και την διάνοιαν, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Αγάπην όμως όχι ψευδή, με λόγια, αλλά πραγματικήν, και όταν αγαπά τις τον Θεόν ολοψύχως μένει μαζί με τον Θεόν μένει μαζί με αυτόν. Πού πλέον να πλησιάση ο πονηρός, η αμαρτία; …
Αυτάς τας τέσσερας πατρικάς συμβουλάς , αγαπητόν μου τέκνον, σου δίδω και ως παρακαταθήκην σου αφήνω, και αν αυτάς φυλάξης μετά προσοχής και επιμελείας θα σωθής και θα κερδίσης την βασιλείαν των ουρανών , της οποίας είθε να αξιωθώμεν πάντες.


Μετά πατρικής αγάπης και εγκαρδίων ευχών
Φιλόθεος Ζερβάκος Αρχιμ. »

Μεγάλη ἡ ὠφέλεια ἀπὸ τὰ Σαρανταλείτουργα ΦΙΛΟΘ. ΖΕΡΒΑΚΟΣ

Δεκεμβρίου 27, 2010 — anaxoriti

Τὸ ἀξιοπρόσεκτο γεγονὸς ποὺ ἀκολουθεῖ σὲ ἐλαφρὰ διασκευὴ τῆς γλώσσης τὸ ἀναφέρει ὁ διακριτικότατος ἀσκητὴς Δανιὴλ Κατουνακιώτης σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον Μωραϊτίδην. Ἔχει δὲ ὡς ἑξῆς:


Ἕνας γνωστός του καὶ ἐνάρετος οἰκογενιάρχης ἀπὸ τὴν Σμύρνη, ποὺ τὸν ἔλεγαν Δημήτριο, ἀφοῦ κατάλαβε τὸ τέλος του κάλεσε τὸν υἱόν του Γεώργιο, ὁ μόνος εὐσεβῆς, διότι τὰ ἄλλα τρία του παιδιὰ καὶ ἡ γυναίκα του ζοῦσαν μὲ κοσμικότητα, καὶ τοῦ ἀπεκάλυψε ὅσα ἀκολουθοῦν, καὶ τὰ ὁποῖα ὁ υἱός του ὁ πιστὸς φανέρωσε εἰς τὸν π. Δανιήλ.


Ἀφοῦ ὁ πατέρας μου ἔφθασε εἰς τὸ τέλος αὐτῆς τῆς ζωῆς καὶ ἐγνώρισε τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου του, ἐκείνην τὴν ἡμέρα ἐκάλεσε ἕνα σεβάσμιο ἱερέα, ποὺ τὸν ἔλεγαν Δημήτριον, ἄνθρωπον πολὺ ἁπλὸν καὶ ἐνάρετον, εἰς τὸν ὁποῖον μὲ πολλὴ εὐλάβεια εἶπε· «ἐγὼ πνευματικέ μου πάτερ, σήμερα πεθαίνω, καὶ παρακαλῶ ὁδήγησέ με σὲ αὐτὴν τὴν κρίσιμη στιγμὴ τί ὀφείλω νὰ πράξω;» ὁ δὲ ἱερεὺς γνωρίζοντας τὴν θεάρεστον ζωὴν τοῦ πατέρα μου καὶ ὅτι ἦταν σὲ ὅλα ἕτοιμος, διότι εἶχαν προηγηθῆ τὰ πραγματικὰ ἐφόδια, δηλαδὴ ἐξομολόγησις, εὐχέλαιο, συχνὲς ἱερὲς μεταλήψεις, ἐπειδὴ ἕνεκα ποὺ διετέλεσε πολλὲς ἡμέρες ἄρρωστος μεταλάμβανε συνεχῶς ἀπὸ τὰ ἄχραντα μυστήρια τοῦ Χριστοῦ, τὸν ὑπέδειξε ἕνα ἀκόμη νὰ κάμη· «ἐὰν ἦταν εὔκολο νὰ δώσης ἐντολὴ νὰ σοῦ κάμουν μετὰ τὸν Θάνατό σου ἕνα τακτικὸν 40λείτουργον στὸ ὄνομά σου, τὸ ὁποῖο νὰ ἐκτέλεση κάποιος ἱερεὺς μακρὰν τῆς πόλεως» ἐγὼ δὲ ἂν καὶ ἄπορος ἔδωσα ὕποσχεσι, ὅτι μὲ πολὺ προθυμία θὰ ἐκτελέσω αὐτό, ἀρκεῖ μόνον νὰ λάβω τὴν εὐχή του, τὴν ὁποία καὶ ἐπῆρα.


Αὐτὰ ἀφοῦ ἄκουσε καὶ εὐχαριστηθεὶς ὁ πατέρας μου μὲ προσκάλεσε μὲ πολλὴ συγκίνησι καὶ δάκρυα, καὶ μὲ παρεκάλεσε νὰ τὸν κάμω μετὰ τὸν θάνατό του ἕνα 40λείτουργον.


Μετὰ ἀπὸ διάστημα δυὸ ὡρῶν ἀπέθανε ὁ ἀείμνηστος πατέρας μου καὶ ἀμέσως προσκάλεσα τὸν ἱερέα Δημήτριον, χωρὶς νὰ γνωρίζω ὅτι ὁ ἴδιος εἶχε ὑποβάλλει τὸ ζήτημα τοῦ 40λείτουργου εἰς τὸν πατέρα μου, καὶ λέγω εἰς αὐτόν. Ἐπειδὴ ὁ πατέρας μου μοῦ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὸν κάμω ἕνα τακτικὸ 40λείτουργο ἔξω τῆς πόλεως καὶ ἐπειδὴ ἡ αἰδεσιμότης σου ἡσυχάζεις εἰς τὸν ἔξω τῆς πόλεως ναΐσκο τῶν Ἅγιων Ἀποστόλων, δι᾿ αὐτὸ σὲ παρακαλῶ νὰ λάβης τὸν κόπον καὶ νὰ φροντίσης τὴν ἐκτέλεσι αὐτοῦ καὶ ἐγὼ θὰ πληρώσω τὸν κόπον σου καὶ τὰ σχετικὰ μὲ τὰ ἔξοδα τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ. Ὁ ἱερεὺς ὅταν ἄκουσε αὐτὰ μοῦ ἀπάντησε μὲ δάκρυα στὰ μάτια. Ἐγώ, ἀγαπητέ μου Γεώργιε, ἔχω δώσει σήμερα στὸν πατέρα σου τὴν γνώμη αὐτή, καὶ ὀφείλω ὅσο ζῶ νὰ τὸν μνημονεύω πάντοτε.


Ἐγὼ δὲ γνωρίσας τὴν πολλὴ εὐλάβεια τοῦ ἱερέως καὶ τὴν ἐκτίμησι τὴν ὁποίαν εἶχε πρὸς τὸν πατέρα μου ἐπέμενα παρακαλώντας καὶ ἔτσι τὸν ἔπεισα νὰ δεχθῆ τὴν πρότασί μου, καὶ ἐπῆγε στὸ σπίτι του, πρὸς τὴν πρεσβυτέρα καὶ τὶς κόρες του καὶ λέγει πρὸς αὐτὲς «ἐγὼ ἐπειδὴ θὰ κάνω τακτικὸν 40λείτουργον στὸ ὄνομα τοῦ καλοῦ ἐκείνου εὐεργέτου μου Δημητρίου, δι᾿ αὐτὸ ἐπὶ 40 ἡμέρες νὰ μὴ μὲ περιμένετε ἐδῶ, διότι θὰ ἡσυχάζω συνέχεια εἰς τὸν ἱερὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, γιὰ νὰ ἐξακολουθῶ τακτικώτατα τὸ 40λείτουργο», καὶ ἔτσι ἐπῆγε καὶ ἄρχισε μὲ εὐλάβεια καὶ προθυμία τὸ 40λείτουργον. Ἔγιναν 39 Θεῖες Λειτουργίες καλῶς, τὴν παραμονὴ δὲ τῆς τελευταίας, Σάββατο βράδυ, ξαφνικὰ παρουσιάστηκε σφοδρὸς πονόδοντος στὸν ἱερέα καὶ ἀναγκάστηκε τὴν νύκτα νὰ ἔλθη μὲ πόνους στὸ σπίτι του, καὶ προσκάλεσε ἡ πρεσβυτέρα τὸν κουρέα καὶ τοῦ ἔβγαλε τὸ σάπιο δόντι καὶ ἔτσι ἔγλυτωσε ἀπὸ τοὺς πόνους. Λόγω ὅμως ποὺ ἔτρεχε αἷμα ἀπεφάσισε νὰ συμπλήρωση τὴν τελευταία Θεία Λειτουργία τὴν ἑπομένη.


Ὁ Γεώργιος ὅμως μὴ γνωρίζοντας τὴν πάθησι τοῦ ἱερέως τὴν παραμονὴν ἐκείνη ἑτοίμασε, μὲ δάνειο, τὸ ὀφειλόμενον ποσόν, γιὰ τὸν κόπον τοῦ ἱερέως μὲ σκοπὸ νὰ τὸ ἐπιδώση τὴν ἑπομένη. Κατὰ τὰ μεσάνυκτα ὅμως ἐκείνου τοῦ Σαββάτου, ἐσηκώθηκα νὰ προσευχηθῶ. Προσευχόμενος δὲ μὲ πολλὴ κατάνυξι καὶ ἀφοῦ κουράστηκα ἐκάθησα στὸ κρεββάτι καὶ ἄρχισα νὰ ἐνθυμοῦμαι τὶς ἀρετὲς τοῦ πατέρα μου καὶ τὶς παρεκτροπὲς καὶ παιδικές μου παρακοὲς ποὺ εἶχα κάνει κατὰ καιρούς, καὶ συνάμα ἔλεγα στὸν ἑαυτό μου, ἄραγε ὠφελεῖ τὸ 40λείτουργον τὴν ψυχὴν τοῦ κεκοιμημένου ἢ χάριν μικρῆς ἀνακουφίσεως ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ αὐτὸ ἔχει συστήσει; Αὐτὰ σκεπτόμενος μὲ πόνο ψυχῆς καὶ δάκρυα, καὶ ἐκζητώντας τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, μοῦ φάνηκε ὅτι κοιμήθηκα λίγο, καὶ ἀμέσως βρέθηκα σὲ μιὰ πεδιάδα ὡραιότατη, τῆς ὁποίας ἡ ὀμορφιὰ ἦταν ἀπερίγραπτος, μὴ ἔχουσα σύγκρισι μὲ τὰ εὐχάριστα τοῦ κόσμου. Ἐνῶ εὑρισκόμουν ἐκεῖ μοῦ ἐπῆλθε φόβος πολύς, ποὺ ὑπαγορευόταν ἀπὸ τὴν συνείδησί μου, ἐπειδὴ ἐγνώρισα τὸν ἑαυτό μου ἀκατάλληλον διὰ τὴν ἐκεῖ ἀπόλαυσι. Καὶ ἐνῶ διατελοῦσα κάτω ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀμηχανία, μὲ ἦλθε θάρρος καὶ εἶπα εἰς τὸν ἑαυτόν μου, μιὰ καὶ ὁ Πανάγαθος Θεὸς ἠθέλησε νὰ μὲ φέρη ἐδῶ ἴσως ἡ ἀγαθότητά Του μὲ ἐλεήση καὶ στὴν συνέχεια μετανοήσω, διότι ὅπως βλέπω εὑρίσκομαι μαζὶ μὲ τὸ σῶμα μου.


Αὐτὰ συζητώντας μὲ τὸν ἑαυτό μου καὶ παρηγορηθείς, εἶδα μικρὸ φῶς διαυγέστατο, καὶ ἀφοῦ ἐπῆγα πρὸς τὸ μέρος ἐκεῖνο, εἶδα μὲ ἀνέκφραστη ἔκπληξι τὴν ἀπερίγραπτη ἐκείνη ὡραιότητα τοῦ ἀπέραντου δάσους, ποὺ ἀπόπνεε ἄρρητη εὐωδία. Ὢ ποία μακαριότης ἀναμένει ἐκείνους ποῦ ζοῦν ἐνάρετα εἰς τὸν κόσμον;


Ἀναθεωρώντας δὲ μὲ μεγάλη ἔκπληξι καὶ χαρὰ τὴν ὑπερκόσμια ἐκείνη ὡραιότητα εἶδα ἕνα ὡραιότατο παλάτι… ὅταν δὲ πλησίασα κοντὰ βλέπω μὲ πολλὴ ἀγαλλίαση τὸν πατέρα μου Δημήτριον, λαμπροφόρο καὶ γεμάτον ὅλο φῶς, ὁ ὁποῖος ἐστέκετο μπροστὰ σὲ ἐκείνη τὴν πόρτα τοῦ παλατιοῦ, καὶ ἀφοῦ μὲ ἀτένισε μὲ πατρικὴ στοργὴ καὶ τὴν γνωστή του ἐπιείκεια καὶ πραότητα, μοῦ εἶπε: «πῶς ἦλθες ἐδῶ παιδί μου;» ἐγὼ δὲ τὸν ἀπήντησα, «καὶ ἐγὼ, πατέρα μου, ἀπορῶ, διότι ὅπως βλέπω δὲν εἶμαι ἄξιος διὰ τὸν τόπο. Ἀλλὰ πές μου, πατέρα μου, πῶς εὑρίσκεσαι ἐδῶ καὶ σὲ ποιὸν ἀνήκει τὸ παλάτι αὐτό;». Ἐκεῖνος δὲ μὲ πολλὴ φαιδρότητα μοῦ εἶπε: «Ἡ ἄκρα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἀγαθότης διὰ πρεσβειῶν τῆς Κυρίας ἡμῶν Θεοτόκου, εἰς τὴν ὁποίαν εἶχα, ὅπως εἶναι γνωστόν, μεγίστην εὐλάβειαν, μὲ ἠξίωσε νὰ καταταχθῶ εἰς τὸ μέρος αὐτό. Εἰς αὐτὸ δὲ τὸ παλάτι ἤθελον εἴσελθη σήμερον, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ὁ οἰκοδόμος αὐτοῦ ἔβγαλε σήμερον τὸ δόντι του καὶ δὲν ἐτελείωσαν αἱ 40ντα ἡμέραι τῆς οἰκοδομῆς αὐτοῦ, δι᾿ αὐτὸ αὔριο θὰ εἰσέλθω».


Ὅταν εἶδα καὶ ἄκουσα αὐτὰ ἐγὼ ὁ ἐλάχιστος ἐξύπνησα μὲ ἔκπληξι καὶ γεμάτος δάκρυα ἐθαύμαζα δι᾿ ὅλα ὅσα εἶδα. Ὅλη ἐκείνη τὴν νύκτα ἔμεινα ἄυπνος εὐχαριστῶν καὶ δοξολογῶν τὸν Πανάγαθον Θεόν… Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα ἐπῆγα εἰς τὸν ἱερέα Δημήτριον καὶ τὸν εὑρῆκα νὰ κάθεται, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ μὲ ἐδέχθηκε μὲ χαρὰ μοῦ εἶπε· «νὰ καὶ ἐγὼ πρὸ ὀλίγου ἐβγῆκα ἀπὸ τὴν λειτουργία, τελειώσας εὐτυχῶς τὸ 40λείτουργον». Αὐτὸ δὲ εἶπε διὰ νὰ μὴ μὲ λυπήση, διότι ἐμποδίστηκε μία ἡμέρα ἡ λειτουργία, τὴν ὁποίαν βέβαια ἤθελε πρόσθεση τὴν ἑπομένη. Τότε ἐγὼ ἄρχισα νὰ διηγοῦμαι εἰς τὸν ἱερέα τὰ ὅσα εἶδα μὲ λεπτομέρεια καὶ πολλὴ συγκίνησι, καὶ ὅταν ἔφθασα εἰς τὴν ἐξαγωγὴ τοῦ δοντιοῦ καὶ ὅτι τὴν ἑπομένη θὰ τελειωθῆ ἡ οἰκοδομὴ καὶ θὰ εἰσέλθη ὁ πατέρας μου εἰς τὸ παλάτι, τότε ὁ ἱερεὺς κατεληφθεῖς ἀπὸ θαυμασμὸ ἐβόησε· «ἐγώ, ἀγαπητέ μου Γεώργιε, εἶμαι ὁ οἰκοδόμος ἐκεῖνος»…


Αὐτὰ ὁ πατὴρ Δανιὴλ τὰ ἐβεβαίωσε καὶ ἀπὸ τὸν πατέρα Δημήτριον τὸν ὁποῖον ἐπεσκέφθη, ὁ ὁποῖος π. Δημήτριος μὲ παρεκάλεσε ὅπως γράψω ἀκριβῶς τὴν ὠφελιμωτάτην αὐτὴν διήγησιν. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔλαβε χῶραν ἀρχὰς τοῦ 20ου αἰῶνος.

Διαφύλαξε, Κύριε, την Αγία Σου Εκκλησία Οσίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου

Διαφύλαξε, Κύριε, την Αγία Σου Εκκλησία

Διαφύλαξε, Κύριε, την Αγία Σου Εκκλησία

Οσίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου

* Εάν, Κύριε και Θεέ μου, δεν θελήσουν οι άρ­χοντες της Εκκλησίας και της Πολιτείας και πολλοί κληρικοί και λαϊκοί να μετανοήσουν, αλλά εξακολου­θήσουν την διαίρεση, το μίσος, την έχθρα, την κατα­φρόνηση των Αποστολικών και Πατερικών Παραδό­σεων και επινοήσουν νέες καινοτομίες, τότε παρακα­λώ θερμώς, διαφύλαξε την Αγία Σου Εκκλησία την Ορθόδοξη, όπως υποσχέθηκες, ότι «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν Αυτής». Διαφύλαξε τους εκλεκτούς Σου Αρχιερείς, Ιερείς, Μοναχούς και λαϊκούς, και ε­νίσχυσε τους να αγωνισθούν κατά των σκοτεινών δυ­νάμεων. Διαφύλαξε όλες τις Μονές και τους βιούντας σε αυτές μοναχούς και μοναχάς, και όλους τους ευσε­βείς Ορθοδόξους Χριστιανούς...!

Διαφύλαξε τα απανταχού της οικουμένης πνευματικά μου τέκνα, πού μου έδωσες, και παράλαβε το πνεύμα μου, για να μη βλέπω την αξιοθρήνητη κατάσταση της Εκκλησίας και κοινωνίας.

Μετανοώ από καρδίας, διότι Σε ελύπησα με τις πολλές μου αμαρτίες και παρακαλώ να δεχθής την με­τάνοια μου και συγχώρησε μου όλες τις αμαρτίες, τις όποιες με έργο και με λόγο, με γνώση και άγνοια, με τον νου και την διάνοια, θεληματικά και αθέλητα έ­πραξα, και ανάπαυσε το πνεύμα μου στα αγαπητά σκη­νώματα του Παραδείσου, στις σκηνές των εκλεκτών Σου και στις λαμπρότητες των Αγίων Σου. Αμήν.

Πάρος 1972     Φιλόθεος εν Ίερομονάχοις ελάχιστος, πανευτελής, αμαρτωλός και ανάξιος

ΠΙΣΤΟΙ ΥΠΕΡΜΑΧΟΙ ΤΗς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΑΣ
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"
Θεσσαλονίκη

Αυτοθυσία ΦΙΛΟΘΕΟΥ Ζερβάκου (1884-1980)

Αυτοθυσία

ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ
  Ζήτησα από το Γερμανό διοικητή να με εκτελέσει

        Τον καιρό της Γερμανικής Κατοχής ο Γερμανός Διοικητής, επειδή στο  χωριό Τσιμπίδο σκότωσαν οι Άγγλοι δύο Γερμανούς και τραυμάτισαν έναν αξιωματικό, ζήτησε να του  προσκομίσουν οι πρόεδροι των κοινοτήτων, μια ορισμένη μέρα, 125 νέους από όλες τις κοινότητες της Πάρου, για να τους εκτελέσει. Όταν άκουσα αυτή τη θανατική απόφαση -λέει ο Γέρων Φιλόθεος-  πόνεσε η ψυχή μου και δοκίμασα  θλίψη περισσότερο από κάθε άλλον, γιατί οι μελλοθάνατοι ήταν πνευματικά μου παιδιά... και η  πνευματική συγγένεια και αγάπη είναι ανώτεροι από τη σαρκική, όπως έγραψε ο Άγιος Ιουστίνος, ο φιλόσοφος και  μάρτυρας. Για αυτό λοιπόν δεν αδιαφόρησα, αλλά αμέσως έσπευσα σαν πνευματικός πατέρας να σώσω τα πνευματικά μου παιδιά από τον επικείμενο θάνατο. Όμως ο διοικητής, όταν πήγαμε να τον παρακαλέσουμε με τον αγαπητό γιατρό κ.Αλιμπράντη, βουλευτή της Πάρου, και με τους υπόλοιπους προέδρους των κοινοτήτων και τους Ιερείς του νησιού, που όλοι τους έδειξαν αδελφικό ενδιαφέρον, δεν δεχόταν μεσιτείες. Παρήγγειλε μάλιστα μέσω του φρουράρχου του ότι όποιος Έλληνας, ή ακόμη και Γερμανός, τολμήσει να μεσιτέψει για τους μέλλοντες να εκτελεστούν, θα εκτελεστεί και αυτός. Ωστόσο ο φρούραρχος, που ήταν φιλέλληνας, μας συμβούλεψε τα εξής:
       Επειδή εδώ δεν είναι δυνατό να τον δείτε, αλλ' ούτε κα συμφέρει, έχω την  γνώμη να τον καλέσετε στο Μοναστήρι, τάχα για να τον φιλοξενήσετε και να τον περιποιηθείτε, και πάνω στις περιποιήσεις να του αναφέρετε σχετικά, να τον παρακαλέσετε, και ίσως να λυγίσει, αλλά και πάλι αμφιβάλλω.
       Δεν έχασα καιρό. Την ίδια μέρα τον κάλεσα στο Μοναστήρι, και την επόμενη ήρθε. Φοβόμουν μήπως απορρίψει την παράκληση μου και κατέφυγα στην ακαταίσχυντη προστασία των χριστιανών, την απροσμάχητη βοήθεια, την μόνη ελπίδα, καταφυγή και σωτηρία, την Υπεραγία Θεοτόκο, τη Ζωοδόχο Πηγή. Κάναμε  λοιπόν Παράκληση  με όλους τους πατέρες και αδελφούς του Μοναστηριού και παρακαλέσαμε με πίστη και ικετεύσαμε να μεσιτεύσει στον υιό της και Θεό μας να μετατρέψει την απόφαση του άδικου Διοικητή και να χαρίσει τη ζωή στους ανεύθυνους, που άδικα καταδικάστηκαν σε θάνατο. Την Παράκληση στην Παναγιά  παρακολούθησε και  ο Διοικητής με την συνοδεία του. Μόλις τελείωσε η Παράκληση,  ετοιμάστηκαν να αναχωρήσουν. Τότε ο Διοικητής είπε στο διερμηνέα να του ζητήσω να μου κάνει μια χάρη. Εγώ εκείνη τη    στιγμή γέμισα χαρά και αγαλλίαση, διότι πίστεψα ότι εισακούστηκε  η δέηση μας και ήρθε η κατάλληλη στιγμή να του ζητήσω εκείνο για το οποίο τον κάλεσα  στο Μοναστήρι και κάναμε και την Παράκληση. Οπότε, πήρα θάρρος και μέσο του διερμηνέα του λέω να μου υποσχεθεί πρώτα ότι θα μου κάνει την χάρη που θα ζητήσω, και τότε θα του τη ζητήσω. Μου έδωσε το δεξί του χέρι και μου υποσχέθηκε ότι θα την κάνει. Τότε λοιπόν του είπα ότι  θέλω να χαρίσει τη ζωή στους 125 νέους που αποφάσισε να θανατώσει. Αλλά όταν το άκουσε, απήντησε να του ζητήσω άλλη χάρη, γιατί αυτή τη χάρη δεν μπορεί να την κάνει΄  διότι έχει τέτοια διαταγή, που λεει:  Όταν  σκοτωθεί ένας Γερμανός, στη θέση του να σκοτώνονται  50 Έλληνες από τα κοντινά χωριά΄ για δύο Γερμανούς 100 Έλληνες κλπ. Και επειδή είδα ότι, παρά τς παρακλήσεις που   του έκαμα, επέμενε να του ζητήσω άλλη χάρη, του ζήτησα ως μέγιστη χάρη να με πάρει με τους 125 καταδίκους, να με εκτελέσει. Όταν άκουσε τούτο ο σκληρός εκείνος και απάνθρωπος Διοικητής, κάμφθηκε, μαλάκωσε η καρδιά του, συντρίφθηκε και συγκινημένος μου έδωσε το δεξί του χέρι και μου είπε: «Σου τους χαρίζω». Τη στιγμή εκείνη τόση μεγάλη χαρά αισθάνθηκα, όση ποτέ. Είχα βέβαια χαρά ελπίζοντας ότι, εάν δεν άλλαζε γνώμη για τους κατάδικους, θα πέθαινα και εγώ με τα πνευματικά μου παιδιά, αλλά η  χαρά εκείνη θα ήταν χαρά μονό για μένα, ο θάνατος μου δηλ. μόνο σε μένα θα προξενούσε χαρά, ενώ στους αδελφούς της μονής και σε όλα τα πνευματικά μου παιδιά στην Πάρο θα προξενούσε λύπη.      
       Όμως η χαρά που πήρα, όταν ο  Διοικητής μου είπε «Σου τους χαρίζω», ήταν χαρά κοινή, γενική, για όλους: για μένα, για τους κατάδικους, για τους γονείς, αδελφούς, συγγενείς, φίλους και συμπατριώτες, χαρά για όλη την Πάρο.
       Εκτός λοιπόν από τη δική μου χαρά, συμμετείχα ως πνευματικός πατέρας και στην κοινή χαρά όλων.  Όλοι αυτοί η δραματική υπόθεση είχε ως αφετηρία τον σύνδεσμο της αγάπης΄  διότι, αν δεν με συνέδεε ο σύνδεσμος της αγάπης, της αγάπης της ειλικρινούς, της πνευματικής, της  χριστιανικής, της αδελφικής, της πατρικής, με τους κατάδικους, θα έλεγα: «Τι με μέλει εμένα;  Δεν παν να τους σκοτώσουν οι  Γερμανοί; Εμένα να μην πειράζουν, και το Μοναστήρι μου. Εγώ να ζήσω και εκείνοι ας πεθάνουν». Όμως η αγάπη, το χριστιανικό και το ηθικό μου καθήκον μου έλεγε «όχι». Ο  Χριστός, μου έλεγε η αγάπη του Θεού, ο αναμάρτητος Θεός, κατέβηκε από τους ουρανούς και υπέμεινε τον πιο επονείδιστο σταυρικό θάνατο και πέθανε για εμάς τους αμαρτωλούς, τους εχθρούς του΄ για αυτό και συ οφείλεις, ως μαθητής, Ιερέας του Ιησού Χριστού, να γίνεις μιμητής Του, να πεθάνεις  για τα πνευματικά σου παιδιά, τα οποία και εκείνα σε σέβονται, σε εκτιμούν, σε αγαπούν.

Διδαχές πατρικές
και Θαυμαστά γεγονότα
του Γέροντος
ΦΙΛΟΘΕΟΥ Ζερβάκου (1884-1980)

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

«Φρόντισε να θεραπεύσης τα πάθη σου και έπειτα των άλλων»

Ανέκδοτες επιστολές π. Φιλοθέου Ζερβάκου

8-10-1946

* ... Πρόσεξε διότι ο διάβολος έχει πολλάς παγίδας μη σε ρίξη σε καμμία πλάνην από την οποίαν δεν θα δυνηθής να εξέλθης. Πόσοι ιεροκήρυκες είναι εις τας Αθήνας, Θεολόγοι, Ιερείς, Επίσκοποι, διδάσκαλοι; Πού είναι οι καρποί που έφεραν; πώς δεν κατόρθωσαν τους χριστιανούς να πείσουν να έχουν αγάπην, ομόνοιαν, ειρήνην; πώς δεν τους εθεράπευσαν από τα πά­θη της υπερηφανείας, του θυμού, του φθόνου, της μνησικακίας, της ασωτείας και ασελγείας; πώς δεν ηδυνήθησαν να τους εμποδίσουν από τον αλληλοσπαραγμόν, παρά εφονεύθησαν τόσαι χιλιάδες; Ως φαίνεται όλοι οι ανωτέρω δεν εφρόντισαν να θεραπεύσουν τον εαυτόν τους πρώτον και δι' αυτό δεν ηδυνήθησαν να θεραπεύσουν και τους άλλους; ίσως να υπάρχουν και μερικοί καλοί, αλλά θα είναι μονάδες και θα έχουν και αυτοί αν όχι μεγάλας μικροτέρας ασθενείας.

Οι Άγιοι Απόστολοι ήσαν μόνον δώδεκα, αλλ' επειδή εθεράπευσαν πρώτον τον εαυτόν τους εθεράπευ­σαν μυριάδας ανθρώπων από όλα τα έθνη τα άπιστα, τα αλλόφυλλα.

Ημείς οι Έλληνες με πολλούς Αρχιερείς, χιλιάδες ιερείς, ιεροκήρυκες, θεολόγους κ.λπ., διάδοχοι των Αγίων Αποστόλων, όχι μόνον τα άγρια και αλλόφυλλα έθνη δεν ωφελούμεν αλλ' ούτε τους ομοφύλλους, ομοθρήσκους Έλληνας τους συμπατριώτας μας. διατί, διότι δεν εφροντίσαμε να θεραπεύσουμε τα ιδικά μας πάθη, ή τουλάχιστον να κάνουμε εκείνα που διδάσκουμε.

Ο Κύριος είπε. ο γνους και ποιήσας και διδάξας μέγας κληθήσεται. Πρώτον ο ποιήσας και μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν. Φρόντισε, λοιπόν, αφού θα αναλάβης έργον ιεραποστόλου να διδάξης τον εαυτόν σου την ταπείνωσιν, την υπακοήν, την αοργησίαν, την αμνησικακίαν, την μακροθυμίαν, την υπομονήν, την εγκράτειαν, την φιλαδελφίαν και τότε να διδάξης τους άλλους. Φρόντισε να θεραπεύσης τα πάθη σου και έπειτα των άλλων. Ο Θεός να σε φωτίση και οδηγήση εις το να γνωρίσης ποίον το θέλημά Του, το άγιον και τέλειον, και να ποίησης αυτό.

Μετ' αγάπης και ευχών
Φιλόθεος Αρχιμανδρίτης

Υ.Γ. Οι καλοί μοναχοί δεν κοιμώνται ούτε κάθηνται ως κηφήνες, αλλ' αγρυπνούν και προσεύχονται και δι' εαυτούς και διά σωτηρίαν των άλλων. Εργάζονται και εκ του κόπου των εσθίουν τον άρτον τους και εκ του κόπου των τρώγουν οι πτωχοί, οι ξένοι, οι ασθενούντες, οι γέροντες. Τοιούτοι ενάρετοι μοναχοί ήσαν ανέκαθεν οι αγιώτεροι πάντων των ανθρώπων..., ων ουκ ην άξιος ο κόσμος. Αι προσευχαί των σπανίων αυτών Μοναχών συγκρατούν την οργήν του Θεού την οποίαν θα επιφέρη ο Κύριος διά τας αμαρτίας των ανθρώπων.

«Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ
Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1884-1980)»
Τεύχος 20. Μάιος-Αύγουστος 2007. Θεσ/νίκη
Έκδοσις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»