MΟΝΑΧΗ ΣΩΦΡΟΝΙΑ: Η ηγουμένη… που είναι blogger και χειρίζεται 4 σελίδες στο facebook!

Είναι αναμφισβήτητα μία ξεχωριστή προσωπικότητα στον χώρο της Ορθοδοξίας. Και μπορεί να έχει αφιερώσει την ζωή της στον Θεό, όμως η μοναχή Σωφρονία γνωρίζει καλά το «παιγνίδι» των social media και πώς να τα εκμεταλλεύεται για να διαδίδει τον Λόγο του Θεού, όπως η ίδια τονίζει! Η μοναχή Σωφρονία έγινε προ ημερών «μεγαλόσχημη» και γερόντισσα στο Μοναστήρι Αγίας τριάδος Ακράτας. Διαχειρίζεται τέσσερις σελίδες στο facebook, twiiter και instragram, όλα αυτά όμως για την διάδοση του λόγου του Θεού, όπως μας λέει η ίδια. Προ ημερών μέσα σε κλίμα ιερής κατάνυξης και συγκίνησης και σύμφωνα με την εκκλησιαστική τάξη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιος, κατά τον Αρχιερατικό Εσπερινό στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Ακράτας, τέλεσε την Ακολουθία του Αγγελικού Σχήματος και έκειρε Μοναχή την εκεί εγκαταβιώσασα Μοναχή Σωφρονία.
Όπως ανέφερε το δελτίο τύπου της Μητρόπολης «εγκάρδιες πνευματικές νουθεσίες, θεμελιωμένες στην πατερική και ασκητική εμπειρία απηύθυνε ο σεπτός Ποιμενάρχης προς την Μοναχή, την οποία προέτρεψε να καλλιεργήσει τις μοναχικές αρετές και να αξιωθεί της Ουρανίου Βασιλείας.
Όπως τόνισε, η Μοναχή Σωφρονία αξιώθηκε να λάβει το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα που θεωρείται ως δεύτερο βάπτισμα, ευχόμενος «καλό παράδεισο» καθώς έχει πλέον αναγεννηθεί πνευματικά με τη Μοναχική Κουρά και παροτρύνοντάς την να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στον Ιησού Χριστό, ο οποίος θα γλυκαίνει και θα ευφραίνει την καρδία της με την ανεκλάλητη χαρά της παρουσίας Του.
Την τελετή παρακολούθησαν και αρκετοί ευλαβείς χριστιανοί, προσκυνητές της Ιεράς Μονής, οι οποίοι έστειλαν τις καλύτερες ευχές στην Μοναχή Σωφρονία προκειμένου να πετύχει στο θεάρεστο έργο που επέλεξε να ασκήσει.

Ποια είναι η Ροδίτισσα γερόντισσα
Η γερόντισσα Σωφρονία, κατά κόσμον Ευαγγελία Φαρμακίδου, γεννήθηκε στη Ρόδο το 1967, έχοντας όμως μικρασιατικές ρίζες εκ του πατρός της. Φοίτησε με υποτροφία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών τελειώνοντας με βαθμό «λίαν καλώς». Εργάστηκε επί δέκα συναπτά έτη στην ιδιωτική εκπαίδευση ως καθηγήτρια Λυκείου και Γυμνασίου εκπονώντας περιοδικά και οργανώνοντας εθνικές και πνευματικού περιεχομένου εορτές.
Παιδιόθεν ησχολείτο με τα θεία γράμματα και με ευλογία του πνευματικού της ακολούθησε τη μοναχική πολιτεία από τη νεότητά της ασκουμένη στην υπακοή και στην εκκοπή τού θελήματός της. Έχοντας έμφυτα τα χαρίσματα της ποιήσεως και της λογοτεχνίας ήδη από τα φοιτητικά της χρόνια εκπόνησε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Σιωπηλοί Διάλογοι». Στη συνέχεια το 2004 εξέδωσε το δεύτερο πόνημά της με τίτλο «Ἱλάσθητι» που περιείχε πεζά και ποιήματα και το οποίο δέχθηκε πλήθος επαινετικών επιστολών εκ πολλών ηγουμένων του Αγίου Όρους.
Αναλαμβάνοντας το 2017 την ανασύσταση της παλαιφάτου Ιστορικής Μονής Αγίας Τριάδος Ακράτας εξέδωσε προς ενίσχυσή της έτερο πόνημα με τίτλο «Κόγχες του ουρανού» το οποίο εξαντλήθηκε εντός λίγων μηνών. Παράλληλα, εξέδωσε ημερολόγιο – αγιολόγιο το οποίο περιέχει το ιστορικό της Ιεράς Μονής στην ελληνική και τη ρωσική γλώσσα. Τελευταίως εξέδωσε το πόνημα με τίτλο «Το τώρα του Θεού» το οποίο έχει καταστεί σημαντικό πνευματικό βοήθημα προς ανακούφιση του άγχους και της απιστίας του σύγχρονου ανθρώπου. Η γερόντισσα προσπαθεί να πλησιάσει τον σύγχρονο άνθρωπο μέσω των πονημάτων της αλλά και του σύγχρονου τρόπου επικοινωνίας της Εκκλησίας με τους πιστούς. Διατηρεί ιστολόγιο και σελίδες πνευματικής οικοδομής με σκοπό τη γνωριμία της ξεχασμένης ιστορικής Μονής με το χριστεπώνυμο πλήρωμα αλλά και την ανακούφιση των πιστών από τα ποικίλα προβλήματά τους. Η γερόντισσα ομιλεί απταίστως την αγγλική γλώσσα και σε άριστο επικοινωνιακό επίπεδο την ρωσική.

Αγία γερόντισσα: Ο Χριστός μου αποκάλυψε.. «Πρέπει να ξανασυστηθώ στους ...

ΜΟΝΑΧΗ ΜΑΡΙΑ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΑ (ΠΑΤΕΡΑ) Η ΠΡΩΗΝ ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ ΕΦΟΠΛΙΣΤΡΙΑ

Στις 9 Ιουνίου (27 Μαΐου 2005 εγκατέλειψε την πρόσκαιρη ζωή και πορεύτηκε προς την αληθινή ή μοναχή Μαρία Μυρτιδιώτισσα, κατά κόσμον Κατίγκω Πανάγου Πατέρα). Πήγε για να συναντήσει τον νυμφίο της Χριστό, Τον όποιο είχε αγαπήσει «εξ όλης της καρδίας και εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της διανοίας και εξ όλης της ισχύος» της. Ή μακαριά μοναχή Μαρία -Μυρτιδιώτισσα ήταν μια σπάνια πνευματική φυσιογνωμία πού, από τη στιγμή πού γνώρισε κι αγάπησε το Χριστό, δεν αρκέστηκε να Τον βιώσει ή ίδια και μάλιστα απόλυτα, ολοκληρωτικά, αλλά προσπάθησε μ' όλη τη (μεγάλη) δύναμη της ψυχής της και μ' όσα (πλούσιοι) μέσα της χορήγησε ό Θεός να πείσει και πολλούς άλλους ανθρώπους να Τον γνωρίσουν και να Τον αγαπήσουν, αρχίζοντας από τον στενό οικογενειακό της κύκλο και διευρύνοντας τον κύκλο αυτόν όλο και περισσότερο. Ως την άλλη άκρη της γης έφτασε ή επιρροή της.


Ποια όμως ήταν ή μοναχή Μαρία Μυρτιδιώτισσα;

Για όσους δεν την ήξεραν ή δεν είχαν ακούσει γι' αυτήν αξίζει να σημειώσουμε επιγραμματικά τα εξής:


Ή κατά κόσμον Αικατερίνη (Κατίγκω) Δημ. Λαιμού γεννήθηκε στο μικρό νησάκι των Οινουσσών, απέναντι από τη Χίο, το 1912. Όπως οι περισσότεροι κάτοικοι των Οινουσσών, έτσι κι οι δικοί της γονείς ήταν πλοιοκτήτες, εφοπλιστές. Έτσι ή Κατίγκω έζησε μια ζωή γεμάτη ανέσεις. Σπούδασε στα καλλίτερα σχολεία, ταξίδεψε σ' όλα τα μέρη του κόσμου και γενικά δε στερήθηκε τίποτα από τα εγκόσμια αγαθά. Οι γονείς της, όμως, εκτός από την άνεση και την πολυτέλεια, της εμφύτεψαν και μεγάλη πίστη στο Χριστό και την Εκκλησία Του, καθώς και μεγάλη αφοσίωση στην πατρίδα και τις εθνικές παραδόσεις.


Το 1931 παντρεύτηκε τον, επίσης, εφοπλιστή Πανάγο Διαμαντή Πατέρα και από τη συζυγία αυτή προέκυψαν τρία παιδιά: ή Καλλιόπη, ό Διαμαντής και ή Ειρήνη.


Ή οικογένεια ζούσε μια σώφρονα και παραδοσιακή ζωή, με ανθηρή υγεία και με όλα τα χαρακτηριστικά της άνεσης, πού παρέχει ή πλήρης οικονομική ευχέρεια, ως τη στιγμή, πού ό αρχηγός της οικογένειας προσβλήθηκε από ανίατη μορφή καρκίνου. Ό Θεός φαίνεται πώς επέτρεψε τη δοκιμασία αυτή, για ν' αναδειχτεί έτσι ή πίστη κι ή προσήλωση στο Χριστό τόσο των ιδίων όσο και της οικογένειας τους. :Από τότε ή οικογένεια αφοσιώθηκε με περισσότερο ζήλο και μεγαλύτερη πίστη στο Χριστό.


Ή μικρή κόρη, ή Ειρήνη, σε μια έξαρση αυτοθυσίας κι αγάπης, ζήτησε από το Θεό με την προσευχή της ν' απαλλαγεί ό αγαπημένος της πατέρας από την θανατηφόρα αρρώστια κι ας μεταφερόταν σε κείνη. Κι ό Θεός με την ανεξιχνίαστη βουλή Του άκουσε την προσευχή της. Κι ή μικρή Ειρήνη προσβλήθηκε από την ίδια αρρώστια με τον πατέρα της. Κι ό πατέρας της από τότε και παρά τίς δυσοίωνες προβλέψεις των γιατρών, έζησε για πολλά χρόνια ακόμα και κοιμήθηκε το 1966.


Ή αρρώστια του Πανάγου Πατέρα και ιδιαίτερα της μικρής Ειρήνης συγκλόνισαν την οικογένεια. Πέρα άπ' όλες τις φροντίδες για την ίαση τους, ή οικογένεια, με πρωτοστάτη την Κατίγκω, προσέφυγαν με μεγάλη πίστη στο Θεό και ζητούσαν από Εκείνον μόνο βοήθεια και στήριξη. Ή δοκιμασία τους έφερνε όλο και περισσότερο κοντά στην Εκκλησία. Γνωρίστηκαν με τους καλλίτερους πνευματικούς της εποχής (δεκαετίες του 1950 και 1960). Ιδιαίτερα από τότε πού συνάντησαν τον γέροντα Ιερώνυμο τον Σιμωνοπετρίτη και λίγο αργότερα τον γέροντα Ιερώνυμο της Αίγινας, ή Κατίγκω Πατέρα και δι αυτής ολόκληρη ή οικογένεια της μπήκαν σε άλλη τροχιά.


Ή άνετη έπαυλης του Ψυχικού οπού έμεναν, μετατράπηκε σχεδόν σε μοναστήρι. Ηγούμενοι, μοναχοί και πνευματικοί από το Άγιο Όρος κι από την υπόλοιπη Ελλάδα παρηύλαυναν καθημερινά σχεδόν από το σπίτι τους. Ομιλίες και κηρύγματα γίνονταν σε ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα μέσα στο σπίτι, με ομιλητές τους πιο σπουδαίους ιεροκήρυκες και πνευματικούς ανθρώπους της εποχής. Δεν υπήρχε γνωστός πνευματικός άνθρωπος τότε, πού να μη πέρασε από εκεί, να μη φιλοξενήθηκε και να μη ζητήθηκε ή γνώμη κι ή συμβολή του στην πνευματική αναγέννηση της οικογένειας, των συγγενών και του ευρύτερου κοινωνικού τους περίγυρου.


Μέσα στο σπίτι είχαν φτιάξει κι ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, πού το είχε εικονογραφήσει ό μακαριστός αγιογράφος και φίλος της οικογένειας Φώτης Κόντογλου. Εκεί γίνονταν καθημερινά ακολουθίες, αλλά και λειτουργίες, οσάκις υπήρχε κοντά τους ιερέας. Ή Κατίγκω ιδιαίτερα, αλλά και τα μέλη της οικογένειας της, ζούσαν μυστηριακή ζωή, με συχνή εξομολόγηση, θεία κοινωνία και αγώνα για εσωτερική τελείωση.


Ήταν να θαυμάζει κανείς με την αυταπάρνηση της πραγματικής αρχόντισσας Κατίγκως. Θυσίασε όλα όσα είχε για την αγάπη του Χριστού. Και δεν ήταν λίγα. Τα πλούσια εδέσματα της τ' αντάλλαξε με λιτά φαγητά και κατά τις νηστίσιμες ήμερες με αυστηρή άλαδη νηστεία Αντί τα πολυτελή φορέματα, που φορούσε πριν, τώρα αρκούνταν σ' ένα απλό μαύρο φόρεμα. Τις βραδινές βεγγέρες και τις λοιπές νυκτερινές διασκεδάσεις τίς αντικατέστησε με τις πολύωρες ακολουθίες και τίς αγρυπνίες. Τα συχνά ταξίδια για λόγους αναψυχής τώρα έδωσαν τη θέση τους σε προσκυνήματα. Δεν άφησε προσκυνήματα και μοναστήρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, πού να μη τα επισκέφτηκε. Ό Θεός με τα κρίματά Του επέτρεψε ν' αναπαυτεί ή μικρή Ειρήνη το 1961 (26 Νοεμβρίου), σε ηλικία 21 ετών. Ακριβώς ένα μήνα νωρίτερα, του Άγιου Δημήτριου, είχε δεχτεί τη μοναχική κούρα, μετονομασθείς Ειρήνη Μυρτιδιώτισσα, από ευλάβεια στην Παναγία Μυρτιδιώτισσα, της οποίας το μοναστήρι στη Χίο βρίσκεται απέναντι από το νησάκι τους, τις Οινούσσες. στο σύντομο βίο της δοκιμάστηκε πολύ, υπόμεινε με μαρτυρική καρτερία τους πόνους και την αρρώστια της κι ό θάνατος της ήταν όσιακός. Κι όταν μετά από τρία χρόνια την ξέθαψαν, το λείψανο της βρέθηκε άφθαρτο. Μετά από αυτό οι ευλαβείς γονείς ανέλαβαν να κάνουν πράξη ένα τάμα, πού είχαν κάνει μαζί με τη κόρη τους, όταν κάποτε την επισκέφτηκαν σε μια κλινική στη Ζυρίχη, όπου νοσηλευόταν. Να φτιάξουν ένα μοναστήρι προς δόξαν Θεού. Ήθελαν έτσι να Τον ευχαριστήσουν για τίς αμέτρητες δωρεές Του, να Του , αφιερώσουν ένα μικρό μέρος από τον πλούτο, πού με τη βοήθεια Του απόκτησαν. Κι έτσι έγινε το πανέμορφο μοναστήρι, ένας σωστός παράδεισος, πού σήμερα κοσμεί το νησάκι των Οινουσσών.


Ή αρχόντισσα Κατίγκω Πατέρα, μετά το θάνατο και του συζύγου της, πού στο μεταξύ είχε καρεί μοναχός κι αυτός κι είχε λάβει το όνομα Ξενοφών, έγινε μοναχή στο μοναστήρι της κι οϊ μοναχές, πού εγκαταβιούσαν εκεί την εξέλεξαν ηγουμένη.


Ή γερόντισσα Μαρία Μυρτιδιώτισσα, πέρα από τ' άλλα χαρίσματα της, διακρινόταν από μια πίστη πολύ δυνατή. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς, πώς ή πίστη της ήταν ικανή «και όρη μεθιστάνειν», όπως είπε κι ό Χριστός. Ήταν μια πίστη στερεή, αψεγάδιαστη, καθαρή σαν διαμάντι, πού δε σηκώνει την παραμικρή σκιά. Ό,τι είπε κι ό,τι επέτρεψε ό Θεός, για τη γερόντισσα Μαρία ήταν δώρο Του. Σε καμιά περίπτωση δεν άφησε τον εαυτό της όχι μόνο να γογγύσει, άλλ' ούτε και να σκεφτεί ότι ό Θεός Ίσως να μη την άκουσε, Ίσως να ήταν υπερβολικός στις άφθονες δοκιμασίες, πού της έστειλε. Δοξολογούσε το Θεό συνέχεια, σε κάθε περίσταση, όσο λυπηρά κι αν ήταν τα γεγονότα, πού αντιμετώπιζε. Δοξάζοντας το Θεό δέχτηκε την είδηση του θανάτου της νεαρής κόρης της, με δοξολογίες προέπεμψε και το μοναχό Ξενοφώντα, τον πρώην σύζυγο της. Άλλα και τις άλλες σκληρές δοκιμασίες, πού δέχτηκε στη συνέχεια, το θάνατο της πρωτότοκης κόρης της Καλλιόπης σε ηλικία 47 ετών και, λίγο αργότερα, του μοναχογιού της Διαμαντή, επίσης στην ηλικία των 47 ετών, τίς αντιμετώπισε με ιώβεια υπομονή. «Δόξα τω Θεώ», ήταν ή απάντηση στο θλιβερό άγγελμα του θανάτου τους. Κι όταν πάνω στο νεκροκρέβατο του γιου της κάποια ξαδέλφη της τόλμησε ν' αναρωτηθεί, γιατί ό Θεός επέτρεψε να πεθάνει τόσο νέο το παλικάρι, ή ηρωίδα μάνα απάντησε:
—'Άκουσε Κατίνα. Ό Θεός ούτε λαθεύει ούτε αδικεί. Κατάλαβες;


Κι ό λόγος της ήταν ομολογιακός, γεμάτος παρρησία, δε σήκωνε αντιρρήσεις. Ή παραμικρή υποψία, πώς Ίσως τα γενόμενα να μη ήταν σωστά, για την πιστή γερόντισσα ήταν σαν αμφιβολία στην πρόνοια του Θεού, ισοδυναμούσε με βλασφημία στην παντοδυναμία και την πανσοφία Του.


Σε θέματα πού αφορούσαν στην πίστη δε γνώριζε υποχωρήσεις. Όπου κι αν βρισκόταν, οποίος κι αν ήταν μπροστά της, όταν ένιωθε ή άκουγε το παραμικρό πού νόμιζε πώς αλλοίωνε το πιστεύω της, θα επενέβαινε, για να διορθώσει τα πράγματα. Κάποτε σε μια δίκη ό συνήγορος της, προφανώς, για να δημιουργήσει καλές εντυπώσεις για την πελάτισσα του, είπε απευθυνόμενος στο προεδρείο:
—Ή γυναίκα αυτή, κ. πρόεδρε, είχε την ατυχία να χάσει σε νεαρή ηλικία την κόρη της...
Σ' αυτό το σημείο και αγνοώντας τους δικονομικούς κανόνες, ή δυναμική Κατίγκω παρεμβαίνει:
—Όχι, κ. δικηγόρε, δεν είχα καμιά ατυχία. 'Ό,τι δίνει ή επιτρέπει ό Θεός, δεν είναι ατυχία αλλά δώρο δικό Του.


Και βέβαια την ακλόνητη πίστη της την συνόδευαν και τα έργα της πίστης. Το χέρι της ήταν πάντα ανοιχτό, για να δίνει. Δωρεές γενναίες σε θρησκευτικούς συλλόγους και σε οργανώσεις χριστιανικές, σε μοναστήρια κι εκκλησίες δίνονταν αφειδώς και χωρίς τυμπανοκρουσίες, ανώνυμα. Όποιος φτωχός κι άπορος την πλησίαζε, θα 'χε κι αυτός το μερτικό του από το γενναιόδωρο χέρι της. Όπου άκουγε ότι υπήρχε ανάγκη, έσπευδε, δεν έμενε ασυγκίνητη. Την ένοιαζε όλος ό κόσμος. Από τα πέρατα της οικουμένης της τηλεφωνούσαν ή της έγραφαν, για να της ζητήσουν πνευματική ή υλική στήριξη. Κι εκείνη πάντα πρόθυμη να συμπαρασταθεί το κατά δύναμη. Ό λόγος της ήταν φλογερός, έδινε πάντα θάρρος, ελπίδα, ενέπνεε την πίστη. Δεν άφηνε περιθώρια για απελπισία κι απογοήτευση. 0πλο ακαταμάχητο είχε τη δική της πίστη. Συνήθιζε να λέει, οπού έβλεπε ίχνη αμφιβολίας κι απιστίας:
—Με αυτά πού έπαθα εγώ, αν δεν είχα τον Χριστό μου, θα 'πρεπε να βρίσκομαι ή στο τρελοκομείο η στον τάφο. Τι άλλο μου έμεινε να πάθω; Έχασα την μικρή μου κόρη, έπειτα τον άντρα μου, στη συνέχεια και τ' άλλα δύο μου παιδιά. Αρρώστιες βαριές και ανίατες, βάσανα και στενοχώριες με συνόδευαν σ' όλη μου τη ζωή. Δόξα τω Θεώ όμως. Ό Ιώβ έπαθε περισσότερα, μα δεν έπαψε ποτέ να δοξολογεί το Θεό.


Ή υπομονή της ήταν πραγματικά ιώβεια. Τηρουμένων των αναλογιών δοκίμασε κι εκείνη όλα τα βάσανα του Ιώβ. . Για την αγάπη του Χριστού τα 'δωσε όλα κι έφτασε στο σημείο ή εφοπλίστρια αρχόντισσα να επαιτεί, για τη συντήρηση του μοναστηριού της. Το μόνο πού δεν έχασε ποτέ, ήταν ή βαθιά ριζωμένη πίστη της, πού την ωθούσε διαρκώς σε δοξολογία Θεού.

Ό Θεός την αξίωσε να φτάσει σε βαθύ γήρας. Μια Βαθιά ταπείνωση, πού κρυβόταν μέσα της όλ' αυτά τα χρόνια από το βάρος της εξουσίας και των πρωτοβουλιών, πού ήταν αναγκασμένη να παίρνει, άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια και να εκδηλώνεται προς τίς αδελφές της μονής. Ελεεινολογούσε τον εαυτό της, έλεγε πώς ήταν υπερήφανη, επειδή μια ζωή είχε συνηθίσει να διατάζει. Και τώρα, πώς θα παρουσιαζόταν στο Χριστό με τέτοιο εγωισμό; Κι αυτό το επαναλάμβανε συνέχεια. Ζούσε έτσι σε μια κατάσταση διαρκούς μετάνοιας. Κι ή κατάσταση αυτή της έφερνε γαλήνη, την ειρήνευε. Είχε αποκτήσει στα τελευταία της μια παιδική απλότητα. Είχε ωριμάσει πνευματικά φαίνεται κι ήταν έτοιμη ν' αναχωρήσει από τα εγκόσμια, για να συναντήσει τον Χριστό μας, Εκείνον, πού αγάπησε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο και για χάρη του Όποιου είχε θυσιάσει τα πάντα.


Μετά από σύντομη σχετικά ασθένεια αναχώρησε ήρεμα για τη Βασιλεία των ουρανών, συνοδευόμενη από την ολόθυμη αγάπη των μοναζουσών, πού την είχαν σαν πραγματική τους μητέρα, όπως και την αποκαλούσαν. Το κενό πού άφησε στο μοναστήρι αλλά και σ' όσους καλότυχους έτυχε να την γνωρίσουν είναι πραγματικά μεγάλο, δυσαναπλήρωτο. Ήταν από τους τελευταίους, αν όχι ή τελευταία, πού κλείνει μια σειρά από σπουδαίους ανθρώπους, πού ήξεραν να τα δίνουν όλα στο Θεό, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς κρατούμενα, χωρίς υστεροβουλίες, χωρίς επιφυλάξεις. Ή μνήμη των έργων και του βίου της θα μείνει αιώνια. Την ανάπαυση, πού ποτέ δε γνώρισε σ' αυτή τη ζωή, πιστεύουμε πώς ό δικαιοκρίτης Θεός θα της χαρίσει πλούσια στην άλλη, την αληθινή ζωή.


Ή κηδεία της ήταν πάνδημη. Συγγενείς και γνωστοί έφτασαν άπ' όλο τον κόσμο, για να συνοδέψουν το σκήνωμα της στην τελευταία του κατοικία. Όλοι ήταν γεμάτοι θλίψη, μα και μια θεία παρηγοριά κυριαρχούσε μέσα τους. Ήταν το φαινόμενο της χαρμολύπης, πού μια ζωή βίωνε ή ίδια και τώρα την μετέδιδε και στους δικούς της ανθρώπους, πού πήγαν να την χαιρετήσουν. Κι αξίζει να σημειωθεί πώς ό Θεός έδειξε τη χάρη Του στην πιστή δούλη Του. Μετά από δύο μέρες, πού έγινε ή κηδεία της το σώμα της δεν παρουσίαζε κανένα σημείο φθοράς, δεν είχε χάσει καθόλου την ευκαμψία του. Το χέρι της, πού το ασπάζονταν όλοι, ήταν τελείως μαλακό, σαν ζωντανό, ούτε καν την κρυάδα του θανάτου δεν είχε.


Οι ευχές κι οι πρεσβείες της ελπίζουμε πώς θα σκεπάζουν και θα προστατεύουν το αγαπημένο της μοναστήρι και τους λοιπούς γνωστούς της. Ας είναι αιωνία ή μνήμη της!

Πηγή: http://www.pigizois.net

Ὁσία Γερόντισσα Μαγδαληνή, μιὰ σύγχρονη ἀσκητικὴ μορφὴ τῆς Καλύμνου

Μιὰ ἀπὸ τὶς ἐξέχουσες μορφὲς τοῦ γυναικείου μοναχισμοῦ, ἡ Γερόντισσα Μαγδαληνή, ἀποτελεῖ μιὰ σύγχρονη ἀσκητικὴ φυσιογνωμία ποὺ εὐαρέστησε μὲ τὴν ἰσάγγελη βιοτή της τόσο τὸ Νυμφίο της Χριστό, ὅσο καὶ τοὺς συνανθρώπους μας, τὶς ὑποτακτικές της καὶ τοὺς εὐλογημένους κατοίκους τῆς ἀκριτικῆς καὶ ἄνικμης γεωλογικά, ἀλλὰ πολύκαρπης πνευματικὰ Καλύμνου. Τὸ παράδειγμα τῶν  ἀσκητικῶν της κατορθωμάτων καὶ τῶν ἐλεημοσυνῶν της ἀποτελεῖ ἀσφαλῆ ὁδηγὸ γιὰ ἐκεῖνες τὶς ψυχὲς ποὺ θέλουν νὰ ξεπεράσουν τὴ φύση τους καὶ νὰ ἀκολουθήσουν τὸν ὑπερφυσικὸ δρόμο, τὸ δρόμο ποὺ ὑπερβαίνει τὰ ἀνθρώπινα μέτρα. Ἀποτελεῖ πυξίδα ἀλάνθαστη σωτηρίας τῶν  ψυχῶν τῶν συνανθρώπων μας «ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανε» (Ῥωμ. ιδ΄ 15).
Γιὰ τὴ γερόντισσα Μαγδαληνὴ θὰ μπορούσαμε καὶ ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸ σοφὸ Παροιμιαστὴ νὰ θέσουμε τὸ ἐρώτημα καὶ νὰ ἀπαντήσουμε μὲ βεβαιότητα: ” Γυναῖκα ἀνδρείαν τίς εὑρήσει; Τιμιωτέρα δέ ἐστι λίθων πολυτελῶν ἡ τοιαύτη (Παροιμ. 29 ,10-31). Στὸ ποίημα, αὐτὸ τοῦ Παροιμιαστοῦ εἶναι διάχυτη ἡ ἐκτίμηση καὶ ὁ θαυμασμός του γιὰ τὴ γυναίκα. ῾Ο ὁδοστρωτήρας τοῦ πανδαμάτορα χρόνου δέν ἔφθειρε τὸν ὕμνο αὐτὸ καὶ ἡ λήθη τῶν αἰώνων δὲν τὸν ἀφάνισε. Μὲ διατηρημένη τὴ διαχρονικότητα καὶ ἐπικαιρότητά του προβάλλει σύγχρονος μέσα στοὺς ἱεροὺς κόλπους τῆς ᾿Εκκλησίας μας καὶ προβάλλεται στὰ πρόσωπα σύγχρονων μορφῶν τοῦ ἀσκητισμοῦ, ὅπως τῆς Ὁσίας Γερόντισσας Μαγδαληνῆς, ὁμολογουμένως δὲ ὠχριᾶ μπροστά του κάθε πρόσφατη παραγωγὴ τοῦ φεμινισμοῦ. Ἡ ἁπλὴ καὶ ἐνάρετη Γερόντισσα, ἀπὸ τὴν κοίμηση τῆς ὁποίας ἐφέτος συμπληρώνονται 60 χρόνια, μὲ τὰ ἀνώτερά της ψυχικὰ χαρίσματα, τὴν ψυχική της ἀντοχή, τὴν αὐταπάρνηση τῶν ἐγκοσμίων καὶ τὴν ἀγωνιστική της διάθεση, μὲ τὴν ὁποία ἔμεινε  ἀμετακίνητη στὶς ὑγιεῖς ἀρχὲς καὶ πεποιθήσεις της καὶ πιστὴ καὶ ἀκλόνητη στὴν ἀγάπη τοῦ Οὐράνιου νυμφίου της, ἀναδείχθηκε πιὸ πολύτιμη καὶ ἀπὸ τοὺς πολυτελεῖς λίθους.
Τὸ χωριὸ τοῦ Ἄργους βρίσκεται νοτιοδυτικὰ τῆς Χώρας καὶ σὲ μικρὴ ἀπὸ αὐτὴν ἀπόσταση. Εἶναι ἕνα ἐκτεταμένο ὀροπέδιο μὲ ὑψόμετρο 170 μέτρων, ὅπου βρίσκεται καὶ τὸ ἀεροδρόμιο τοῦ νησιοῦ τῆς Καλύμνου. Τὸ ὄνομα τοῦ Ἄργους δόθηκε ἀπὸ τοὺς Ἀργείους τῆς Πελοποννήσου ποὺ ἔμειναν ἐκεῖ μετὰ τὴν ἐπιστροφή τους ἀπὸ τὸν τρωϊκὸ πόλεμο. Τὸ Ἄργος σήμερα εἶναι ἕνας μικρὸς καὶ ἀραιοκατοικημένος οἰκισμός, οἱ κάτοικοι τοῦ ὁποίου ἀσχολοῦνται μὲ τὴν κτηνοτροφία καὶ τὴ γεωργία. Σὲ αὐτὸ συναντᾶμε τὸ βυζαντινὸ Ναὸ τῶν Ἁγίων Δώδεκα Αποστόλων, ποὺ πιθανὸν νὰ κτίστηκε στὴ θέση κάποιου ἀρχαίου Ναοῦ, ὄπως δείχνουν προχριστιανικὰ ἀρχιτεκτονικὰ μέλη. Στὴν ἀνατολικὴ ἄκρη τοῦ Ἄργους φαντάζει σήμερα μὲ τὰ κάτασπρα κτίσματά της ἡ ἀρχαιότερη γυναικεία κοινοβιακὴ Μονὴ τοῦ νησιοῦ, ἡ Εὐαγγελίστρια, κτίσμα τῆς σκαπανέως τοῦ νεώτερου ἀσκητισμοῦ τῆς Καλύμνου, τῆς πρωτοπόρου Ὁσίας Μαγδαληνῆς.
Ἡ κτιτόρισσα τῆς Μονῆς Γερόντισσα Μαγδαληνή, κατὰ κόσμον Μαρία Κουλιᾶ, ἦταν ἡ πρωτότοκη θυγατέρα μιᾶς ὑπερπολύτεκνης οἰκογένειας μὲ πέντε κορίτσια καὶ πέντε ἀγόρια ποὺ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ εἶχαν ζητήσει ἐργασία στὴν ἀχανῆ χώρα τῆς Ρωσίας. Ἡ Μαρία ἀπὸ τὰ παιδικά της χρόνια εἶχε φανεῖ ὅτι ἦταν σκεῦος ἐκλογῆς. Ὁ θεῖος ἔρωτας φλόγιζε τὴν καρδιά της καὶ ἐπιθυμοῦσε διακαῶς νὰ ἐγκαταλείψει κάθε τι τὸ κοσμικὸ καὶ μάταιο καὶ νὰ ἀφερωθεῖ ὁλοκληρωτικὰ στὸ Χριστό μας, στὸν οὐράνιο Νυμφίο της.
Σχόλαζε στὴν προσευχὴ καὶ ὧρες ὁλόκληρες συνομιλοῦσε μαζί του καὶ τοῦ ἔλεγε:
–  Νά, εἶμαι μπροστά σου, Κύριε! Ἐσὺ γνωρίζεις τοὺς πόθους μου.  Ἐσὺ ὡς καρδιογνώστης γνωρίζεις τὰ ἐσώψυχά μου. “Ὁ ζῆλος τοῦ οἴκου σου” (Ψαλμ. 68, 10) θέλω νὰ μὲ καταφάγει κατὰ τὰ λόγια τοῦ προφητάνακτος Δαβίδ. Φώτισε, Κύριε, τὴ σκοτισμένη διάνοιά μου. Ἐλευθέρωσέ την ἀπὸ τὰ φιλόσαρκα φρονήματα. Γέμισε τὴν καρδιά μου μὲ τὴν πανευφρόσυνη λύπη σου. Γιατὶ μ᾿ αὐτὴ βρίσκω τὸ μυστικὸ δρόμο ποὺ μὲ φέρνει σὲ Σένα, κι ὄχι μὲ τὶς ἀπατηλὲς σοφίες καὶ τὶς χαρὲς τοῦ κόσμου τούτου. Ὁδήγησέ με σταθερὰ στὴν παστάδα Σου.
Ὁ πόθος μου νὰ μείνω κοντά σου σὲ ὅλη μου τὴ ζωὴ ἂς εἶναι θυμίαμα εὔοσμο, ποὺ ἀνεβαίνει πρὸς τὸν θρόνο σου. Ἂς μοῦ ἀνοίξει τὴν κλεισμένη πύλη, γιὰ νὰ μπεῖ ἡ ψυχή μου στὴ χώρα τῶν μυστηρίων Σου. Καθάρισέ με ἀπὸ κάθε τι τὸ γηϊνο, γιὰ νὰ μπορέσω νὰ δῶ κάποτε τὸ πρόσωπό Σου σύμφωνα μὲ τὸ μακαρισμό σου: “Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται” (Ματθ. ε΄ 8).

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΟΝΤΙΣΑ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΜΕΣΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ

 by ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΜΥΤΙΛΗΝΙΟΣ

ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ.

Αυτή την ώρα σας μιλώ,
δωδεκάτη βραδυνή.
Έρχομαι πάλι ο Πατήρ,
σας κάνω τήν τιμή.

Σας κάνω ενημέρωση
γιά ό,τι θα συμβεί,
γιά τίς μέρες τίς δύσκολες
πού θά έρθουν στήν χώρα αύτἠ.

Θέλω πρώτα νά σας πω
γιά τούς πολιτικούς σας,
τούς κάνατε όλους θεούς,
τούς πουλήσατε τήν ψυχή σας.

Κι αυτοί με την σειρά τους τέκνα μου,
σας πούλησαν την γη σας.

Δεν βλέπετε πώς διαφωνούν
μέσα στην βουλή;
Κι άλλες διαμάχες θα έχουν,
θα είναι σαν τρελλοί.

Νομίζετε πώς έχετε
κυβέρνηση ελληνική;
Πόσο όμως πλανάσθε,
γιατί δεν κάνουν κουμάντο αυτοί.

Είναι μαριονέττες
στα χέρια των μασόνων
κι ανάλογα με τις εντολές
φτιάχνουν τον κάθε νόμο.

Δεν βλέπετε το ψέμα τους
και την υποκρισία;
Δεν έχουνε στο βλέμμα τους
καμμία παρρησία.

Θέλουν να εξοντώσουν
από την χώρα αυτή,
το Χριστό, την Παναγία
καί τήν σημαία τήν ελληνική.

Ακόμα καί τό όνομα
νά αλλάξουν της Ελλάδας,
αυτά είναι τά σχέδια
πού έχουν στα φυλλάδια.

Κι εσείς τέκνα μου νομίζετε
πως είστε Ευρωπαίοι,
νοιώθετε ασφάλεια
κι αυτοί σας γράφουν χρέη.

Δεν χρωστάτε τίποτα,
όλα είναι φτιαχτά,
τά νομοσχέδια είναι άκυρα
καί αντισυνταγματικά.

Γρήγορα θά αποκαλυφθούν,
θά γίνουν γεγονότα,
θά φύγετε απ´ τήν Ε.Ο.Κ.
καί απ´ του εχθρού τήν μπότα.

Γιατί έτσι καί μείνετε
ακόμα μιά στιγμή
να ξέρετε θα χάσετε
όλη σας την γή.

Είστε σε πόλεμο φρικτό,
τό έχετε αντιληφθεί;

Αυτό πού θέλω τέκνα μου
να μάθετε καλά
είναι πως σας Αγαπώ
καί θλίβομαι βαθιά.

Γι´ αυτό καί επικοινωνώ
μαζί σας κάθε τόσο
γιατί έχω καί ΕΓΩ
τα σχέδια μου καί θέλω να σας σώσω.

Κάντε ένα βήμα μόνο εσείς
καί εγώ τα ενενήντα εννέα,
διώξτε όλους τούς «θεούς»
καί ελάτε στον Πατέρα.

Η μετάνοια καί η προσευχή
καθώς καί η νηστεία,
θα διώξουν απ´την χώρα σας
όλα αυτά τά θηρία.

Γιατί εκτός απ´τό οικονομικό,
τό σχέδιο που υπεγράφη,
είναι να σφάζονται οι Χριστιανοί
καί νά πετιούνται σε χαντάκι.

Όμως καί πάλι η προσευχή
θά φέρει καί σ´αυτό τήν λύση.
Θα τό αναλάβει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ,
καί κανέναν στήν Ελλάδα δέν θα αφήσει.

Θα στείλει αρρώστια ανίατη,
πολλοί θά προσβληθούνε
καί μέ πόνους αφόρητους
πολλοί θέ να χαθούνε.

Έτσι θα γίνει τό σχέδιο
του Μέγα Ταξιάρχη.
Θα αδειάσει τότε η χώρα σας,
θα μείνετε μονάχοι.

Καράβια θα τους παίρνουνε
στίς χώρες τους θα πάνε,
θά φοβηθούν τόσο πολύ
που πίσω τους δεν θα κοιτάνε.

Εάν εσείς μετανοιώσετε,
Εγώ κρατώ το λόγο,
καί κάνω πράξη όλα αυτά
μέσα σε λίγο χρόνο.

Όσο γιά την Ε.Ο.Κ.,
σας τό είπα πολλές φορές
γρήγορα θα διαλυθεί,
θα πάθει συμφορές.

Μαζί μ´αυτήν θα διαλυθεί
του μαμωνά το χρήμα.
Χαρτιά θα είναι τα Ευρώ
χωρίς καμμιά αξία.

Όσο για τα κράτη της
που έφτιαξαν αυτοκρατορία,
θα γκρεμιστούν από εκεί ψηλά,
θα πάθουν πανωλεθρία.

Γιατί ήθελαν να διαλύσουν
την Ορθοδοξία
καί στόχος είναι η Ελλάδα μας
που έχει τα πρωτεία.

Όμως δεν αντιλήφτηκαν
πως την Ελλάδα όποιος πειράζει,
μέσα στο μάτι του Θεού,
βαθιά το χέρι βάζει.

Τέκνα μου δώστε Μου την μετάνοια,
να έχω εξουσία,
για να μπορέσω γρήγορα
να βάλω την τελεία.

Γιατί είμαι ελεύθερος Θεός,
ποτέ δεν σας πιέζω
κι αν εσείς δεν θέλετε
ΕΓΩ πώς να σας σώσω;

Εδώ όμως κλείνω το γραπτό,
γιατί πολλά σας είπα.
Σας λέω ότι σας ΑΓΑΠΩ
καί να έχετε ελπίδα.

ΑΜΗΝ!!!

ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΑΣ

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Εις το όνομα της αγίας Τριάδος.

Τα πάντα δύναμαι Εγώ, παιδιά μου να φροντίσω.
Και τον κάθε ένα χωριστά τις ανάγκες του να καλύψω.
Όπως το κάνω πάντοτε, γιατί είμαι ο Πατέρας,
όμως εσείς είστε τυφλοί, δεν βλέπετε πιο πέρα.

Μόνο την ύλη βλέπετε και αυτά που έχει ο κόσμος.
Δεν βλέπετε τα πνευματικά και ότι λέει ο θείος νόμος.
Και είστε πανικόβλητοι μη χάσετε την ύλη,
μη χάσετε τις ηδονές και έτσι η καρδιά σας σφίγγει.

Είδωλο κάνατε τα χρήματα και όλοι τα προσκυνάτε
και τώρα που τα χάσατε δεν ξέρετε που να πάτε.
Μαζί όμως με τα χρήματα τον μαμωνά προσκυνάτε
και γίνατε ίδιοι με αυτόν και έτσι την ψυχή σας σ” αυτόν πουλάτε.

Αγαπημένο μου παιδί, σύνελθε και στοχάσου,
πώς όσο το χρήμα προσκυνάς για μεγάλα δεινά ετοιμάσου.
Θα δεις πολλές καταστροφές, αρρώστιες, πολέμους, πείνα,
μα αν έρθεις προς εμέ σε περιμένει η αλήθεια.

Γιατί Εγώ είμαι η αλήθεια και το φως Εγώ είμαι ο Θεός σου
και αν έρθεις κοντά μου τέκνο μου θα είμαι οδηγός σου.
Θα σε οδηγώ πάντα Εγώ στο δρόμο της ειρήνης,
της ελεημοσύνης, της χαράς και της δικαιοσύνης.

Δεν θα σου λείπει τίποτε από τα αναγκαία,
και θα έχεις μαζί μου ένωση, θα είμαστε παρέα.
Έξω ο κόσμος θα χάνετε, εσύ όμως στην καρδιά σου,
θα έχεις ειρήνη μοναδική και δύναμη δικιά σου.

Εγώ θα σου τη χορηγώ τη δύναμη τη θεία
και έτσι τίποτα δεν θα σ” ενοχλεί απ” τα άγρια θηρία.
Θα σου στείλω τη μανούλα μου την γλυκιά σου Παναγία,
να σε φροντίζει, να σε σκέπη και να σου δίνει ευλογία.

Θα σου στείλω τους αγίους μου κοντά σου για να είναι.
Για εσέ να μεσιτεύουνε μόνος σου να μην είσαι.
Όλον τον ουρανό μου τέκνο μου, κοντά σου θα τον στείλω,
όλοι για εσέ να δέονται και να σε έχουν φίλο.

Τί άλλο θέλεις τέκνο μου; Τί άλλο να σου δώσω;
Σου έδωσα το αίμα μου για να σε καθαρίσω!
Έλα κοντά μου μην αργείς και άσε πια την ύλη.
Έλα να ελευθερωθείς απ όλη αυτή τη δίνη.

Προσκύνησε τον Ιησού Χριστό, τον αληθινό Θεό σου
και Εγώ τέκνο μου αγαπητό θα είμαι στο πλευρό σου!

Αμήν.

Ο Θεός Αγάπη εστί (+Καθηγουμένης Ξένης μοναχής.)

Η μακαριστή Γερόντισα Ζωή.

(...)Η μακαριστή μας Γερόντισα Ζωή έφερε  όχι έναν,  αλλά 3 σταυρούς στους μοναχικούς της ώμους .

Όχι  μόνο  τον ζωοπάροχο σταυρό της ισαγγελικής  ,μοναχικής  ζωής , αλλά και τον σταυρό της «ενσυναίσθησης» του ανθρωπίνου πόνου και οδύνης των αδελφών της, οι οποίοι  κατέκλιζαν καθημερινά το ησυχαστήριό της για να ξεκουραστούν  ,ως σε γαλήνιο λιμανάκι, από τος κόπους και θλίψεις αυτής της ζωής.

Ήταν το σφουγγαράκι που μάζευε το δάκρυ των πονεμένων τέκνων του Θεού και ενστάλαζε με τον σοφό ,ενσυμπάθητο , γλυκό και δροσερό  της λόγο παράκληση Χριστού στις ταλαιπωρημένες ψυχές.

Οποια ημέρα και ώρα και εάν πήγαινες , όποιος και αν ήσουν, θα σε δεχόταν στο αρχονταρικάκι της ,θα σε αγκάλιαζε με την μητρική καρδιά της και θα ένοιωθες πως απέκτησες και άλλη μία άλλη μάνα στην ζωή σου.

Παράλληλα όμως και ισοβίως σήκωνε και τον βαρύ και πικρό σταυρό της ανθρωπίνης απορρίψεως και δη από τους «ευσεβείς» και Ορθοδόξως  αν-ορθοπρακτούντας του χρέους της αγάπης, που νομίζουν ό,τι μπορούν να εγκιβωτίζουν τον Θεό  στα δικά τους δεδομένα και στους δικούς τους κανόνες.

Ήταν η επικηρυγμένη  και αποβλημένη των ανθρώπων των   «πατρώων παραδόσεων», που πολλές φορές στο όνομα του γλυκύ Χριστού ξεβράζουν την πικροτέρα αναλγησία και σκληροκαρδία, αλλά ελεύθερη από  εγκόσμιες στρατολογήσεις,σαν το χαρούμενο χελιδονόπουλο, έζησε η αγαπημένη μας Γερόντισσα Ζωή.

Ήταν το μαύρο πρόβατο  ,το ένα από  τα 99 που εξέκλινε από τους τους κανόνες ,τους κώδικες  και τις τιμές του απατεώνος αιώνος τούτου και προτίμησε να ζει ελεύθερη από ανθρώπινα σαμάρια, μα δούλη της Αγάπης του Χριστού.  Αφού όπως λέγει και ο Απ.Παύλος :

«οὗ δὲ τὸ Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία»(Β΄Κορ.γ΄-17) και για να το αντιστρέψουμε συντακτικά «όπου ελευθερία εκεί και το Πανάγιον Πνεύμα»

 Γιαυτό λοιπόν το»παράξενο» πρόβατο προτίμησε ο Χριστός να κάμει τον κόπο της Αγάπης του ,να το βάλει στους ώμους του και να ευφρανθεί μάλλον (περισσότερο) από τα 99 «σεσωσμένα».

«Τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ,»(Ιωάνν.γ΄-8) και πολλές φορές  βρίσκει σκανδαλωδώς και πεισματωδώς  πολύ απρόσμενους χώρους για να καρπίσει.

Τέτοιος  άγιος τόπος στάθηκε και το ασκητηριο της Γερόντισσάς μας όπου το Πνεύμα το Άγιον μέσα από την ταπεινή διακονία της στήριξε αναρίθμητες απλές ψυχές.

Η αδελφή Ζωή σε πείσμα της  εποχής που κατάντησε κοιλάδα θανάτου,με έντονη την οσμή της πεθαμενίλας και της εξατμίσεως της Αγάπης, κέρδισε τον σεβασμό, την εκτίμηση και την απεριόριστη αγάπη των ανθρώπων που την είχαν γνωρίσει στο διάβα της ζωής αυτής.

 Και τί εντυπωσιακό!

Ετούτη την Καλόγρια, που από τα 7 της έτη,  μοικρό κοριτσάκι ντύθηκε στα μαύρα για την Αγάπη του Χριστού, εκείνη που ως αγιό-φιλος είχε ερωτευθεί τον βίο των Αγίων ,θέλησε  ο Χριστός να την επάρει παραμονή των Αγίων Πάντων για να μπορεί ανεμπόδιστα να πανυγηρήσει  με όλους τους Αγίους,την μέρα της τιμή τους, στα παραδεισένια σκηνώματα ,πέρα από τις ουρανίες αψίδες.

Χρέος μας όμως να αποδώσουμε και στον Ποιμενάρχη μας  κ.Νεκτάριο ,τις ειλικρινείς ευχαριστίες που έστω σε αυτό , το μικρό έως τώρα διάστημα της Ποιμαντικής του διακονίας ,περιέβαλλε με όλη του την Αγάπη ,εκτίμηση και ανεπιτήδευτη στοργή την μακαριστή μας Γερόντισσα ως αντιστάθμισμα της xόλης του όξους  που είπιε από τον δικό της Γολγοθά .

Αν και την γνώρισα λίγο την εκτίμησα πολύ,

τέτοιοι ελεύθεροι και ασαμάρωτοι ανθρώποι σπάνια βγαίνουν  !

Μοναχή Πορφυρία !

Μοναχή Πορφυρία !
Εδώ από μία ομιλία της σχετική με τήν ιεραποστολική της διακονία οδηγώντας γιά 10 χρόνια ένα ταξί μέσα στήν καρδιά τής Αθηναϊκής Βαβυλώνας...Τό παρακάτω βιβλίο της «Ταξιδεύοντας στὰ τείχη τῆς πόλης…» αξίζει πράγματι να διαβαστεί από όλους μας...



Έδωσε τά πάντα γιά τόν Χριστό, προείδε καί τόν θάνατό της !

Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή της...


Το Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015  η μακαριστή είχε πει οτι «φεύγει…» ενώ ήταν πολύ καλά.
Για 4 μέρες δεν είχε δώσει σημεία ζωής, και την Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου την βρήκαν στο κρεβάτι της κεκοιμημένη. Είχε κοιμηθεί 3-4 μέρες, ίσως Σαββάτο προς Κυριακή.
Η νεκρώσιμη ακολουθία τελέστηκε στην Ι. Μονή Αγίου Νικολάου Σαλαμίνας το Σάββατο 28 Φεβρουαρίου στις 12 μ.μ.
Η Μοναχή Πορφυρία γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Άσκησε κατά καιρούς διάφορα επαγγέλματα. Επί δέκα χρόνια εργάστηκε ως οδηγός Ταξί κατά τα έτη 1997-2007στην Αθήνα και στον Πειραιά. Γνώρισε τον σύγχρονο ενάρετο και ένθεο Γέροντα Πορφύριο από βιβλία σχετικά με την ζωή και την διδασκαλία του.

Αυτή η γνωριμία την έφερε πιο κοντά στον Χριστό και τη συνειδητή χριστιανική ζωή. Με δυνατή πίστη και βαθιά αγάπη στον Θεό έβαλε στόχο τη δόξα Του και τη σωτηρία των συνανθρώπων της. Έτσι το Ταξί της έγινε ένας σύγχρονος άμβωνας, που οδήγησε πολλούς σε αλλαγή ζωής, στην ευλογημένη αλλοίωση.
Τα τελευταία χρόνια περιεβλήθη το ταπεινό μοναχικό τριβώνιο, με διπλό σκοπό : να αγωνιστεί απερίσπαστη για τη σωτηρία της και να διακονήσει τον σύγχρονο δοκιμαζόμενο άνθρωπο.

Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Μια συνέντευξη της γερόντισσας Μαριάμ, που αποχαιρετήσαμε στη Χίο..

admin

Του Δ. Μυωτέρη

Όλοι την ξέρουμε σαν την γερόντισσα της Νέας Μονής. Όλους μάς έχει καλοδεχτεί στον ιερό χώρο που υπηρετεί το Θεό από το 1958. Ενώ όμως όλοι την ξέρουμε εξ όψεως, δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για εκείνη. Σήμερα, μας αποκαλύπτεται. Κι είναι πολύ σημαντικό αυτό γιατί ελάχιστοι την έχουν ακούσει να τους εξομολογείται την ιστορία της, που είναι συνυφασμένη με τη Νέα Μονή.

Δεν περιορίζεται βέβαια μόνο σε αυτό. Μας άνοιξε την ψυχή της και μας εξέπληξε με την πνευματικότητα και την ευρύτητα του πνεύματός της. Η γερόντισσα Μαριάμ, κατά κόσμο Δέσποινα Μανιού, γεννήθηκε το 1922 στο χωριό Μεσαγρός, στη Γείρα της Λέσβου. Γιώργος o πατέρας της και Μαγδαληνή η μητέρα, η οποία κι αυτή στα τελευταία χρόνια της έγινε μοναχή και υπηρέτησε την Ορθοδοξία στη Νέα Μονή, μαζί με την κόρη της. Θεωρούμε ότι αυτή η παρουσίαση έχει ιδιαίτερη αξία.

Η ζωή της

Αρχίσαμε να ξετυλίγουμε από την αρχή το κουβάρι της ζωής της. Όπως μας αποκαλύπτει, δεν έγινε από μικρή καλογριά. Μεγάλη κοπέλα ήταν όταν μια παρέα Μυτιληνιές αποφάσισαν να γίνουν καλογριές. Η τωρινή ηγουμένη του Αγίου Ραφαήλ, Ευγενία Κλειδαρά, πήγαινε στο Μεσότοπο και την εύρισκε. «Εκείνη είχε γίνει πιο μπροστά από μένα καλογριά. Ερχόταν στα χωριά μας, μας πήγαινε η μητέρα μου η Μαγδαληνή στο Σκόπελο και εκείνη μας έκανε κηρύγματα. Σιγά – σιγά μαζευτήκαμε πολλές κοπέλες, γίναμε καλόγριες και σκορπίσαμε αλλού».

Στη Χίο

Ήλθε στη Χίο το 1958. Μαζί με την Ευγενία, σημερινή ηγουμένη του Αγ. Ραφαήλ στη Μυτιλήνη. Ρηνούλα λεγόταν τότε. «Τότε ξεκινήσαμε από τη Γέρα και ήλθαμε πρώτα στην Αγία Σκέπη. Αργότερα ο Δεσπότης Παντελεήμων Φωστίνης, έκανε γυναικεία μονή τη Νέα Μονή και μας έφερε εδώ να κρατήσουμε το Μοναστήρι. Ήταν ακόμη μερικοί γέροι καλόγεροι. Ο πάτερ Κορνήλιος, ο πάτερ Μελέτιος και άλλοι.

Εκείνοι μας είπαν ότι εδώ υπήρχαν πολλοί πλούσιοι τάφοι, έρχονταν μεγιστάνες από την Κωνσταντινούπολη, τους διακονούσαν και τους κήδευαν εδώ. Όμως, δεν ξέρω που».

Τότε ζούσαν στη Νέα Μονή 17 καλόγριες. Η Ματρώνα η Χάλακα, ήταν η τελευταία που ζούσε μαζί της έως πριν λίγα χρόνια. Μυτιληνιά κι εκείνη, από το Πλωμάρι. Η Θεοκτίστη η Βολάκη, η άλλη Θεοκτίστη που δεν έβλεπε, κι άλλες αρκετές, πέρασαν μαζί πολλά χρόνια του μοναχικού βίου τους.

Η Ευγενία

«Η Ευγενία ύστερα έφυγε από εδώ, πήγε και σπούδασε. Το γιατί έφυγε είναι μεγάλη ιστορία. Ας σας την πει εκείνη. Έβγαλε την Πάντειο, πήγε και σε άλλα μοναστήρια, έχει γίνει πια μεγάλη ηγουμένη, έχει γράψει βιβλία, έχει κάνει μεγάλα έργα. Εγώ μπροστά της δεν έχω κάνει τίποτα. Εκείνη έφτιαξε τη Μονή του Αγ. Ραφαήλ» Η γερόντισσα τη θυμάται και συγκινείται, ολοφάνερα.

Τίποτα

Όπως λέει, δεν της έχει λείψει τίποτα έως τώρα στη ζωή της από τα εγκόσμια. Θέλει όμως να βρει την παρρησία και την αγαθή τύχη στην άλλη ζωή, να ζήσει κοντά στο Χριστό. «Αυτή είναι η ευτυχία. Να μας ελεήσει ο Κύριος να βρούμε μία θέση στο πλάι του. Ο Άγιος Αντώνιος ξέρετε τι έλεγε σε έναν πονηρό που τον πείραζε και του έλεγε: «Αντώνιε, εσύ τώρα είσαι πια στον παράδεισο;» Του ‘λεγε, «κάτσε πρώτα να βάλω το ποδάρι μου και θα σου πω μετά». Κανείς δεν μπορεί να πει ότι έχει εξασφαλισμένο τον παράδεισο, ότι είναι μέσα στον παράδεισο. Μόνο όταν πάμε εκεί θα το μάθουμε».

Νέα Μονή

Έζησε και ζει τη Νέα Μονή σε καλές και κακές εποχές. Τώρα ζει την εγκατάλειψη. Ζει στο χώρο μαζί με τον πάτερ Διονύσιο. «Αγαπώ τη Νέα Μονή. Είναι η ζωή μου. Την γνωρίζω πετραδάκι – πετραδάκι. Θα ζήσει αιώνες ακόμη. Η Νέα Μονή κάθε μέρα μας αποκαλύπτεται. Υπήρχε πολύ πριν από τον Κωνσταντίνο Μονομάχο. Εκείνος απλά την αξιοποίησε και την ανέδειξε, τη μεγάλωσε. Εδώ ζούσαν 800 καλόγεροι και χωριστά οι δόκιμοι που κατοικούσαν στα εξωτερικά κτίσματα. Αν δεν τους δοκίμαζαν τρία χρόνια, δεν τους βάζανε μέσα στη Μονή. Ζούσαν καλλιεργώντας τα χωράφια έξω».

Η πίστη

Μη σας φανεί παράξενο. Κι όμως η Γερόντισσα είναι ενημερωμένη για ό,τι συμβαίνει στον έξω κόσμο. Δίνει, βέβαια, τη δική της ερμηνεία. Σε ένα μεγάλο καλάθι είναι στοιβαγμένος ο τοπικός τύπος κι όχι μόνο. Διαβάζει πολύ επιμελώς τα νέα. Για ό,τι συμβαίνει αυτό το τελευταίο διάστημα στην Εκκλησία, κι ειδικά στους Αγίους Τόπους, υποστηρίζει απλοϊκότατα ότι είναι δάκτυλος του Αντιχρίστου. «Όμως επέτρεψε τα πάντα ο Κύριος γιατί δοκιμάζει τους πάντες».

Διαισθάνεται ότι υπάρχει σχέδιο των εχθρών της Ορθοδοξίας να μας κάνουν να την εγκαταλείψουμε και να γίνουμε ένα με τις άλλες Εκκλησίες. Όπως τονίζει όμως, αυτό δεν είναι αρεστό. «Εμείς από μιας αρχής πιστεύουμε το σωστό. Ό,τι δίδαξαν οι Απόστολοι. Ότι λένε οι ευχές της Ορθοδοξίας που διαβάζονται από τους ιερείς στο νάρθηκα της Εκκλησίας».

Τα ουράνια

Είναι άυλα τα Ουράνια, μας υπενθυμίζει. Μας μιλάει για τους επτά ουρανούς, που είναι από πάνω μας. «Όταν οι άνθρωποι καταλάβουν τι είναι οι επτά ουρανοί, θα λυτρωθούν».

Η ίδια δεν πιστεύει ότι οι άνθρωποι πήγαν στο φεγγάρι. «Είναι αδύνατον. Που να το βρουν το φεγγάρι; Πήγαν σε ένα βράχο γυαλιστερό, από αυτούς που έχει δισεκατομμύρια η γη. Σε έναν τέτοιο πήγαν και είπαν πως είναι το φεγγάρι. Η γη έχει πάνω της εκατομμύρια είδη βράχων κι άστρα κι άλλα σώματα ουράνια. Όμως όλα τα εξουσιάζει ο Χριστός κι όχι ο άνθρωπος.

Όλοι είμαστε καλεσμένοι από το Χριστό για να πάμε στη Βασιλεία των Ουρανών. Δεν υπάρχει θάνατος. Μόνο στο σημερινό μας σώμα φαίνεται. Θα ζήσουμε εδώ. Δεν μας εμποδίζει κανένας να φάμε και να πιούμε ό,τι είναι ευλογημένο».

Η φιλοσοφία της

Μας υπενθυμίζει κάτι που είναι μια ολόκληρη φιλοσοφία. «Η γέννα είναι ευλογημένη από το Θεό. Γεννιέται το παιδί, παπάς το διαβάζει. Γίνεται σαράντα ημερών, το πάνε στην Εκκλησία. Τα αγοράκια στην Αγία Τράπεζα, τα κοριτσάκια στο εικόνισμα της Παναγίας. Η Εκκλησία ευλογεί βάπτισμα, κοινωνία, στεφάνωμα.

Όταν κάποιος γεννιέται, είναι και τα λεπτά που θα ζήσει γνωστά και μετρημένα. Λένε όταν χτυπήσει κάποιος, όταν πεθαίνει, ότι δεν πρόλαβε να κάνει πολλά. Κι όμως, έκανε ό,τι ήταν γραμμένο να κάνει. Την ώρα του θανάτου γίνεται ο απολογισμός της εγκόσμιας ζωής και κλείνει το επίγειο ταμείο».

Οι… φευγάτοι

Χαρακτηρίζει το σημερινό κόσμο πολύ φευγάτο. Ιδιαίτερα τους νέους που, όπως λέει, νομίζουν οι περισσότεροι ότι ο Χριστός ήταν άνθρωπος σαν κι εμάς. «Ό,τι λένε οι Πατέρες κι οι 7 Σύνοδοι είναι αληθινά. Το πιστεύω μας, τα ευαγγέλια είναι η πίστις μας η αληθινή, η Ορθοδοξία».

Δεν διστάζει να τα βάλει και με τις τελετές της Ολυμπιάδας. «Δεν μπορούν σήμερα να καταλάβουν το λάθος που κάνουν. Ακόμη και στην Ολυμπιάδα ήταν όλες οι τελετές ειδωλολατρικές. Επικαλούνταν τον Απόλλωνα οι ιέρειες στην Ολυμπιάδα. Εγώ πήρα τηλέφωνο και το Δήμαρχο και το είπα. Ήταν λάθος ο τόσο εκτεταμένος ειδωλολατρισμός. Η Ορθοδοξία έλειπε από παντού».

Τονίζει ότι όλα αυτά δεν καλαρέσουν του Χριστού μας. «Γι’ αυτό έχουν γίνει όλα άνω κάτω. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο Κύριος λέει ότι ούτε μία τρίχα από την κεφαλή μας δεν πέφτει, ούτε ένα στρουθίον από τη στέγη, αν δεν το ξέρει, αν δεν το εγκρίνει ο επουράνιος Πατήρ μας. Αρνηθήκαμε και πάλι το Χριστό, αναδείξαμε τον Απόλλωνα πάλι, επικαλεστήκαμε τη φλόγα, κι η φλόγα έφερε στη συνέχεια όλα τα προβλήματα. Ακόμη και της Εκκλησίας τα πρόσφατα. Όλη την ανακατωσούρα. Παπάδες, Δεσποτάδες, Πατριάρχες ανακατεύτηκαν κι η Εκκλησία κλονίστηκε.

Όλοι οι χριστιανοί Ορθόδοξοι που έρχονται εδώ, μου λένε ότι μιλάω σωστά. Όμως, όλοι τρέχανε πίσω από τη φλόγα. Άλλοι από περιέργεια, άλλοι από μισαλλοδοξία. Κραυγάζανε. Δεν εννοούν να καταλάβουν ότι όλοι είμαστε θνητοί. Κι οι πρωταθλητές πόσο θα ζήσουν; Και τα αρχαία χρόνια υπήρχαν πρωταθλητές. Ζει κανένας; Πόσοι τους γνωρίζουν; Έχουν μείνει όμως στην ιστορία κι είναι γνωστοί όσοι αγωνίστηκαν για την πίστη και την πατρίδα».

Η Βασιλεία των ουρανών

Μας οδηγεί εκείνη όπου θέλει. Μας περνάει σε άλλες σφαίρες. Ισχυρότατη προσωπικότητα.

«Πρέπει με κάθε τρόπο να κερδίσουμε μία θέση στη Βασιλεία των Ουρανών Είπε ο κύριος ότι καλεί τους πάντες στη σωτηρία, δεν καλεί μόνο τους εκλεκτούς. Καλεί τους πάντες. Το διαβάζουμε κάθε ώρα και στιγμή, εν παντί καιρώ.

Ο Χριστός είναι ζωντανός κι είναι ανάμεσά μας. Είναι ολοφάνερος. Εγώ τον είδα ολοφάνερο. Τον είδα πάνω από το κελί μου. Είχε τη λάμψη του φεγγαριού, το τετράγωνο πλαίσιο μέσα στο οποίο καθόταν. Είχε ένα γαλήνιο πρόσωπο, τόσο που δεν το έχει αποδώσει καμία εικόνα, σαν τον Άγιο Μαντήλιο. Γαλήνη ξεχυνόταν από το πρόσωπό του, ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα αξέχαστο που με κοίταξε… Σαν ακτίνες κατέβαιναν κάτι φωτεινές λάμψεις προς εμένα, σαν να μου έλεγε, μην αμφιβάλλεις ότι είμαι ζωντανός. Όποιος πιστεύει δεν αμφιβάλλει.

Κάποιοι που αμφισβητούν την παρουσία του, λένε γιατί ο Χριστός επιτρέπει να γίνονται σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί; Αυτά τα κάνουν οι αμαρτίες μας. Οι Άγιοι Πατέρες μου λέγανε παλιά ότι η ψυχή που πηγαίνει πάνω από τέτοια γεγονότα, δεν παθαίνει τίποτα. Πηγαίνει ίσια στους ανοικτούς ουρανούς».

Η …. άλλη Αγία Τριάδα

Υψώνει τη φωνή και τονίζει ότι πρέπει να σωθούν η πίστη, η ορθοδοξία κι η ελληνική γλώσσα. Θυμάται ένα περιστατικό μέσα στο ναό, το ζωσμένο με τις σκαλωσιές. «Ήλθαν δύο ξένοι. Νόμιζα ότι δεν θα συνεννοηθώ μαζί τους. Ξαφνικά μου λέει ο ένας: «Ανέλθω εις κλίμακαν;» «Ουχί» του λέει ο άλλος και του κάνει νόημα ότι δεν επιτρέπεται. Οι ξένοι ξέρουν αρχαία ελληνικά και κάποιοι Έλληνες θέλουν να τα καταργήσουν. Χωρίς αρχαία Ελληνικά τι θα γίνει; Θα καταργήσουν τα Ευαγγέλια, τις Αγίες Γραφές;» Και στο τέλος προσθέτει: «Εγώ είμαι μία αγράμματη και ζητάω συγνώμη για ό,τι λέω και όπως τα λέω. Είμαι του Δημοτικού και μιλώ από την καρδιά μου».

Ο συνεχιστής

Αναπόφευκτα η κουβέντα οδηγήθηκε και στον άνθρωπο που θα είναι ο συνεχιστής της.

Αναγνωρίζει ότι ο πάτερ Διονύσιος, με τον τρόπο του έχει τραβήξει πολύ κόσμο κοντά στο μοναστήρι, έχει κάνει πολλούς να ενδιαφερθούν, με τη βοήθεια του Χριστού και της Παναγίας πάντα που βοηθάνε. «Αν δεν βοηθούσε, δεν θα μπορούσαμε τόσα χρόνια να καθόμαστε εδώ. Από αυτό το μοναστήρι περάσανε κόρες, Άγιοι, Πατριάρχες. Ο Άγιος Νικηφόρος, ο Άγιος Νεκτάριος της Αίγινας έζησε εδώ τρία χρόνια. Επειδή ήταν μορφωμένος, ήταν δάσκαλος κι ήξερε γράμματα, τον είχαν γραμματέα». Ποιος το ήξερε αυτό; Από εδώ πέρασε κι ο Άγιος Παρθένιος.

Η χάρη του Αγίου Πνεύματος

Μας εξήγησε και το γιατί κατά την άποψή της καλόγεροι και καλόγριες πηγαίνουν και ζουν στα μοναστήρια και προσπαθούν με νηστεία και προσευχή να κατεβάσουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα, η αγιοσύνη, σώζει την ψυχή τους. «Οι άνθρωποι τρέχουν στα μοναστήρια στενοχωρημένοι και θλιμμένοι και φεύγουν ανακουφισμένοι. Γιατί η χάρη του Αγίου Πνεύματος κατεβαίνει. Κι όταν κατέβει σκιάζει το μοναστήρι και με αυτήν τη δύναμη θαυματουργούν οι εικόνες. Έρχονται λαϊκοί και κάνουν παρακλήσεις, αφήνουν τάματα. Όλα αυτά είναι πόνος και δύναμη ψυχής. Είναι πίστη και αγάπη. Δίνουν και εισπράττουν αγάπη.»

Τα λεφτά

Η γερόντισσα δεν αποφεύγει τις κακοτοπιές. Έτσι, δεν αποφεύγει να μιλήσει με το δικό της τρόπο και για υλικά βάσανα της Εκκλησίας. «Λένε ότι οι παπάδες κι οι Δεσποτάδες έχουν πολλά λεφτά. Τους κατηγορούν γι’ αυτό». Εκείνη το αντιστρέφει, και λέει το άλλο. «Εσείς οι λαϊκοί, γιατί πάτε και τους τα δίνετε; Έρχονται άνθρωποι, που ενώ παπάς αρνείται να πάρει τα δώρα τους, πιέζουν πολύ και παρακαλούν να τα πάρουν, γιατί λένε ότι αλλιώς δεν θα πιάσει το τάμα. Και μετά πολλοί από αυτούς βγαίνουν και κατηγορούν τους παπάδες γιατί παίρνουν λεφτά».

Με υπερηφάνεια λέει, ότι στη Νέα Μονή δεν παίρνει κανένας χρήματα. Συμβουλεύει μάλιστα όλους όσους συμμετέχουν σε τέτοιες διαδικασίες, «να τα βάλουν όλα κάτω πια, να τα βρουν, να τα μαζέψουν και να χτίσουν το τάμα που έχουν κάνει».

Δεν μπορούν

Η επικοινωνία μας ολοκληρώνεται με μία πολύ ιδιαίτερη επισήμανσή της.

«Κάποιοι λένε ότι μπορούν να πιστεύουν και πιστεύουν, αλλά είναι δύσκολο να πιστέψουν όπως οι άνθρωποι που έχουν τη δύναμη να αφιερωθούν στο Θεό. Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να γίνουν καλόγεροι, δεν πρέπει όμως κιόλας. Ό,τι μπορεί ο καθένας κάνει κι ο Χριστός τους δέχεται όλους, εκτιμά ό,τι μπορεί να Του προσφέρει ο καθένας μας».

Τα έργα και η τύχη της Μονής

Η ίδια λέει ξεκάθαρα ότι δεν ήθελε να γίνουν αυτά τα έργα που έχει ξεκινήσει η Αρχαιολογία στη Μονή. Τελικά ο πάτερ Διονύσιος βρήκε τη λύση και μετέτρεψε προσωρινά σε ιερό τον ξενώνα. Τώρα, της αρέσει που προχωράνε κι έρχεται πολύς κόσμος και θαυμάζει το μοναστήρι. «Είμαι ικανοποιημένη γιατί ξέρω πια ότι όταν φύγω, αφήνω πίσω μου κάποιους ανθρώπους που θα συνεχίσουν το έργο που πρέπει».

Προσθέτει μάλιστα ότι οι υψηλά ιστάμενοι έπρεπε να είχαν φροντίσει να φέρουν νέους καλόγερους από αλλού, να βάλουν νέους ηγουμένους, να στηρίξουν καλά τα μοναστήρια που σβήνουν. «Αν δεν γίνει έτσι, θα μας τα πάρουν κάποια στιγμή. Η πολιτεία θα τα κάνει κοσμικά. Πρέπει να μπαίνουν ηγούμενοι, που είναι οι στηλοβάτες των μοναστηριών. Εδώ, τώρα υπάρχει ο πάτερ Διονύσιος, στα Ψαρά είναι ο πάτερ Ιωακείμ, στο Μερσινίδι ο πάτερ Βικέντιος, αυτά τα μοναστήρια θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Δεν θα χαθούν οι περιουσίες τους. Η πνευματική και υλική τους δύναμη. Πολλοί εποφθαλμιούν να πάρουν τις περιουσίες των μοναστηριών αλλά δεν θα το καταφέρουν όσο ζει κι ένας μοναχός, μία καλόγρια μέσα σε αυτά».

από την εφημερίδα “Πολίτης” της Χίου

01/08/2005

Πηγή: http://ahdoni.blogspot.com/2011/04/ariam.html

Η ΜΟΝΑΧΗ ΧΡΙΣΤΟΝΥΜΦΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΡΟΔΟΛΙΒΟΥΣ ΣΕΡΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΑΣΜΑ ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ.

Ή μοναχή Χριστονύμφη έφθασε σέ τόση πνευματική πρόοδο, ώστε όχι μόνο στον ύπνο αλλά και φανερά να βλέπει Αγίους.

Μία φορά της εμφανίσθηκε ή Αγία Παρασκευή. Μεταξύ άλλων της αποκάλυψε ότι κάπου εκεί πίσω από το μοναστήρι υπάρχει άγιασμα της Ζωοδόχου Πηγής και ήταν παρατημένο. Δέ χάνει καιρό, τρέχει αμέσως. Επισημαίνει τον τόπο και δώστου να σκάβει, να σκάβει ώσπου για μία στιγμή, να και ξεπήδησε το άγιασμα. Φανταστείτε πόση ή χαρά της Χριστονύμφη. Το ανακοινώνει αμέσως στην γερόντισσα και με την ευλογία της, με δική της πρωτοβουλία καθαρίζει τον τόπο, πού ήταν γεμάτος θάμνους και βάτα. Τον καλλωπίζει και μάλιστα τον είχε κοσμήσει με διάφορα δεντράκια. Αργότερα, στον τόπο της πηγής χτίσθηκε και ένα μικρό, ωραίο εκκλησάκι. αφιερωμένο στη Ζωοδόχο Πηγή.'

 Άλλη φορά πάλι ήρθε σέ μία απορία, ποιάν από όλες τις αδελφές να έχει πρότυπο, για να την ακολουθεί και να την συμβουλεύεται. Γι αυτό παρακάλεσε την Αγία Παρασκευή να της φανερώσει. Και ή Αγία πάλιν παρουσιάσθηκε και την συμβούλευσε να έχει πρότυπο την αδελφή Άνυσία. Και πράγματι πρόκειται για μία άλλη σύγχρονη Αγία μορφή, με την οποία στην συνέχεια θα ασχοληθούμε ολίγον, αλλά αξίζει να γραφεί και για αυτήν, ομού με τον 'Άγιο πατέρα της ένα ξεχωριστό τεύχος.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΙΩΣΗΦ Μ.Δ. ΜΟΝΑΧΗ ΧΡΙΣΤΟΝΥΜΦΗ. ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΜΟΡΦΗ. 1923-2005

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ

Η ΜΟΝΑΧΗ ΣΕΡΑΦΕΙΜΑ ΜΠΟΝΛΓΚΑΚΟΒΑ.

- Μ. Μ.: Γερόντισσα, πότε ήλθε στο μοναστήρι ή αδελφή Σεραφείμα Μπονλγκάκοβα;
-μ. Μ.: Το 1924. Θυμάμαι, είχε μεγάλη αδυναμία. Από τον υποσιτισμό είχε φουσκάλες σ' όλο τον σώμα. Έβαζε λαδάκι από τον καντήλι των λειψάνων του αγίου Σεραφείμ. Μολαταύτα συνεχιζόταν τον πρόβλημά της. Πήγε στη Μαρία Ίβάνοβνα και τη ρώτησε τί να κάνει. Της είπε: «Το λαδάκι να μη τον βάζεις όπως- όπως, αλλά να κάνεις σταυρό και γύρω από τον σταυρό ένα κύκλο». Άρχισε να βάζει έτσι τον λάδι κι έφυγαν όλες οι φουσκάλες και οι πληγές!
-
- Μ. Μ.: Μιλήστε μας, Γερόντισσα Μαργαρίτα, για την εποχή των μεγάλων διωγμών τότε που βασανίζονταν οι άνθρωποι για την πίστη τους, τότε που λεηλατούσαν μοναστήρια και ναούς.
-μ. Μ.: Χμ! Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Όταν έκλεισαν τον μοναστήρι, πολλές εικόνες τις έβαλαν στο ναΐσκο τής Γεννήσεως τής Θεοτόκου, για να τις πάρουν αργότερα. Ό Εσταυρωμένος τής άγιας τραπέζης ήταν μεγάλος και δεν χωρούσε να περάσει από την πόρτα του ναΐσκου. Αποφάσισαν να... κόψουν με τον πριόνι τον χέρι του Εσταυρωμένου -με τον αντίστοιχο τμήμα του σταυρού-για την μεταφορά! Στην άγια τράπεζα του άλλου ναού, του άγιου Αλεξάνδρου Νέφσκι, ήδη λειτουργούσε λέσχη εργατών! Κάποιοι καθεστωτικοί, πήγαν Μεγάλη Πέμπτη να πάρουν τον σταυρό. Καθώς έκοβαν τον χέρι του Κυρίου με τον πριόνι, άρχισαν να στάζουν ρανίδες αίματος!!! Πάγωσαν. Το θαύμα διαδόθηκε αστραπιαία. Το πρωί και τον βράδυ τής Μεγ. Παρασκευής, πλήθη κόσμου έτρεξαν στο ναό, για να δουν τον θαύμα.
Το χειμώνα του 1937, ήσαν πολλές μοναχές στη φυλακή Αρζαμάς, κοντά στο Ντιβέγεβο. Μετά τον κλείσιμο τής Μονής -σύμφωνα με πληροφορίες του διευθυντού των φυλακών Άρζαμάς, του κ. Άντρέγιεφ- εκεί ζούσαν 2.000 μοναχές, από δύο κυρίως μοναστήρια τής περιοχής, του άγιου Νικολάου και του άγιου Αλεξίου μαζί και ή ηγουμένη του καθενός. Υπήρχαν επίσης αρκετές μοναχές από τον Ντιβέγεβο, αλλά και από άλλα μοναστήρια. Αυτές πού έβγαλαν τον ράσο και παντρεύτηκαν, ήσαν ελάχιστες. Ή συντριπτική πλειονότητα οδηγήθηκε στη φυλακή. Ανάμεσα τους ή Σεραφείμα Μπουλγκάκοβα. Μια νύχτα, κάποια αδελφή ξύπνησε και είπε στις άλλες ότι είδε τον άγιο Σεραφείμ να περπατά στην αυλή τής φυλακής μαζί με δύο μοναχές και να λέει: «Να, εγώ οδηγώ στη φυλακή τις αγαπημένες μου αδελφές»! Αμέσως έτρεξαν στο παράθυρο πού έβλεπε στην αυλή. Είδαν να περπατούν δύο νεοφερμένες μοναχές, ή Μαριάμ και ή Πελαγία. Την ίδια εποχή, ή Βέρα Τσιτσαγκόβα έλεγε ότι κι αυτή έβλεπε στον ύπνο της ανάλογα. Συγκεκριμένα, τις μοναχές του Ντιβέγεβο να κάθονται σ' ένα μεγάλο τραπέζι. Δίπλα τους να στέκεται ή Παναγία και να δείχνει ποιές από' αυτές θα μπουν στη φυλακή!
Αιωνία ή μνήμη τής Μαρίας Ίβάνοβνα. Είχε προείπει όλες τις δυσκολίες, τις θλίψεις και τις ταλαιπωρίες...
Αργότερα αποφυλακίστηκε ή αδελφή Σεραφείμα. Ένα βράδυ, είδε στον ύπνο της ότι βρισκόταν στο ναό του Ντιβέγεβο κι έψελνε. Απότομα σταμάτησε. Είδε τούς ιερείς, κάτι να συζητούν μεταξύ τους. Βγήκε στην πύλη του ναού και είδε να μπαίνουν δύο αρχιερείς. Τον ένα τον γνώριζε. Ήταν ό Πέτρος. Πέφτει στα πόδια του. Εκείνος τη σήκωσε, κράτησε τον κεφάλι και τής είπε: «Ναι, δούλη του Θεού, φυλακισμένη είσαι»! «Όχι, δέσποτα, δεν είμαι φυλακισμένη απελευθερώθηκα» του απάντησε. «Όχι, πρέπει να πάς κι άλλο», συμπλήρωσε. «Δεν θέλω ήμουν αρκετά στη φυλακή» είπε ή Σεραφείμα με παράπονο. «Κι όμως, αυτό χρειάζεται να γίνει» επέμεινε ό επίσκοπος. Βγήκε έξω από τον ναό. Είδε την ηγουμένη. Φίλησε τον χέρι της, λέγοντας: «Γερόντισσα, ό δεσπότης μου είπε ότι πρέπει να ξαναμπώ στη φυλακή». Σ' αυτό το σημείο ξύπνησε. Τής φάνηκε πώς ήταν στην πραγματικότητα. Τότε ήταν ή περίοδος 1936-38. Πολλές από τις μοναχές πού είχαν απολύσει από τις φυλακές, ζητούσαν αφορμή για να τις φυλακίσουν πάλι!
Ό διευθυντής των σιδηροδρόμων του Καζάν, είχε πάρει μυστική εντολή να αφήσει να συγκρουστούν δύο στρατιωτικά τραίνα, πού μετέφεραν πολεμικό υλικό. Δεν ήξερε τί να κάνει. Βρισκόταν σε απόγνωση. Είτε επέτρεπε τη δολιοφθορά, είτε όχι, θα τον τιμωρούσαν... Τελικά, έγινε ή σύγκρουση. Διέδωσαν στις εφημερίδες ότι υπεύθυνοι ήσαν μοναχοί, μοναχές, τσιγγάνοι και διάφοροι άλλοι άστεγοι! Βγήκε αμέσως απόφαση να συλληφθούν όλοι και να οδηγηθούν στη φυλακή. Νομίζω, εκτελέστηκε ό διευθυντής των σιδηροδρόμων. Μάλιστα...
Ξέραμε ότι ό κάθε αστυνομικός πού έπιανε μια μοναχή ή κρυπτομοναχή ή κάποιον άλλο άνθρωπο τής Εκκλησίας, πληρωνόταν πέντε ρούβλια το... κεφάλι! Την περίοδο εκείνη ή αδελφή Σεραφείμα εργαζόταν στους σιδηροδρόμους, γι' αυτό γνώριζε αυτές τις λεπτομέρειες. Μόλις βγήκε ή διαταγή τής συλλήψεως, πήγε στην πόλη Μούρομ. Δεν γινόταν να μείνει άλλο στην εργασία της. Πήγε κρυφά στον σπίτι όπου έμενε ή ηγουμένη. Ήταν βασανιστικό να περιμένεις να σε βρουν, να σε συλλάβουν. Προσευχόταν θερμά, λέγοντας: «Κύριε, κάνε να με πιάσουν σύντομα, για να μη βασανίζομαι περιμένοντας». Ό άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, έλεγε ότι «στις μοναχές δεν περνούν απαρατήρητα τέτοια λόγια». Στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, χτύπησαν την πόρτα. Μια φωνή άγρια ρώτησε: «Ποιόν έχετε φιλοξενούμενο»; Μάλλον την είχαν παρακολουθήσει. Είχε παρατηρήσει ότι από το σταθμό, ακολουθούσε κάποιος περίεργος τύπος.
Άνοιξαν την πόρτα ή ηγουμένη και ή οικοδέσποινα πού ήταν πνευματική της κόρη, ψυχίατρος (αργότερα κι αυτή έγινε μοναχή). Συνέλαβαν την Σεραφείμα και την αδελφή Ραφαηλία πού βρισκόταν επίσης εκεί. Ό επικεφαλής διέταξε να μαζέψουν τα πράγματά τους και να τούς ακολουθούσουν. Τούς απάντησαν θαρρετά: «Δεν ερχόμαστε τώρα, μέσα στη νύχτα, με τρεις άντρες. Αν θέλετε, ελάτε το πρωί. Θα σάς περιμένουμε!». Ανεξήγητα, συμφώνησαν! Κράτησαν το διαβατήριο και την ταυτότητα και είπαν στην οικοδέσποινα να τις πάει στον αστυνομικός τμήμα, το πρωί. Έτσι, είχαν τη δυνατότητα να συνομιλήσουν αρκετά με τη Γερόντισσα και να την αποχαιρετήσουν. Τούς είπε επίσκοπος λέξει: «Θα σάς καταδικάσουν πέντε χρόνια καταναγκαστικά έργα σε στρατόπεδο. Εσύ, Σεραφείμα, θα δουλεύεις εκεί σαν λογίστρια. Να προσεύχεσαι στην Παναγία, να συγχωρηθούν οι αμαρτίες σου. Όταν σε συγχωρήσει, τότε θ' απελευθερωθείς!». Το πρωί τις φόρτωσαν όλες, όπως- όπως σ' ένα μεγάλο φορτηγό. Μαζί με τις μοναχές, τσιγγάνοι, μικροκλέφτες και κάποιοι άλλοι. Ήταν όρθιοι, κολλημένοι σαν σαρδέλες.
Τούς οδήγησαν σε γραφείο, όπου τους περίμενε ή περιβόητη τρόικα- δηλαδή τρία άτομα πού «δίκαζαν» και καταδίκαζαν. Σε τρεις ώρες, δίκασαν τριακόσια άτομα! Κανείς δεν ερευνούσε ουσιαστικά. Μερικές φορές, ούτε πού κοίταζαν τον υποψήφιο κατάδικο... Την Σεραφείμα καταδίκασαν -ως κοινωνικά βλαβερό στοιχείο- πέντε χρόνια σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως!.. Ή πρώτη εξορία πού είχε, ήταν με την παράγραφο 58: άντιεπαναστατική οργάνωση, επειδή υπηρετούσε στον ναό! Μόλις, λοιπόν, την καταδίκασαν, πήγε σε στρατόπεδο γενικού τύπου, με τούς εγκληματίες και τούς άλλους κακοποιούς στον νότο. Δούλευε -όπως τής είχε πει ή Γερόντισσα- στον λογιστήριο. Στη συνέχεια την έστειλαν σε στρατόπεδο στην Άπω Ανατολή! Ή πορεία ήταν φοβερή.
Τούς έβαλαν να φτιάξουν το λιμάνι Ναχότκα. Τούς οδήγησαν σε μια γυμνή ακτή. Έπρεπε πρώτα να χτίσουν τα μπλοκ, στα όποια θα έμεναν. Ή Σεραφείμα βρέθηκε στον στρατόπεδο με τούς άνδρες. Έγραψε αμέσως γράμμα στην ηγουμένη: «Γερόντισσα, προσευχηθείτε για μένα- βρίσκομαι στον στρατόπεδο των ανδρών...». Ό Κύριος τής έδωσε δύναμη και νεκρώθηκαν όλες οι αισθήσεις και τα αισθήματα, παρόλο πού ήταν 35 μόλις ετών. Δούλευε και δεν έδινε σημασία σε κανένα. Κι εκεί ήταν λογίστρια. Αργότερα την έστειλαν στον φαρμακείο. Το διηύθυνε ή σύζυγος του διευθυντή του στρατοπέδου και ζητούσε βοηθό πού να μη κλέβει! Την είχε πάρει με καλό μάτι. Δούλευε στον φαρμακείο αποφυλακίστηκε' τις 9 το πρωί ως τις 5 το απόγευμα και στη συνέχεια πήγαινε στον σπίτι τής κυρίας της και εργαζόταν μέχρι τις 10 το βράδυ.
Το ζευγάρι είχε δύο παιδιά και ή μοναχή τούς βοηθούσε. Αργά το βράδυ, πήγαινε στον στρατόπεδο για ύπνο. Ήταν μόνο τριάντα γυναίκες στον μπλοκ και μερικές χιλιάδες ανδρών. Δεν έδινε δικαιώματα σε κανένα και δεν φοβόταν. Μια μέρα ρώτησε έναν εγκληματία ανάλογα πρέπει να φοβάται κι αυτός τής απάντησε: «Όχι. Μέσα στον μπλοκ να μη φοβάσαι τίποτα. Έξω, στον κόσμο να μάς φοβάσαι». Φοβόταν μόνο τα σκυλιά πού άφηναν ελεύθερα τη νύχτα στον στρατόπεδο. Στη συνέχεια την έβαλαν και πάλι στον λογιστήριο- παράλληλα είχε την ευθύνη για το μαγειρείο του νοσοκομείου. Εκεί ανακάλυψε λαθροχειρίες από το μάγειρα. Τον πρόδωσε κάποιος κι ό μάγειρας πήγε σε άλλη φυλακή τέσσερα χρόνια. Όταν αποφυλακίστηκε, σκότωσε αυτόν πού τον πρόδωσε και ξαναφυλακίστηκε, για δέκα χρόνια, αυτή τη φορά!
Στη συνέχεια, την έστειλαν στον Βλαδιβοστόκ. Καθόταν στον κατάστρωμα του φέρυ μπόουτ. Είχε φουρτούνα. Έβρεχε κιόλας. Τούς είχαν δώσει ένα ύφασμα, για να προστατεύονται στοιχειωδώς. Σ' όλο το ταξίδι διάβαζε το ψαλτήρι. Έπλεαν ανάμεσα σε νάρκες και τορπίλες. Το καράβι κινδύνευε κάθε στιγμή ν' ανατιναχθεί. Πέρασαν δίπλα από ένα νησάκι, όπου είχαν αποβιβάσει μοναχές, για να μη τις πειράζουν οι άλλοι κρατούμενοι. Μπροστά στα μάτια τους, τα κύματα ξέβρασαν στην ακτή μια τορπίλη, πού ανατινάχθηκε. Μολονότι οι μοναχές βρίσκονταν σε μικρή απόσταση από την έκρηξη, καμιά δεν έπαθε το παραμικρό.
Με τα πολλά έφθασαν στον Βλαδιβοστόκ. Αυτή ήταν ή χειρότερη περίοδος τής ζωής της. Ήταν φυλακισμένη μαζί με τούς εγκληματίες. Οι συνθήκες άθλιες. Είχαν ελάχιστο νερό. Κάθε άτομο δικαιούχο ένα μόνο ποτήρι ημερησίως! Αυτό και για να πιουν και για να πλυθούν! Στον διάδρομο υπήρχε ένα μεγάλο βαρέλι, όπου έβαζαν όλες τις ακαθαρσίες. Τη νύχτα, το χρησιμοποιούσαν οι άνδρες για τουαλέτα. Από κει, κάποιες φορές έπαιρναν νερό κι έπλεναν το πάτωμα... Καταλαβαίνετε, ή δυσοσμία ήταν αφόρητη. Το μπλοκ είχε το γυναικείο και το ανδρικό τμήμα. Τα χώριζε ένας λεπτός τοίχος από ξύλο. Μερικοί άνδρες είχαν μαχαίρια. Όλοι γύρω της είχαν πέσει χαμηλά... Ή μοναχή αγωνιζόταν να φυλάξει την καθαρότητα τής ψυχής της. Ή διπλανή της, τής είπε για έναν από τούς κακούργους, ότι είχε σκοτώσει ένα μωρό και είχε πιει το αίμα του... Αυτοί ήσαν οι συγκροτούμενοι της! Όλη την ώρα, κάθε νύχτα ξυπνούσαν από κραυγές. Κάποιον χτυπούσαν, κάποιον βασάνιζαν, κάποιον σκότωναν... Πώς άντεξαν τα νεύρα της; Σε χωριστό μπλοκ έμεναν οι κατάδικοι πού έπασχαν από φοβερά αφροδίσια νοσήματα.
Ένα βράδυ, έφτασε πολυάριθμη ομάδα καινούργιων καταδίκων κι επειδή δεν υπήρχαν κενά κρεβάτια, ό διευθυντής διέταξε να τούς βάλουν στον χώρο των ασθενών και τούς ασθενείς να τούς φέρουν στον μπλοκ τής Σεραφείμας! Οι άρρωστοι δεν ήθελαν να φύγουν από το μπλοκ τους, αφού στον άλλο οι θέσεις ήσαν πιασμένες. Τούς είπαν να μπουν και να τούς βγάλουν από τα κρεβάτια τους! Έτσι, μετά τα μεσάνυχτα ακούστηκαν άγριες φωνές ουρλιαχτά, κραυγές. Μπήκε αλαλάζοντας στον μπλοκ, όλο το λεφούσι των ασθενών. Οι πληγές τους έτρεχαν αδιάκοπα αίμα και πύον. Αγριεμένα τα πρόσωπα -πολλά αποφυλακίστηκε' αυτά παραμορφωμένα- σκαμμένα από την αρρώστια και την ταλαιπωρία. Άρχισαν να τραβούν τούς άλλους από τα κρεβάτια και να μπαίνουν ανάμεσα τους. Έτσι, αναγκάστηκαν να «συμβιώσουν». Έπιναν από τα ίδια κύπελλα. Πήγαιναν στον ίδιο «αποχωρητήριο». Παρόλα ταύτα, ό Θεός τη φύλαξε -προσευχόταν συνεχώς- και δεν έπαθε τίποτα σοβαρό. Τούς πήγανε κάποτε και στα δημόσια λουτρά, όλους μαζί. Οι τελευταίοι δεν πρόλαβαν να πλυθούν, γιατί τελείωσε το λιγοστό νερό! Μ' αυτές τις γυναίκες-εγκληματίες, ή Σεραφείμα απέκτησε καλές σχέσεις.
Μάλιστα σταμάτησαν να βρίζουν όταν ήταν εκείνη μπροστά! Ήταν, ή καημένη, πολύ αδύνατη. Την είχαν σε γενικές εργασίες, σ' ένα κολχόζ. Δεν προλάβαινε να κάνει τη νόρμα της, τής ημέρας. Κάποτε πού ήταν ή επέτειος θανάτου τής μητέρας της, έλεγε: «μανούλα μου, ανάλογα έχεις παρρησία στον Θεό, προσευχήσου για μένα, γιατί δεν αντέχω άλλο θα πεθάνω έδώ». Σε λίγο έγινε το θαύμα. Άλλαξε ή δουλειά της. Δούλευε πιο ελαφρά. Εκείνη την εποχή αρρώστησε. Έπεφταν τα δόντια της. Συνέπεσε ή επέτειος θανάτου του πατέρα της. Τον παρακάλεσε κι εκείνον να πρεσβεύει. Την ίδια μέρα -ω του θαύματος- άλλαξαν το αντικείμενο τής εργασίας της. Την τοποθέτησαν στη φάρμα, να καταγράφει πόσο γάλα έδιναν οι αγελάδες του κολχόζ.
Ένα μήνα πού εργαζόταν εκεί, έπινε γάλα και συνήλθε. Στον στρατόπεδο, τα δύο τελευταία χρόνια δεν πήρε γράμμα από την οικογένεια της. Το τελευταίο ήταν από την αδελφή της, πριν τον πόλεμο. Δεν ήξερε ανάλογα και ποιοι ζουν. Όταν ήλθε ή γιορτή του άγιου Σεραφείμ του Σάρωφ, μπήκε στην αποθήκη λαχανικών για να προσευχηθεί με την ησυχία της! «Πάτερ Σεραφείμ», του έλεγε, «εσύ δεν με ξέχασες. Έτσι δεν είναι; Δεν έχω, έδώ και δύο χρόνια γράμμα από το σπίτι μου. Κάνε κάτι να επικοινωνήσω με τούς δικούς μου». Γύρισε στον μπλοκ και τής έδωσαν γράμμα πού... μόλις είχε φτάσει, από την αδελφή της! Όλοι το στρατόπεδο έτρεξε να δει το γράμμα, γιατί επίσκοπος δύο χρόνια κανείς δεν είχε λάβει κι αυτό ήταν το πρώτο!
Επιτέλους, έφτασε και ή ώρα τής απελευθερώσεως της. Θυμήθηκε τα λόγια τής ηγουμένης: «Να προσεύχεσαι στην Παναγία, να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου. Κι όταν σου τις συγχωρήσει, τότε θ' απελευθερωθείς». Την αποφυλάκισαν! Για να φτάσει στον σπίτι, χρειάστηκαν δυόμιση χρόνια... Για ένα διάστημα τούς έβαλαν σε σπίτια, στον Βλαδιβοστόκ, μαζί με τούς άλλους απελευθερωμένους εγκληματίες. Δεν είχε δικό της δωμάτιο. Ήσαν μαζί τέσσερις γυναίκες. Κάθε βράδυ έρχονταν άνδρες και γλεντούσαν. Αυτή πήγαινε στην κουζίνα και προσευχόταν. Όταν κουραζόταν εκεί, πήγαινε στον δωμάτιο, όπου γινόταν μεγάλη φασαρία. Έβαζε την κουβέρτα στον κεφάλι και λέγοντας «Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, έλέησόν με την αμαρτωλή», προσπαθούσε να κοιμηθεί.
Ας πάμε όμως και άλλου. Στη Μονή Δανιήλ έγκαταβίωναν οι επίσκοποι Θεόδωρος και Γουρίας. Τούς φυλάκισαν κι εκείνους -για τέσσερα χρόνια- στη φυλακή Ταγκάνσκαγια τής Μόσχας. Ό διευθυντής ήταν κουνιάδος του Τζερζίνσκι, πού ήταν μέλος τής κυβερνήσεως των μπολσεβίκων. Ήταν καλός άνθρωπος ό διευθυντής. Όταν πήρε εντολή να ετοιμάσει κελί για τον πατριάρχη Τύχωνα, με μεγάλο κίνδυνο τής ζωής του πήγε νύχτα στον άγιώτατο. Ζήτησε την ευχή του και στη συνέχεια του εξιστόρησε τα καθέκαστα.
Ό πατριάρχης τον άκουσε ήρεμα και του είπε: «'Αφού έχετε τέτοια εντολή, να ετοιμάσετε το κελί». Τελικά, τότε περιόρισαν τον πατριάρχη στη Μονή Ντονσκόι. Όμως στον κελί αυτό, έβαλαν δώδεκα αρχιερείς μαζί! Λειτουργούσαν εκεί και μη έχοντας διάκονο, με τη σειρά εκτελούσαν τα χρέη του. Μερικοί δεσμοφύλακες ήσαν καλοί. Έδιναν στους ιεράρχες τα πρόσφορα πού έστελναν ευσεβείς γυναίκες. Εκείνη την περίοδο, στη φυλακή Ταγκάνσκαγια κρατείτο ό επίσκοπος Πέτρος Ζβέρεφ, ό όποιος συχνά έλεγε στα πνευματικά παιδιά του: «Αν μπορούσα να σάς δείξω την καρδιά μου, θα βλέπατε ότι το μαρτύριο την καθαρίζει»! Δύσκολα χρόνια. Όμορφα χρόνια! Χρόνια πνευματικής ανατάσεως...
Την εποχή του Χρούτσεφ, ξανάρχισαν οι διωγμοί. Ήταν άκρως επικίνδυνο να συγκεντρωνόμαστε για να προσευχηθούμε. Ό Κύριος και πάλι δεν μάς άφησε. Εκείνο τον καιρό ζούσε ή τελευταία διά Χριστόν σαλή του Ντιβέγεβο, ή οσία Άννα Μπόκοβα. Πολύ μάς στήριξε. Οι μεγαλύτερες αδελφές κοιμήθηκαν και ήλθαν νέες. Ούτε για μια μέρα δεν σταμάτησε ή προσευχή στον Ντιβέγεβο. Είδα ότι πραγματοποιήθηκαν όλες οι προφητείες του άγιου Σεραφείμ, για το μοναστήρι.
Το 1989 βγήκε ή άδεια για τα εγκαίνια του ναού. Ό άγιος πριν εκατόν εξήντα περίπου χρόνια, είχε πει: «Θα 'ρθει ό καιρός και χωρίς καμία δυσκολία, θα σάς πουν ότι ανοίγει το μοναστήρι. Και τότε, μην αρνηθείτε!». Τέλος του 1989, ό πρόεδρος του σοβιέτ του Ντιβέγεβο συνάντησε στον δρόμο μια από τις πιστές γυναίκες πού ζούσαν τη μοναστική ζωή και τής είπε: «Σεις πού ζείτε σαν μία κοινότητα, να ετοιμασθείτε να πάρετε πίσω το ναό τής Μονής». Στις 30 Απριλίου 1989 εγκαινιάστηκε ό ναός τής άγιας Τριάδος από τον αρχιεπίσκοπο Νίζνι Νόβγκοροντ και Άρζαμάς Νικόλαο.
Ό Θεός χαιρέτησε και πάλι την ταλαίπωρη Ρωσία, πού απομακρύνθηκε για ένα μεγάλο διάστημα από την πίστη των πατέρων και πρόδωσε την Ορθοδοξία. Έγινε το ουράνιο δικαστήριο και θανατώθηκαν όχι πλέον 14.000 αθώα βρέφη -όπως επίσκοπος Ήρώδου- αλλά ογδόντα εκατομμύρια τέκνα τής πατρίδας αυτής!.. Και αυτοί πού έμειναν ζωντανοί, φορώντας χειροπέδες σήκωσαν το βαρύ σταυρό του μαρτυρίου...
- Μ. Μ.: Γερόντισσα Μαργαρίτα, πώς αισθάνεστε σήμερα ύστερα αποφυλακίστηκε όσα έχετε , ζήσει και αντιμετωπίσει- πού μπορείτε ελεύθερα να λατρεύετε τον Θεό;
- μ. Μ.: Συγκινούμαι πολύ πού βλέπω την Εκκλησία μας ελεύθερη, απαλλαγμένη από περιπέτειες. Όπως ό Ιωνάς μετά τις τρεις ή μέρες και τις τρεις νύχτες στην κοιλιά του κήτους. Δοξάζω κι ευχαριστώ τον Θεό πού πέρασε ή δυστυχία τής Ρωσίας μας. Τον ευχαριστώ επίσης πού δέχθηκε -σαν θυσία- το τίμιο αίμα των μαρτύρων μας. Σημασία, βεβαίως, έχει εμείς τί κάνουμε- εννοώ πνευματικά. Πρέπει ό καθένας μας να προσπαθεί συνεχώς. Οφείλουμε κι εμείς -σε κάθε επίπεδο- να δίνουμε τη μαρτυρία μας, κηρύσσοντας «Ίησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον»! Έτσι θα νιώθουμε συνεχώς πνευματική χαρά. Τη χαρά πού αισθανόταν ό άγιος Σεραφείμ, την όποια ασφαλώς απέκτησε με πολύ κόπο. Προσευχόταν πάνω στον στύλο, χίλιες μέρες και νύχτες! Ό άγιος είχε πει ότι κάποτε θα ψάλει το Πάσχα σε περίοδο καλοκαιριού, εννοώντας ότι θα βρίσκονταν τότε τα λείψανα του. Οι εχθροί τής πίστεως ήθελαν να εμφανίζουν -όλ' αυτά τα χρόνια- την Εκκλησία ως ανύπαρκτη. Προσπαθούσαν μάλιστα να υποβαθμίζουν την πόλη Σάρωφ, στις διάφορες αναφορές. Την αποσιωπούσαν. Ό ιερός αυτός τόπος, έγινε κέντρο παραγωγής ατομικών όπλων! Το μοναστήρι μας, παλαιότερα διέθετε έξηνταέξι κτίρια. Τα τελευταία χρόνια απέμεινε μόνο ένα!.. Το καθολικό κτίσθηκε με δαπάνη του Μοσχοβίτη Θεοδώρου Βασίλιεβιτς Ντολγκίντσεφ. Το είχε τάξει. Οι μοναχές, παλαιότερα ήσαν ογδόντα. Ασχολούνταν με διάφορα διακονήματα. Πάμπολλες γυναίκες ήθελαν ν' σπασθούν το αγγελικό Σχήμα, αλλά ήταν φύσει αδύνατο, λόγω τής καταστάσεως. Τουλάχιστον, πριν πεθάνουν τις έκαναν μοναχές!
Πόσα και πόσα έχουν δει τα μάτια μου, 97 ολόκληρα χρόνια -έναν αιώνα- πού με αξίωσε ό Θεός να ζω, δίνοντάς μου τόσο πολύ χρόνο για να μετανοήσω...
Ή αδελφή Σεραφείμα Μπουλγκάκοβα κοιμήθηκε εντολή Κυρίω στις 4 Μαρτίου 1991, σε ηλικία 88 ετών. Να 'χουμε την ευχή της!
Συνεχώς παρακαλώ τον Θεό να με συγχωρήσει και να με βάλει σε μια γωνίτσα του Παραδείσου! Για τη Ρωσία μας, εύχομαι ό αιώνας πού σηματοδοτεί την έναρξη τής νέας χιλιετίας, να είναι περίοδος δόξης τής Ορθοδοξίας, πού τόσο ταλαιπωρήθηκε στα εβδομήντα αυτά χρόνια, αλλά και πού τόσο μεγαλούργησε! Σ' εσάς και τούς αγαπητούς αναγνώστες σας, εύχομαι να έχετε την ευλογία του άγιου Σεραφείμ και τις πρεσβείες του προς τον Κύριο. Ό Θεός μαζί σας!
ΒΙΒΛ. ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΕΛΙΝΟΣ. ΑΝΘΗ ΑΓΙΑΣ ΡΩΣΙΑΣ

Ολίγα διδακτικά για την μακαριστή αδελφή Παύλα Μοναχή (1911-2002).

Ή αδελφή Παύλα (Παρασκευή Κεμεντζετζίδου), ή κατά σάρκα μητέρα μου, γεννήθηκε στον Πόντο στον χωριό Τάσολούμ το 1911, κοντά στην πόλι Χερέκ Ερπαα. Ό πατέρας της ονομαζόταν Στυλιανός Γεωργιάδης και ή μητέρα της Παρθένα Έλευθεριάδου. Ό πατέρας της, όταν άρχισε ό πόλεμος και ό κόσμος έφευγε στα βουνά, έφυγε και αυτός και δεν γύρισε πια. Ή μητέρα της πήρε τα δύο της κοριτσάκια, την μάνα μου και την κατά τρία χρόνια μικρότερη αδελφή της Ελπίδα και πήγαν στον βουνό. Ήταν πολύ ανδρεία γυναίκα, και βοηθούσε όλον τον κόσμο. Τα παιδιά, όταν έκλαιγαν, για να μην τούς προδώσουν, τα άφηναν οι μάνες τους στους δρόμους. Αυτή τα λυπόταν και τα έπαιρνε μαζί της δεν φοβόταν καθόλου. Έπειτα από πολλές κακουχίες δεν άντεξε άλλο, αρρώστησε, την πήραν οι συγγενείς της, και άλλο δεν την ξαναείδαν τα παιδιά της.
Τα ορφανά παιδιά από την Τουρκία, τα μάζεψαν τότε, καθολικές μοναχές και τα έφεραν στην Ελλάδα σε ένα ορφανοτροφείο Αμερικάνικο στην Κόρινθο.
Είχε ακούσει ή μητέρα μου, ότι στην Κοζάνη βρίσκεται ό θείος της, ό αδελφός τής μητέρας της. Κοντά στον θείο της έζησε, πέντε χρόνια, όχι όμως καλά. Ήταν οξύθυμος και την έστελνε να δουλεύει στα χωράφια. Πολλές φορές έκλαιγε, και μια φορά την πλήγωσε πάρα πολύ, και όσες φορές θυμόταν τις βαρειές λέξεις, έκλαιγε. Τής είπε «εψόφησεν ό πατέρας σοι και έμεινες σε μας». Έμεινε, όμως εκεί, καίτοι δεν αναπαυόταν.
Μια μέρα άκουσε, ότι πήγαιναν γυναίκες και δούλευαν στην Δράμα. Τις παρακάλεσε και την πήραν μαζί τους. Όταν τελείωσε ή περίοδος της δουλειάς, είπε στις άλλες γυναίκες «Δεν θάρθω μαζί σας στην Κοζάνη, θα πάω στην Ροδόπολι, εκεί έχω συγγενείς».
Όταν πήγε και τούς βρήκε, χάρηκαν πολύ οι συγγενείς, διότι την είδαν, και φιλονικούσαν ποιός θα την πάρει στον σπίτι του για να την φιλοξενήσει...
Εκεί την πάντρεψαν με τον Νικόλαο Κεμεντζετζίδη...
Τα δύο πρώτα τους παιδιά ό Ιωάννης ενός έτους και ή Σωτηρία τριών χρόνων, πέθαναν. Έφεραν στον κόσμο, με την βοήθεια του Θεού, άλλα οκτώ παιδιά, 6 αγόρια και δύο κορίτσια. Εκτός από τις δουλειές του σπιτιού, πήγαινε στα χωράφια σχεδόν μόνη. Έζησε στην αρχή περιφρονημένη και χωρίς να έχει κάποιον να πή τον πόνο της.
Ή μεγαλύτερη χαρά της ήταν, όταν, κατ' ευδοκία Θεού, γνώρισε τις δύο κατά σάρκα Γερόντισσες Μονα­χές Φεβρωνία και Κυριακή από την Καβάλα.
Όταν κατόρθωσε να πάει κοντά τους στον χωριό Θεοδώροβο, δεν ήθελε να φύγει από κοντά τους. Αισθάνονταν ιδιαίτερη πνευματική αγαλλίαση στις ψαλμωδίες...
Από αυτή την εποχή το 1941-42, πού γνώρισε τις ευλογημένες Γερόντισσες, όλα τα αντιμετώπιζε με ανδρεία, υπομονή και πολλή καρτερία. Γι' αυτό και δεν καταλαβαίναμε εμείς τα παιδιά τίποτε. Παρακαλούσε δεν συνέχεια τον Θεό, να την αξιώσει μία ημέρα να γίνει κοντά τους Μοναχή. Ζούσε δεν με πολλή νίψη, ταπείνωση, προσευχή, ευχαριστία, αγάπη, μακροθυμία και υπομονή.
Ό ψυχοσώστης πανάγαθος Θεός, δεν παράβλεψε την αίτησή της και την αξίωσε, μετά την κοίμηση του συζύγου Νικολάου αρχάς του 1991, να πραγματοποιήσει τον ιερό της πόθο, να ρθή στον μοναστήρι της Υπαπαντής του Χριστού στην Ελευθερούπολη, να γίνει Μοναχή με το όνομα Παύλα και μετά από δέκα και πλέον χρόνια πνευματικής ασκήσεως και ετοιμασίας, και με καλές ελπίδες, αναχώρησε για τον ουρανό, στον παράδεισο του Θεού, προς συνάντηση των δύο ευεργετών της Γεροντισσών Φεβρωνίας και Κυριακής.
Ψυχωφελείς σημειώσεις από την αδελφή Μοναχή πού διακονούσε την μοναχή Παύλα
Κάθε πρωί, μετά την πρωινή τράπεζα 6 με 7 αδελφές από τις μεγαλύτερες, πηγαίναμε στον μικρό καθιστικό. Επειδή εμείς δεν μπορούσαμε να πάμε έξω σε διάφορα διακονήματα, στον καθιστικό κάναμε κομποσκοίνια, πλεκτά, και διάφορες βοηθητικές εργασίες για την κουζίνα.
Ή αδελφή Παύλα έκανε το δικό της εργόχειρο. Της είχα κόψει δείγματα από όλα τα κομποσκοίνια πού πλέκομε, της έδινα και μαλλιά και μας έκοβε πολλά κομποσκοίνια όλην την ημέρα σχεδόν και έφθαναν για όλες τις αδελφές. Με τόση χαρά έκανε αυτήν την δουλειά, πού κάθε ημέρα, όταν τελείωνε, μου έλεγε:
-Ευχαριστώ πολύ για την δουλειά πού μου έδωσες.
Ενώ έπρεπε εμείς να την ευχαριστούμε για την τόσο καλή βοήθεια.
Το πρωί μόλις πηγαίναμε, την ρωτούσα
-τί κάνεις αδελφή Παύλα;
Ή απάντησης ήταν καθημερινώς ή ίδια.
-Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν. Καλά γεράματα τύχαμε εδώ στον μοναστήρι πού ήλθαμε. Τώρα, μόνο να σωθούμε. Να πάμε κοντά στην μητέρα Φεβρωνία. Χίλιες φορές δόξα τω Θεώ, τέτοια γεράματα πού τύχαμε. Να αγιάσουν τα χέρια πού έκτισαν το μοναστήρι. Και όποιος έβαλε έστω και μία πέτρα, να αγιάσει.

ΜΟΝΑΧΗ ΆΝΝΑ ΛΕΠΟΥΡΑ. ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ ΧΙΛΙΟΜΟΔΙΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ.

Γεννήθηκε στο Λαύριο το έτος 1901. Για οικονομικούς κυρίως λόγους ή οικογένεια της κατά τη δεκαετία 1910-1920 μετακόμισε εις την Αθήνα. Από νεαρότατη ηλικία αφοσιώθηκε στον Νυμφίο της ψυχής της Χριστόν, μαθητεύουσα παρά τούς πόδας του ονομαστού Πνευματικού και κυκλάρχου των Αθηνών, του φιλομονάχου πρωτοπρεσβυτέρου Αγγέλου Νησιώτη. Παρακολουθούσε επιμελώς τα μαθήματα εις τα κατηχητικά σχολεία του Οσίου Πατρός Αγγέλου και διεκρίθη ενωρίς διά τα πάμπολλα πνευματικά της χαρίσματα έτσι ώστε να τής ανατεθεί ή διεύθυνσις των Κατηχητικών Σχολείων των περιοχών «Περιστέρι» και «Πετράλωνα».
Ενσυνείδητα εξετέλεσε τα καθήκοντα της ως Κατηχήτριας διδάξασα επί εικοσαετία τον Ευαγγελικό Λόγο σε εκατοντάδες νέες των Αθηνών.
Ό πόθος για ολοκληρωτική αφιέρωση στο Δεσπότη Χριστό διά τού Αγίου Σχήματος δεν την άφηνε να ησυχάσει.
Έτσι στην ηλικία των 35 ετών με την ευλογία τού Πνευματικού της Πατρός Αγγέλου εγκαταλείπει οριστικώς την Αθήνα και τα κατηχητικά και προσέρχεται να ύποταχθή ως δόκιμος μοναχή στην Ιερά Μονή Γενεσίου τής Θεοτόκου Ζούρβας, στο φημισμένο αυτό άσκητομονάστηρο τής νήσου Ύδρας.
Εκεί λαμβάνει την μοναχική κουρά υπό τον όνομα Άννα προς τιμήν τής Αγίας και Δικαίας Θεοπρομήτορος Άννης, προστάτιδος τής Μονής από κοινού μετά τής Παναγίας, διά χειρός του Οσίου Γέροντος τής Μονής Αρχιμανδρίτη Δανιήλ Σιάκου και δι' ευχών τής Οσίας Ηγουμένης Καλλίνικης Παπαγεωργίου.
Δεκαπέντε χρόνια γεμάτα με ασκητικούς αγώνες και προσευχή περνούν και τον έτος 1949 μεστή από πνευματικά χαρίσματα την προσκαλεί στην Κόρινθο ό επιχώριος Μητροπολίτης Προκόπιος Τζαβάρας για να αναλάβει τη στελέχωση τής εγκαταλελειμμένης Ιεράς Μονής Παναγίας Φανερωμένης Χιλιομοδίου Κορινθίας την οποία είχε ό ίδιος ήδη μετατρέψει από Ανδρική σε Γυναικεία.
Πολλές φορές χρειάστηκε να την παρακαλέσει ό Μητροπολίτης για να εγκαταλείψει την αγαπημένη Μονή τής μετανοίας της. Μπροστά στην επιμονή του Δεσπότη υπεχώρησε πρώτος ό Γέροντας της Μονής Δανιήλ ο οποίος την έπεισε να κάμει υπακοή στο Δεσπότη, δίδοντάς της ακόμη δύο μοναχές ως πρώτη συνοδεία της. Ή μία εξ αυτών ήταν ή μοναχή Νεκταρία Δαλαούνη, Αίγινήτισσα και πνευματικό τέκνο τού Αγίου Νεκταρίου.
Αμέσως μετά την άφιξή της στην Μονή του Χιλιομοδίου ό Δεσπότης τής έδωσε τον διορισμό τής Ηγουμένης και την ένεθρόνισε σε ειδική τελετή με κάθε εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια.
Με την ηθική συμπαράσταση του Μητροπολίτου και σε μία περίοδο πού ή Ελλάδα προσπαθούσε να επούλωση τα τραύματά της από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Συμμοριτοπόλεμο οι τρεις μοναχές εργάστηκαν ακαταπόνητα για την ανακαίνιση τής Μονής.
Ή περίοδος εκείνη ήταν και αυτή ή οποία την ανέδειξε ως Πνευματική Μητέρα και Ηγουμένη. Ή πραότητα της, ή ανεξικακία, ή καλοσύνη, ή ηρεμία της ψυχής της και ή μητρική της στοργή ήταν τα χαρίσματα της εκείνα πού γέμισαν τον μοναστήρι με αδελφές και κυρίως με κοπέλες από τα κατηχητικά του Οσίου Πατρός Αγγέλου Νησιώτη. Πολύ εργάστηκε με τον κομποσκοίνι της και τον φωτισμένο λόγο της για την ειρήνευση των κατοίκων των πέριξ τής Μονής περιοχών κατά τα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια όπου κυριαρχούσαν τα πάθη, τα μίση και οι αντεκδικήσεις. Ή μορφή της, ό λόγος της, τον παράδειγμά της ήταν ειρηνοφόρα, πράυναν τα ήθη των ανθρώπων και οδηγούσαν πολλούς στην μετάνοια και την διόρθωση με ελπίδα στο πρόσωπο τού Χριστού.
Ό Χριστός μας την ευλόγησε ώστε να δη την Μονή να προοδεύει πνευματικά και να λάβει μεγάλη φήμη ανά την Ελλάδα λόγω των θαυμάτων πού επιτελούσε διά τής αγίας της και ταπεινής προσευχής ή χαριτόβρυτος εικόνα τής Παναγίας τής Φανερωμένης. Και μέχρι τα βαθιά της γεράματα υπήρξε προσηνής, γλυκύτατη, πραεία και διδακτική για οποίον την πλησίαζε για να τής καταθέση τον πρόβλημά του και να πάρη την αγίας της συμβουλή.
Παρέδωσε τον πνεύμα της εις χείρας Θεού την 2α Δεκεμβρίου 1988 καταλείπουσα σημάδια άγιότητος εις τον φωτεινό πρόσωπον της ως και φήμη οσίας Γυναικός.
Για την πνευματική Μητέρα Άννα Λέπουρα μας μίλησαν πολλές μοναχές από Μονές τής Ύδρας, τής Πελοποννήσου και των Αθηνών. Επίσης ό Μακαριστός Μητροπολίτης πρώην Κεφαλληνίας κυράς Προκόπιος Μενούτης ό όποιος την ευλαβείτο ιδιαιτέρως από λαϊκή καθότι υπήρξε γνωστός της από τα κατηχητικά σχολεία τού πατρός Αγγέλου. Την μνημόνευε πάντοτε στην Αγίας Πρόθεση και την ανέφερε ως υπόδειγμα στις συνάξεις των μοναζουσών πού έκανε στην επαρχία του και αλλού. Αναφορά στην μακαριστή έκανε και ή κυρία Σωτηρία Νούση ή όποια μας είπε μεταξύ των άλλων και ότι υπήρξε συγγενής των διακεκριμένων αγιογράφων Βασιλείου (και ύστερον Ραφαήλ μοναχού) και Νικαγγέλου Λέπουρα.

Η ΟΣΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ ΤΗΣ ΡΑΒΑΝΙΤΣΑ. ΣΕΡΒΙΑ

Ή Αδελφή Ευφημία θεωρείται ή «νέα Μυροφόρος» μεταξύ των ζηλωτών Ορθοδόξων Χριστιανών οι όποιοι γνωρίζουν την ζωή της και την αιώνια παρουσία της. Εξ αρχής ήταν γνωστή ως Αδελφή Μπόγκινια, όταν έκάρη για πρώτη φορά μοναχή στην Μονή Ραβάνιτσα (1920), όπου αργότερα έγινε ή Μεγαλόσχημη Ηγουμένη Ευφημία (1945)• Νέα ακόμη, ύπαρξε από τα ιδρυτικά στελέχη του Πνευματικού Κινήματος της Προσευχής τής Κοινότητας του Τσουκόγιεβατς και ήταν φλογερή λαϊκή ιεραπόστολος για είκοσι περίπου χρόνια. Ταξίδευε από το ένα χωριό στο άλλο, «κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο, θεραπεύοντας τούς ασθενείς και επιδεικνύοντας έναν αληθινά Ορθόδοξο τρόπο ασκητικού βίου, προσελκύοντας πολλές ψυχές στην πίστη στον Χριστό τον Κύριο».
Στην συνέχεια αυτής τής ιεραποστολικής περιόδου, ή Ευφημία έζησε στην Μονή Ντίβιαν (πού βρισκόταν υπό την καθοδήγηση τής Μακαριστής Ρωσίδας Ηγουμένης Θεοδώρας), κατόπιν εισήλθε στις τάξεις των μοναχών και για λίγο καιρό πήρε 12 ακόμη γυναίκες μονάστριες για να ανανεώσει την Μονή Τέμσκα. Ύστερα μεταφέρθηκε στην Μονή Κόβιλ, στην Μπάτσκα, όπου έγινε ή πρώτη Σύνοδος του Πνευματικού Κινήματος των Μπογκομόλτσι, στα 1933.
Υπό την επίβλεψη του Επισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ή Μακαρία Ευφημία άρχισε να μεταφράζει τα συγγράμματα των Αγίων Πατέρων από τα Ρωσικά. Έγραφε επίσης πολυάριθμες προσευχές και διδακτικές επιστολές.
Ή Οσία Ηγουμένη Ευφημία υπέφερε πικρά στην διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι 48 αδελφές τής Μονής Κόβιλ της Μπάτσκα—όπου ή Ευφημία ήταν ή Ηγουμένη—μαζί με τις αδελφές του Χόποβο και του Κούβεζντιν (καθώς επίσης και της Μπάτσκα) εξορίστηκαν στο Βελιγράδι από τούς Κροάτες Ούστασι πού έκαμναν λεηλασίες. Από το Βελιγράδι, αυτές οι άγιες Όμολογήτριες πήγαν στην Μονή τής Αγίας Παρασκευής (Πέτκα) στο Παρασίν, παίρνοντας μαζί τους και 30 παιδιά πρόσφυγες, ορφανά του πολέμου. Μετά τον πόλεμο τα παιδιά αυτά τα παρέδωσαν στην φροντίδα στοργικών οικογενειών. Έχει λεχθεί για την Ευφημία ότι ήταν «μεγάλη και ζηλώτρια θεόσδοτη δασκάλα».
Ως Ηγουμένη τής Ραβάνιτσα μετά τον πόλεμο, καθιέρωσε έναν αυστηρό μοναχικό κανονισμό, δίνοντας έμφαση στην ανάγνωση τής Καινής Διαθήκης και την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων και Μητέρων για την ασκητική ζωή. Μετά την εν Κυρίω κοίμησή της, άφησε 53 αδελφές στις Μονές τής Άγ. Παρασκευής και τής Ραβάνιτσα, οι όποιες μέχρι σήμερα την ευλαβούνται ως αγία ή οποία κατέβαλε μεγάλη φροντίδα για τα πονεμένα παιδιά και έζησε μία ζωή αληθινά ευάρεστη στον Θεό.
ΒΙΒΛΙΟΓ. ΣΕΡΒΙΚΟ ΠΑΤΕΡΙΚΟ. ΤΟΜΟΣ Α ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΆΓΙΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ 2006

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΗΣ ΑΝΤΩΝΙΑΣ ΚΑVESHNIKOVA (1904-1996)

"Ρωτήστε τον Παντοδύναμο, μην τον ξεχνάτε μέρα και  νύχτα ." Είναι καλύτερο να προσεύχεστε νωρίς το πρωί και τη νύχτα. Η πιο ήσυχη ώρα. Ξυπνήστε, σηκωθείτε πλυθείτε και μιλήστε με το Θεό, πείτε Του τα πάντα.
Ο Κύριος αγαπάει να του μιλάμε. Και θα βρει τρόπους, θα σας σώσει και θα σας βοηθήσει. Αν ο Κύριος δίνει πόνο, δίνει υπομονή και ενισχύσει από το Άγιο Πνεύμα.

 - Από τα μεσάνυχτα μέχρι τις τρεις το πρωί ο ουρανός  είναι ανοιχτός. Είναι πολύ πολύτιμη η προσευχή κατά τη διάρκεια αυτών των ωρών. Μετά τα μεσάνυχτα, είναι καλό να βάλουμε τρεις μεγάλες μετάνοιες με προσευχή στον Σωτήρα, τη Θεοτόκο και τον Άγγελο τον Άγγελο φύλακα μας..


 Η γερόντισσα Αντωνία ευλόγησε τα πνευματικά της παιδιά να διδάξουν στη μνήμη τούς  τις προσευχές: "ΤΟ ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ ", "ΘΕΟΤΟΚΕ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΕ", "Το Σύμβολο της Πίστης", 50ος και 90ος Ψαλμό

 Με συμβούλεψε να διαβάζουμε τον κανόνα σύντομης προσευχής στον άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και τη προσευχή: "Κύριε, διαφώτισε το μυαλό μου, ηρέμησε την καρδιά μου, βοήθησε με στη ζωή, γλίτωσε με  από το κακό" ...
- Εάν τα παιδιά είναι άρρωστα, πρέπει να διαβάσετε τον 90ο Ψαλμό και τον "Πάτερ ημών " επτά φορές. Εάν είναι κάτι σοβαρό, πρέπει να το  διαβάσετε δώδεκα φορές ... Εάν  δυστυχία συνέβη σε ένα άτομο, θα πρέπει να διαβάσετε τον Ψαλμό 90 ...

Όταν υπάρχουν ακάθαρτες σκέψεις, απελπισία, μελαγχολία - πολλές φορές διαβάστε την προσευχή "ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ". Ο Κύριος θα δώσει ειρήνη στην ψυχή για τις προσευχές στην Μητέρα του Θεού ...

"Απλά πρέπει πριν  φάτε φαγητό να κάνετε τον σταυρός σας". Θα έρθουν οι καιροί,  που όλα θα δηλητηριαστούν. Αλλά εάν πορεύεστε με πίστη, θα ζήσετε. Και ο άλλος που  θα πιει ή θα φάει το ίδιο πράγμα, χωρίς να έχει πίστη  - θα πεθάνει.



"Κλείστε το στόμα σας καλύτερα, με τις  επτά κλειδαριές, όπως λένε οι άγιοι πατέρες.
 Δημιουργήστε μια προσευχή του Ιησού, διότι φέρνει πολύ πόσο καλό  στη ζωή". Η σιωπή είναι μια αγγελική προσευχή. Δεν μπορεί να συγκριθεί με την ανθρώπινη προσευχή μας. Μείνετε ήσυχοι και ακούστε περισσότερο, γιατί από αυτήν (αγγελική προσευχή) θα βοηθηθητε  σε όλα!

 Η γλώσσα μου είναι εχθρός μου,  έτσι είναι . Πόσο κακό και απογοήτευση φέρνει στη ζωή ...


 Αν καταδικάσουμε τον γείτονα για κάποια αμαρτία, τότε ζει ακόμα σε μας η αμαρτία. . Εάν ένα άτομο μετανοήσει, τότε αυτή η αμαρτία δεν τον αφορά. Όταν η ψυχή είναι καθαρή, δεν θα καταδικαστεί ποτέ. Γιατί "Μην κρίνετε, ώστε να μην κριθείτε" (Ματθαίος 7: 1). "


- Η Γερόντισσα ΑΝΤΩΝΙΑ συμβουλεύει καθημερινά να διαβάζουμε το  17 κάθισμα των ψαλμών είπε: "Στις δυσκολίες  ο17 κάθισμα θα είναι ήδη  άμυνα για σας".

Ο γερόντισσα  πίστευε ότι τα κεριά του Πάσχα δίνουν μια ιδιαίτερη χάρη, και συγκεκριμένα είπε: «Όταν επισκέπτεστε ένα άρρωστο άτομο, διαβάστε μια προσευχή για τους πόνους  και  ανάψτε κεράκι από το   Πάσχα (κόκκινο)».


Ο Λόγος του Θεού είναι τροφή για την ψυχή και το σώμα. Το καθήκον ενός χριστιανού είναι ότι δεν θα πάει να κοιμηθεί αν δεν διαβάσει ένα κεφάλαιο του Ευαγγελίου δύο κεφάλαια των Επιστολών, ξεκινώντας από τις Πράξεις των Αποστόλων και τελειώνοντας με την Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, μερικούς Ψαλμούς από το ψαλτήρι.. Και έτσι θα διαβάσουμε σταδιακά ολόκληρη τη Καινή Διαθήκη και το ψαλτήρι, που είναι αυτό που χρειαζόμαστε. ... Πρέπει να φτιάξουμε τρεις σελιδοδείκτες και να διαβάσουμε στη σειρά, και όταν διαβάσουμε όλα πάλι από την αρχή σε όλη την διάρκεια τη ζωής μας.


- Πολλοί από εκείνους που ήρθαν στη μητέρα του συμβούλευαν: "Ότι σε κάθε σπίτι να υπάρχουν εικόνες της Μητέρας του Θεού"! Στο σπίτι πρέπει να υπάρχει μια άγια γωνία: για ιερές εικόνες, αγιασμό, αντίδωρο, καντήλι ευχέλαιο. Μπορεί να υπάρχει ναός χωρίς βωμό ή σπίτι χωρίς στέγη; - Έτσι, η οικογένεια δεν πρέπει να ζει χωρίς μια άγια γωνία. Κατά τη διάρκεια της προσευχής ή στις αργίες, το κανδήλι  πρέπει να καίει και είναι καλό να ανάβουμε  ένα κερί. Στο σπίτι, όπου αυτό συμβαίνει η χάρη του Θεού πέφτει στο σπίτι αυτό. ".


- "Να είστε πίστη, δώστε όλες τις αμαρτίες σας στον Θεό. Όλες οι ασθένειες, όλες οι θλίψεις, όλες οι φροντίδες να τις αναθέτετε  στον Θεό. Και να είναι εύκολο, να ελευθερώσετε  τον εαυτό σας. Ο Θεός ξέρει για σένα. Κάθε πρόσωπο  έρχεται στη ζωή να εκτελέσει  ένα ρόλο: θα το εκτελέσει - και θα πάει στη ζωή αιώνια Δεν είμαστε εδώ για πάντα, είμαστε εδώ για μια επίσκεψη. Και θα πάμε σπίτι εγκαίρως, όλοι θα πάμε σπίτι. Ο Κύριος στη γη δεν θα αφήσει κανένα, θα πάρει τον καθένα μας . Η ψυχή δεν πεθαίνει. Το σώμα είναι κοστούμι, είναι ναός της ψυχής. "