Η Αγία Τριάδα στην Παλαιά Διαθήκη και στην Λατρεία

Για την «Αγία Τριάδα στην Παλαιά Διαθήκη και στην Λατρεία» μίλησε ο μητροπολίτης Γόρτυνος κ. Ιερεμίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών σε μια προσπάθεια να παρουσιάσει με απλότητα τα υψηλά νοήματα του Τριαδικού Δόγματος.

Dogma Newsdesk
Για την «Αγία Τριάδα στην Παλαιά Διαθήκη και στην Λατρεία» μίλησε ο μητροπολίτης Γόρτυνος κ. Ιερεμίας, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών σε μια προσπάθεια να παρουσιάσει με απλότητα τα υψηλά νοήματα του Τριαδικού Δόγματος.
Ο κ. Ιερεμίας παρουσίασε την εισήγηση του στην ιστορική αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Παρνασσός» όπου έλαβε χώρα μουσικοθεολογική εκδήλωση υπό τον τίτλο «Τριαδικόν».
Στην εκδήλωση που διοργανώθηκε από τον βυζαντινό χορό «Εργαστήρι Ψαλτικής» υπό την διεύθυνση του πρωτοψάλτη κ. Αθ. Παϊβανά, αποδόθηκαν τριαδικοί ύμνοι ορισμένοι από τους οποίους αποδόθηκαν χορωδιακώς για πρώτη φορά.

Γόρτυνος Ιερεμίας: Και στον αγώνα μας του ᾽21 και στον ελληνοιταλικό πόλεμο αδύνατοι ήμασταν, αλλά είχαμε την Μαυροφόρα

Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας στο Κυριακάτικο κήρυγμά του, αναφέρθηκε εκτενώς στη βοήθεια που παρείχε πάντα η Υπεραγία Θεοτόκος στο έθνος μας κατά τις δύσκολες ιστορικές περιόδους.

«Και στον αγώνα μας του ᾽21 και στον ελληνοιταλικό πόλεμο αδύνατοι υλικά ήμασταν. Με λιανοτούφεκα πολεμούσαμε. Και όμως νικήσαμε εμείς και όχι τα τάνκς των εχθρών μας. Πως το πετύχαμε; Το πετύχαμε γιατί είχαμε μαζί μας την Μαυροφόρα, που περπατούσε στις χιονισμένες κορυφογραμμές και άπλωνε τα χέρια της και τα βόλια των εχθρών άλλαζαν στροφή! Αυτή την μαυροφόρα εμείς, την Υπεραγία Θεοτόκο, την ανακηρύξαμε Υπέρμαχο Στρατηγό του έθνους μας», σημείωσε μεταξύ άλλων ο Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας.
Διαβάστε αναλυτικά το πλήρες κείμενο του κυριακάτικου μηνύματος του Μητροπολίτη Γόρτυνος Ιεραμία.
Ψαλμός 19
ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ
Σήμερα, αδελφοί μου χριστιανοί, θα σας ερμηνεύσω τον 19ο ψαλμό του Ψαλτηρίου μας. Το μήνυμα του ψαλμού αυτού το ζήσαμε εμείς οι Έλληνες στην ένδοξη ελληνική ιστορία μας και ιδιαίτερα το ζήσαμε κατά την ηρωική επανάσταση του ᾽21 κατά των Τούρκων και στον Ελληνοιταλικό πόλεμο.
– Ο ψαλμός ομιλεί για ένα βασιλέα του Ισραήλ, που δεν λέει το όνομά του. Ο βασιλεύς ετοιμάζεται για πόλεμο εναντίον των εχθρών, οι οποίοι επιτέθηκαν κατά του ισραηλιτικού κράτους. Αλλά προτού να ξεκινήσει για τον πόλεμο ο βασιλεύς, με την συνοδία βεβαίως των στρατιωτικών του, πηγαίνει στο Ναό, για να προσφέρει θυσία στον Θεό Γιαχβέ, για να του είναι ευνοικός στην μάχη κατά των εχθρών του. Εκεί είναι συγκεντρωμένη και η ισραηλιτική κοινότητα, για να προσευχηθεί και αυτή και για να δώσει ευχές στον βασιλέα πορευόμενο στον πόλεμο. Έτσι λοιπόν εύχεται η ισραηλιτική κοινότητα προς τον βασιλέα και του λέει, στην «ημέρα θλίψεως», που βρίσκονται, στον καιρό δηλαδή του πολέμου που αντιμετωπίζουν τώρα, ο Θεός να εισακούσει την προσευχή του και να τον υπερασπίσει, εξαποστέλλοντας την βοήθειά Του από τον Ναό: «Επακούσαι σου Κύριος εν ημέρα θλίψεως, υπερασπίσαι σου το όνομα του Θεού Ιακώβ» (στιχ. 2-3). Του εύχεται να γίνει δεκτή η θυσία του από τον Θεό (στιχ. 4) και να του δώσει ο Θεός αυτό που ζητάει η καρδιά του (στιχ. 5). Τότε, όταν με την βοήθεια του Θεού ο βασιλεύς θα επιστρέψει από τον πόλεμο νικητής, θα ξανάρθουν πάλι όλοι στον Ναό, για να δοξάσουν τον Θεό για την σωτήρια νίκη και να υμνήσουν το παντοδύναμο όνομά Του: «Αγαλλιασόμεθα εν τω σωτηρίω σου και εν τω ονόματι του Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα» (στιχ. 6).
2. Ενώ, αγαπητοί μου, η ισραηλιτική κοινότητα προσευχόταν και ευχόταν στον βασιλέα, ο Θεός να τον βοηθήσει, για να αναδειχθεί νικητής κατά των εχθρών του στον πόλεμο, εκείνη την ώρα ο ιερεύς, που πρόσφερε την θυσία του βασιλέως, προσπαθούσε από μερικά σημεία να διαγνώσει ποια θα είναι η απόφαση του Θεού στην παρούσα περίσταση. Αν δηλαδή ο Θεός θα δεχθεί την θυσία του βασιλέως και θα εισακούσει την προσευχή της κοινότητας. Πραγματικά, από κάποια ευνοικά σημεία ο ιερεύς διέγνωσε ότι ο Θεός δέχτηκε την θυσία του βασιλέως και θα του είναι υπερασπιστής στον πόλεμο κατά των εχθρών του. Γι᾽ αυτό και λέγει τώρα: «Νυν έγνων ότι έσωσε Κύριος τον χριστόν αυτού» (στιχ. 7). «Χριστόν» ονομάζει τον βασιλέα επειδή και ο βασιλεύς εχρίετο, όπως ο ιερεύς. Η βοήθεια του Θεού υπέρ του βασιλέως, λέγει ο ιερεύς, θα εκδηλωθεί με θαυμαστά έργα της δυνάμεως του Θεού («εν δυναστείαις η σωτηρία της δεξιάς αυτού», στιχ. 7).
3. Στην συνέχεια ο ιερεύς κάνει ένα σύντομο και υπέροχο κήρυγμα: Εξηγεί το γιατί η νίκη θα είναι υπέρ του βασιλέως του Ισραήλ και όχι υπέρ των εχθρών του. Οι εχθροί μας, λέγει ο ιερεύς, είναι αλήθεια ότι έχουν άρματα και ίππους. Αλλά εμείς, αν και είμαστε αδύνατοι σε υλικές δυνάμεις, όμως έχουμε μαζί μας τον παντοδύναμο Θεό και γι᾽ αυτό θα νικήσουμε. Λέγει ακριβώς ο ιερεύς: «Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα» (στιχ. 8). Έτσι είναι, αδελφοί μου χριστιανοί. Δεν νικάει η άψυχη ύλη, αλλά νικάει το πνεύμα που πιστεύει σε υψηλά και ωραία ιδανικά και αυτό το πνεύμα κινεί την ύλη για την επιτυχία των ιδανικών αυτών. Στον αγώνα της ζωής δεν νικούν αυτοί που έχουν υλικές δυνάμεις και χρήματα πολλά, αλλά νικούν εκείνοι οι οποίοι έχουν σύμμαχο τον Θεό.
Και στον αγώνα μας του ᾽21 και στον ελληνοιταλικό πόλεμο αδύνατοι υλικά ήμασταν. Με λιανοτούφεκα πολεμούσαμε. Και όμως νικήσαμε εμείς και όχι τα τάνκς των εχθρών μας. Πως το πετύχαμε; Το πετύχαμε γιατί είχαμε μαζί μας την Μαυροφόρα, που περπατούσε στις χιονισμένες κορυφογραμμές και άπλωνε τα χέρια της και τα βόλια των εχθρών άλλαζαν στροφή! Αυτή την μαυροφόρα εμείς, την Υπεραγία Θεοτόκο, την ανακηρύξαμε Υπέρμαχο Στρατηγό του έθνους μας.
Βέβαιος λοιπόν ο ιερεύς του ψαλμωδού μας για την νίκη του βασιλέως και την κατατρόπωση των εχθρών του λέγει τελικά: «Αυτοί (οι ισχυροί εχθροί) συνεποδίσθησαν και έπεσαν, ημείς δε (οι αδύνατοι σε υλικές δυνάμεις, αλλά πιστοί στον Θεό) ανέστημεν και ανωρθώθημεν» (στιχ. 9).
Για άλλη μια φορά η Ισραηλιτική κοινότητα εύχεται τελικά για την νίκη του βασιλέως και λέγει: «Κύριε, σώσον τον βασιλέα και επάκουσον ημών εν η αν ημέρα επικαλεσώμεθά σε» (στιχ. 10).
Με πολλές ευχές
† Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας

Γόρτυνος Ιερεμίας: Αυτοί εδώ κατηγορούν τους άγιους Πατέρες ότι δεν είχαν σωστή βάση διαλόγου με τους αιρετικούς.

 

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΙΕΡΕΜΙΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΝΑ ΣΥΝΕΛΘΕΙ «ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟ» (α)
1. Παρακαλώ, αδελφοί χριστιανοί, να προσέξετε ιδιαίτερα αυτά που θα σας πω στο σημερινό μου κήρυγμα, γιατί είναι πολύ σοβαρά!
Θα έχετε ακούσει ότι τώρα την ημέρα της Πεντηκοστής πρόκειται να γίνει μία Οικουμενική Σύνοδος, την οποία έχουν ονομάσει «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος».

Σαν βαπτισμένοι και μυρωμένοι χριστιανοί που είστε, ανήκετε στην Οικογένεια του Θεού, που λέγεται «Εκκλησία», είστε ο λαός του Θεού, και πρέπει λοιπόν να γνωρίζετε για το θέμα που θα σας μιλήσω σήμερα, για την μέλλουσα να συγκληθεί Οικουμενική Σύνοδο. Για την εγκυρότητα των Ιερών Συνόδων απαιτείται η αναγνώρισή τους από τον λαό, από Σας, δηλαδή! Αν ο ευσεβής λαός απορρίψει μία Σύνοδο δεν ισχύει πιά αυτή, γιατί, όπως το είπαν παλαιά οι Πατριάρχες της Ανατολής με εγκύκλιό τους, «ο Φύλακας της Ορθόδοξης πίστης είναι ο λαός».
2. Κατά πρώτον, χριστιανοί μου, πρέπει να σας πω ότι η Εκκλησία πάντοτε έκανε Συνόδους, και σήμερα λοιπόν πρέπει να κάνει το ίδιο. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι οι Οικουμενικές Σύνοδοι είναι επτά και σταματάμε εκεί. Όχι! Πάντοτε στην Εκκλησία αναφαίνονται αιρέσεις και διάφορα προβλήματα γύρω από την πολιτεία και την διοίκηση των χριστιανών· και γι᾽ αυτό πρέπει να συγκαλούνται Οικουμενικές Σύνοδοι για την καταδίκη των αιρέσεων και για την λύση των παρουσιαζομένων προβλημάτων. Και επειδή, όπως το λέει ο Άγιος Αθανάσιος, το πρώτο για το οποίο συγκαλείται η Σύνοδος των Επισκόπων είναι για την καταδίκη μιάς κάποιας αίρεσης, οπωσδήποτε πρέπει, στις μέρες μας τουλάχιστον, να συνέλθει Οικουμενική Σύνοδος, για να καταδικάσει την μεγαλύτερη από όλες τις αιρέσεις των αιώνων, τον Οικουμενισμό. Πρέπει, λοιπόν, να συγκληθεί και τώρα στην Εκκλησία μας μία πανορθόδοξη Οικουμενική Σύνο­δος και ήδη έχει αργήσει.
3. Αλλά ενώ, χριστιανοί μου, θεωρούμε αναγκαία την σύγκληση μιάς Οικουμενικής Συνόδου, όμως για την σύγκληση της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου», όπως την εκάλεσαν, ειδικά γι᾽ αυτήν την Σύνοδο έχουμε κάποια αμφιβολία και δυσπιστία, πριν ακόμη συγκληθεί. Και η αμφιβολία μας δημιουργείται από τις Προσυνοδικές Διασκέψεις που έγιναν, για να ετοιμάσουν τα θέματα, το υλικό για την Μεγάλη αυτή Σύνοδο. Για την Σύνοδο αυτή πραγματικά έγινε μεγάλη-μεγάλη προετοιμασία πολλών ετών. Οι ετοιμασίες άρχισαν από το 1932! Πριν από 85 περίπου χρόνια δηλαδή! Και ενώ έγινε τόσων ετών προετοιμασία, δεν μας είναι καθόλου ελπιδοφόρα η προετοιμασία αυτή. Για να μη σας κουράσω με πολλά αναφέρομαι μόνο στην σημαντική Γ´ Προσυνοδική Διάσκεψη στο Σαμπεζύ της Γενεύης το 1986. Δυστυχώς στην Διάσκεψη αυτή πάρθηκαν αποφάσεις ξένες προς την Ορθόδοξη Παράδοση, αποφάσεις που απηχούν το πνεύμα της παναίρεσης του Οικουμενισμού. Για παράδειγμα: (α) Σε κάποιο θέμα της Διάσκεψης αυτής οι αιρέσεις παπισμός και προτεσταντισμός λέγονται «Χριστιανικές Εκκλησίες». Γιατί στην Διάσκεψη έγινε θέμα για την σχέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας «μετά των λοιπών Χριστιανικών Εκκλησιών», όπως ακριβώς γράφεται. Το θέμα είναι σοβαρό, γιατί η ίδια έκφραση επαναλήφθηκε και σήμερα, το 2016, σε σχετική Διάσκεψη. Ώστε οι αιρετικοί αποτελούν «Εκκλησία»; Όχι, χριστιανοί μου! Η Εκκλησία είναι ΜΙΑ και αυτή είναι η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ! Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, γιατί αν και οι αιρετικοί αποτελούν «Εκκλησία», τότε ποια τέλος πάντων είναι η ΜΙΑ Εκκλησία, για την οποία λέγουμε στο «Πιστεύω» μας, «εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν»; Οι αιρετικοί είναι έξω από την Εκκλησία. Δεν είναι Εκκλησία.
(β) Ακόμη κατά την συζήτηση στην Γ´ αυτή Διάσκεψη στο Σαμπεζύ της Γενεύης ειπώθηκε ότι είναι καλοί οι διάλογοι με τους αιρετικούς Αγγλικανούς, γιατί αποτέλεσμα των διαλόγων αυτών ήταν η αναγνώριση των αγγλικανικών χειροτονιών. Και η αναγνώριση αυτή θεωρήθηκε ως βήμα προόδου! ᾽Αλλά δεν σκέφθηκαν οι Σύνεδροι της Διάσκεψης ότι είναι αδύνατη η αναγνώριση της ιερωσύνης σε αιρετικούς, αν αυτοί πρώτα δεν αποκηρύξουν την αίρεσή τους και την πλάνη τους;
(γ) Θα γνωρίζετε, χριστιανοί μου, ότι γίνονται διάλογοι με τους Παπικούς (τους «Καθολικούς», όπως επικράτησε να λέγονται), με σκοπό να αρνηθούν αυτοί τις αιρέσεις τους και να επανέλθουν πάλι στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Να ενωθούμε δηλαδή πάλι με αυτούς. Οι διάλογοι αυτοί άρχισαν μετά το Σχίσμα το 1054 μ.Χ. Οι άγιοι Πατέρες μας όμως από παλαιά σαν βάση, απαράβατη βάση, της ένωσής μας με τους Καθολικούς έθεσαν τον όρο αυτοί να απαρνηθούν τις αιρετικές διδασκαλίες τους και να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. Επειδή όμως οι Καθολικοί επιμένουν στις πλάνες τους, γι᾽ αυτό και οι διάλογοι είναι χωρίς αποτέλεσμα. Αλλά στην Γ´ Διάσκεψη στο Σαμπεζύ, για την οποία μιλάμε, ειπώθηκε και ότι αιτία της αποτυχίας των διαλόγων μας με τους Καθολικούς είναι ότι οι διάλογοι στηρίχθηκαν σε όχι ορθή δική μας βάση και διεξήχθηκαν σε όχι γνήσιο δικό μας χριστιανικό πνεύμα!... Εδώ δηλαδή κατηγορούνται οι άγιοι Πατέρες και αυτός ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ότι δεν είχαν σωστή βάση διαλόγου με τους αιρετικούς. Και έρχονται τώρα νέοι πατέρες αυτοί (!..) – «νεοπατερική θεολογία» – να θέσουν άλλη βάση και όχι τα ορθόδοξα δόγματα, που ήταν η βάση των αγίων Πατέρων. Ποια θα είναι η νέα βάση των διαλόγων; Αυτή που λέει ο Οικουμενισμός: Η αγαπολογία! Και ακόμη ειπώθηκε στην Διάσκεψη, ως Προσυνοδική Διάσκεψη για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο που πρόκειται να γίνει, ειπώθηκε, λέγω, ότι στον διάλογό μας με τους Καθολικούς θα γνωρίσουμε ημείς οι Ορθόδοξοι την «σοβαρότητα των Εκκλησιών της Δύσεως»!... Αλλά οι αιρέσεις ούτε «Εκκλησίες» είναι, ούτε «σοβαρότητα» έχουν, αλλά μόνο πλάνες και γελοιότητες.
4. Με τέτοιο λοιπόν πνεύμα που επικρατεί σε προδιασκέψεις για την μέλλουσα να συγκροτηθεί Μεγάλη Σύνοδο, φοβούμεθα για τις αποφάσεις της. Όμως, αποβλέποντες στην αγιότητα και την θεολογία των Ιεραρχών, που θα συμμετάσχουν σ᾽ αυτήν, και, προ παντός, πιστεύοντες στον Ιδρυτή της Εκκλησίας μας, τον Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν, ευχόμεθα η Σύνοδος αυτή να είναι συνέχεια των προηγουμένων μεγάλων Αγίων Οικουμενικών Συνόδων.
Το δικό σας έργο, αδελφοί χριστιανοί, είναι πρώτον μεν να κάνετε προσευχή στην Υπεραγία Θεοτόκο, που είναι η κορυφή των Ορθοδόξων δογμάτων, κατά το «Χαίρε των δογμάτων Αυτού (δηλαδή του Χριστού) το κεφάλαιον», και «της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος», να φωτίσει όλους τους Ιεράρχας να θεολογήσουν ορθώς κατά την «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» που πρόκειται να συνέλθει. Στην προσευχή σας δε, χριστιανοί μου, να λέτε ακόμη ότι «αν, Παναγία μου, η Σύνοδος αυτή πρόκειται να μην είναι σε όλα της ορθόδοξη, να μη γίνει». Αλλά και αν, χριστιανοί μου, γίνει η «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος», όπως την ονόμασαν, και φανεί καθαρά ότι οι αποφάσεις της είναι ενάντιες προς την διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, προς την διδασκαλία δηλαδή των προηγουμένων Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας μας, τότε, απλούστατα, δεν θα την δεχθούμε. Θα την αποκηρύξουμε. Στην Εκκλησιαστική μας Ιστορία έχουν συμβεί τέτοια γεγονότα. Σείς ο ευσεβής λαός πρέπει να αγρυπνείτε με προσευχή και να υπακούετε στους ποιμένες, οι οποίοι ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας. Στους άλλους, τους οικουμενιστές, ανυπακοή!
Το θέμα δεν τελείωσε. Θα το συνεχίσουμε και με το επόμενο κήρυγμα.
Με πολλές ευχές,
† Ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας, Ο Οικουμενισμός είναι παναίρεση

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας, Ο Οικουμενισμός είναι παναίρεση

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΓΕΝΙΚΑ

1. Τά κηρύγματά μας, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ὅπως τό γνωρίζετε, εἶναι γιά τούς ἁγίους Πατέρες. Ἡ Ἐκκλησία μας διδάσκει τήν θεολογία τῶν ἁγίων Πατέρων. Ὁ Θεός μας εἶναι ὁ «Θεός τῶν Πατέρων ἡμῶν». Οἱ ἅγιοι Πατέρες, λέγαμε σέ ἄλλο κήρυγμα, αὐτοί εἶναι πού ἑρμηνεύουν σωστά τήν Ἁγία Γραφή. Γι᾽ αὐτό ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δέν λέμε μόνο αὐτό πού λένε οἱ Προτεστάντες, ὅτι «ὁ θεολόγος γεννᾶται στίς Γραφές», ἀλλά συμπληρώνουμε: «Ὁ θεολόγος γεννᾶται στίς Γραφές, ὅπως αὐτές τίς ἑρμήνευσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες». Στά μέχρι τώρα κηρύγματά μας πήραμε ἀπό τήν ἀρχή, κατά χρονολογική σειρά, ἕνα-ἕνα ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες καί λέγαμε λίγα λόγια γιά τήν ζωή του καί τήν διδασκαλία του. Προσοχή! Μιλάγαμε μόνο γιά τούς ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὄχι γενικά γιά ὅλους ὅσους ἀσχολήθηκαν μέ τά θεολογικά γράμματα, γιατί δέν ἦταν ὅλοι τους αὐτοί Ὀρθόδοξοι.

2. Ἔχω νά σᾶς πῶ τώρα μέ χαρά, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ὅτι ὅσα εἴπαμε μέ τά προηγούμενα κηρύγματά μας τελειώσαμε τόν λόγο περί τῶν ἁγίων Πατέρων τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων. Ἀπό τό ἄλλο κήρυγμά μας θά ἀρχίσουμε, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νά μιλᾶμε γιά τούς Πατέρες τοῦ 4ου αἰ. μ.Χ., πού εἶναι ἡ χρυσή περίοδος τῆς Πατρολογίας μας. Εὐχαριστῶ τόν Χριστό καί τήν Παναγιά γιά τήν χαρά αὐτή πού μοῦ δίνει μέ τήν σειρά τῶν κηρυγμάτων μας περί τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Προτοῦ νά ἀρχίσουμε ὅμως νά μιλᾶμε γιά τούς ἁγίους Πατέρες τοῦ 4ου αἰ., θά ἤθελα στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί μου χριστιανοί, νά σᾶς πῶ μέ γενικότητα αὐτά πού εἴπαμε μέχρι τώρα. Θέλω δηλαδή νά ἐκφράσω μέ λίγες πινελιές τά χαρακτηριστικά στοιχεῖα τῶν τριῶν αὐτῶν πρώτων αἰώνων τῆς Ἐκκλησίας μας, πού εἶναι ἀμέσως μετά τήν ἀποστολική ἐποχή. Καί εἶναι ἀνάγκη νά τό κάνω αὐτό, γιατί ἡ θεολογία τῆς ἐποχῆς αὐτῆς τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων ἔγινε ἡ βάση γιά τήν ἐκκλησιαστική διδασκαλία τῶν μετέπειτα αἰώνων. Ἀκοῦστε, χριστιανοί μου: Ὅλη ἡ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων εἶναι ἕνα μεγαλόπρεπο οἰκοδόμημα. Σέ ἕνα οἰκοδόμημα ἡ μία πέτρα εἶναι πάνω στήν ἄλλη πέτρα. Καί αὐτή ἡ πέτρα γίνεται βάση γιά τήν ἄλλη πέτρα. Θέλω νά πῶ ὅτι οἱ Πατέρες δέν μπορεῖ νά διαφωνήσουν ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλον, ὅπως τό δέχεται ἡ νεοπατερική θεολογία, ἀλλά ὁ κάθε Πατέρας στηρίζεται στήν διδασκαλία τῶν προηγουμένων του. Καί μέ βάση αὐτή τήν διδασκαλία, ἐπειδή τό προκαλοῦν τά θεολογικά προβλήματα τῆς ἐποχῆς, ἐμβαθύνει στήν θεία ἀποκάλυψη καί προσφέρει αὔξηση τῆς θεολογίας, γιά τήν λύση αὐτῶν τῶν προβλημάτων. Ἔτσι λοιπόν ἡ διδασκαλία τῶν Πατέρων τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων ἀποτελεῖ τήν βάση γιά τό λαμπρό οἰκοδόμημα τῆς μετέπειτα πατερικῆς διδασκαλίας. Γι᾽ αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά ποῦμε ὀλίγα γενικά γιά τήν ἐποχή τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων.

3. Δέν μέ παίρνει ὁ χρόνος, χριστιανοί μου, νά σᾶς πῶ πολλά χαρακτηριστικά γιά τούς τρεῖς πρώτους αἰῶνες τῶν Πατέρων, πού σπουδάσαμε μέχρι τώρα. Δυό-τρία γενικά μόνο θά σᾶς πῶ καί παρακαλῶ πολύ νά τά προσέξετε.

(α) Πρῶτα-πρῶτα, χριστιανοί μου, στά χρόνια αὐτά τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων οἱ ἀδελφοί μας χριστιανοί διώκονταν. Εἶναι χρόνια τῶν διωγμῶν. Ποτάμι τό αἷμα τῶν ἡρώων τῆς πίστης μας. Οἱ τρεῖς πρῶτοι αἰῶνες ἀπέδειξαν ὅτι τό ἔνδυμα τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι κατακόκκινο, «ὡς πορφύραν καί βύσσον τά αἵματα ἡ Ἐκκλησία σου στολισαμένη», ὅπως λέγει ἕνα τροπάριο. Παρά ὅμως τούς φρικτούς διωγμούς ἡ Ἐκκλησία δέν φοβήθηκε, ἀλλά σύναζε τά παιδιά της (ἔκανε «Συνάξεις») σέ ἰδιαίτερο κρυφό χῶρο, κάτω ἀπό τήν γῆ πολλές φορές («κατακόμβες») καί τελοῦσαν ὅλοι μαζί τήν λατρεία τους στόν Θεό. Καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά εἴδαμε στά προηγούμενα κηρύγματά μας ὅτι ἀνέπτυξαν καί ἀσματικά τήν λατρεία τους. Ἔψελναν δηλαδή. Καί εἴδαμε σέ ἰδιαίτερο κήρυγμά μας μερικούς ὕμνους πού ἔψελναν οἱ χριστιανοί τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων.

(β) Ὅμως, ὄχι μόνο τήν λατρεία ἀνέπτυξαν οἱ χριστιανοί αὐτοί, ἀλλά καί τήν θεολογική διδασκαλία. Σ᾽ αὐτό, στήν ἀνάπτυξη δηλαδή τῆς θεολογίας τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων, ἔδωσε ἀφορμή καί ἡ ἐμφάνιση τῶν αἱρέσεων. Οἱ αἱρέσεις στά χρόνια αὐτά ἔρχονταν ἀπό τρία ρεύματα. Ἕνα ρεῦμα ἦταν ὁ Ἰουδαϊσμός, πού δέν ἀνεγνώριζε τόν Ἰησοῦ Χριστό γιά Μεσσία. Ἄλλο ρεῦμα ἐρχόταν ἀπό τήν ἑλληνική φιλοσοφία. Οἱ ὀπαδοί τοῦ ρεύματος αὐτοῦ ζητοῦσαν νά ἀναμείξουν τά φιλοσοφικά νοήματα τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων μέ τήν χριστιανική διδασκαλία. Καί τό τρίτο ρεῦμα, πού ἔφερε τίς αἱρέσεις, ἦταν ἀπό τά ἀνατολικά θρησκεύματα. Καί τά τρία αὐτά ρεύματα τά ἀντιμετώπισαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μέ τήν σοφία τοῦ Θεοῦ, πού αὐτοί πλούσια εἶχαν, καί μέ ἀγῶνες πολλούς, γιά νά κρατήσουν τήν πίστη μας καθαρή καί ἀνεπηρέαστη καί ἀπό τό ἕνα καί ἀπό τό ἄλλο καί ἀπό τό τρίτο αἱρετικό ρεῦμα. Δέν δέχεται ἡ πίστη μας, ἀδελφοί μου, καμμία μά καμμία ἀνάμειξη τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἁγίων Ἀποστόλων μέ ἄλλη διδασκαλία. Βέβαια οἱ ἅγιοι Πατέρες τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων καί οἱ μετά ἀπό αὐτούς ἅγιοι Πατέρες πῆραν ἀπό τήν ἑλληνική φιλοσοφία καί χρησιμοποίησαν μόνο τήν ἔκφραση, σάν ροῦχο, μέ τό ὁποῖο ἔντυσαν τό κήρυγμά τους καί τήν θεολογία τους. Ἰδέες ὅμως καί νοήματα διάφορα ἀπό τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καί ξένα πρός αὐτήν τά ἀπέβαλε ἡ Ἐκκλησία ἀπό τούς τρεῖς ἤδη πρώτους αἰῶνες. Γιατί ἡ πίστη μας εἶναι σάν τό μάτι. Δέχεται τό μάτι μας μία τρίχα μέσα του; Ὄχι! Ἔτσι καί οἱ ἅγιοι Πατέρες τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων, καί κατά μίμηση αὐτῶν καί οἱ μετέπειτα Πατέρες. Ἔκαναν πολλούς ἀγῶνες καί στάθηκαν φρουροί, γιά νά μήν μπεῖ στήν πίστη μας καμμιά ξένη διδασκαλία, οὔτε ἡ παραμικρή. Χριστιανοί μου, ὅταν στά κηρύγματά μου σᾶς λέω γιά «Οἰκουμενισμό», εἶναι αὐτό πού εἴπαμε παραπάνω. «Οἰκουμενισμός» σημαίνει τό, μαζί μέ τήν πίστη μας νά βάλουμε καί τόν Ἰουδαϊσμό καί τά ἀνατολικά θρησκεύματα καί τήν φιλοσοφία τῶν ἀρχαίων καί τόν Παπισμό καί ὅλες τίς αἱρέσεις καί νά κάνουμε ἕνα κράμα, γιά νά ἀγκαλιάσουμε τάχα ὅλο τόν κόσμο. Πέστε μου, παρακαλῶ: Εἶναι ἤ δέν εἶναι «παναίρεση» αὐτό; Χριστιανοί μου, οἱ ἅγιοι Πατέρες τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων, ἄν καί ἀπειλούμενοι ἀπό τό μαχαίρι τοῦ Καίσαρα, καί παλεύοντες μέ χίλιες δυό δυσκολίες, ἀγωνίστηκαν νά κρατήσουν καθαρή τήν πίστη μας καί ἔτσι μᾶς τήν παρέδωσαν. Θά εἶναι λοιπόν ντροπή γιά μᾶς καί θά εἶναι μεγάλη προδοσία μας τό νά ἀλλοιώσουμε τήν πίστη μας μέ τά σοφίσματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Γεννηθήκαμε Ὀρθόδοξοι, ἤπιαμε ὀρθόδοξο γάλα καί θά πεθάνουμε, ναί, θά πεθάνουμε Ὀρθόδοξοι. Πολλές φορές σᾶς μιλάω γιά Οἰκουμενισμό, γιατί εἶναι ἀνάγκη νά τό κάνουμε αὐτό σήμερα ἐμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι καί οἱ κήρυκες τοῦ θείου λόγου, ἐπειδή κινδυνεύουμε ἀπό τό σατανικό αὐτό κατασκεύασμα περισσότερο σήμερα. «Συγκρητισμός» λεγόταν ὁ σημερινός Οἰκουμενισμός στά παλαιά ἐκεῖνα χρόνια τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων. Ὅσοι ὑποστηρίζουν σήμερα τόν Οἰκουμενισμό καί μάλιστα μερικοί ἀπό αὐτούς εἶναι ρασοφόροι, μικρόσχημοι καί μεγαλόσχημοι, αὐτοί ἄς διαβάσουν τούς ἀγῶνες τῶν Πατέρων τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῆς ἐποχῆς τους, δηλαδή τοῦ Συγκρητισμοῦ.

(γ) Στήν περίοδο τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων τῆς πίστης μας ἔχουμε καί τούς ἁγίους Ἀπολογητές. Εἶναι αὐτό πού σᾶς ἔλεγα παραπάνω, χριστιανοί μου. Ἐπειδή διωκόταν ἡ πίστη μας καί ἐπειδή πολλοί ἤθελαν νά παρουσιάσουν τά διδάγματα τῶν Ἑλλήνων φιλοσόφων ἴσα ἤ καί ἀνώτερα ἀπό τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Προφητῶν καί τῶν Ἀποστόλων, ἐμφανίστηκαν οἱ Ἀπολογητές. Αὐτοί ἔγραψαν δυνατά συγγράμματα καί ἀπεδείκνυαν μέ αὐτά τό ὕψος τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ καί ὅτι δέν μπορεῖ ὁ φιλοσοφικός νοῦς νά φτάσει τήν θεόπνευστη διδασκαλία τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἀποστόλων. Τέλος, ἀπό ὅλους τούς θαυμαστούς Πατέρες τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων ἐκφράζουμε ἰδιαίτερα τόν θαυμασμό μας στήν μορφή καί τήν θεολογία τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ θεοφόρου, ὁ ὁποῖος, μέ τά ὅσα γράφει, ἐκφράζει τήν θερμότητα τῆς καρδιᾶς του γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τόν δυνατό του πόθο γιά τήν θεία Κοινωνία τοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός ὁ ἅγιος Πατέρας μᾶς λέγει νά ἀγαπᾶμε ἐρωτικά τόν Χριστό («Ἰησοῦς Χριστός ὁ ἐμός ἔρως», λέγει), νά μήν ἔχει ἡ καρδιά μας τίποτε τό κοσμικό («μηδέν φιλόϋλον») καί ἀκόμη νά ποθοῦμε ζωηρά καί νά μαρτυρήσουμε γιά τόν Χριστό. Ὅλα αὐτά, χριστιανοί μου, θά τά πετύχουμε ἐάν ἔχουμε πίστη ὀρθή καί «κωφεύουμε» στίς αἱρέσεις, ὅπως μᾶς λέγει ὁ ἴδιος ἅγιος Πατέρας. Ναί, ἅγιε Ἰγνάτιε καί ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας: «Κωφεύουμε», ὅπως μᾶς τό λέτε, στίς αἱρέσεις καί τίς ἀναθεματίζουμε. Τίς καταριώμαστε, γιατί ὁ ἄλλος ἅγιος Πατέρας, ὁ ἰδιαίτερα ἀγαπητός σέ μᾶς τούς Ἕλληνας, ὁ ἱεροκήρυκας τῆς δούλης πατρίδα μας, ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, μᾶς ἔλεγε: «Τόν Πάπα νά καταρᾶσθε»! Ναί! Σάν μαθητές τῶν ἁγίων Πατέρων, τόν Παπισμό καί τόν Οἰκουμενισμό τούς καταρώμαστε. Γιατί, σάν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ξέρουμε ὅτι «ὁ Παπισμός εἶναι αἵρεση καί ὁ Οἰκουμενισμός παναίρεση».

Μετά πολλῶν εὐχῶν,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

http://aktines.blogspot.gr/

Την καθαίρεση του πατριάρχη ζητά ο μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας

Λάβρος κατά του οικουμενικού πατριάρχη Βαρθολομαίου εμφανίστηκε ο μητροπολίτης Γόρτυνος Ιερεμίας, με αφορμή την πρόσφατη συνάντησή του με τον Πάπα Φραγκίσκο στα Ιεροσόλυμα.

«Συμπροσευχή κληρικού με παπικούς επισύρει ποινή καθαιρέσεως», είπε κατά το κυριακάτικο κήρυγμά του, ενώ πρόσθεσε πως ένιωσε ντροπή όταν είδε ορθόδοξο επίσκοπο να φιλά το χέρι του Πάπα.
Κάλεσε δε τους χριστιανούς σε προσευχή λέγοντας ότι ο λαός είναι ο θεματοφύλακας των ιερών παραδόσεων, και σημείωσε ότι το Πηδάλιο προβλέπει καθαίρεση για συμπροσευχή κληρικού με παπικούς.
«Δεν υπάρχει στα ιερά μας κείμενα λόγος των Αγίων Πατέρων που να αγκαλιάζει την παπική πλάνη [...] Τότε, πώς εμείς αγκαλιάζουμε τον Πάπα και τον προσφωνούμε ως "αδελφό" και ως "αγιώτατο" και συμπροσευχόμαστε μαζί του; Δεν είναι αυτό ενάντια τακτική προς την γραμμή των Αγίων Πατέρων;» διερωτήθηκε.
Εμφανίστηκε ωστόσο… διαλλακτικός, δηλώνοντας πως θα ζητήσει συγγνώμη αν κάποιος «αποδείξει από τα ιερά κείμενα» ότι η «πίστη των παπικών δεν είναι αιρετική».

Ο «ΤΡΕΛΛΟΣ» ΜΗΤΡ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΗΝ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ

Ο «ΤΡΕΛΛΟΣ» ΜΗΤΡ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ

ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΗΝ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ

αναδημοσίευση από ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Σήμερα, Κυριακή 19 Δεκεμβρίου στο Συνεδριακό Κέντρο της Δημητσάνας, κατάμεστο από τον λαό και τους άρχοντες, ο Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας με αρκετούς ιερείς και μοναχούς έκανε την ορκομωσία του νέου Δημάρχου Γορτυνίας κ. Ιωάννου Γιαννοπούλου. Μετά την ολιγόλεπτη προσφώνηση του Μητροπολίτου στον νέο Δήμαρχο, η οποία χειροκροτήθηκε από το πλήθος, ένα σημαίνον μέλος, περιφρονώντας την παρουσία του ιερού κλήρου, ομίλησε και είπε ότι δεν χρειαζόμασταν τους ιερείς, γιατί κατά τον κανονισμό δεν προβλέπεται η παρουσία του αρχιερέως και των ιερέων σε ορκομωσία.

 

Τα περιφρονητικά για τον ιερό κλήρο αυτά λόγια, λεχθέντα μάλιστα σε επίσημη στιγμή και ενώπιον τόσου πλήθους, εξόργισαν τον Μητροπολίτη κ. Ιερεμία, ο οποίος με οξύτητα πράγματι και με θυμό επιτέθηκε στον υβριστή και με ισχυρά την φωνή του είπε: «Αυτό σε πείραξε, κύριε, εσένα, η παρουσία των ιερέων; Εμείς οι ιερείς και οι αρχιερείς αγωνιστήκαμε για να υπάρχει ελεύθερη πατρίδα και να κινείσαι εσύ ελεύθερος. Και λέγονται αυτά τα λόγια, χριστιανοί, εδώ στην Δημητσάνα, τον τόπο γέννησης του Πατριάρχου Γρηγορίου, που κρεμάστηκε για την πίστη και την πατρίδα; Ντροπή σε μερικούς και πάλι ντροπή τους, που βάλθηκαν να κάνουν την Ελλάδα μας άθεη. Δεν θα τους αφήσουμε. Εγώ, εδώ που ήλθα, εμπνέομαι από το σχοινί του Πατριάρχου Γρηγορίου και θέλω να γίνω αγωνιστής, θέλω να γίνω τρελλός για την πίστη την αγία. 

Νά ξέρετε και να μάθετε ότι εδώ στην Δημητσάνα έχετε ένα τρελλό Δεσπότη, που δεν θα μείνει απαθής σε ανθρωπάκια και σε νάνους, που θέλουν να τα βάλουν με την άγια πίστη μας και να ξεριζώσουν την αγάπη μας στον Χριστό και την Παναγία, που μας άφησαν ως προίκα οι πατέρες μας. Εγώ είμαι τέκνον ήρωος αλβανικών ορέων και δεν σκοτώθηκε παλλικάρι 25 ετών στα αλβανικά βουνά ο πατέρας μου, για να ρχεται αυτός ο κύριος να περιφρονεί εδώ δημόσια τον ιερό κλήρο. Αφού λοιπόν, κατά τα λόγια του κυρίου αυτού, για τα οποία δεν άκουσα κανένα από σάς να διαμαρτυρηθεί, αφού δεν χρειάζονται οι ιερείς στην ορκομωσία, διαμαρτύρομαι και εξέρχομαι από την αίθουσα και δίνω εντολή σε όλους τους ιερείς και τους μοναχούς να φύγουν και αυτοί από την αίθουσα». Και απευθυνόμενος στους ιερείς και τους μοναχούς είπε: «Εμπρός, εμπρός! Πατέρες όλοι να φύγουμε, αφού μας περιφρονούν».

Τότε όλο το πλήθος ηλεκτρίστηκε από την σκηνή και από τους πονετικούς και έντονους λόγους του Δεσπότη και διαμαρτυρήθηκε λέγοντας να βγεί έξω από την αίθουσα αυτός που είπε αυτά τα λόγια και όχι ο Δεσπότης μας.

Και όλοι οι πρώην Δήμαρχοι και οι άρχοντες και ο νέος Δήμαρχος και ο λαός έπεσαν επάνω στον Δεσπότη και του ζητούσαν συγγνώμη για το συμβάν και τον παρακαλούσαν να μην εξέλθει από την αίθουσα αυτός και οι κληρικοί.

Η σκηνή ήταν πολύ ταραχώδης και εντυπωσιακή και δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Τελικά ο κ. Ιερεμίας κάμφθηκε από τον γλυκό λόγο του πρώην Δημάρχου Δημητσάνης κ. Αναστασίου Βλάχου, ο οποίος του είπε: «Σεβασμιώτατε, επικαλούμαι τα τέσσερα χρόνια της άριστης συνεργασίας μας και σάς παρακαλώ να ξεχάσετε τον προσβλητικό λόγο εναντίον των ιερέων, που ειπώθηκε, και να μείνετε και εσείς και οι ιερείς στην αίθουσα».

Στην συνέχεια ομίλησαν ο κ. Δήμαρχος και οι επίσημοι. Όλοι τους στον πρόλογο της προσλαλιάς τους ζητούσαν συγγνώμη από τον Δεσπότη για το συμβάν. Ο ίδιος ο Δεσπότης, όπως ακούσαμε και διαπιστώσαμε, ήταν ήρεμος ψυχικά και χαρούμενος, γιατί από το συμβάν βεβαιώθηκε ότι στην Γορτυνία με έδρα την Δημητσάνα καταπνίγονται από τον ίδιο τον λαό και τους άρχοντές του οι ακουόμενες αθεϊστικές ιδέες.

ΠΗΓΗ: romfea.gr

ΣΧΟΛΙΟ «Χ.Β.»: 

 Με την μαχητική του στάση ο Σεβ. Γόρτυνος τσάκισε την κρούστα της κατεστημένης ηττοπαθείας και τίμησε τα αντρειωμένα βουνά της Γορτυνίας. Μια ηττοπάθεια κι ένας ένοχος εφησυχασμός έχουν φέρει την πατρίδα μας στο σημερινό χάλι. Μια μειοψηφία επιτηδείων ασυνειδήτων και θρασυδείλων και μαχητικών ξυλοσχιστών επί σειράν ετών έχουν μονοπωλήσει την παραγωγή ιδεών και αντιλήψεων και έχουν εγκαταστήσει «φάσμα» (φάντασμα) αδιεξόδου στους πολλούς άβουλους βολεμένους. Να όμως που με ψυχωμένους επί κεφαλής ανοίγουν μικρές χαραμάδες ελπίδας. Για τον Θεό αδιέξοδα δεν υπάρχουν. Μήπως ο Θεός εμποδίστηκε να αναδείξει από το «πουθενά» τον Μωυσή και να σώσει τον λαό Του από την πικρή δουλεία στον Φαραώ;

Και παρεμπιπτόντως, όποιος έχει λίγο νού μπορεί εύκολα να βρει τις αναλογίες και ομοιότητες των φαραωνικών μεθοδεύσεων (σκληρή, απάνθρωπη δουλειά [σημειωτέον ότι η λέξη προέρχεται από την “δουλεία”], απαγόρευση γεννήσεων, επιβολή απελπισίας κ.λπ.) με τις τροϊκανικές !!!

«Ζητείται ΜΩΥΣΗΣ»!

αναδημοσίευση από ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

π.Δοσίθεος Κατουνακιώτης - Δοξολογία Πέτρου Πελοποννησίου σε ήχο α΄.

Γέροντας Σίμων Αρβανίτης ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΕΠΤΩΧΕΥΣΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΟΣ Γέροντας Ζωσιμάς

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ :
ΠΑΤΗΡ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ

O Γέροντας Αθανάσιος Μυτιληναίος ήταν ο μεγαλύτερος διδάσκαλος της ορθοδοξίας του 20΄ Αιώνα , Μέγας ερμηνευτής της Αγίας γραφής και των πατέρων.Οι ακουστικές ομιλίες του ξεπερνούν τις 2000 ομιλίες. Έχει αναπτύξει άριστα σύμφωνα με τη γραφή και τους πατέρες το θέμα του Αντίχριστου και της Δευτέρας παρουσίας του χριστού,στις ΟΜΙΛΙΕς Β.προς Θεσσαλονικείς επιστ.,Στις κατηχήσεις Αγίου κυρίλλου Από ομιλία 90'έως 120' και στην ερμηνεία της ιεράς αποκαλύψεως του ιωαννου. Όποιος θέλει να ακούσει και να κατεβάσει όλες τις ομιλίες του μπορεί από εδώ.

Κυκλοφόρησε ο βίος του Γέροντα Ζωσιμά!

Γέροντας Ζωσιμάς ( 1937 - 2010 ) Ο Χαρισματούχος και Ιαματικός

ο Υποτακτικός του Αγιου Ιερομόναχου Σίμωνος Αρβανίτη

Γερονας Ζωσιμάς ( 20-12-1937 - 10-8-2010 ) Facebook

Η είδηση της κοιμήσεως του μοναχού Ζωσιμά, μαθητή του μακαρίου Άγιου Γέροντα Σίμωνα Αρβανίτη, συγκλόνισε τους πιστούς, που τον ακολουθούσαν ακόμα και μετά την κοίμιση του Γέροντά του (Γέροντα Σίμωνα)! Ο π. Παϊσιος ανέφερε πως ήταν ο πιο θαυμαστός μοναχός που είχε γνωρίσει σε υπακοή! Πλήθος πιστών τον συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία, σήμερα 11 Αυγούστου 2010 στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα Πεντέλης, όπου Κτήτων της Ιεράς Μονής ήταν ο Γέροντας Σίμων!

Ο ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΔΑΔΙΟΥ, ΑΜΦΙΚΛΕΙΑΣ ( 1912 - 2006 )

Ό Ιερομόναχος Αμβρόσιος ( κατά κόσμον Σπυρίδων ) εκοιμήθη στις 2 Δεκεμβρίου 2006, σε ηλικία 92 ετών. Σ΄ ένα διάλογο, που είχα με τον μακαριστό γέροντα, μού διηγήθηκε ότι μετά την στρατιωτική του θητεία (Τσολιάς στην Ανακτορική φρουρά), ήθελε να πάει στο Άγιο Όρος. Δεν ήξερε, όμως, που και πώς να πάει...
Τότε, τού εμφανίστηκε ένας νέος περίπου 25 ετών και του είπε: Γνωρίζω τους τόπους, έλα μαζί μου. Έτσι και έγινε.
Ξεκίνησαν μαζί, Πήγαν στο λιμάνι, μπήκαν στο πλοίο, μου έδωσε μάλιστα και ψωμί και φάγαμε παρέα όλες τις ημέρες που ήταν μαζί μου, το όνομά του δεν μου το είπε, άλλά κι εγώ δεν τον ρώτησα. Έτσι φθάσαμε στη Δάφνη και από κει περπατώντας στο Άγιο Όρος.
Όσο ήταν μαζί μου, αισθανόμουν μεγάλη ασφάλεια. Προχωρώντας μου έδειξε την Μονή Ξηροποτάμου όπου τιμούν τους Άγίους 40 μάρτυρες. Με ρώτησε, αν ήθελα να προσκυνήσουμε και εγώ δέχτηκα. Μπήκαμε στο Ναό (καθολικό τής Μονής) και ενώ ασπαζόμουν την εικόνα, μού έλεγε ο Γέροντας, μάς περικύκλωσαν 40 νέοι άνδρες. Τότε ο νέος μου είπε, αυτοί είναι οι 40 Άγιοι Μάρτυρες και χαίρονται, γιατί θα γίνεις μοναχός. Από εκεί συνέχισαν στις Καρυές στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου.
Εδώ ο νέος σταμάτησε, μου έδειξε την Ιερά Μονή και μου είπε: Εδώ, θα μείνεις, Σπύρο, καί θα γίνεις μοναχός. Θα κάνεις υπομονή και υπακοή στο γέροντα ... κι εξαφανίστηκε.
Φαίνεται ότι αυτός, ήταν ο άγγελος φύλακας, ο άγγελος Κυρίου. Ο Δόκιμος Σπυρίδων γίνεται λοιπόν μοναχός με το όνομα Χαρίτων σε ηλικία 25 ετών.
Ένα βράδυ ο ηγούμενος λέει στον μοναχό Χαρίτωνα να διαβάσει την ακολουθία τής 9ης στο νάρθηκα, εκείνος, καθώς ήταν αγράμματος, προσπάθησε να διαβάσει, άλλά είχε μεγάλη δυσκολία. Εξαγριώθηκε ο ηγούμενος τον έδιωξε λέγοντάς του να πάει στο κελί του. Το ίδιο βράδυ εμφανίστηκε ή Παναγία και σε μία μόνο νύχτα έμαθε το ψαλτήριο καί μάλιστα από μνήμης!
Κατέστη Θεοδίδακτος και θυμίζει σε όλους τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, που είχε μεγάλη δυσκολία στη μάθηση όταν ήταν παιδάκι Ή οικογένειά του τον πήγε στη Μονή και προσευχήθηκαν στην Παναγία που του υπέδειξαν να κάνει κάθε βράδυ τρεις μετάνοιες στην Παναγία και να την παρακαλεί να τον κάνει καλό μαθητή. 'Έγινε έτσι ο πρώτος μαθητής, όποτε, όμως, ξεχνούσε τις μετάνοιές του, έπαιρνε κακό βαθμό.

π. Στέφανος Σιναϊτης --- « Μακάριοι οί νεκροί, οί έν Κυρίω αποθνήσκοντες…». "Ορθόδοξος Τύπος"

"Ορθόδοξος Τύπος

Στις 8 το πρωί στις 16 Ιουνίου στην μονάδα εντατικής θεραπείας στού «Παπανικολάου», κοιμήθηκε μία πραγματικά αγιασμένη ψυχή, ένας άνθρωπος του Θεού, ο Αρχιμανδρίτης π. Στέφανος, αδελφός της Ιεράς Μονής της Αγίας Αικατερίνης του Σινά, μετά από πολύχρονη δοκιμασία στο κρεββάτι του πόνου…
Ο π. Στέφανος, ως άνθρωπος, ως οικογενειάρχης, ως ιερέας αλλά καί πνευματικός πατέρας εκατοντάδων ανθρώπων υπήρξε υπόδειγμα κληρικού όσο ελάχιστοι.
Είχε μια απέραντη αγάπη στον Θεό αλλά και στους ανθρώπους, με αυθορμητισμό, καλοσύνη, απλότητα, με ευγένεια ψυχής χωρίς υποκρισία, με εντιμότητα, και κυρίως βαθιά ταπείνωση, ανιδιοτέλεια, και μεγαλοσύνη…
Παρά τις πολλές δοκιμασίες και τά προβλήματά του ήταν πάντοτε εύχαρις και εγκάρδιος προς όλους, αλλά καί αθόρυβος στις δραστηριότητες αγάπης και διακονίας του, αλλά και περιφρονητής του χρήματος και εντελώς αφιλάργυρος…
Γεννήθηκε το 1936 στην Θεσσαλονίκη και υπήρξε Κωνσταντινουπολίτης στην καταγωγή. Νυμφεύθηκε την ευσεβή Ευανθία Προδρομίδου και απέκτησαν δύο παιδιά. Μετά τις σπουδές του στην Αγγλική Φιλολογία, την Αρχαιολογία, και την Λογιστική, συνέχισε στήν Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης αλλά και δεν έπαυσε να μελετά θέματα Παλαιοντολογίας, Κοινωνιολογίας, Ψυχολογίας, και Ιατρικής.

Ο Μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Αντώνιος Κόμπος γεννήθηκε το 1920 στο Άργος Αργολίδος. Είναι απόφοιτος της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας Αθηνών και της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Κάτοχος μεγάλης θεολογικής παιδείας, συμπλήρωσε της σπουδές του στα Πανεπιστήμια Οξφόρδης και Παρισίων.
Διετέλεσε καθηγητής και Διευθυντής Ιερατικών Σχολών. Κατά τα έτη 1971-74 υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας εις την Ιεράν Μητρόπολιν Αιτωλίας και Ακαρνανίας. Διάκονος εχειροτονήθη εις τας 3.12.67, πρεσβύτερος δε εις τας 4.12.67. Την 23ην Μαΐου 1974 εξελέγη Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης.
Εξέδωσε αξιόλογα επιστημονικά έργα. Δημοσίευσε βιβλιοκρισίας και άρθρα εποικοδομητικά εις διάφορα περιοδικά. Εκοιμήθη εν Κυρίω τη 17/12/2005.

Μιά μαρτυρία...

Ήταν ένας σεμνός ηλικιωμένος κληρικός, ψηλός, αδύνατος, ασκητικός, πού ταξίδευε με το καραβάκι στη γραμμή "Δάφνη-Αγία Άννα.
Στη διαδρομή ήταν λιγομίλητος, συμμαζεμένος. Το καραβάκι πέρασε τα μοναστήρια και έφτασε τον αρσανά της Ι. Μονής Αγίου Παύλου, όπου ο ταξιδιώτης κληρικός έκανε, όπως και σε κάθε μοναστήρι, το σταυρό του.
Πέρασαν από το μουράγιο της Ν. Σκήτης και σε λίγο αντίκρισαν την Αγία Άννα και έκανε πάλι με ευλάβεια το σταυρό του.
Εδώ ήταν ο προορισμός του ευλαβούς κληρικού. Σηκώθηκε από τη θέση του μαζί με τους άλλους και μόλις το καραβάκι έπιασε στο μουράγιο οι περισσότεροι κατέβηκαν εκεί. Κατέβηκε και αυτός.
Γύρισε όμως το κεφάλι του προς τα πίσω και είδε έναν νεαρό ιερομόναχο να αγωνίζεται να βγάλει από το καραβάκι ένα σωρό πράγματα που είχε. Δεν χάνει ευκαιρία και τον ρωτάει..


-Να σε βοηθήσω, πάτερ;
-Να είναι ευλογημένο γέροντα, απαντά ο νεαρός ιερομόναχος, κι αμέσως ο ηλικιωμένος κληρικός παρά την ηλικία του με νεανικό φρόνημα, βοήθησε σβέλτα στη μεταφορά των πραγμάτων από το καραβάκι στο μουράγιο. Τελείωσαν, και ο μοναχός ευχαρίστησε τον άγνωστο κληρικό και εκείνος ξεκίνησε από την άκρη του μουράγιου για να πάρει στη συνέχεια τον ανήφορο...
Τότε τον γνώρισαν μερικοί και έτρεξαν κοντά του. Έβαλαν μετάνοια κατά το συνηθισμένο...
- Ευλόγησον, Δέσποτα!


- Ο Κύριος.
- Ευλογείτε, Σεβασμιότατε!
- Ο Κύριος.
Ο μοναχός τα έχασε!
Τόση ώρα λοιπόν τον βοηθούσε ένας Δεσπότης να βγάλει τα πράγματα από το καΐκι; Ποιος νά ήταν άραγε αυτός ο ταπεινός παπάς, όπως έμοιαζε;
Έτρεξε, έβαλε μετάνοια, πήρε ευχή, ζήτησε συγχώρεση που δέχθηκε να γίνει βοηθός του ένας Δεσπότης, κι εκείνος δεν αντέδρασε καθόλου, θεωρώντας το γιά κάτι φυσικό καί ανθρώπινο τό νά προσφέρεις βοήθεια στόν διπλανό σου...
Ποιός Δεσπότης όμως ήταν;
Ήταν ο μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος Κόμπος.
Μη μου πείτε τώρα, ότι έχουμε πολλούς σαν κι΄ αυτόν ;

ΠΑΠΑ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΑΓΚΑΣΤΑΘΗΣ (1902 – 1975)

  Διηγείται ο πατέρας Δημήτριος:
- Στις 30/12/1967, ημέρα Σάββατο και ώρα 3 μ.μ. πήγα στα Μετέωρα για να προσκυνήσω και ωφεληθώ πνευματικά.
Την Κυριακή λειτούργησα στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως και την Δευτέρα Στον Άγιο Στέφανο, νυχτερινή. Χαρά Θεού και ευλογία Κυρίου.
Αφού με την δύναμη του Θεού επέστρεψα στο χωριό μου, με ειδοποίησαν αμέσως να πάω να κοινωνήσω μια γρια Ζωή Αντωνίου Γκαγκαστάθη, που ήταν από καιρό κατάκοιτη, περίπου 85 ετών.
Πήγα λοιπόν και την κοινώνησα των Αχράντων Μυστηρίων, αμέσως φώναξε:
- Με έκαψε η Κοινωνία, φωτιά έχω, δώστε μου νερό να πιω καίγομαι. Με καίει μέσα. Στις λίγες ώρες που έζησε φώναζε συνεχεία η καημένη. Κατόπιν παρέδωσε το πνεύμα της. «πυρ γαρ εστί τους αναξίους φλέγον».
Είπε πάλι:
 Να έχετε αγάπη και ταπεινοφροσύνη και υπακουή.
- Να σε φυλάξει ο Θεός και η Παναγιά από οικογενειακά. Ο σατανάς στην οικογένεια είναι σαν έναν που πηγαίνει και βρίσκει τ’ αμπέλι ξέφραγο. θα μπει μέσα. Το ίδιο είναι και στην οικογένεια. Εάν την οικογένεια τη βρει διαμοιρασμένη και λοιπά, θα μπει μέσα. Εάν όμως έχουν αγάπη, τον Χριστό
θα στέκεται μακριά. Δεν μπορεί να μπει γιατι υπάρχει ο Χριστός.
- Ζει ο Χριστός – λέει - και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει. Έχω μια ζωή στην εκκλησία. Μ` αρέσει πώς να το πω. Με πονάει, θέλω όλος ο κόσμος να έρθει στην εκκλησία. Είναι γλυκύς ο Χριστός, είναι πολύ γλυκύς.

Χριστός Ανέστη – Αληθώς Ανέστη! Η μόνη αλήθεια επί της γης

Μέσα στην σιγή της νύχτας….
η απελπισία και η θλίψη στο αποκορύφωμα…..
οι μαθητές Του κρυμένοι από τον φόβο….
οι μυροφόρες θαρραλέες έτρεξαν στον Τάφο και τον αντίκρυσαν κενό!

Μπορεί να αντιληφθεί κανείς των ανθρώπων, την χαρά που γεύθηκαν όταν αντίκρυσαν την ίδια την Χαρά, τον Αναστημένο Χριστό;

Αυτή ήταν και η ανταμοιβή τους για το θάρρος που έδειξαν, να εισπράξουν πρώτες την Χαρά της Αναστάσεως!

Η φθαρτή φύση όλη ασφυκτιούσε γιατί δεν  χωρούσε μέσα της τον Αρχηγό της Ζωής και περίμενε με αγωνία και αυτή το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως!
Διότι «ουκ ήν δυνατόν κρατείσθαι υπό της φθοράς τον αρχηγόν της ζωής»…..

Το Φώς της Αναστάσεως έλαμψε στον κόσμο διαλύοντας το σκοτάδι της αμαρτίας που είχε κυριεύσει τον άνθρωπο!

Ανέστη Χριστός νικώντας τον θάνατο!

Ανέστη Χριστός μετατρέποντας τα πάντα:
Τον θάνατο σε ζωή!
Την λύπη σε χαρά!
Τον φόβο σε θάρρος!
Την απελπισία σε πίστη!
Το σκοτάδι σε φώς!

Όλα έχουν γεμίσει με Φώς, ο ουρανός και η Γη!
Τα πάντα χαίρονται  γιατί έχουν πλημμυρίσει Χριστό!

Ας χαρούμε όλοι, λοιπόν, αδελφοί μου με την χαρά της Αναστάσεως γιατί Ανέστη ο Χριστός μας,
Αυτός που μας αποκάλεσε Φίλους Του!
Αυτός που έπαθε και σταυρώθηκε για τους Φίλους Του!
Αυτός που αγάπησε και αγαπά τους Φίλους Του!

Αυτή η Αγάπη ήρθε για να μείνει κοντά μας, για να αγαπήσουμε όπως μας αγάπησε, ζώντας ήδη τον παράδεισο! Γιαυτό πλημμύρισε τον κόσμο με το Φώς της Αναστάσεως Του, ώστε καμιά σκιά μην σταθεί εμπρός σ’ αυτήν την Αγάπη!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ!

Εκείνο το άρωμα κολλά γερά Γέροντας Χαράλαμπος Διονυσιάτης

Όταν συσταλεί ο νους, επιστρέφει ξανά στην φυσιολογική του κατάσταση. Όμως, όπως όταν βουτήξεις ένα σφουγγάρι σ’ ένα μυροδοχείο και μετά το στίψεις, εκείνο το άρωμα κολλά γερά και δεν βγαίνει, έτσι και ο νους γεμίζει μέσα του από το θείo μύρο. Μπορεί την ημέρα να δουλεύεις  εργόχειρο, στον κήπο, στα ντουβάρια, ο νους όμως, όπως είναι ποτισμένος βαθιά με τη γλυκύτητα του θείου μύρου και χωρίς να θέλει, εύχεται αδιάλειπτα και συχνά-πυκνά ξεχειλούν γλυκύτατα δάκρυα, από μόνη την ενθύμηση του Χριστού ή της Παναγίας μας.

Γέροντας Χαράλαμπος Διονυσιάτης  

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2014

Ιερομόναχος Αρτέμιος Ιβηρίτης (1889 – 29 Ιουνίου 1957)

Ο σπουδαίος Πνευματικός παπα-Αρτέμιος

 Ο κατά κόσμον Μιχαήλ Ιωάννου Καραγιάννης γεννήθηκε στο χωριό Ράφτι Αρκαδίας το έτος 1889. Το 1909 προσήλθε στο Ιβηρίτικο Κελλί της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Παλαιά ονομαζόταν «του Δεσπότη», γιατί το είχε κτίσει ο επίσκοπος Γαλακτίων, τον 17ο αιώνα.

Αυτός είχε κτίσει και τον πύργο της μονής Ιβήρων. Στα τελευταία έτη του 19ου αιώνος οι Μωραΐτες Γέροντες Γεράσιμος και Κοσμάς από το γειτονικό Ιβηρίτικο Κελλί των Τριών Ιεραρχών – Σαράβαρη ήλθαν και το ανήγειραν εκ βάθρων πετρόκτιστο και ωραίο και από τότε ονομάσθηκε «Μωραΐτικο». Στους Γέροντες αυτούς ήλθε και υποτάχθηκε και ο Μιχαήλ. Στην κουρά του, το 1912, από Μιχαήλ ονομάσθηκε Αρτέμιος.

Το 1927 χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος και κατεστάθη Πνευματικός. Απέκτησε φήμη ως διακριτικός Πνευματικός. Εξομολογούσε πολλούς μοναχούς και λαϊκούς. Πάντοτε προτιμούσε κι έλεγε το καλό.

Αγαπούσε πολύ και χαιρόταν να μονοιάζει τους ανθρώπους. Ειρηνικός ο ίδιος ήθελε να ειρηνεύει τους πάντες. Όταν όμως και πιστός τηρητής των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας μας. Όταν σε μία μονή ο ηγούμενος δεν τήρησε αυτά που του είπε για ένα μοναχό του, που τον εξομολογούσε ο ίδιος, προτίμησε να μην ξαναπάει στη μονή αυτή ποτέ άλλοτε.

Δεν δεχόταν δώρα από τις μονές που εξυπηρετούσε. Ήταν τρομερά εχέμυθος, πάντοτε συμβουλευτικός, γλυκομίλητος, προσηνής, απλός και καταδεκτικός. Έγραφε ωραία, παρότι δεν ήξερε πολλά γράμματα. Τον καλούσε και η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους για κάποια σοβαρά θέματα, για να καταθέσει τη γνώμη του. Όταν κάποτε τον ζήτησαν σ’ ένα γυναικείο μοναστήρι μόνιμο Πνευματικό, αρνήθηκε επίμονα. Όλοι οι μοναχοί τον εκτιμούσαν, ακόμη κι αν υπήρχαν και κάποιοι αμελείς.

Είχε κι ένα ωραίο και λεπτό χιούμορ, που τον έκανε ακόμη πιό ευχάριστο.

Υποτακτικούς είχε τους αυτάδελφους ιερομόναχο Ιωακείμ († 2003), που εκοιμήθη στη μονή Ιβήρων, και μοναχό Γεράσιμο († 1992), που ανεπαύθη στη σκήτη μας. Τους γνωρίσαμε και μας μίλησαν με πολύ σεβασμό για τον άγιο Πνευματικό, τον μακαριστό Γέροντά τους παπα-Αρτέμιο τον Μωραΐτη. Άφησε και φήμη μεγάλου ελεήμονος πατρός. Κάποτε επέστρεφε από τις Καρυές δίχως το ράσο του, γιατί το είχε δώσει σε φτωχούς.

Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 29.6.1957, εορτή των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, στην Αθήνα, όπου είχε ασθενήσει…

Μοναχός Γεράσιμος, υποτακτικός του Γέροντος Αρτεμίου και αδελφός του παπα-Ιωακείμ

Ο υποτακτικός του Γέροντος Αρτεμίου παπα-Ιωακείμ με τον διακονητή του μ. Πέτρο Ιβηρίτη

Ο σπουδαίος Πνευματικός παπα-Αρτέμιος

Πηγές-Βιβλιογραφία:
Μοναχολόγιον Ιεράς Μονής Ιβήρων. Πληροφορίες ιερομονάχου Γερβασίου Ιβηρίτου, τον οποίο κι’ ευχαριστούμε.

 

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Β’ – 1956-1983, σελ. 578-580, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.

Αιμιλιανός Ηγούμενος Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας

 Αιμιλιανός Ηγούμενος Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας

 Ο Γέροντας αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός, κατά κόσμον Αλέξανδρος Βαφείδης, Καθηγούμενος της καθ΄ ημάς Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας από το 1973 εως το 2000, γεννήθηκε στην Νίκαια Πειραιώς το 1934 από ευσεβείς γονείς, η καταγωγή του όμως εχει μικρασιατικές ρίζες.
 Η εκ πατρός γιαγιά του Ευδοξία ήταν Κωνσταντινουπολίτισσα, ο δε παππούς του Αλέξανδρος κατήγετο από την Σηλυβρία της Θράκης και εφοίτησε στην περιώνυμη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Το έτος 1906 μετοίκησαν στα Σήμαντρα της ευλογημένης γης της Καππαδοκίας, όπου εχρημάτισαν δημοδιδάσκαλοι για τις ανάγκες του ελληνισμού, και στην Ελλάδα ήλθαν μετά την μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών. Έγγαμοι όντες, επολιτεύοντο ως μοναχοί, αγρυπνούντες και προσευχόμενοι. Χαρακτηριστικο είναι οτι η γιαγιά εκοιμήθη ως μοναχή με το όνομα Ευταξία, η δε μητέρα του ως μοναχή Αιμιλιανή.
Ο Γέροντας εκληρονόμησε από τον παππού τα πνευματικά και σωματικά χαρίσματα του και από την γιαγιά του ανεξάλειπτα πνευματικά βιώματα. Παιδιόθεν έφερε εντός του τον πόθο της αφιερώσεως και επιδιδόταν στην μελέτη του Ευαγγελίου και πολλών πατερικών βιβλίων, καθώς και στην αδιάλειπτη ευχή του Ιησού, απ΄ όπου αρυόταν αυθεντικές απαντήσεις και θείες εμπνεύσεις για την πορεία της ζωής του.
Έλαβε την πρωτοβάθμιον εγκύκλιο παιδεία στα Σήμαντρα Χαλκιδικής, όπου είχε εγκατασταθή η γιαγιά του, ενώ την δευτεροβάθμιον στην Νίκαια Πειραιώς, όπου διέμεναν οι γονείς του, με άριστη πάντοτε επίδοση.
Τις σπουδές του συνέχισε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών αρχικώς στην Νομική Σχολή επί δύο έτη, εν συνεχεία δε στην Θεολογική, για να λάβη ανάλογη με τις εφέσεις της ψυχής του μόρφωση.
Κατά την διάρκεια των πανεπιστημιακών σπουδών, με ομάδα ομογνωμόνων και ομοφρονούντων φίλων του από τα γυμνασιακά χρόνια ανέπτυξε σπουδαία δράση, οργανώνοντας κατηχητικά, ομιλίες και άλλες εκδηλώσεις, όπου ανεδείχθησαν τα ψυχικά, πνευματικά, ηγετικά και οργανωτικά χαρίσματά του.
Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές, λόγω της παρεχομένης εκείνη την εποχή αγωγής και κατευθύνσεως, εσκέπτετο την ιερωσύνη, με απώτερον σκοπό την εξωτερική ιεραποστολή. Έκρινε όμως ότι θα ήταν καλύτερο να αρχίση την προετοιμασία για τον σκοπό αυτό σε ένα μοναστήρι. Απευθύνεται τότε προς τον μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών Διονύσιο, που μόλις είχε αναλάβει τα ποιμαντικά του καθήκοντα και είχε φήμη φιλομονάχου επισκόπου.

Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν.

Ας εξετάσουμε τι έχει να μας πει αυτή η προσευχή για την ενσάρκωση του Ιησού Χριστού και για τη θεραπεία μας απ’ αυτόν και μέσα σ’ αυτόν.

Υπάρχουν στην Προσευχή του Ιησού δυο «πόλοι» ή δυο ακραία σημεία. «Κύριε…Υιέ του Θεού»· η Προσευχή μιλάει πρώτα για τη δόξα του Θεού, διακηρύσσοντας τον Ιησού σαν Κύριο όλης της δημιουργίας και σαν τον αιώνιο Υιό. Έπειτα στο κλείσιμό της η Προσευχή στρέφεται στην κατάσταση μας ως αμαρτωλών – αμαρτωλών εξ αιτίας της πτώσης, αμαρτωλών από τις προσωπικές μας πράξεις τις λαθεμένες: «..με τον αμαρτωλόν». Είναι σημαντικό το ότι λέμε «ελέησόν με τον αμαρτωλόν»-σαν να ήμουν εγώ ο μοναδικός αμαρτωλός.

Έτσι η Προσευχή αρχίζει με λατρεία και τελειώνει με μετάνοια. Ποιός ή τί μπορεί να συμφιλιώσει αυτά τα δύο άκρα της θείας δόξας και της ανθρώπινης αμαρτωλότητας; Υπάρχουν τρεις λέξεις στην Προσευχή που δίνουν την απάντηση.

Η πρώτη είναι «Ιησούς», το προσωπικό όνομα που δόθηκε στο Χριστό μετά την ανθρώπινη γέννησή του από την Παρθένο Μαρία. Αυτό το όνομα έχει την έννοια του Σωτήρα· καθώς είπε ο άγγελος στο θετό πατέρα του Χριστού, τον άγ. Ιωσήφ: «και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν, αυτός γάρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών»

Η δεύτερη λέξη είναι ο τίτλος «Χριστός», η αντίστοιχη ελληνική απόδοση του «Μεσσίας», που σημαίνει «Αυτός που έχει χριστεί από το Άγιο Πνεύμα του Θεού». Για τους Εβραίους της Π. Διαθήκης ο Μεσσίας ήταν ο αναμενόμενος λυτρωτής, ο μελλοντικός βασιλιάς που με τη δύναμη του Πνεύματος θα τους ελευθέρωνε από τους εχθρούς τους.

Ιερά Γυναικεία Μονή Αναλήψεως Πρώτης Σερρών (ΦΩΤΟ)

 

Επτά χιλιόμετρα από την Κοινότητα Πρώτης και σε υψόμετρο 930 μ., στο Παγγαίο όρος με πανοραμική θέα στον κάμπο του Νομού Σερρών, βρίσκεται το μοναστήρι της «Θείας Αναλήψεως», με μεγάλη ιστορία και δράση.
Σήμερα το Μοναστήρι έχει είκοσι (20) μοναχές, που ασχολούνται με την αγιογραφία, ιεροραπτική, χρυσοκέντημα, πυρογραφία, κηροπλαστική.

Οι στενοί δρόμοι της Πρώτης και γραφικά σοκάκια με κυβόλιθους στρωμένα, μέσα από μικρά και μεγάλα σπίτια, καταλήγουν στον ασφαλτόστρωτο δρόμο, που οδηγεί στο μοναστήρι της αγίας Ανάληψης του Κυρίου στο Παγγαίο.
Ο ανηφορικός και ελικοειδής αυτός δρόμος βρίσκεται στο μέσο μιας βαθιάς και στενής χαράδρας, που σχηματίζουν δυο μεγάλες και σχεδόν απόκρημνες βουνοκορφές, που ξεκινούν απ' τις παρυφές του χωριού παράλληλες και που σβήνουν τελικά στο στήθος του βουνού, αφού ενωθούν στο σημείο όπου ακριβώς βρίσκεται το ιστορικό μοναστήρι. Ανεβαίνοντας προς το βουνό, μετά την πρώτη στροφή, κοντά στη γέφυρα δεξιά, φαίνονται αρκετά ευδιάκριτα, τα ερείπια της παλιάς μονής του προφήτη Ηλία, που στο διάβα του χρόνου, έσβησαν τα ίχνη της ίδρυσης αλλά και της καταστροφής της.
Από 'δω και πάνω ο δρόμος έχει πολύ μεγάλη κλίση, αλλά και το μεγαλείο της φύσης είναι καταπληκτικό.
Χάρμα η ευλογημένη φύση κι' όνειρο, λουσμένη στο ηλιοβασίλεμα της δύσης. ο πορφυρένιος ήλιος απ' τις μακρινές κορφές του Μπέλλες χρύσωσε τα φύλλα της καστανιάς, του μεσέ, και της οξιάς κι' ασήμωσε παράξενα το βαθύ πράσινο της βελανιδιάς και του πεύκου στις γραφικές πλαγιές κι' ορμάνια του Παγγαίου.
Η μαγεμένη φύση πλημμύρισε τα πάντα στο εκθαμβωτικό φως, που πράγματι θαμπώνει τα μάτια, καθώς στην τελευταία στροφή της ανηφοριάς, το ωραίο μοναστήρι προβάλλει μεγαλόπρεπα τυλιγμένο σε φωτεινό σύννεφο, ψηλό σαν κάστρο ολόφωτο, χρυσοπλοκότατος πύργος, να υψώνεται ψηλά στον ουρανό... Η θαυμάσια αγία Ανάληψη του Κυρίου.
Εκστατικός στο θείο αυτό αριστούργημα συνέρχεσαι απ' το γλυκό ήχο του τάλαντου που απαλά σχίζει την παραδείσια γαλήνη, καλώντας όλους για τον εσπερινό. Ο ήλιος εβασίλευσεν, ευπρέπειαν ενεδύσατο...
Απ' τον πλατύ προαύλιο για τη στάθμευση των αυτοκινήτων χώρο, ο ψηλός μαντρότοιχος δεν αφήνει παρά μόνο τους τρούλους των εκκλησιών και τις στέγες των κελιών να δεις, λουσμένες στο χρυσοκόκκινο του δειλινού, τόσο κοντά της μιας με την άλλη, λες και συνομιλούν αδελφικά για πράγματα και θαύματα, λες και ψάλλουν αγγελικά σε μια ατέλειωτη ιερή ακολουθία.
Απ' την ψηλή πύλη, η σπάνια και ιστορική σταυροειδής του ιερού ναού της αγίας Ανάληψης του Κυρίου, κτισμένη στον τύπο της αγίας Ανάληψης του Ορους των Ελαιών των Αγίων Τόπων, αυθόρμητα καλεί τον πιστό να εισέλθει στον οίκο του Κυρίου. Φως ιλαρόν, αγίας δόξης αθανάτου Πατρός... διαχέεται απ' το μαγευτικό δειλινό, αγκαλιάζοντας όλο τον υποβλητικό και απέριττο ναό για να ενωθεί με την ευωδιά του θυμιάματος, το χαρωπό φως των κεριών, των λαμπάδων και των καντηλιών, για να συνταιριαστεί αρμονικά με τη μελωδική Ψαλμωδία του πολυμελούς χορού των μοναχών και τα ρήματα ζωής αιωνίου της ιερής ακολουθίας, για μια εν πνεύματι και αληθεία. λατρεία και προσευχή, που ανεβάζει τη ψυχή στον ουρανό και φέρνει το Θεό ενώπιόν σου.
Αυτός Κύριε, πρόσδεξαι και ημών εν τη ώρα ταύτη τας εντεύξεις, και ίθυνον την ζωήν ημών προς τας εντολάς σου..
Στην απέναντι πλαγιά μόλις διακρίνεται παλιά σκήτη ερημική, απομεινάρι πνευματικών αγώνων ευλαβών ασκητών, ενώ προς τα κάτω δεξιά, μέσα απ' τα δέντρα, προβάλλουν ασημένιοι προμαχώνες αρχαίου ερειπωμένου κάστρου. Πέρα βαθιά στον ορίζοντα, τα χωριά της Δράμας, των Σερρών και του Παγγαίου, φαντάζουν σαν αστέρια θαμπά κι' απόμακρα.
Στο ημίφως του φεγγαριού παίρνουν ένα θαυμάσιο χρώμα το ωραίο επισκοπείο, το μεγάλο αρχονταρίκι και η ευρύχωρη τράπεζα των προσκυνητών του βόρεια απ' τον ιερό ναό καινούργιου διώροφου συγκροτήματος. Αυτό ενώνεται με μια αερογέφυρα με το απέναντι παλιό συγκρότημα της μονής, που χρησιμεύει τώρα για ξενώνας. Η πολύπλοκη αρχιτεκτονική δομή της μονής, εξυπηρετεί άριστα τη λειτουργικότητα του μοναστηριού.
Σ'αυτή τη νέα πτέρυγα βρίσκονται αριστοτεχνικά ενωμένα, τα κελιά των μοναζουσών, η τράπεζα, το μαγειρείο και οι αποθήκες, τα εργαστήρια της αγιογραφίας, ιερορραπτικής, κεντήματος και αγγειογραφίας, ο περικαλλής ναός των αγίων Αρχαγγέλων, μια εξαίσια μικροραφία της Αγίας Σοφίας για τις καθημερινές ακολουθίες, το ηγουμενείο, η βιβλιοθήκη και η μεγάλη έκθεση.
Ολα αυτά συγκοινωνούν μεταξύ τους με εσωτερική κλίμακα τούνελ, με θαυμαστή ευκολία και συντομία, και με κύριο γνώρισμα την καθαριότητα. την τάξη, και τη χάρη του καινούριου. Ο θαυμάσιος και περίτεχνος καρπός του μόχθου της σεμνής και δραστήριας ηγουμένης μοναχής Ανυσίας και της συνοδείας της, της αγάπης και προσφοράς των ευλαβών κατοίκων της Πρώτης και των άλλων περιχώρων και της ευλογίας του Θεού πιο μπροστά απ' όλους.
Το σεμνό αυτό της άσκησης καταφύγιο έχει μια μεγάλη ιστορία, που χάνεται βαθιά μέσα στην ομίχλη του χρόνου η αρχή και υπάρξή του. Αναφέρεται το 17ο αιώνα ως μετόχι της ιερής μονής Παναγίας Εικοσιφοίνισσας με 300 στρέμματα περιουσία κάτω στον κάμπο. Η προσφορά του προς την εκκλησία και την πατρίδα είναι πολύ σημαντική και κατά την τουρκοκρατία και μετέπειτα και γι' αυτό το ιστορικό μοναστήρι δεν μπόρεσε να ξεφύγει απ' τη κακία των Τούρκων και των Βουλγάρων και άλλων ασυνείδητων, που επανειλημμένα το λεηλάτησαν, πυρπόλησαν και κατάκλεψαν, ιδιαίτερα το 1913, το 1917 και το 1944. Έχουν αφαιρεθεί εικόνες μεγάλης αξίας, ως επίσης άλλα σπουδαία κειμήλια, καμπάνες και έπιπλα ακόμη.
Με την ευλογία του Θεού το 1979, με ειδικό προεδρικό διάταγμα, έγινε η επανασύσταση και λειτουργία της μονής ως γυναικείας, κατά το πρότυπο των ιερών μονών του Αγίου Όρους, ως λαύρας. Η επαναλειτουργία της μονής οφείλεται στο επίμονο ενδιαφέρον και αγάπη του Καραμανλή Γεωργίου και του γιου του Κωνσταντίνου, που πρόσφερε σημαντικό ποσό για την ίδρυση της μονής.
Σήμερα η αγία Ανάληψη Πρώτης, είναι ένα πάρα πολύ ωραίο και δυναμικό μοναστήρι, με μεγάλη πνευματική ακτινοβολία και προσφορά στους Χριστιανούς, που το υπεραγαπούν και προσέρχονται σ' αυτό με ευλάβεια για τη σωτηρία της ψυχής τους. Η σεμνή και πνευματώδης ηγουμένη ευελπιστεί ότι, με τη χάρη του Θεού, το ιερό μοναστήρι γρήγορα θα καταστεί η σωτήρια «κολυμβήθρα του Σιλωάμ».

Ο μοναχός π. Δανιήλ. Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές. Δανιήλ Κατουνακιώτης

Ο μοναχός π. Δανιήλ
 Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές
 Δανιήλ Κατουνακιώτης

   Η συμπεριφορα του Δημήτρη στο διάστημα της δοκιμασίας είχε συγκινήσει τους πατέρες της μονής. Ο ηγούμενος, που πληροφορήθηκε για την καρτερία και την υπομονή του, τον πήρε μέσα στο μοναστήρι και του έδωσε το διακόνημα του «μουτάφη».
   Δεν πέρασε πολύς καιρός και ήρθε η μεγάλη ημέρα της ζωής του: η ημέρα της μοναχικής κουράς. Την ημέρα αυτή ο γερο-Δανιήλ θα τη θυμόταν με συγκίνηση παντοτεινά. Θα θυμόταν τη στιγμή, που τον οδηγούσε από το χέρι ο γέροντάς του για να προσκυνήσει μία-μία τις άγιες εικόνες, ενώ οι ψάλτες έψαλλαν το τροπάριο «Αγκάλας πατρικάς…».
Εκείνα τα λόγια, εκείνες τις συγκλονιστικές ευχές της κουράς, που αποπνέουν ευαγγελικό άρωμα, δε θα τις ξεχνούσε ποτέ… «…Σόφισον αυτόν αναλαβείν τον θυρεόν της πίστεως, εν ω δυνήσεται πάντα τα βέλη τα πεπυρωμένα σβέσαι και την περικεφαλαίαν του σωτηρίου δέξασθαι και την μάχαιραν του Πνεύματος, ο εστι ρημά σου, αντιλαμβανόμενος τοις αλαλήτοις της καρδίας αυτού στεναγμοίς. Συναρίθμησον αυτόν τοις εκλεκτοίς σου… Κατασκεύασον αυτόν όργανον εναρμόνιον, ψαλτήριον τερπνόν του Αγίου Πνεύματος…».
   Εκείνο το φοβερό άγγελμα του ιερέως τον είχε καθηλώσει από δέος, αλλά κι από ανείπωτη χαρά: «Ιδού ο Χριστός αοράτως πάρεστι. Βλέπε, ότι ουδείς σε αναγκάζει ελθείν επι τούτο το Σχήμα. Βλέπε, ότι συ εκ προθέσεως θέλεις τον αρραβώνα του μεγάλου και Αγγελικού Σχήματος.

-    «Ναι, τίμιε πάτερ, εκ προθέσεως» είχε αντιχήσει με πεποίθηση τότε η φωνή του.
   Όταν πια τελείωσε το άγιο δράμα της κουράς, ένα δράμα που είναι συμβολική επανάληψις της ιστορίας του ασώτου υιού, πρόβαλε ένας καινούργιος άνθρωπος, φορώντας «την στολήν την πρώτην»: ο μοναχός π. Δανιήλ.
    Επειδή ο ηγούμενος ήταν σε προχωρημένη ηλικία και δεν του ήταν εύκολο να παρακολουθεί πάντοτε το πρόγραμμα της μονής, κρατούσε τον, μοναχό τώρα πια, π. Δανιήλ στο ηγουμενείο για να του διαβάζει τις ακολουθίες.
   Ημέρα με την ημέρα ο π. Δανιήλ κατακτούσε με την υπακοή, με την ευγένεια, με την καλοσύνη του όλο το μοναστήρι. Τον αγαπούσαν οι πάντες. Και δεν τον αγαπούσαν μόνο, αλλά και τον εσέβονταν. Μικροί και μεγάλοι.
   Τα θεμέλια για την ευλογημένη τέχνη της Αγιογραφίας τα έβαλε εδώ στο Ρωσικό μοναστήρι έχοντας ως διδάσκαλό του τον αδελφό της Μονής π. Διονύσιο. Πόσο συνέδεσε τη ζωή του με τις ιερές εικόνες του Χριστού, της Παναγίας, των αγίων! Μέχρι το τέλος της ζωής του τον συνόδευε ο τίτλος του αγιογράφου.
 Ήταν ένας αγιογράφος με συναίσθηση της αποστολής και της διακονίας του. Ήταν ένας αγιογράφος, που δίπλα στον πόθο και τον κόπο να «ιστορήσει» πάνω στο σανίδι, όσο πιο τέλεια μπορούσε τον Κύριό του, είχε και τον αγώνα να «μορφώνει Χριστόν» μέσα στην καρδιά του. Ήταν ένας αγιογράφος με πνευματική ζωή, με χέρια καθαρά και φωτισμένο νου.
Μερικά έργα του σώζονται ακόμα στον Αγιογραφικό Οίκο, που μένουν τώρα τα πνευματικά του εγγόνια, οι Δανιηλαίοι. Τα έργα αυτά κάνουν πιο ζωντανή την παρουσία του γερο-Δανιήλ στα Κατουνάκια.

Ἀπό το βιβλίο

Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές

Δανιήλ Κατουνακιώτης

σελ. 20-21

Ἐκδόσεις 

Ἱ. Μονής Παρακλήτου 2005

Μεταφορά στό Διαδίκτυο - Ἐπιμέλεια κειμένου :  Ἀναβάσεις

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης 

ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.

Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας :  Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές. Δανιήλ Κατουνακιώτης

ΔΑΝΙΗΛΑΙΟΙ (30-10-2014)Κοίμηση γέρoντα Στεφάνου της Συνοδείας των Δανιηλαίων

Κοίμηση γέρoντα Στεφάνου της Συνοδείας των Δανιηλαίων

Έγινε προ ολίγου γνωστή η αγγελία της κοιμήσεως του γέροντος Στεφάνου της αδελφότητος των Δανιηλαίων στα Κατουνάκια του Αγ. Όρους.

Ο μακαριστός γέρων καταγόταν από το Παλαιοχώρι της περιοχής του Παγγαίου. Σε νεαρή ηλικία, το 1947, αναχώρησε για τον ασκητικό βίο στην Αθωνική Πολιτεία μαζί με τον κατά σάρκα αδελφό του Γρηγόριο και τους συντοπίτες του Δανιήλ και Ακάκιο, εντασσόμενοι στο Ι. Κελλίον των Δανιηλαίων μοναχών. Εκεί ακολούθησε τα διακονήματα της αγιογραφίας και της βυζαντινής μουσικής τέχνης, που καλλιεργούσε η Συνοδεία, στα οποία μάλιστα διακρίθηκε. Υπενθυμίζεται ότι ειδικά η άσκηση στη βυζαντινή μελωδία θεμελιώθηκε από τον ξακουστό γέροντα του Κελλίου Δανιήλ, ο οποίος ήταν ακόλουθος της μελωδικής Σμυρναΐικης Σχολής. Ο μακαριστός πατήρ ήταν γνωστός για το πράο και νηφάλιο του χαρακτήρα του.

Ο π.Στέφανος, μαζί με τους λοιπούς Πατέρες της Συνοδείας, διακρίθηκε σε πλείστες λατρευτικές ακολουθίες του Αγ. Όρους (πανηγύρεις, αγρυπνίες κ.λπ.), τις οποίες ελάμπρυνε με το χαρακτηριστικό ηχόχρωμα της φωνής του. Είναι δε εξόχως χαρακτηριστικό, ότι καίτοι σε προβεβηκυία ηλικία συμμετείχε αφενός στις εκδηλώσεις του Συνεδρίου που διοργάνωσε η “Πεμπτουσία” κατά τον παρελθόντα Οκτώβριο, επί τη επετείω των 200 ετών τς λεγομένης Νέας Μεθόδου.

Αφετέρου, ότι κυριολεκτικά “έπεσε μαχόμενος”: συμμετέχοντας στην ι. αγρυπνία επί τη μνήμη του αγ. Γεωργίου του εξ Ιωαννίνων στο πλησίον Ι. Κελλίον των Γερασιμαίων, ένιωσε αδιαθεσία κατά τη διάρκεια της Λιτής. Μετεφέρθη σύντομα στο Κελλί του, αλλά σύντομα παρέδωσε το πνεύμα του, “εις Ον ηγάπησεν”. Το σεπτό του σκήνωμα ακολούθως μετεφέρθη στην εγγύτερα ευρισκόμενη Ι. Μονή Αγ. Παύλου, καθώς αύριο το πρωί θα ψαλεί η εξόδιος ακολουθία κατά το αγιορείτικο τυπικό. Εν συνεχεία θα επανέλθει στο κοιμητήριο της μετανοίας του (με μουλάρια, λόγω της κακοκαιρίας), για τον ενταφιασμό του.

Στεφάνου μοναχού του Αγιορείτου 

αιωνία η μνήμη!

Ακούστε τον παπούλη εδώ

ηχητικό εδώ

ηχητικό εδώ

Χορός αγιορειτών πατέρων, που απαρτίζεται από τους Γέροντες Δανιήλ και Στέφανο της αδελφότητας των Δανιηλαίων από τα Κατουνάκια, τον π. Θεοδόσιο από τη Νέα Σκήτη, υπό την διεύθυνση του Γέροντος Δαμασκηνού από τη Νέα Σκήτη και με συνοδεία ισοκρατών, απέδωσαν σε γνήσιο αγιορειτικό ύφος μέλη αγαπητά στις αγιορετικές πανηγύρεις και αγρυπνίες. Από το συνεδρίο «H Βυζαντινή Μουσική μέσα από τη Νέα Μέθοδο Γραφής (1814-2014).

Δανιηλαίοι Πάτερ Αγαθέ πλ.β

Ίππον και αναβάτην Γέρο Δανιήλ και Δαμασκηνός Δανιηλαίοι

Οι Δανιηλαίοι στις εκδηλώσεις για τη Νέα Μέθοδο Ψαλτικής

Στις εορταστικές εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια της Νέας Μεθόδου της βυζαντινής μουσικής σημειογραφίας που θα λάβουν χώρα το τριήμερο από τη 30η Οκτωβρίου έως τη 1η Νοεμβρίου, θα συμμετέχουν και οι αγιορείτες ψάλτες π. Δανιήλ και π Στέφανος από την αδελφότητα των Δανιηλαίων, και ο π. Δαμασκηνός με τον π. Θεοδόσιο από τη Νέα Σκήτη. Στην εναρκτήριο συναυλία τη Πέμπτη στις 6μ.μ. στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο θα αποδώσουν ύμνους των δασκάλων της Νέας Μεθόδου κατά το αγιορειτικό ύφος ψαλτικής.

Το Ιερὸ Ησυχαστήριο της Αδελφότητας των Δανιηλαίων ιδρύθηκε απὸ τον μακάριο Γέροντα Δανιὴλ Κατουνακιώτη το 1881. Ο Γέροντας Δανιὴλ (1846-1929)ήταν μία οσιακὴ μορφή που χαρακτηρίστηκε για την εποχή του ως ο σοφός και διακριτικός Γέροντας του αγίου Όρους. Ο πρώτος Γέροντας και διάδοχος του κτίτορα του ησυχαστηρίου ήταν ο ιερομόναχος Δανιήλ, ένας άριστος μουσικός και μελοποιός. Είχε τόσο γλυκιὰ φωνή, που από τους συγχρόνους του χαρακτηρίστηκε ως αγγελόφωνος. Συνέθεσε πολλά σημαντικά έργα τα περισσότερα από τα οποία παραμένουν ανέκδοτα.

Η σημερινή Αδελφότητα έχει ως εργόχειρο την αγιογραφία και την ψαλτική τέχνη ως παράδοση απὸ τους προγενεστέρους πατέρες. Ο εν ζωή Γέρων Δανιὴλ ήρθε στο Άγιον Όρος το 1948, ενώ o Γέρων Στέφανος το 1952. Παρέλαβαν την μοναστικὴ βιωτή, αλλά και τα εργόχειρα της αγιογραφίας και της ψαλτικής τέχνης από τον τέταρτο κατά σειρά Γέροντα του Ησυχαστηρίου, Γέροντα Γερόντιο.

Διακονούν την ψαλτική τέχνη με το ιδιαίτερο αγιορειτικὸ ύφος που παραλάβανε από τους Γεροντάδες τους για περισσότερο απὸ μισὸ αιώνα. Συμμετείχαν ως ψάλτες στους εορτασμοὺς τής Χιλιετηρίδας μαζὶ με τον διακο-Διονύσιο Φιρφιρῆ και τον ιερομόναχο Γαβριὴλ Μακαβό. Προσκαλούνται ανελλειπώς στις Αγιορειτικὲς πανηγύρεις των Μονών, των Σκητών, των Κελλίων στις οποίες ανταποκρίνονται με πολλὴ προθυμία. Έχουν ψάλλει σε εκατοντάδες πανηγύρεις και θεωρούνται ως γνήσιοι εκφραστὲς της αγιορειτικής ψαλτικής παράδοσης.

Ο Γέρων Δαμασκηνὸς μυήθηκε στα της ψαλτικής τέχνης απὸ τους Δανιηλαίους σε μικρή ηλικία. Εκάρη μοναχὸς το 1984, και από το 1996 είναι ο Γέροντας του Κελλίου των Αγίων Αναργύρων στην Νέα Σκήτη. Το κύριο διακόνημά τους είναι η Ιεροψαλτική. Μαζί με τον Ιερομόναχο Θεοδόσιο αλλά και με τους υπόλοιπους μοναχούς της συνοδείας του διακονούν στα αναλόγια των αγιορειτικών πανηγύρεων συνεχίζοντας και διατηρώντας την ψαλτικὴ κληρονομιά και το αγιορειτικὸ ύφος που παρέλαβαν.