Στις 8 το πρωί στις 16 Ιουνίου στην μονάδα εντατικής θεραπείας στού «Παπανικολάου», κοιμήθηκε μία πραγματικά αγιασμένη ψυχή, ένας άνθρωπος του Θεού, ο Αρχιμανδρίτης π. Στέφανος, αδελφός της Ιεράς Μονής της Αγίας Αικατερίνης του Σινά, μετά από πολύχρονη δοκιμασία στο κρεββάτι του πόνου…
Ο π. Στέφανος, ως άνθρωπος, ως οικογενειάρχης, ως ιερέας αλλά καί πνευματικός πατέρας εκατοντάδων ανθρώπων υπήρξε υπόδειγμα κληρικού όσο ελάχιστοι.
Είχε μια απέραντη αγάπη στον Θεό αλλά και στους ανθρώπους, με αυθορμητισμό, καλοσύνη, απλότητα, με ευγένεια ψυχής χωρίς υποκρισία, με εντιμότητα, και κυρίως βαθιά ταπείνωση, ανιδιοτέλεια, και μεγαλοσύνη…
Παρά τις πολλές δοκιμασίες και τά προβλήματά του ήταν πάντοτε εύχαρις και εγκάρδιος προς όλους, αλλά καί αθόρυβος στις δραστηριότητες αγάπης και διακονίας του, αλλά και περιφρονητής του χρήματος και εντελώς αφιλάργυρος…
Γεννήθηκε το 1936 στην Θεσσαλονίκη και υπήρξε Κωνσταντινουπολίτης στην καταγωγή. Νυμφεύθηκε την ευσεβή Ευανθία Προδρομίδου και απέκτησαν δύο παιδιά. Μετά τις σπουδές του στην Αγγλική Φιλολογία, την Αρχαιολογία, και την Λογιστική, συνέχισε στήν Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης αλλά και δεν έπαυσε να μελετά θέματα Παλαιοντολογίας, Κοινωνιολογίας, Ψυχολογίας, και Ιατρικής.
Στο τέλος, το 1969, αποφάσισε και έγινε διάκονος και ιερέας όπου υπηρέτησε 25 συναπτά έτη μέχρι την συνταξιοδότησή του…
Τά μεγάλα χαρίσματα δίνονται από τον Θεό εκεί πού υπάρχουν και μεγάλες δοκιμασίες!
Και ο π. Στέφανος δοκίμασε αμέτρητες απ΄ αυτές, χάνοντας το 15χρονο παιδί του πρώτα, μετά την μητέρα του, και ακολούθως και την αγαπημένη του σύζυγο και συμπαραστάτη στο έργο του, Ευανθία πρεσβυτέρα.
Το 1997 εντάχθηκε στην Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά και υπηρέτησε στο Ενοριακό Μετόχι της στην Αθήνα.
Από εδώ, παρηγόρησε και στήριξε τους ενορίτες του, βοήθησε τους ασθενείς, καλλιέργησε το γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα, και οδήγησε αναλόγως της κλήσεως του καθ΄ ενός, άλλους στον ιερατικό ή και μοναχικό βίο, και άλλους στόν ευλογημένο γάμο.
Όταν λειτουργούσε μνημόνευε με πόνο ψυχής εκατοντάδες ονόματα, και ποιός δεν θυμάται πόσοι και πόσοι άνθρωποι με πολλά προβλήματα δεν τον περίμεναν κάθε φορά στο τέλος της λειτουργίας για να ζητήσουν την βοήθειά του, συνοδεύοντάς τον μερικοί μέχρι και το σπίτι του…
Και σε όλους κάτι έλεγε και κάτι έδινε, με πολύ λεπτότητα , φιλανθρωπία, και ευγένεια…
Δεν άφηνε αβοήθητο κανένα!
Σε άλλους πλήρωνε τά ενοίκια, σε άλλους τους λογαριασμούς, σε άλλους έβρισκε εργασία, σε άλλους πλήρωνε τά φάρμακα και τους γιατρούς…Κτυπούσε πόρτες προσπαθώντας να βρεί λύσεις…
Όλα αυτά τά χρόνια, κατά κοινή ομολογία, ο π. Στέφανος έγινε γνωστός ως πνευματικός πατέρας πού πονάει για τά παιδιά του. Δέχθηκε στην εξομολόγηση, τον πόνο και τις αμαρτίες χιλιάδων ανθρώπων τούς οποίους εξομολογούσε ακόμη και από το κρεβάτι της δοκιμασίας και της ασθενείας του.
Συχνά έκλαιγε περισσότερο από τον εξομολογούμενο, προσευχόμενος μαζί του. Μιλούσε απλά και κατανοητά κατεβαίνοντας ή και ανεβαίνοντας σε κάθε άνθρωπο προς το δικό του επίπεδο.
Είχε μεγάλη παρρησία στον Θεό και τά δάκρυά του έφθαναν στον Ουρανό. Πάρα πολλοί άνθρωποι όπως ομολογούσαν οί ίδιοι τον έπαιρναν τηλέφωνο και τον ευχαριστούσαν την άλλη ακριβώς μέρα λέγοντάς του:
« Πάτερ, το χθεσινό μου πρόβλημα λύθηκε», κι΄ αυτός τους απαντούσε: « με την χάρη του Θεού παιδί μου…»
Παρά το γεγονός ότι τά μισά χρόνια της ζωής του τά πέρασε με δοκιμασίες, θλίψεις, προβλήματα, και αρρώστιες, ουδέποτε ακούστηκε να γογγύζει και να παραπονιέται.
Συχνά έλεγε δακρυσμένος ότι χρειάζεται να «ζήσει λίγο ακόμη, για να μετανοήσει...»
Έφευγες από κοντά του ήσυχος και γαλήνιος ακούγοντάς τον πάντα να λέει: « πρώτα ο Θεός», «όλα με την χάρη του Θεού».
Για όσους τον είχαν ζήσει περισσότερο, ο π. Στέφανος είχε αναχωρήσει και απομακρυνθεί απ΄ αυτή την ζωή πολύ νωρίτερα από τον θάνατό του. Η σκέψη του και η προσευχή του ήταν σε όλα τά αγαπημένα του πρόσωπα, σύζυγο, παιδιά, φίλους, στον π. Παϊσιο, στα κοιμηθέντα πνευματικά του παιδιά, σε όλους…
Με όλους μιλούσε σαν ζωντανούς…
Για όλους εμάς τους «ζώντες και περιλειπομένους», ο π. Στέφανος δεν έφυγε από κοντά μας.
«Ούκ απέθανε» αλλά ζεί με τον Χριστό πού αγάπησε και πιστά υπηρέτησε στην ζωή του. Όλοι εμείς πού ευεργετηθήκαμε απ΄ αυτόν μερικές φορές ίσως και να τον παρεξηγήσαμε μη μπορώντας να καταλάβουμε τά περισσότερα πού αυτός έβλεπε…
Όλα όσα αναφέρθηκαν εδώ για τον π. Στέφανο είναι ασφαλώς τά ελάχιστα.
Σεβαστέ μας πατέρα Στέφανε, σ΄ ευχαριστούμε για όλα. Σού είμαστε παντοτινά ευγνώμονες για ότι προσέφερες στον καθένα μας.
Προσεύχου και για εμάς π. Στέφανε, κι΄ άς έχουμε για πάντα την ευχή σου και την θύμησή σου…
Επικήδειος λόγος του κ. Βας. Τσίγκου, επίκουρου καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, γιά τον κοιμηθέντα π.Στέφανο Σιναϊτη ( κατά κόσμο πρωτοπρ. Σάββα Ι. Ψαρόπουλον ) 1936 – 2007
( μικρή διασκευή από τον «Ορθ. Τύπο» )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου