Category Archives: ΡΩΣΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Θαυμάζοντας τον περικαλέστατο Καθεδρικό Ναό της του Θεού Σοφίας και την χρυσότρουλη Μονή του Αγίου Μιχαήλ στο Κίεβο.
Ο καθεδρικός ναός της του Θεού Σοφίας του Κιέβου (στα ουκρανικά Собор Святої Софії), βρίσκεται στην κεντρικότερη πλατεία της ουκρανικής πρωτεύουσας και τον επισκέπτονται χιλιάδες χιλιάδων κάθε χρόνο, λόγω της σημαντικότητάς του. Ανήκει εκκλησιαστικώς στην επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία του κράτους, αν και στην καθημερινότητά του είναι Μουσείο, προστατευόμενο από την Ουνέσκο.
Το περικαλλές Μοναστήρι του Αγίου Αρχαγγέλου Μιχαήλ βρίσκεται στο κέντρο του Κιέβου, μαζί με τα όσα κτήρια περικλείονται στη μάντρα του. Η Μονή με τον χρυσότρουλο ναό της, στο άλλο άκρο της μεγάλης πλατείας, όπου βρίσκεται -βορειοανατολικά- ο Ναός της του Θεού Σοφίας δεν ανήκει στην επίσημη κρατική Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά στη σχισματική Εκκλησία, που εκπροσωπεί το 10% του ουκρανικού λαού και αυτοπροσδιορίζεται ως Πατριαρχείο της Ουκρανίας, με Πατριάρχη τον Φιλάρετο.
http://www.nyxthimeron.com/2013/10/st-michaels-golden-domed-monastery.html
:
Σύμφωνα με τα στοιχεία που αντλούμε από το διαδίκτυο, η Αγία Σοφία του Κίεβου σχεδιάστηκε για να συναγωνισθεί σε φήμη την Αγία Σοφία στην Πόλη του Κωνσταντίνου και να συμβολίσει επίσης τη “νέα Κωνσταντινούπολη” του 11ου αιώνα, μετά τη ιστορική βάπτιση του αγίου Βλαδίμηρου, το 988.Άρχισε να οικοδομείται το 1037 από τον Μεγάλο Πρίγκιπα του Κιέβου Γιαροσλάβ τον Σοφό και τελείωσε είκοσι χρόνια αργότερα. Με τους 13 τρούλους της και την ανάλαφρη κατασκευή της, η Αγία Σοφία διήλθε μες από πάμπολλες περιπέτειες, μέχρι τη σημερινή τελική διάσωσή της: Οι Τάρταροι Μογγόλοι πρώτα, οι Ουνίτες αργότερα και τέλος το Σοβιετικό Καθεστώς του 1917, το οποίο διέταξε την κατεδάφισή της, ήταν ορισμένοι από τους κινδύνους αυτούς. Σώθηκε χάρη στην επέμβαση διεθνών οργανώσεων, επιστημόνων και καλλιτεχνών. Σήμερα προστατεύεται από την Ουνέσκο και λειτουργεί ως Μουσείο, ενώ κάποιες φορές τίθεται και σε λατρεία.
 |
| Βγαίνοντας από τη μεγάλη πύλη! |
 |
| Αυτή είναι η βορινή πύλη του συγκροτήματος της Αγίας Σοφίας. Απλούστερη της κύριας, που διακρίνεται στο βάθος. |
Στην χρυσότρουλη Μονή του Αγίου Μιχαήλ Κιέβου
Η ιστορία του Καθολικού της Μονής ανάγεται στον Μεσαίωνα, αν και η σύγχρονη μορφή του είναι σε ουκρανικό μπαρόκ του 18ου αιώνα.
Άγνωστο θαύμα του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς
Πριν από 6 χρόνια όταν ήμουν 15 χρονών και όντας ορφανή από πατέρα, οι προσευχές μου κάθε βράδυ έκρυβαν παράπονο γιατί ο θεός μου πήρε πολύ νωρίς τον πατέρα μου και παρότι τον παρακάλαγα να τον δω έστω και στα όνειρα μου, οι επιθυμία αυτή δεν εκπληρωνόταν.
H απάντηση του Θεού στα παράπονα μου δεν άργησε να έρθει. Η απάντηση ήρθε μέσα από ένα όνειρο. Είδα στον ύπνο μου ότι βρισκόμουν σε μία παράξενη εκκλησία και περίμενα σε μία προσκυνηματική ουρά.
Μπροστά μου υπήρχαν παιδιά διάφορων εθνικοτήτων. Καθώς περίμενα στο τέλος αυτής της προσκυνηματικής ουράς κάποιοι άνθρωποι από τον γυναικωνίτη υπέδειξαν να πάω μπροστά και στην εντολή αυτών των ανθρώπων τα παιδιά υπάκουσαν και έκαναν στην άκρη για να περάσω εγώ. Βρέθηκα μπροστά από την εικόνα που απεικόνιζε έναν Άγιο που δεν τον είχα ξαναδεί. Ήταν παππούλης και είχε γκρίζα γένια. Καθώς την κοίταζα, ο παππούλης αυτός σαν φάσμα βγήκε από την εικόνα και μου είπε να πάω δεξιά.
Όταν γύρισα προς την μεριά που μου υπέδειξε υπήρχε μία λάρνακα από την οποία βγήκε ο ίδιος παππούλης που είχα δει πριν στην εικόνα. Όχι όμως σαν το φάσμα της εικόνας με χρώματα που χρησιμοποιεί ο αγιογράφος αλλά με σάρκα και οστά. Τον πλησίασα και καθίσαμε και οι δύο πάνω στην λάρνακα. Δεν με φόβιζε, είχα την αίσθηση ότι καθόμουν με κάποιον δικό μου σε ένα παγκάκι και όχι με έναν άγιο πάνω σε μία λάρνακα. Με κοίταζε στα μάτια με αγάπη και τρυφερότητα. Τα μάτια του εξέπεμπαν αγάπη και και στοργικότητα και ομόρφυναν το γερασμένο και σκυθρωπό σώμα του. Με αγκάλιασε πατρικά και μου μίλησε σε μια άλλη γλώσσα , όχι στα ελληνικά οι στις άλλες γλώσσες που μιλούν οι άνθρωποι. Ήταν σαν να επικοινωνούσαν οι ψυχές μας. Μου είπε πως από εδώ και πέρα αυτός θα είναι πατέρας για εμένα. Η αγκαλιά του γέμισε την ψύχη μου γαλήνη και η μυρωδιά του έκανε το όνειρο πραγματικό.
Ξύπνησα με την σκέψη του και με πολλά ερωτήματα για το ποιος είναι αυτός ο παππούλης. Όμως μαζί με τα πολλά ερωτήματα είχα και μία απάντηση στην ερώτηση ‘έχω εγώ πατέρα;’. Φυσικά και είχα απλά δεν ήξερα πως τον λένε. Ζήτησα βοήθεια από την μητέρα μου η οποία είναι κατηχήτρια και γνωρίζει πολλά σχετικά με τους αγίους και τους βίους τους. Όμως κανένας από όσους μου είπε δεν ανταποκρίνονταν στην περιγραφή που της έδινα. Ήξερα μόνο ότι είχε γκρίζα γένια, ήταν παππούλης, κοντός και σκυθρωπός και κατά πάσα περίπτωση ξένος μιας και η εκκλησία δεν έμοιαζε ελληνορθόδοξη, ούτε οι οι υπόλοιποι προσκυνητές ήταν Έλληνες, ούτε ο παππούλης μου μίλησε στα ελληνικά. Η μητέρα μου με συμβούλευσε να προσευχηθώ σε εκείνον για να μου αποκαλύψει ποιος είναι. Η απάντηση στην προσευχή μου δεν ήρθε μέσα από όνειρο αυτήν την φορά αλλά από ένα δώρο γενεθλίων που μου έκανε ο πνευματικός μου πατέρας ( στον οποίο δεν είχα πει καν το όνειρο). Άνοιξα το δώρο και διαπίστωσα πως ήταν ένα βιβλίο. Όταν το άνοιξα είδα τον την ΄παράξενη εκκλησία’ (παράξενη για εμένα γιατί ήταν ρωσική) την οποία είχα δει στον ύπνο μου, την εικόνα του αγίου, την λάρνακα του, καθώς και τον παππούλη! Έτσι έμαθα το όνομα του …. Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, προστάτης των ορφανών. Έτσι έμαθα το όνομα του πατέρα μου, τον πατέρα όλων των ορφανών, των θλιμμένων, των αδυνάτων, των φτωχών των αδικημένων. Ο άγιος δεν με αφήνει ποτέ μόνη αλλά είναι πάντα κοντά μου και παρουσιάζεται πολλές φορές στα όνειρα μου για να με στηρίξει, να με παρηγορήσει και να με συμβουλεύσει στις δύσκολες στιγμές.
Ο Θεός μου πήρε τον πατέρα μου αλλά φρόντισε να μου στείλει έναν άφθαρτο ( το άφθαρτο σκήνωμα του αγίου βρίσκεται στον Σαν Φρανσίσκο) ο οποίος βρίσκεται και στην γη και μας θυμίζει ότι όποιος ακολουθεί τον Χριστό δεν έχει λόγο να φοβάται τον θάνατο … εκείνος δεν τον έφθειρε. Πως είναι δυνατόν ο ναός μιας άγιας ψυχής να γίνει πάλι χώμα;
Αισθάνομαι τυχερή αλλά ταυτόχρονα , έχω την ευθύνη, από την στιγμή που ο θεός επέτρεψε σε εμένα την πιο αμαρτωλή να συμβεί αυτό, να μάθουν τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι και μαζί με την δική μου αλλαγή, να φέρει αλλαγή και σε πολλούς άλλους ανθρώπους που αυτήν την στιγμή που διαβάζουν τα λόγια αυτά αναζητούν ένα καταφύγιο και μια πατρική αγκαλιά. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ως δεκαπεντάχρονη ήταν να φτιάξω μία σελίδα στο facebook με όνομα SAINT JOHN MAXIMOVITCH( ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ) που σήμερα αριθμεί πάνω από 3000 μέλη. Στην αγκαλιά που μου χάρισε εκείνος, χωράμε πολλοί!
Μαρία Τσάλλα.
https://www.facebook.com/groups/211026374035/permalink/10151823170044036/
Agafya Lykova.Μία σύγχρονη ασκήτρια στα δάση της Ρωσίας.
The woman who time forgot… Remarkable new pictures of hermit Agafya Lykova
By Anna Liesowska
Driven into the Siberian taiga by Stalin, she is the sole survivor of the Lykov family who cut themselves off from civilisation in 1936.
Elsewhere in Russia, she might be sitting back and taking it easy as a pensioner but in her remote home, hundreds of kilometres from the nearest town, she works daily, pitting her wits against the extreme of cold and hot that mark the Siberian climate. Picture: Igor Shpilenok
Agafya, 69, still makes fire using flint, refusing an offer of matches from famous Russian photographer and naturalist Igor Shpilenok, who visited her recently.Elsewhere in Russia, she might be sitting back and taking it easy as a pensioner but in her remote home, hundreds of kilometres from the nearest town, she works daily, pitting her wits against the extreme of cold and hot that mark the Siberian climate.
As Igor’s pictures show, she looks immensely content with her life.
Today Agafya – who lives according to her Old Believer religious principles – receives visitors several times a year, helping her with such tasks as providing firewood for the long winter. In the past, her family was lost to the world for four decades before their remote self-made hamlet was spotted by Soviet geologists flying over the area in 1978.
When Igor, 53, arrived on a regular visit by nature reserve inspectors Sergei Khlebnikov and Alexander Oskin, they found Agafya at prayer, and fasting. It was 2 August, the day the church honours the prophet Elijah.
‘She forbade us to work on that day,’ he said. ’She did not eat anything of the food we brought with, but sat with us and we had a good talk. She took the gifts – rubber boots, socks, dried and fresh fruits. She inspected everything meticulously, to make sure there was no barcode.’
She sees the barcode as the work of the devil, and has nothing to do with them. ’She found the barcode on the matches we gave her and returned them. It anyway turns out that until now she makes fire using the ancient method of tinder and flint’.
To reach Agafya, they faced a tortuous two day trip, firstly by hovercraft along rivers, then a small boat and finally a long trek on foot. Pictures: Igor Shpilenok
The visitors also found that Agafya was living in her summer quarters, not her sturdy wooden house she occupies in winter, built by her late father.Instead, she occupies a hut made of sticks and a token of modernity – a plastic sheet – to keep out the rain.
‘In summer, Agafya does not live in her house, but in this hut among her vegetable beds, sleeping on matting laid on the ground, covered with a blanket,’ said Igor.
‘Almost all the next day, we were engaged in logging and weeding her vegetable gardens’.
To reach her, they faced a tortuous two day trip, firstly by hovercraft along rivers, then a small boat and finally a long trek on foot.
When they left, Agafya gave the men a sack of potatoes as a gift. Feeling her need was greater than theirs, they declined, but she was insistent.
‘We had to take a few potatoes,’ he said.
She also gave Sergei a hand-made belt. They had spent just 20 hours with this remarkable Siberian woman, before leaving her once again to the solitude into which she was born.
‘This short time provided fodder for many reflections on the distant and recent past, the meaning of life, the power of the human spirit, faith,’ Igor wrote in his blog.
‘No, I do not feel that Agafia Karpovna’s life is a dead end in the taiga’.
To reach Agafya, they faced a tortuous two day trip, firstly by hovercraft along rivers, then a small boat and finally a long trek on foot. Pictures: Igor Shpilenok
Agafya’s patronymic refers to her father Karp Lykov, a devout Old Believer who took his family into the wilderness to escape the persecution they felt under Stalin. She was born in this remote wilderness in 1944 but it was not until 1978, some 42 years after they disappeared, that their primitive huts were spotted from the air in the Sayan Mountains by a party of Soviet geologists who then came to make contact with them.When they were discovered, the family comprised Karp Iosifovich (the head of the family), his sons Savin, 45, and Dmitry, 36, and his daughters Natalya, 42, and Agafya, then 34. The children’s mother Akulina had died in 1961.
The three other children died in 1981 and Karp in 1988 since when Agafya has lived alone at the family’s smallholding in what is now Khakassky nature reserve. Her only companions are two nanny goats, a male goat, eight cats, a rooster, hens, and a dog called Taiga.
Igor visited Agafya with his American wife Laura Williams; as a husband and wife photographer-writer team, they work to promote Russia’s protected areas.
They live in a remote village in the buffer zone of the Bryansky Les Zapovednik nature reserve in Western Russia. Igor was formerly director of this reserve while Laura is Senior Advisor for the World Wide Fund for Nature (WWF) in Russia and a freelance nature writer.
Igor Sphilenok and, below, a former geologist Yerofei Sedov (right). Pictures: Igor Shpilenok
In 2006, Igor won first prize in the BBC Wildlife Photographer of the Year Competition. ’I wish to convey the beauty of wild nature in Russia’s protected areas to people around the world and evoke in them the desire to conserve those areas,’ he says.On the way to see Agafya on the Abakan River, they met Yerofei Sedov, a former geologist, drilling foreman, who once took an active part in the life of the Lykov family. ’Having lost his leg 16 years ago, he settled near the Lykovs,’ said Igor.
The Siberian Times thanks Igor Shpilenok for the images of Agafya Lykova. Please see Igor’s report about his trip to Agafya in Russian - http://shpilenok.livejournal.com/193005.html
http://ht.ly/oOYgF
Αφιέρωμα στον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς, με σπάνιο φωτογραφικό υλικο΄.
Η δοξασμένη και ολοφώτεινη ζωή του Ρώσου Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς, Αρχιεπισκόπου Σαγκάης και Σαν Φρανσίσκο συγκλονίζει όποιον θα ήθελε να την πλησιάσει και να την μελετήσει. Υπήρξε γενναίος αθλητής της πίστεως και της υπομονής. Επίσκοπος αληθινός, με βαθειά συναίσθηση της αποστολής του. Πατέρας και προστάτης των ορφανών παιδιών. Υπογραμμός της πνευματικής ζωής. Στήριγμα δυνατό στους πιστούς της εποχής Του, αλλά και εμπνευστής ηρωικών πράξεων για τους σημερινούς κληρικούς και λαϊκούς. Κατέκτησε με την αγάπη Του και τη θυσία Του την αγάπη των πιστών. Ο Άγιος Ιωάννης είναι ένα δώρο Θεού σ’ όλους τους ανθρώπους – ένας «οικουμενικός, παγκόσμιος άνθρωπος», στον οποίο αποδίδεται τιμή παγκοσμίως. Στην διάρκεια της επίγειας ζωής του η πρόνοια του Θεού τον οδήγησε από τη Ρωσία στη Σερβία, στην Κίνα, στην Δυτική Ευρώπη και τελικά στην Αμερική επιτελώντας εναργώς την ακρίβεια στην πίστη και την πράξη, την εναρμόνιση λόγου και έργου Του.
Οι σπάνιες φωτογραφίες που δημοσιεύονται είναι από το αρχείο του ιστολογίου καθώς και απο την σελιδα
SAINT JOHN MAXIMOVIT στο facebook που είναι αφιερωμένη στον Άγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου