Ο μοναχός π. Δανιήλ. Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές. Δανιήλ Κατουνακιώτης

Ο μοναχός π. Δανιήλ
 Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές
 Δανιήλ Κατουνακιώτης

   Η συμπεριφορα του Δημήτρη στο διάστημα της δοκιμασίας είχε συγκινήσει τους πατέρες της μονής. Ο ηγούμενος, που πληροφορήθηκε για την καρτερία και την υπομονή του, τον πήρε μέσα στο μοναστήρι και του έδωσε το διακόνημα του «μουτάφη».
   Δεν πέρασε πολύς καιρός και ήρθε η μεγάλη ημέρα της ζωής του: η ημέρα της μοναχικής κουράς. Την ημέρα αυτή ο γερο-Δανιήλ θα τη θυμόταν με συγκίνηση παντοτεινά. Θα θυμόταν τη στιγμή, που τον οδηγούσε από το χέρι ο γέροντάς του για να προσκυνήσει μία-μία τις άγιες εικόνες, ενώ οι ψάλτες έψαλλαν το τροπάριο «Αγκάλας πατρικάς…».
Εκείνα τα λόγια, εκείνες τις συγκλονιστικές ευχές της κουράς, που αποπνέουν ευαγγελικό άρωμα, δε θα τις ξεχνούσε ποτέ… «…Σόφισον αυτόν αναλαβείν τον θυρεόν της πίστεως, εν ω δυνήσεται πάντα τα βέλη τα πεπυρωμένα σβέσαι και την περικεφαλαίαν του σωτηρίου δέξασθαι και την μάχαιραν του Πνεύματος, ο εστι ρημά σου, αντιλαμβανόμενος τοις αλαλήτοις της καρδίας αυτού στεναγμοίς. Συναρίθμησον αυτόν τοις εκλεκτοίς σου… Κατασκεύασον αυτόν όργανον εναρμόνιον, ψαλτήριον τερπνόν του Αγίου Πνεύματος…».
   Εκείνο το φοβερό άγγελμα του ιερέως τον είχε καθηλώσει από δέος, αλλά κι από ανείπωτη χαρά: «Ιδού ο Χριστός αοράτως πάρεστι. Βλέπε, ότι ουδείς σε αναγκάζει ελθείν επι τούτο το Σχήμα. Βλέπε, ότι συ εκ προθέσεως θέλεις τον αρραβώνα του μεγάλου και Αγγελικού Σχήματος.

-    «Ναι, τίμιε πάτερ, εκ προθέσεως» είχε αντιχήσει με πεποίθηση τότε η φωνή του.
   Όταν πια τελείωσε το άγιο δράμα της κουράς, ένα δράμα που είναι συμβολική επανάληψις της ιστορίας του ασώτου υιού, πρόβαλε ένας καινούργιος άνθρωπος, φορώντας «την στολήν την πρώτην»: ο μοναχός π. Δανιήλ.
    Επειδή ο ηγούμενος ήταν σε προχωρημένη ηλικία και δεν του ήταν εύκολο να παρακολουθεί πάντοτε το πρόγραμμα της μονής, κρατούσε τον, μοναχό τώρα πια, π. Δανιήλ στο ηγουμενείο για να του διαβάζει τις ακολουθίες.
   Ημέρα με την ημέρα ο π. Δανιήλ κατακτούσε με την υπακοή, με την ευγένεια, με την καλοσύνη του όλο το μοναστήρι. Τον αγαπούσαν οι πάντες. Και δεν τον αγαπούσαν μόνο, αλλά και τον εσέβονταν. Μικροί και μεγάλοι.
   Τα θεμέλια για την ευλογημένη τέχνη της Αγιογραφίας τα έβαλε εδώ στο Ρωσικό μοναστήρι έχοντας ως διδάσκαλό του τον αδελφό της Μονής π. Διονύσιο. Πόσο συνέδεσε τη ζωή του με τις ιερές εικόνες του Χριστού, της Παναγίας, των αγίων! Μέχρι το τέλος της ζωής του τον συνόδευε ο τίτλος του αγιογράφου.
 Ήταν ένας αγιογράφος με συναίσθηση της αποστολής και της διακονίας του. Ήταν ένας αγιογράφος, που δίπλα στον πόθο και τον κόπο να «ιστορήσει» πάνω στο σανίδι, όσο πιο τέλεια μπορούσε τον Κύριό του, είχε και τον αγώνα να «μορφώνει Χριστόν» μέσα στην καρδιά του. Ήταν ένας αγιογράφος με πνευματική ζωή, με χέρια καθαρά και φωτισμένο νου.
Μερικά έργα του σώζονται ακόμα στον Αγιογραφικό Οίκο, που μένουν τώρα τα πνευματικά του εγγόνια, οι Δανιηλαίοι. Τα έργα αυτά κάνουν πιο ζωντανή την παρουσία του γερο-Δανιήλ στα Κατουνάκια.

Ἀπό το βιβλίο

Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές

Δανιήλ Κατουνακιώτης

σελ. 20-21

Ἐκδόσεις 

Ἱ. Μονής Παρακλήτου 2005

Μεταφορά στό Διαδίκτυο - Ἐπιμέλεια κειμένου :  Ἀναβάσεις

Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης 

ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.