Με τον Γέροντα Πορφύριο
Στην φωτογραφία ο Γέροντας Αμβρόσιος και ο Γέροντας Πορφύριος
Όταν η Μονή ξεκίνησε να λειτουργεί με μοναχές, ο τότε Επίσκοπος Φθιώτιδος Αμβρόσιος συνέστησε στη Γερόντισσα Παρθενία να βρει και έναν ιερέα για το Μοναστήρι,
ώστε να έχουν οι αδελφές τις λειτουργίες τους, να έρχεται ο κόσμος, να εξομολογεί. Εκείνη τότε απευθύνθηκε στον Γέροντα Πορφύριο, με τον όποιο γνωρίζονταν, όπως
και με την αδελφή του Πορφυρία, κι εκείνος της είπε:
- Εκεί πάνω, Παρθενία, δεν έρχεται κανένας. Έχω έναν ψηλό. Αυτός αν έρθει. Κι αν έρθει αυτός, θα έρθει από υπακοή.
Όπως και έγινε. Ο Γέροντας Αμβρόσιος (μοναχός Χαρίτων ακόμη) πήγε εκεί από υπακοή στον Γέροντα Πορφύριο και γιατί υπεραγαπούσε την Κυρία Θεοτόκο.
Ο Γέροντας, όταν έφτασε στο Μοναστήρι και είδε τις καταστροφές πού υπήρχαν, γέλασε και είπε:
- Ούτε ο αρσανάς μας στο Άγιον Όρος δεν ήταν έτσι.
Εν τούτοις, σ’ αυτόν τον άγριο τόπο παρέμεινε, ο Επίσκοπος τον έκανε Ιερέα, του έδωσε μάλιστα και το μετέπειτα όνομά του και από Χαρίτων έγινε Αμβρόσιος.
Με τον Γέροντα Πορφύριο ήταν παραδελφοί στο Άγιον Όρος. Όταν ήλθε στην Αθήνα ο Χαρίτων το 1950, ζούσε στην αρχή πολύ φτωχικά και βέβαια δεν γνώριζε ακόμη
την πορεία πού θ’ ακολουθούσε. Ήταν μόλις λίγο καιρό μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Βρήκε τον Γέροντα Πορφύριο να έχει αναλάβει καθήκοντα εφημερίου και
πνευματικού στο παρεκκλήσι του Αγίου Γερασίμου μέσα στην Πολυκλινική, κοντά στην Ομόνοια. Εκείνος τον φιλοξένησε τότε για 6 μήνες. Η φιλία τους δυνάμωσε τόσο,
πού είπε αργότερα ο Γέροντας:
- Κανείς δεν ξέρει τον Πορφύριο. Έξι μήνες μέναμε μαζί, μέρα-νύχτα.
Κάποτε ένα πνευματικό του παιδί τον ρώτησε με αφέλεια:
- Γέροντά μου, εσείς το βράδυ πού προσευχόσασταν θα έπρεπε να κατεβάζατε τον Χριστό!
Κι εκείνος, με αγαθότητα και απλότητα, είπε:
- Το είδες, έ;
Ο Γέροντας Αμβρόσιος με την αδερφή του Γέροντα Πορφυρίου την μετέπειτα Γερόντισσα Πορφυρία
Ο Γέροντας Πορφύριος, η αδελφή του Γερόντισσα Πορφυρία, ο Γέροντας Αμβρόσιος και η Γερόντισσα Παρθενία αποτελούσαν μια παρέα πνευματική με
δυνατούς δεσμούς. Πολλές φορές συναντιόντουσαν και μιλούσαν και στην Αττική και στο Μοναστήρι του Δαδιού. Επειδή μάλιστα οι Γέροντες έχουν σπουδαία
αίσθηση του χιούμορ, συνήθιζε ο Αμβρόσιος να πειράζει τον φίλο του:
- Δεν μου λες, Πορφύριε, μήπως αυτά τα χαρίσματα πού έχεις είναι σατανικά, και αυτά πού βλέπεις είναι εκ του πονηρού;
- Τί λες, Αμβρόσιε; Εγώ από μικρό παιδί είμαι στο ράσο, του απαντούσε ο Γέροντας Πορφύριος και γελούσαν οι Γέροντες και οι Γερόντισσες μεταξύ τους.
Οι δύο μεγάλοι αυτοί πνευματικοί άνδρες γνωρίζουμε ότι διακρίνονταν για τα πολλά χαρίσματα πού τούς αξίωσε ο Θεός, όμως οι μεγαλύτερες αρετές τους
(απαραίτητες οπωσδήποτε, ώστε να έλθουν οι δωρεές Του) ήταν η ταπείνωση, η μετάνοια και η αγάπη. Και φαίνεται πώς ο πνευματικός δεσμός μεταξύ τους
ήταν τόσο ισχυρός, ώστε μετά την κοίμηση του Γέροντα Πορφύριου (2 Δεκεμβρίου 1991) είπε ο Γέροντας Αμβρόσιος κάποια στιγμή στη Γερόντισσα Πορφυρία:
- Πορφυρία, το πνεύμα του Πορφύριου το έχω εγώ τώρα. Είναι πολλά τα παιδιά του πού μου έρχονται από εκεί.
Άλλωστε δεν είναι διόλου τυχαίο, νομίζουμε, ούτε ότι ο Θεός επέτρεψε να φανεί πολύ στον κόσμο ο Γέροντας Αμβρόσιος μετά την κοίμηση του αγαπημένου
του φίλου ούτε ότι η ημερομηνία κοίμησής του ήταν επίσης η 2α Δεκεμβρίου (2006). Είναι φανερό ότι ο Θεός οικονόμησε να φύγουν την ίδια μέρα.
Στην φωτογραφία ο Γέροντας Αμβρόσιος και ο Γέροντας Πορφύριος
Όταν η Μονή ξεκίνησε να λειτουργεί με μοναχές, ο τότε Επίσκοπος Φθιώτιδος Αμβρόσιος συνέστησε στη Γερόντισσα Παρθενία να βρει και έναν ιερέα για το Μοναστήρι,
ώστε να έχουν οι αδελφές τις λειτουργίες τους, να έρχεται ο κόσμος, να εξομολογεί. Εκείνη τότε απευθύνθηκε στον Γέροντα Πορφύριο, με τον όποιο γνωρίζονταν, όπως
και με την αδελφή του Πορφυρία, κι εκείνος της είπε:
- Εκεί πάνω, Παρθενία, δεν έρχεται κανένας. Έχω έναν ψηλό. Αυτός αν έρθει. Κι αν έρθει αυτός, θα έρθει από υπακοή.
Όπως και έγινε. Ο Γέροντας Αμβρόσιος (μοναχός Χαρίτων ακόμη) πήγε εκεί από υπακοή στον Γέροντα Πορφύριο και γιατί υπεραγαπούσε την Κυρία Θεοτόκο.
Ο Γέροντας, όταν έφτασε στο Μοναστήρι και είδε τις καταστροφές πού υπήρχαν, γέλασε και είπε:
- Ούτε ο αρσανάς μας στο Άγιον Όρος δεν ήταν έτσι.
Εν τούτοις, σ’ αυτόν τον άγριο τόπο παρέμεινε, ο Επίσκοπος τον έκανε Ιερέα, του έδωσε μάλιστα και το μετέπειτα όνομά του και από Χαρίτων έγινε Αμβρόσιος.
Με τον Γέροντα Πορφύριο ήταν παραδελφοί στο Άγιον Όρος. Όταν ήλθε στην Αθήνα ο Χαρίτων το 1950, ζούσε στην αρχή πολύ φτωχικά και βέβαια δεν γνώριζε ακόμη
την πορεία πού θ’ ακολουθούσε. Ήταν μόλις λίγο καιρό μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Βρήκε τον Γέροντα Πορφύριο να έχει αναλάβει καθήκοντα εφημερίου και
πνευματικού στο παρεκκλήσι του Αγίου Γερασίμου μέσα στην Πολυκλινική, κοντά στην Ομόνοια. Εκείνος τον φιλοξένησε τότε για 6 μήνες. Η φιλία τους δυνάμωσε τόσο,
πού είπε αργότερα ο Γέροντας:
- Κανείς δεν ξέρει τον Πορφύριο. Έξι μήνες μέναμε μαζί, μέρα-νύχτα.
Κάποτε ένα πνευματικό του παιδί τον ρώτησε με αφέλεια:
- Γέροντά μου, εσείς το βράδυ πού προσευχόσασταν θα έπρεπε να κατεβάζατε τον Χριστό!
Κι εκείνος, με αγαθότητα και απλότητα, είπε:
- Το είδες, έ;
Ο Γέροντας Αμβρόσιος με την αδερφή του Γέροντα Πορφυρίου την μετέπειτα Γερόντισσα Πορφυρία
Ο Γέροντας Πορφύριος, η αδελφή του Γερόντισσα Πορφυρία, ο Γέροντας Αμβρόσιος και η Γερόντισσα Παρθενία αποτελούσαν μια παρέα πνευματική με
δυνατούς δεσμούς. Πολλές φορές συναντιόντουσαν και μιλούσαν και στην Αττική και στο Μοναστήρι του Δαδιού. Επειδή μάλιστα οι Γέροντες έχουν σπουδαία
αίσθηση του χιούμορ, συνήθιζε ο Αμβρόσιος να πειράζει τον φίλο του:
- Δεν μου λες, Πορφύριε, μήπως αυτά τα χαρίσματα πού έχεις είναι σατανικά, και αυτά πού βλέπεις είναι εκ του πονηρού;
- Τί λες, Αμβρόσιε; Εγώ από μικρό παιδί είμαι στο ράσο, του απαντούσε ο Γέροντας Πορφύριος και γελούσαν οι Γέροντες και οι Γερόντισσες μεταξύ τους.
Οι δύο μεγάλοι αυτοί πνευματικοί άνδρες γνωρίζουμε ότι διακρίνονταν για τα πολλά χαρίσματα πού τούς αξίωσε ο Θεός, όμως οι μεγαλύτερες αρετές τους
(απαραίτητες οπωσδήποτε, ώστε να έλθουν οι δωρεές Του) ήταν η ταπείνωση, η μετάνοια και η αγάπη. Και φαίνεται πώς ο πνευματικός δεσμός μεταξύ τους
ήταν τόσο ισχυρός, ώστε μετά την κοίμηση του Γέροντα Πορφύριου (2 Δεκεμβρίου 1991) είπε ο Γέροντας Αμβρόσιος κάποια στιγμή στη Γερόντισσα Πορφυρία:
- Πορφυρία, το πνεύμα του Πορφύριου το έχω εγώ τώρα. Είναι πολλά τα παιδιά του πού μου έρχονται από εκεί.
Άλλωστε δεν είναι διόλου τυχαίο, νομίζουμε, ούτε ότι ο Θεός επέτρεψε να φανεί πολύ στον κόσμο ο Γέροντας Αμβρόσιος μετά την κοίμηση του αγαπημένου
του φίλου ούτε ότι η ημερομηνία κοίμησής του ήταν επίσης η 2α Δεκεμβρίου (2006). Είναι φανερό ότι ο Θεός οικονόμησε να φύγουν την ίδια μέρα.
Πηγή: Αποσπάσματα από το βιβλίο «Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης»
_________________
Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασάμενη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν, εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευὴ Ἀθληφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Τήν πάσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μέ ὑπό τήν σκέπην σου.
Τήν πάσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξον μέ ὑπό τήν σκέπην σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου